อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ] – ตอนที่ 404 เรื่องสำคัญที่สุดมาแล้ว

ตอนที่ 404 เรื่องสำคัญที่สุดมาแล้ว

ตอนที่ 404 เรื่องสำคัญที่สุดมาแล้ว

“เฮ้อ ดังนั้นท่านแม่ของข้าก็เลยหวั่นไหวเพราะความรู้สึกนึกคิดอันสูงส่งของท่านพ่อ จึงทำได้เพียงแค่ล้มเลิกความคิดที่จะพาท่านพ่อออกไปหอโคมเขียว แต่…สถานการณ์ในตอนนั้นตึงเครียดและเร่งด่วนมากจริง ๆ ตรงหน้าท่านแม่เหลือเพียงสองทางเลือกเท่านั้น ทางแรกคือทนมองดูท่านพ่อของข้าตายไปต่อหน้าต่อตา ทางที่สองคือช่วยถอนพิษให้ท่านพ่อ เป็นเพราะจนปัญญา ท่านแม่ของข้าก็เลย…ก็เลย…เสียสละอย่างกล้าหาญ”

“…” เสียสละอย่างกล้าหาญ?

“หนานหนาน ระวังการใช้คำพูดด้วย” อวี้ชิงลั่วกล่าวตักเตือนเขาด้วยสีหน้าแข็งทื่อ

หนานหนานหันกลับมาด้วยสีหน้ามึนงง ส่งเสียง ‘อ่อ’ หนึ่งเสียง จากนั้นจึงครุ่นคิดอย่างละเอียดครู่หนึ่ง เปลี่ยนมาใช้คำใหม่ว่า “ดังนั้น ท่านแม่ของข้าจึงสละตัวเองด้วยเหตุผลอันชอบธรรม”

“พรืด…” ภายในท้องพระโรง ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหว ถึงกับหลุดหัวเราะเพราะคำพูดไร้สาระเช่นนี้ของหนานหนาน

องค์ชายรองยกมือขึ้นมาปิดปากพร้อมกับหมุนกายไปอีกฝั่ง เฮ้อ ชื่อเสียงของอวี้ชิงลั่วและเย่ซิวตู๋ ถูกหนานหนานทำร้ายอย่างสมบูรณ์แล้ว

หนานหนานยังพูดอย่างเมามันในอารมณ์ ไม่ได้สนใจถึงสีหน้าเหล่านั้นของผู้คนภายในท้องพระโรง ส่ายหน้าพร้อมกับพูดด้วยอารมณ์ความรู้สึกว่า “หลังจากนั้น พิษราคะของท่านพ่อก็ถูกถอนออกไป แต่ท่านแม่ไม่เหลือความบริสุทธิ์แล้ว ท่านพ่อเองก็เป็นคนมีความรับผิดชอบ จึงพูดกับท่านแม่ของข้าว่า ‘ชิงเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล ข้าจะตบแต่งเจ้ามาเป็นภรรยาของข้าแน่’ จากนั้น ท่านแม่ของข้าก็พยักหน้าอย่างเหนียมอาย”

เหนียมอายกับน้องเจ้าเถอะ อวี้ชิงลั่วแทบอยากจะเงื้อบาทาเตะป๊าบเข้าที่หลังของหนานหนาน

องค์ชายรองยิ้มแย้มต่อไป จริง ๆ ด้วยสินะ ตอนแรกที่เลือกให้หนานหนานเป็นคนเล่าเรื่องนี้ ยิ่งทำให้เกิดภาพลักษณ์ที่ทำให้ผู้คนรู้สึก…ขบขันหยั่งรากลึกภายในใจมากยิ่งขึ้น

“แต่ว่า เป็นเพราะได้เจอกับศัตรูอีกครั้ง บาดแผลของท่านพ่อจึงปริอีกหน จนกระทั่งท่านพ่อหายดีและกลับตำหนักเพื่อเตรียมเรื่องแต่งงานและตัดสินใจมากราบทูลกับเสด็จปู่ ก็ผ่านไปหนึ่งเดือนกว่า ๆ แล้ว ช่างน่าเศร้า ท่านแม่ของข้าตั้งครรภ์ซะแล้ว เอ๋ ไม่ถูกสิ จะพูดว่าน่าเศร้าไม่ได้ ควรพูดว่าโชคดี ถึงอย่างไรการมีลูกชายอย่างข้าคนนี้ ถือเป็นความสุขอันใหญ่หลวงของพวกเขา”

“ท่านแม่ของข้าอยากบอกท่านพ่อเรื่องที่ตนเองตั้งครรภ์ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอกับคนรับใช้ชั่วร้าย คนรับใช้ชั่วร้ายนั่นบอกว่าท่านพ่อกำลังจะแต่งงานกับคุณหนูที่มีฐานะร่ำรวยอะไรนั่น ทั้งยังบอกอีกว่าท่านพ่อคงไม่แยแสสตรีหยาบกระด้างเช่นท่านแม่ บอกว่าสตรีแบบท่านแม่ไม่มีคุณสมบัติแม้กระทั่งเป็นอนุของท่านพ่อ ท่านแม่ของข้าเป็นคนหยิ่งในศักดิ์ศรี เมื่อได้ยินว่าท่านพ่อรังเกียจท่านแม่ขนาดนี้ ย่อมรู้สึกไม่สบายใจและรู้สึกปวดใจมาก แต่ท่านแม่ก็ยังเชื่อใจท่านพ่อ คิดว่าท่านพ่อไม่มีทางทำเรื่องไร้ความรับผิดชอบเช่นนี้”

“ดังนั้นท่านแม่จึงรอแล้วรอเล่าอยู่ในโรงเตี๊ยมเพียงลำพัง รอจนกระทั่งท้องนภาผืนปฐพีเปลี่ยนสี รอจนคิมหันต์ฤดูผ่านสารทฤดูมาเยือน รอจนกระทั่งเส้นผมกลายเป็นสีขาว ใช้เวลารอถึงห้าวันเต็ม ๆ ทั้ง ๆ ที่ท่านพ่อนัดกับท่านแม่ไว้สามวัน ทว่าท่านพ่อกลับมาช้าไปสองวัน”

ระยะเวลาห้าวัน ถึงขั้นคิมหันต์ฤดูข้ามผ่านสารทฤดูมาเยือนเชียวรึ? หนานหนาน วันเวลาของเจ้าไม่เร็วกว่าคนอื่นไปหน่อยหรือ?

หางตาของอวี้ชิงลั่วกระตุกสองวูบ นางรู้สึกได้ว่าเรื่องเล่านี้กล่าวเกินจริงไปแล้ว ใครเป็นคนคิดเรื่องนี้กันแน่? นางไม่มีหน้าจะทนฟังต่อไปแล้ว

ทว่าเรื่องราวเช่นนี้ดูเหมือนจะค่อนข้างสร้างอารมณ์ร่วมได้เป็นอย่างดีต่อคนยุคโบราณผู้โหยหาในรัก เมื่อแต่ละคนได้ฟังมาจนถึงตรงนี้ บนใบหน้าถึงกับปรากฏสีหน้าเศร้าโศกและขุ่นเคือง

หนานหนานรู้สึกพึงพอใจกับบรรยากาศเศร้าโศกที่ตนเองสร้างขึ้นมา น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นหนักแน่นเป็นอย่างมาก “น่าเสียดายที่ท่านแม่ของข้าเป็นคนเสียสละขนาดนั้น พอมาเจอเรื่องของอารมณ์ความรู้สึก ก็กลายเป็นอ่อนแอ หวาดกลัว ประหม่า นางลูบเด็กที่อยู่ในท้อง…อ๋อ…ก็คือข้านี่แหละ พูดด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวว่า ‘ลูกรัก พ่อของเจ้าเป็นคนทรยศ เขาไม่ต้องการพวกเราสองแม่ลูกแล้ว แม่ตาบอดจริง ๆ ถึงได้ไปชอบผู้ชายเลว ๆ แบบนั้น เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงนะ แม่จะคลอดลูกออกมาให้ได้ ต่อให้ต้องแบกรับความทรมานมากกว่านี้ แบกรับบาปมหันต์กว่านี้ แม่ก็ไม่มีวันทอดทิ้งเจ้า’”

“ฮือ ๆๆ คนเราต่างก็บอกว่าความรักของแม่ช่างยิ่งใหญ่ แม่ของข้าเป็นสตรียิ่งใหญ่ที่สุดในโลกใบนี้ ต่อให้ข้างกายของท่านแม่จะไม่มีญาติสนิทมิตรสหายแม้แต่คนเดียว นางก็ไม่เคยคิดจะทอดทิ้งข้า ดังนั้นทั้งชีวิตนี้ของหนานหนาน คนที่หนานหนานรักมากที่สุดก็คือท่านแม่”

ในกลุ่มฝูงชนมีคนได้รับผลกระทบต่อเสียงสะอึกสะอื้นของหนานหนาน อาจเป็นเพราะรู้สึกเห็นอกเห็นใจ บางทีอาจนึกถึงสถานการณ์ของตนเอง หรืออาจคิดเชื่อมโยงไปถึงแม่ที่ทำเพื่อบุตรธิดาโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด ถึงอย่างไรตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน สิ่งที่ไม่เคยขาดก็คือตัวอย่างความรักของแม่ที่สู้เพื่อบุตรธิดาโดยไม่สนใจตนเอง ภายในท้องพระโรงจึงมีคนเริ่มแอบสะอื้นไห้เบา ๆ ตามไปด้วย

มีบางคนหันมองเย่ซิวตู๋ด้วยความโกรธขึ้ง “ท่านอ๋องซิวเล่า? ท่านอ๋องซิวไปอยู่ไหนมา? บอกว่าสามวันจะเจอกัน เหตุใดรอมาห้าวันยังไม่ปรากฏตัว?”

“นั่นสิ ๆ หรือว่าท่านอ๋องซิวเป็นคนไม่รักษาคำมั่นสัญญาจำพวกนั้นจริง ๆ?”

“ท่านอ๋องซิว เป็นเพราะแม่นางชิงช่วยชีวิตท่านจึงทำให้ความบริสุทธิ์ของตนเองตกไปอยู่ในมือของท่าน ท่านทำเช่นนี้ไม่รู้สึกผิดต่อนางบ้างเลยหรือ?”

เย่ซิวตู๋มุมปากกระตุกอย่างแรง หลุบตาจ้องมองหนานหนานปราดหนึ่ง

หนานหนานรู้สึกได้ถึงความขุ่นเคืองของท่านพ่อ จึงรีบชี้แจ้งว่า “ทุกคนอย่าได้กล่าวโทษท่านพ่อของข้าเลย ท่านพ่อของข้าเป็นคนดี เขาเป็นคนดีที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกที่มีต่อกันจริง ๆ ท่านพ่อไม่ปรากฏตัวออกมาก็เป็นเพราะว่าช่วงเวลานั้นเจอเรื่องเข้าพอดี ผู้อารักขาที่จงรักภักดีต่อท่านพ่อทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะช่วยท่านพ่อ ตอนนั้นท่านพ่อต้องดูแลพวกเขา จึงทำให้ล่าช้า ท่านพ่อเองก็คิดไม่ถึงว่าท่านแม่จะตั้งครรภ์ ท่านแม่เคยไปหาท่านพ่อที่จวนแล้ว แต่ไม่รู้ว่ามีคนรับใช้ชั่วร้ายทำให้ท่านแม่ของข้าเข้าใจผิด ทั้งหมดนี้ จึงเกิดการจับพลัดจับผลู…เฮ้อ จนกระทั่งท่านพ่อของข้ารีบไปที่โรงเตี๊ยม ท่านแม่ของข้าที่เศร้าโศกมากก็ได้เก็บข้าวของกระเตงข้าที่อยู่ในท้องออกจากเมืองหลวง และออกจากอาณาจักรเฟิงชาง นับตั้งแต่นั้น…ก็แยกย้ายจากกันไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียว รักษาแผลใจตัวเองเพียงลำพัง”

“ท่านพ่อที่น่าสงสารของข้า ไม่รู้ว่าท่านแม่ไปที่ใด จึงทำได้เพียงแค่รอการปรากฏกายของท่านแม่อยู่ในโรงเตี๊ยม การรอคอยนี้ใช้เวลาหนึ่งเดือนเชียวนะ ภายหลังท่านพ่อของข้าก็เริ่มออกตามหาท่านแม่อย่างบ้าคลั่ง และค่อย ๆ ได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของคนรับใช้ชั่วร้ายผู้นั้น จึงรับรู้ว่าท่านแม่ของข้าออกไปพร้อมกับสถานการณ์เช่นนั้น ท่านพ่อลงโทษคนรับใช้ชั่วร้ายผู้นั้น ทว่ากลับไม่รู้ว่าจะไปตามท่านแม่ได้จากที่ใด ช่วงเวลานั้นท่านพ่อก็ยังไม่รู้สถานะที่แท้จริงของท่านแม่”

“แต่ต่อให้ท่านพ่อรู้ ตอนที่ท่านพ่อไปหาท่านแม่ที่วังของอาณาจักรเทียนอวี่ก็ยังหาตัวไม่พบอยู่ดี ถึงอย่างไรท่านแม่ของข้าก็ทราบดีว่าหากกลับไปด้วยสภาพเช่นนี้ คงทำให้อาณาจักรเทียนอวี่อับอาย คงไม่มีหน้าไปพบเสด็จตาของข้าอยู่ดี นางจึงทำได้เพียงแค่ร่อนเร่พเนจรไปทั่วสารทิศ ช่วยรักษาคนเจ็บไข้ได้ป่วยแลกกับเงินแค่ไม่กี่ตำลึง”

มีบางคนถึงกับหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับหางตาเพราะทนไม่ไหว “น่าสงสาร ทั้งคู่ต่างก็รักกัน แต่ต้องแยกจากกันคนละฟากฟ้าเช่นนี้ เดิมทีก็มีการแต่งงานที่งดงามอยู่แล้ว แต่ดันต้องเลิกรากันเพราะคนรับใช้ชั่วร้ายผู้นั้น”

หนานหนานพยักหน้าตาม “นั่นสิ ๆ”

“หลังจากนั้นเล่า? ท่านแม่และท่านพ่อของเจ้ากลับมาพบกันอีกครั้งได้อย่างไร?”

หนานหนานถอนหายใจ ตาเป็นประกายขึ้นมาทันใด “หลังจากนั้น เรื่องสำคัญที่สุดกำลังจะมาแล้ว”

………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

ท่านพ่อไม่เหลือเกียรติของท่านอ๋องแล้วหนานหนานเอ๊ย แต่งเรื่องยำท่านพ่อซะเละเทะเลย นี่เขียนฟิคอยู่หรือเปล่าคะ

ไหหม่า(海馬)