เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 1013 จะกลับไปให้ลุงตบหน้าเอง

บทที่ 1013 จะกลับไปให้ลุงตบหน้าเอง

บทที่ 1013 จะกลับไปให้ลุงตบหน้าเอง

ตอนมาถึงกลุ่มคณะกรรมการหมู่บ้าน นักบัญชีอย่างซูเสี่ยวถงก็เห็นมุมปากเหยียดยิ้มกว้างของซูฉางจิ่ว

เขาได้แต่จ้องมองที่ซูฉางจิ่วอย่างสงสัย อยากจะถามว่ามีเรื่องน่ายินดีอะไร ผู้ใหญ่บ้านถึงมีความสุขออกนอกหน้าแบบนี้?

แต่เมื่อมองคนที่ยังคุยโทรศัพท์อยู่ ซูเสี่ยวถงก็ยังไม่ถาม แค่รอฟังเรื่องซุบซิบอย่างอยากรู้

เด็กหนุ่มเอามือกุมหน้าแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ของตน ดูสนใจมาก

ซูเสี่ยวเถียนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ยังคงถามต่อไป “ลุงคิดอย่างนั้นจริง ๆ หรือคะ?”

“แน่นอน เด็กหนุ่มคนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของซานกงหรือ? เป็นนักเรียนของอาจารย์ฉินด้วยหรือเปล่า?” ซูฉางจิ่วถาม

[ลุงฉางจิ่ว ถ้าเป็นพี่สามของหนู ดีหรือไม่ดีคะ?]

เมื่อซูเสี่ยวเถียนพูดแบบนี้ ก็ระมัดระวังมากขึ้นอีกหน่อย

เพราะกลัวว่าสิ่งกระตุ้น จะทำให้ชายชราสะเทือนใจ

นั่นจะทำให้เธอกลายเป็นคนมีโทษ

[เด็กน้อย พูดถึงเรื่องอะไร? พี่สามของหนู จะเป็นไปได้ยังไง?]

ซูฉางจิ่งส่ายหัวเหมือนว่าเสียงจะสั่นเล็กน้อย

เขาคิดว่า ซูเสี่ยวเถียนเด็กคนนี้ยังเขลาอยู่

ซูซานกงกับซูเสี่ยวเฉ่าเป็นพี่น้องกัน ทำไมลืมสิ่งสำคัญเช่นนี้ไปแล้วหรือ?

แต่เพียงชั่วครู่ต่อมาจู่ ๆ ซูฉางจิ่วก็นึกถึงอะไรบางอย่าง ใบหน้าของเขาจึงค่อย ๆ เปลี่ยนไป

“พาไอ้เด็กนั่นมาคุยซิ!”

ซูฉางจิ่วกล่าวด้วยเสียงที่ดังมาก จนแม้แต่ซูซานกงและคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ซูเสี่ยวเถียนก็ยังได้ยินชัดเจน

ซูซานกงตื่นเต้นมาก แต่ต้องก้าวไปรับโทรศัพท์

แต่เสี่ยวเฉ่าจับโทรศัพท์ขึ้นมาก่อน

[พ่อ ฉันเสี่ยวเฉ่าเองนะ]

ซูฉางจิ่วได้ยินเสียงของลูกสาวตน พลันถามขึ้นว่า “เสี่ยวเฉ่า ซานกงไปกล่อมอะไรลูก?”

[พ่อ ไม่ใช่ซานกงที่เกลี้ยกล่อมหนู เป็นหนูที่ชอบซานกง หนูชอบซานกงจริง ๆ]

เมื่อเสี่ยวเฉ่าพูดคำเหล่านี้ออกมา ใบหน้าก็ยิ่งแดงขึ้นเรื่อย ๆ เธอรู้สึกว่าสองแก้มเกือบจะร้อนเท่าแผ่นแป้งทอดแล้ว

เธอรู้สึกว่า ตนเองอับอายขายหน้าจริง ๆ ไม่นึกเลยว่าจะสามารถพูดคำว่าชอบซานกงออกมาได้

ซูฉางจิ่วไม่เคยคิดว่า ลูกสาวที่ขี้อายของตนจะพูดแบบนั้นออกมา

จึงเห็นได้ว่าเธอชอบซูซานกงคนนี้จริง ๆ

ทันใดนั้น เขาก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมทุกครั้งที่บอกให้ลูกสาวหาคนที่เหมาะสมที่จะแต่งงาน เธอถึงมักจะหาข้อแก้ตัวอยู่เสมอ

ที่แท้ก็มีคนอยู่ในใจนี่เอง

ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันที่มีความคิดที่ไม่ควรมี?

“เสี่ยวเฉ่า ความสัมพันธ์ของหนูกับซานกงเป็นยังไง? หนูเองก็ไม่รู้หรือ”

เสี่ยวเฉ่าได้ยินเสียงอัดอั้นตันใจของพ่อเธอทางโทรศัพท์ไม่รู้เลยสักนิดว่าจะต้องพูดอะไร

เธอยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าแดง ก่ำ

ซูซานกงรีบก้าวไปบีบมือเธอเบา ๆ แล้วจับโทรศัพท์มาไว้ในมือของตน

[ลุงฉางจิ่ว ผมซานกงนะครับ] ซูซานกงระงับความวิตกกังวลในใจและกล่าวทักทายอย่างระมัดระวัง

“ไอ้เด็กเวร แกทำแบบนี้ได้ยังไง? อยากให้ชาวบ้านเขานินทาหรือยังไง? ไม่ใช่แค่แกนะ ไหนจะพ่อแก ปู่แกอีก แม้แต่หน้าตาของตาแก่แบบฉันก็ยังไม่เหลือให้เลย!”

ซูเสี่ยวถงเดิมทีมองอยู่ข้าง ๆ ซูฉางจิ่วซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ใครจะรู้ ว่าในช่วงพริบตาเดียว เขาจะเริ่มด่าแล้ว

ด่าซานกงหรือ?

ซานกงทำอะไรนะ?

เด็กชายคนนั้นคือคนที่พ่อแม่พูดว่าเป็นความภาคภูมิใจของหมู่บ้าน

เขากับซานกงมีอายุใกล้เคียงกัน จึงมักถูกเปรียบเทียบกันเสมอ

ทำไมผู้ใหญ่บ้านถึงด่าซานกงล่ะ?

ซูเสี่ยวถงตื่นเต้น แทบรอไม่ไหวที่จะออกมาฟังอย่างตั้งใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ในกลุ่มคนรุ่นเดียวกันก็เป็นอย่างนั้น พวกเขาจะเริ่มเปรียบเทียบอีกฝ่ายกับตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัว

ส่วนคนที่ไม่เคยถูกเปรียบเทียบก็อดดีใจไม่ได้ เมื่อตนหลุดพ้นจากบ่วงการเปรียบเทียบอันน่ารังเกียจนี้

[ผมชอบเสี่ยวเฉ่า ชอบจริง ๆ ครับ ผมอยากจะทำดีกับเธอไปตลอดชีวิต ลุงฉางจิ่ว ได้โปรดคุณช่วยทำให้เราสมปรารถนาด้วยเถอะครับ]

[แม้ผมกับเสี่ยวเฉ่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องในเชิงความหมาย แต่สายเลือดเราก็ห่างมาเป็นเจ็ดแปดชั่วโคตรแล้วครับ ในทางกฎหมายแล้วย่อมเป็นไปได้]

[ลุงฉางจิ่ว ได้โปรดยกเสี่ยวเฉ่าให้กับผม ผมสัญญาว่าจะทำให้เสี่ยวเฉ่ามีความสุข!]

ซูฉางจิ่วได้ยินซูซานกงพูดเช่นนี้ ก็ยังมีหวั่นใจเล็กน้อย

เสี่ยวเฉ่าไม่ใช่เด็กแล้ว เธอปฏิเสธที่จะเข้าหาครอบครัวของฝ่ายสามีของเธอในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ซึ่งน่าจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ของซูซานกง วันนี้ทั้งสองคนโทรมา เห็นได้ชัดว่าตัดสินใจแล้ว

เขาอยากคัดค้าน แต่ไม่สามารถค้านได้

ในใจเขารู้ดีว่า เด็กสองคนนี้ในความเป็นจริงคือไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ เกี่ยวข้องกัน

“เจ้าเด็กเหลือขอ ถ้าแกอยู่ตรงนี้นะ ฉันจะตบแกเลยคอยดู!”

ทว่าเด็กเวรนั่นไม่ได้อยู่ตรงนี้ แม้อยากตีก็ตีไม่ได้

ซานกงตอบอย่างไวว่อง [ถ้าอยากตบผม ผมจะซื้อตั๋วกลับไปตอนนี้เลยครับ จะนั่งคุกเข่าต่อหน้าให้ลุงตบให้เต็มที่เลย!]

เดิมทีเขาพูดแบบนี้เพื่อเอาใจซูฉางจิ่ว แต่อีกฝ่ายกลับสำลักจนพูดไม่ออก

หลังจากนั้นไม่นาน ซูฉางจิ่วพูดว่า “ช่างเถอะ คุณปู่คุณย่าของนายพูดว่าอย่างไร?”

[คุณปู่ของผมไม่เห็นด้วย คุณย่าบอกว่าได้] ซูซานกงลดเสียงลง [ผมต้องการแต่งงานกับเสี่ยวเฉ่า ขอร้องคุณลุงละครับ ช่วยทำให้เราสมปรารถนาด้วยเถิด ถ้าคุณเห็นด้วย เป็นไปได้ว่าคุณปู่ของผมจะเห็นด้วย]

ซูซานกงทำเสียงทุ้มต่ำ จนเกือบจะเป็นการอ้อนวอน

เขารู้ว่า คุณปู่มีนิสัยดื้อรั้น มีเพียงต้องพูดโน้มน้าวซูฉางจิ่วเท่านั้น คุณปู่จึงจะคล้อยตามเห็นด้วย

แต่ลุงฉางจิ่วคงจะไม่เห็นด้วย

ท้ายที่สุดแล้ว ความสัมพันธ์นี้ของพวกเขาชายชราไม่เห็นด้วยก็หลีกเลี่ยงไม่ได้

ในชนบท แนวคิดการแต่งงานระหว่างเครือญาตินั้นสำคัญมาก

ก็เหมือนกับที่ลุงฉางจิ่วพูด ถ้าคนในหมู่บ้านอื่นรู้ เขาย่อมถูกนินทาลับหลังแน่นอน

“ไปบอกปู่ซะว่าฉันเห็นด้วย”

ซูซานกงที่กำลังคิดอยู่ว่าจะโน้มน้าวยังไงดี จู่ ๆ ก็ได้รับคำตอบจึงไม่มั่นใจว่าหูฝาดไปหรือเปล่า

[ลุงฉางจิ่ว ผมฟังผิดไป หรือลุงพูดผิดครับ?]

ซูซานกงถามอย่างโง่เขลา

“อะไร? ฉันเพิ่งพูดไป คิดว่าจะกลับคำหรือ?” ฉางจิ่วพลันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เจ้าเด็กเหลือขอนี่หมายความว่าอะไร?

เขาเห็นด้วยแล้ว คิดว่าจะกลับคำหรือ?

ซูฉางจิ่วรู้สึกว่า ซูซานกงเจ้าเด็กเหลือขอกล้ากลับคำ เขาก็สามารถไปหักขาเจ้าเด็กนี่ถึงในเมืองได้เหมือนกัน

ลูกสาวของเขาซูฉางจิ่ว แม้จะไม่ใช่ผู้ให้กำเนิด แต่ก็จะไม่ให้ซูซานกงเจ้าเด็กเหลือขอรังแกเธอได้

[ไม่ ไม่ ลุงฉางจิ่ว จะเป็นไปได้ยังไง ผมแค่คิดว่าลุงจะไม่ตอบตกลงง่ายแบบนี้!]

“พอลูกสาวโต เธอก็ไม่ควรอยู่บ้าน ฉันซึ่งเป็นพ่อจะทำอะไรได้ล่ะ?” ซูฉางจิ่วพูดอย่างไม่มีทางเลือก

เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา ซูฉางจิ่วก็ครุ่นคิดมากมายอยู่ในใจ

ฮึ! อย่ากลัวคนอื่นจะนินทาลับหลัง บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่พระเจ้ามอบให้ก็ได้

เรื่องนี้ที่ตนเองรับเลี้ยงเสี่ยวเฉ่า บางทีอาจถูกเปิดเผยแบบนี้

ก็ได้

พวกเขาสองสามีภรรยาก็คิดเรื่องนี้เหมือนกัน ชีวิตของน้องเซี่ยหนานยากลำบากเกินไป

แม้มีลูกสาวของตนยืนเคียงข้าง แต่ไม่สามารถเข้าใกล้ได้

ตั้งแต่เด็กสองคนนี้ชอบกัน เพียงใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้พูดทุกอย่างออกมาก็ได้

ถึงภรรยาเขาอาจไม่เห็นด้วย แต่ก็ยังต้องทำหน้าที่เป็นแม่ที่ดีได้

แต่ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็ไม่สามารถปล่อยให้เด็กสองคนถูกผู้คนนินทาลับหลังได้