บทที่15 จำคำพูดของคุณชายไว้
เย่เทียนไม่ได้เสียงดัง แต่กลับมีความกดดันอยู่ ทำเอาหูเฉวียนหายใจไม่ทั่วท้อง
“ใช่แล้วจะทำไม? แล้วนายเป็นใคร?” หูเฉวียนจ้องเย่เทียน ในสายตามีความดูถูก
“ช่างกล้า ห้ามทำตัวไม่เคารพคุณชาย!” หลินขุยพูดเสียงโหด
กำลังจะตบปาก แต่เห็นเย่เทียนโบกมือเบาๆ
“คนของตระกูลหู ยังเย่อหยิ่งเหมือนเดิม ยังชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน”
หูเฉวียนขมวดคิ้ว : “ไอ้หนุ่ม ถ้าฉันเป็นนาน จะไม่พูดคำพูดโง่ๆแบบนี้”
“ทำไมจะไม่ได้?” เย่เทียนเงยหน้า สายตาที่น่ากลัวทำเอาหูเฉวียนใจกระตุก
“ตระกูลหู ดูเหมือนว่าจะต้องเอาภูเขาซิ่วเสว่ให้ได้? แต่ว่า ต้องการมากเกินไป ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยนะ”
“ภูเขาซิ่วเสว่? เกี่ยวอะไรกับนาย? หรือว่า….” หูเฉวียนสีหน้าไม่ดี : “นายคือเย่เทียน?”
นอกจากเย่เทียน หูเฉวียนนึกไม่ออกว่าใครจะใจกล้ากล้าต่อกรกับตระกูลหู!
“ก็ว่า ที่แท้ก็เป็นลูกเลี้ยงของตระกูลเย่นี่เอง!”
เมื่อวาน หูเฉวียนก็คือถูกไอ้นี่ขู่เอาซะหนัก
แต่ว่า แค่เพียงลูกเลี้ยงของบ้านตระกูลเย่ มีอะไรน่ากลัว?
“คนของตระกูลเย่?”
หยางเจียวเจียวตกใจ จากนั้นก็แสยะยิ้ม “ฉันก็คิดว่าใคร ที่แท้ก็คนของตระกูลเย่ เย่จิ้งซานอยู่ไม่เป็นสุขแล้วหรอ? กล้ามาเป็นศัตรูกับฉัน? เดี๋ยวฉันจะบอกกับพ่อฉัน ให้ฆ่าตระกูลเย่ทิ้งซะ! ให้ดีที่สุดก็คือตายทั้งบ้าน”
ตระกูลเย่ สำหรับตระกูลหยางเย่ แค่เพียงพลิกมือก็สามารถกำจัดทิ้งแล้ว!
“อาขุย ตบปาก!”
เย่เทียนสายตาเย็นชา หยางเจียวเจียวยังไม่ทันตั้งตัว
เพี๊ยะ!
หลินขุยฟาดมือลงไป หยางเจียวเจียวถึงกับล้มลงกับพื้น รอยฝ่ามือแดงบนใบหน้าชัดเจนมาก
“แก แกกล้าตบฉัน ฉันจะฆ่าแก อ๊า….”
หยางเจียวเจียวโตขนาดนี้ เคยโดนตีที่ไหนกัน?
แล้วยังถูกหลินขุยทำร้ายครั้งที่สองแล้วด้วย
“ไอ้หนุ่ม แกรู้มั้ยว่านี่คือใคร? มีปัญหากับตระกูลหยาง อย่าว่าแต่แก แม้แต่ตระกูลเย่ ก็จะถูกทำลายไปด้วย”
หูเฉวียนจ้องหลินขุย น้ำเสียงข่มขู่
เขาก็คิดไม่ถึงว่าเย่เทียนมันจะใจกล้าขนาดนี้
คุณหนูตระกูลหยางบอกตบก็ตบ
คนแบบนี้ ถ้าไม่สมอง ก็คือไม่กลัวอำนาจของตระกูลหยาง
แน่นอนว่าจากที่หูเฉวียนดูแล้ว เย่เทียนก็แค่คนไร้สมองเท่านั้น
“ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ตบก็ตบไปสิ! ส่วนตระกูลหยาง ก็แค่มดเท่านั้น”
น้ำเสียงเย่เทียนนิ่ง แต่จากที่หูเฉวียนได้ยิน ก็เหมือนกับเรื่องตลก
“อย่าพูดเป็นใหญ่ไป! เย่เทียน นายคิดว่านายเก่งมากหรอ?”
หูเฉวียนพยุงหยางเจียวเจียว น้ำเสียงดูถูกมาก
“ก็แค่ตระกูลเย่ ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลหูของฉันไม่ว่าง คงจะสิ้นไปแล้ว! ถึงแม้แกจะกลับมาแล้วทำไม? เมื่อกี้ คนของตระกูลหูเดินทางไปภูเขาซิ่วเสว่ หลังจากวันนี้ ภูเขาซิ่วเสว่ ก็จะถูกกวาดจนเรียบ!”
“ส่วนหลุมศพบนภูเขานั้น ตระกูลหูของฉันยังจะขุดออกมาด้วย! ถ้าไม่ใช่เพราะมันจะมาฝังที่นี่ จะมีปัญหาเยอะขนาดนี้ได้ยังไง?”
พูดแล้ว ท่าทางของหูเฉวียนก็ได้ใจ : “ไอ้หนุ่ม ทางที่ดีที่สุดแกรีบขอโทษพี่เจียวเจียว ไม่อย่างนั้น ฉัน…”
หูเฉวียนยังพูดไม่จบ ก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเย็นเยือกขึ้น เหมือนกับว่าอยู่ๆก็เข้าสู่ห้องแช่แข็ง
ไม่เพียงเท่านั้น พลังหนึ่งที่กดดันก็แทรกเข้ามา
เพียงแค่ครู่เดียว หูเฉวียนก็รู้สึกเหมือนมีภูเขากดทับตัวไว้ ขยับตัวไม่ได้
“มีบางคน ไม่รู้จักเป็นตายอยู่เสมอเลย”
น้ำเสียงของเย่เทียน เหมือนกับสายฟ้า ฟาดลงตรงกลางใจของหูเฉวียน
ตึกๆๆ!
หูเฉวียนใจเต้นรัว สีหน้าขาวซีด ก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว
“นาย นายจะทำอะไร?” หูเฉวียนพูดจายังติดขัด
เย่เทียนคนนี้ แปลกประหลาด!
หยางเจียวเจียวที่อยู่ข้างๆเองก็กล้าๆกลัวๆ ไม่กล้าส่งเสียงสักนิด
“ง่ายมาก แค่อยากให้นายมีปากแต่พูดไม่ได้ มีตาแต่มองไม่เห็น มีหูแต่ไม่ได้ยินก็เท่านั้น!”
ฮึ่ม!
ทุกคำ กระแทกใส่หูเฉวียนทำเอาตัวสั่น
เย่เทียนคนนี้ เป็นปีศาจชัดๆ!
“ไม่ ห้ามทำอย่างนั้น ฉันเป็นนายน้อยของตระกูลหู นายห้ามแตะต้องฉัน อ๊า!!!”
เพียงแค่เห็นเย่เทียนโบกมือ หูเฉวียนก็ล้มลงกับพื้นกรีดร้อง
เห็นเขากุมปาก หู ตาไว้อย่างแน่นแล้วกรีดร้องยิ่งอยู่ยิ่งแสบหู ยิ่งอยู่ยิ่งน่าสมเพช
จากนั้น เสียงยิ่งอยู่ยิ่งเบา จนสุดท้าย ทำได้แค่เพียงร้องเสียงหงิงๆเท่านั้น!
เหมือนกับว่ายอมรับชะตาชีวิต นอนลงพื้นเหมือนกับหมาไม่ขยับตัว
“หู หูเฉวียน นาย นายไม่เป็นอะไรนะ?”
หยางเจียวเจียวเคยเจอสถานการณ์แบบนี้ที่ไหนกันละ ตกใจจนแทบจะร้องไห้แล้ว
กำลังจะพยุงหูเฉวียน แต่เมื่อเห็นหน้าหูเฉวียนก็เหมือนกับเห็นผี
“อ๊า!!!”
หูเฉวียนในตอนนี้ ปากเต็มไปด้วยเลือด เหมือนว่าลิ้นจะขาด พูดไม่ได้แล้ว
ไม่เพียงเท่านี้ ไม่ว่าจะหูหรือจมูกของหูเฉวียน ล้วนเต็มไปด้วยเลือด ท่าทางน่ากลัว
โดยเฉพาะตา ดวงตาเหมือนกับว่าแตกสลาย มีเพียงหลุมโล่งๆสองหลุม น่ากลัวมาก
เพียงเห็นแวบเดียว หยางเจียวเจียวก็ตกใจจนตัวอ่อน ล้มลงร้องไห้
ตอนนี้เธอเพิ่งรู้ว่าตัวเองไปมีเรื่องกับสิ่งที่น่ากลัวมากขนาดไหน
เย่เทียนก้าวเข้าไปทีละก้าว ทำเขาหยางเจียวเจียวตกใจกอดหัวร้องไห้
ฝ่ามือสายฟ้าของเย่เทียน ทำให้คุณหนูคนนี้ตกใจไปหมด!
“จำเอาไว้ ภายในวันนี้ ให้หยางไห่ซานพาเธอมาขอขมาที่คฤหาสน์เทียนเชว่ ไม่อย่างนั้น ก็แบกรับผลลัพธ์เอง!”
พูดแล้วเย่เทียนก็เงยหน้า มองไปยังทิศทางของภูเขาซิ่วเสว่!
“พาตัวมัน ไปภูเขาซิ่วเสว่!”
ในตอนนั้น ในสายตาของเย่เทียนมีประกายที่น่ากลัวปรากฏ
“ถ้าหากว่าภูเขาซิ่วเสว่มีอะไรเสียหาย ตระกูลหู ชดใช้ด้วยชีวิตทั้งหมด!”
พูดจบ หลินขุยรู้สึกเพียงว่าภาพตรงหน้าเบลอแล้วแผ่นหลังของเย่เทียนก็หายไป!
ภาพนี้ทำเอาหยางเจียวเจียวตกตะลึง!
คนๆนี้ หรือว่าจะเป็นเทพเจ้า?
“จำคำพูดของคุณชายไว้ ถ้ายังกล้าขัดคำสั่งอีก ตระกูลหยางก็ไม่มีความจำเป็นที่จะมีอยู่แล้ว!”
หลินขุยพูดเตือนใส่หยางเจียวเจียว แล้วโยนหูเฉวียนใส่หลังรถ แล้วมุ่งหน้าไปยังภูเขาซิ่วเสว่
เหลือเพียงหยางเจียวเจียวที่ตัวสั่น ใบหน้าซีดเซียว
ภูเขาซิ่วเสว่ เดิมทีเป็นสถานที่ที่เงียบสงบ แต่ตอนนี้กลับวุ่นวายมาก
ตอนนี้ ใต้ตีนภูเขามีรถขุดดินรออยู่เป็นแถว เตรียมตัวรอเรียบร้อยแล้ว
รอเพียงคำสั่งของหูเหยียน ภายในคืนเดียวก็สามารถทำให้ภูเขาซิ่วเสว่เป็นพื้นที่เรียบได้ทันที
“หูเจิง นายกำลังทำเรื่องร้ายนะ! ไม่ว่ายังไง ภูเขาซิ่วเสว่นี้ห้ามแตะต้องเด็ดขาด!”
ต่อหน้ารถขุดดิน เย่จิ้งซานยื่นตัวออกมา สีหน้าโกรธจนเขียว แต่ก็ไม่ยอมถอย
ด้านหลังของเขา หวังซิ่วฉิงและเย่น่าสีหน้าไม่ดีนัก มีความหวาดกลัวซ่อนอยู่
“อยากจะแตกภูเขาซิ่วเสว่ นอกเสียจากว่าจะข้ามศพทั้งบ้านพวกเราไปแล้ว! ไม่งั้นก็อย่าหวัง!”
เย่จิ้งซานน้ำเสียงหนักแน่น! คนอยู่ ภูเขาก็อยู่!
“เย่จิ้งซาน นายแก่จนเบลอแล้ว เพียงภูเขาแค่นี้ จะเป็นศัตรูกับฉันงั้นหรอ?”
ฝ่ายตรงข้าม ชายหนุ่มชุดสูทอายุประมาณห้าสิบปีก้าวไปข้างหน้า
ในคำพูดไม่มีความรู้สึกร่วมสักนิด!
หูเจิง ผู้นำตระกูลหู!
ในเมืองหรงเฉิงก็ถือเป็นผู้คนชนชั้นหนึ่ง
เมื่อวานให้หูเหยียนไปข่มขู่ที่บ้านตระกูลเย่ ไม่คิดเลยว่าจะถูกไอ้หนุ่มคนหนึ่งสั่งสอนกลับมา
เมื่อโมโห ก็ขี้เกียจยืดเยื้อกับเย่จิ้งซาน หูเจิงเพียงแค่โบกมือเรียก ก็มีรถขุดดินนับร้อย
เตรียมตัวรอขุดภูเขาซิ่วเสว่ให้เรียบ
แต่ไม่คิดเลยว่า เย่จิ้งซานไอ้แก่นี่จะไปรู้เรื่องมา แล้วมาก่อกวนอีกแล้ว
บทที่16 ใครกล้าแตะ
“หึ เป็นศัตรูแล้วทำไม?”
เย่จิ้งซานแสยะยิ้ม : “หูเจิง นายมันคนชั่วร้าย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกคิดจะทำอะไร จะแตะภูเขาซิ่วเสว่ ฝันไปเถอะ!”
หูเจิงยิ้มอ่อน : “งั้นหรอ? เย่จิ้งซาน ฉันเห็นว่านายก็เป็นคนที่มีหน้ามีตา ดังนั้นจึงให้เกียรตินาย ใครจะไปรู้ ว่าให้เกียรติแต่ไม่รับ”
พูดแล้วอยู่ๆก็น้ำเสียงเย็นชาขึ้น : “ฉันแนะนำให้นายอยู่ดีๆหน่อยดีกว่า ไม่อย่างนั้นไม่ระวังทำนายตายขึ้นมา ฉันจะรู้สึกผิดมากเลย”
พูดอย่างนี้ แต่น้ำเสียงกลับไม่มีความรู้สึกผิดเลยสักนิด
“หึ ก็แค่ตาย มีอะไรน่ากลัว? แต่ภูเขาซิ่วเสว่ ห้ามแตะต้องเด็ดขาด!”
บาดแผลของเย่จิ้งซานยังไม่หาย เมื่อโมโห สีหน้าก็จะซีดเซียวเหมือนกระดาษ
แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น ถึงแม้จะเผชิญหน้ากับตระกูลหู ก็ยังไม่ยอมถอยเหมือนเดิม
“โอ๊ะ? มีความแข็งกร้าวนี่!” หูเจิงยิ้มเยาะ “นายไม่กลัวตาย? แล้วพวกเธอละ?”
“เมียนายยังสาว ลูกสาวก็ยิ่งสะสวย ทำเอาตายทั้งบ้านเพื่อภูเขาลูกเดียว! คุ้มหรอ!”
ขณะนั้น เย่จิ้งซานนิ่งค้าง อยากพูดก็พูดไม่ออก
หวังซิ่วฉิงพูดติดขัดอย่างหวาดกลัว : “จิ้งซาน ถ้าไม่ได้จริงๆก็ช่างเถอะ! พวกเราเลี้ยงดูเย่เทียนจนโต ได้ตอบแทนบุญคุณของคุณนายหลินแล้ว! อีกอย่าง เย่เทียนกลับมาแล้วไม่ใช่หรอ? ถ้าหากว่าเขายังไม่สนใจ แล้วพวกเราทำพวกนี้จะมีความหมายอะไร?”
เย่น่ากอดแขนของหวังซิ่วฉิงไว้แน่น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูด แต่ความคิดก็คล้ายกับหวังซิ่วฉิง
ครอบครัวตายทั้งบ้านเพื่อหลุมศพเดียว!
เพื่ออะไรกันละ?
“จิ้งซาน นาย….”
“หุบปาก!”
เห็นว่าเย่จิ้งซานเหมือนกับจะหวั่นไหว หวังซิ่วฉิงก็ชักชวนอีกครั้ง แต่กลับถูกเย่จิ้งซานห้ามไว้!
“ถ้าหากว่าไม่มีคุณนายหลิน พวกเราอดตายไปนานแล้ว! แล้วจะมีตระกูลเย่ในตอนนี้ได้ยังไง?” น้ำเสียงเย่จิ้งซานทุ้มต่ำ
“ถ้าพวกเธอกลัวก็สามารถจากไปได้ เย่จิ้งซานคนนี้ จะอยู่ร่วมเป็นร่วมตายกับภูเขาซิ่วเสว่!”
สองประโยค ทำเอาสีหน้าของสองแม่ลูกแย่มาก
แต่ก็ไม่กล้าเถียงกลับ คิดถึงความสัมพันธ์หลายปีมานี้ สุดท้ายก็ไม่ได้จากไป
เย่จิ้งซานมองไปยังหูเจิ้ง
“แซ่หู ถ้าไม่พาคนของนายไป ก็ทับร่างฉันไป เลือกดูเอา!”
เย่จิ้งซานไม่ได้เสียงดัง แต่มีความหนักแน่นมาก
ในตอนนี้ โดยรอบมีคนไม่น้อยที่มาดูเหตุการณ์
แต่กลับแบ่งเป็นสองพวก
พวกหนึ่ง คิดว่าตระกูลหูใช้อำนาจรังแกคน บังคับซื้อขาย เหมือนกับพวกโจร
ส่วนอีกพวก รู้สึกว่าเย่จิ้งซานดื้อด้านเกินไป!
ยึดติดมากเกินไป!
ส่วนความผิดถูกเป็นยังไง ในคนนอก จะแยกแยะออกได้ยังไงกัน?
“เย่จิ้งซาน นายเป็นคนบังคับฉันเองนะ! นายอย่ามาเสียใจทีหลัง!”
หูเจิงสีหน้าโหดเหี้ยม พูดแล้วก็โบกมือให้กับหูเหยียน
“หูเหยียน ลงมือ! ถ้ามันกล้ามาขัดขวาง ก็ฝังไปพร้อมกันเลย”
“ครับ ผู้นำ!”
หูเหยียนตอบรับ เขาทนไม่ไหวตั้งนานแล้ว!
ความอับอายเมื่อวาน จะต้องล้างทิ้ง!
“ทุกคนฟังคำสั่งของฉัน ขุดภูเขาซิ่วเสว่ให้เรียบ! ถ้าหากใครกล้ามาขวางก็ฝังไปพร้อมกันเลย!”
หลังจากที่หูเหยียนสั่ง รถขุดดินนับร้อยก็ออกตัว!
เสียงสตาร์ตรถดังก้องทั่วฟ้า ทำเอาเหมือนกับว่าพื้นดินนั้นสั่นไหวตามไปด้วย
“หูเจิง นายกล้าหรอ!”
เย่จิ้งซานพูดอย่างโมโห หูเจิงคนนี้เป็นคนชั่วช้าจริงๆ ถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าผู้คนมากมาย!
“เย่จิ้งซาน นายเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง!”
หูเจิงยิ้มอย่างดูถูก ก็แค่ตระกูลเย่ ทำลายไปก็ทำลายไปสิ
“ยังนิ่งอยู่ทำไม? พรุ่งนี้เช้า ฉันต้องการเห็นภูเขาซิ่วเสว่เป็นพื้นที่เรียบ!”
หูเหยียนพูดแล้วออกคำสั่ง “ลงมือ! ถึงแม้ว่าเทพเจ้าจะมาก็ต้องทำให้มันเรียบ!”
ฮึ่มๆๆ!
รถขุดดินนับร้อยสตาร์ตทันที แล้วขับไปยังภูเขาซิ่วเสว่
พื้นดินสั่นไหวเล็กน้อย เสียงดังขนาดนี้ ครึ่งหนึ่งของเมืองหรงเฉิงคงจะได้ยิน
“สมควรตาย!”
ตรงหน้าเย่จิ้งซาน มีรถขุดดินคันหนึ่งอยู่ตรงหน้าเขา มีท่าทีที่จะวิ่งทับเขาไป
“จิ้งซาน อย่างน้อยนายก็คิดถึงเราสองแม่ลูกบ้าง ยกภูเขาซิ่วเสว่ให้พวกเขาเถอะ!” หวังซิ่วฉิงสีหน้าซีดเซียว แล้วร้องไห้ต่อเย่จิ้งซาน
ส่วนเย่น่า ตกใจจนร้องไห้ไปนานแล้ว
ถ้าหากเย่จิ้งซานตาย ตระกูลเย่เองก็ไม่เหลือแล้ว!
“เฮ้อ!”
เย่จิ้งซานถอนหายใจยาว เท้าไม่ขยับ!
“คุณนายหลิน ปีนั้นคุณช่วยชีวิตผม วันนี้ ก็สมควรคืนได้แล้ว”
ฮึ่มๆๆ!
จากนั้นหูเหยียนก็โบกมือด้วยสีหน้าดุร้าย รถขุดดินเดินหน้าเข้าจะขนใส่เย่จิ้งซาน
“จิ้งซาน!!!”
“พ่อคะ!!!”
หวังซิ่วฉิงสองแม่ลูกตะโกนอย่างตกใจหวาดกลัว
ดินก้อนหนึ่งยกขึ้น ร่างของเย่จิ้งซานค่อยๆถูกกลบอยู่ในนั้น
หมดกัน หมดกันแล้ว!
หวังซิ่วฉิงและเย่น่านิ่งค้าง หมดหวัง
“หึ เป็นศัตรูกับตระกูลหูของฉัน นี่ก็คือผลลัพธ์!”
หูเจิงยิ้มเย็นชา ก็แค่ตระกูลเย่เท่านั้นเอง!
ไม่รู้จักเจียมตัวสักนิด!
ฮึ่ม ฝุ่นคละคลุ้งไปทั่ว ร่างกายของเย่จิ้งซานนั้นมองไม่เห็นแล้ว
ส่วนจุดจบของเขา ทุกคนต่างก็รู้ดี!
“หูเหยียน ที่นี่ก็ให้นายจัดการแล้วกัน ภูเขาซิ่วเสว่ ต่อไปก็คือสนามหลังบ้านของตระกูลสวีแล้วละ! ฮ่าๆๆๆ!”
พูดแล้วก็หันหลังจะจากไป สายตาหันไปมอง แล้วก็ขมวดคิ้ว
เห็นเพียงแต่ว่ารถขุดดินนั้นเหมือนว่าถูกอะไรขวางไว้ ถึงกับไม่สามารถเดินหน้าได้สักนิด รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก
“เกิดอะไรขึ้น?”
หูเหยียนเองก็แล้วเห็นว่าไม่ปกติ!
ไม่นาน รอฝุ่นที่คลุ้งกระจายหายไป เย่จิ้งซานยังยืนอยู่ที่เดิมอย่างไม่เป็นอะไรสักนิด
ส่วนตรงหน้าของเขา กลับมีคนๆหนึ่งที่ไม่รู้เพิ่มมาเมื่อไหร่!
“วันนี้ ฉันจะดูสิว่าใครกล้าแตะต้องภูเขาซิ่วเสว่!”
เสียงดังก้องเหมือนดั่งเสียงสายฟ้า สะเทือนผู้คนจนถึงกับใจกระตุก!
ผู้ที่มา ก็คือเย่เทียน!
