อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ] – ตอนที่ 538 ว่านอนสอนง่าย

ตอนที่ 538 ว่านอนสอนง่าย

ตอนที่ 538 ว่านอนสอนง่าย

หนานหนานอดน้ำลายสอไม่ได้ สายตาจับจ้องมองถาดในมือของสาวใช้ด้านหลังหวังเฟยสาม

ดีจริงที่มาที่นี่ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญนัก เห็นทีเทพเจ้าคงเมตตาเขา

ร่างเล็กลอบตามหวังเฟยตำหนักองค์ชายสามไป เห็นนางลากกระโปรงเดินลัดเลาะซ้ายขวา ในที่สุดก็มาหยุดหน้าเรือนที่กว้างขวางหรูหรากว่าเรือนหลังอื่น

หนานหนานเบิกตากว้าง เย่หลานเวยสุรุ่ยสุร่ายนัก สุรุ่ยสุร่ายอย่างหน้าไม่อาย ตัวเท่านี้อยู่ในที่โอ่อ่าขนาดนี้ ไม่รู้จักเรียนรู้ตั้งแต่เด็ก ชวนให้อับอายแทนเหลือเกิน

ระหว่างพ่นลมฟึดฟัดเขาก็เห็นหวังเฟยสูดหายใจลึก ก่อนโบกมือสั่งให้สาวใช้ด้านหลังเคาะประตู

หลังจากนั้นจึงฉีกยิ้มและเดินเยื้องย่างเข้าไป

“เวยเอ๋อร์…” น้ำเสียงนางฟังรื่นหู มีเสน่ห์ และดึงดูดในคราวเดียวกัน

หนานหนานนิ่วหน้าโดยไม่รู้ตัว ว่ากันว่าหวังเฟยต่างเย่อหยิ่ง งามสง่า และถือตัวกันไม่ใช่หรือ แบบที่ไท่จื่อเฟยเหนียง* ของเสี่ยวเฉิงเฉิงเป็น แต่หวังเฟยสามผู้นี้กลับ….

*เฟยเหนียง = พระมารดา

เขาส่ายหน้า ช่างมันเถิด ไม่ใช่เรื่องของเขาเสียหน่อย

หนานหนานสูดหายใจเฮือกหนึ่งก่อนหันหลังกระโดดขึ้นไปบนหลังคา เกาะกระเบื้องเอาไว้อย่างระมัดระวัง และค่อย ๆ แกะกระเบื้องข้างใต้ออกและหรี่ตามองภาพที่เห็นเบื้องล่าง

ใครจะคาดคิดว่าระหว่างนอนราบจะได้ยินเสียงกรุ่นโกรธของเย่หลานเวย

“ท่านมาทำอะไร ออกไป”

หนานหนานตกตะลึง ทำตาโตมองเย่หลานเวยผู้ไม่สบอารมณ์ด้านล่างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เขาถูกผีสิงหรือ ถึงได้กล้าพูดกับมารดาตนเองแบบนี้

หนานหนานพลันรู้สึกแย่และปิดปากเงียบ เขาไม่กล้าโวยวายแบบนี้กับท่านแม่เด็ดขาด แต่เย่หลานเวยทำได้อย่างนั้นหรือ

ไม่สิ เรื่องนี้อธิบายได้ว่าเพราะเขาเป็นเด็กดีที่รู้จักเคารพผู้อาวุโส เป็นเด็กกตัญญูน่ารัก แต่เย่หลานเวยไม่เป็นเช่นนั้น

หนานหนานเงี่ยหูฟังเสียงแผ่วเบาของหวังเฟยสาม “เวยเอ๋อร์ ข้าได้ยินว่าช่วงหลายวันมานี้เจ้าไม่เจริญอาหาร ข้าจึงสั่งให้พ่อครัวทำเห็ดหูหนูต้มเย็นรสชาติชื่นใจมาให้ มากินเข้าสิ”

ได้ยินนางบอกเช่นนี้ หนานหนานก็รู้สึกว่าอากาศร้อนขึ้นมา คอแห้งเต็มที ท้องหิวโหย เขานึกอยากกินและสงสัยว่ามีเหลือให้เขากินบ้างไหม

ในจังหวะที่นึกถึง ก็เกิดเสียงโครมครามดังขึ้นจากด้านล่าง

หนานหนานตกใจและก้มมอง เขาเห็นเย่หลานเวยขึ้นเสียงและปัดชามบนโต๊ะลงพื้น ทำให้เกิดเสียงแตกร้าว

หวังเฟยสามผงะรีบถอยไปสองก้าว นางจ้องหน้าลูกชายด้วยแววขุ่นเคืองเล็กน้อย “เวยเอ๋อร์ นี่เป็นน้ำใจของแม่นะ”

“ท่านไม่ต้องมาทำใจดี ออกไปเสีย ออกไป”

เย่หลานเวยไม่รอส่งหวังเฟยสาม ไม่แม้แต่ชายตามองน้ำที่หกอยู่บนพื้น เขาเอื้อมมือผลักมารดาออกไปข้างนอก

นางไม่ได้ยืนตั้งหลักมั่นคง เมื่อถูกผลักจึงซวนเซล้มลงไปกับพื้น ยิ่งไปกว่านั้นยังบังเอิญล้มทับเห็ดหูหนูต้มเย็นที่หกบนพื้น ทำให้กระโปรงหรูสีสดของนางเปียกปอน

“อ๊ะ…” หวังเฟยร้องอุทาน คิ้วขมวดมุ่นด้วยความเจ็บ

สาวใช้ด้านหลังตกใจและรีบถลามาประคองนางไว้ “หวังเฟย เป็นอะไรไหมเจ้าคะ”

หวังเฟยสามดูขุ่นเคืองขึ้นมา สายตาหยิ่งยโสส่งไปกดดันเย่หลานเวยอีกครั้ง ผ่านไปครู่หนึ่งนางก็ส่ายหน้าให้สาวใช้และส่งยิ้มขมขื่น “ไม่เป็นไร ไปกันเถิด”

“เจ้าค่ะ” สาวใช้กัดฟันประคองนางที่ยังทรงตัวไม่ได้ ขณะมองเย่หลานเวย และเดินออกไปจากเรือนอย่างทุลักทุเล

เย่หลานเวยพ่นลมเฉยชา แต่กลับเอ่ยเสียงดัง “ให้คนเข้ามาทำความสะอาดของพวกนี้ด้วย”

หวังเฟยหันไปเผชิญหน้ากับเขาด้วยท่าทางแข็งขืน ฝีเท้าชะงัก ก่อนพยักหน้ารับ “ข้ารู้แล้ว”

ว่าจบทั้งสองก็เดินออกจากเรือนไป ไม่นานหลังจากนั้นก็มีสาวใช้เข้ามาทำความสะอาดน้ำบนพื้น เสร็จแล้วจึงกลับออกไป

หนานหนานที่มองจากบนหลังคานิ่วหน้า ต่อให้เย่หลานเวยจองหองและไร้เหตุผล แต่ไม่น่าจะเกลียดชังมารดาตนเองขนาดนี้ แปลกนัก

ทว่าถึงจะคิดเช่นนั้นก็ยังนึกโมโหอยู่ในใจ โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงเห็ดหูหนูต้มเย็นชามนั้น มันทำให้เขาสะเทือนใจไม่น้อย

อันที่จริงหากไม่อยากกินก็วางเอาไว้เฉย ๆ เขาจะลงไปกินเอง น่าเสียดายของดีนัก

หนานหนานพึมพำครู่หนึ่ง กระทั่งเหลือเพียงเย่หลานเวยผู้เดียวในเรือน เขาจึงกระโดดลงจากหลังคาและลอบเข้าไปอย่างเงียบเชียบ

“ความหวังดีจอมปลอม จอมปลอมทั้งเพ ไปตายเสียให้หมด เสแสร้งน่ารังเกียจนัก”

ทันทีที่หนานหนานแตะประตูก็ได้ยินเสียงเย่หลานเวยเตะตู้ด้านข้างขณะสบถไปด้วย ดูท่าจะยิ่งโกรธกว่าเดิม

หนานหนานยักไหล่และค่อย ๆ ปิดประตูอย่างใจเย็น

ต่อให้เขาระวังแล้ว เสียง ‘เอี๊ยดอ๊าด’ ของประตูยังหยุดเสียงก่นด่าของเจ้าของห้องไว้ได้

เท้าที่เตะตู้ชะงักทันที เขาหันมองโดยรอบและถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนชี้หน้าคนที่ปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน และกล่าวขึ้นเสียง “เจ้า ๆ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ใครปล่อยให้เข้ามา”

“อ๋อ ข้าแอบเข้ามาเองน่ะ” หนานหนานก้าวไปหาอีกฝ่าย

สายตาเย่หลานเวยวูบไหว เขาพลันตอกกลับ “แอบเข้ามาเองหรือ หมายความว่า… เอ่อ ใครก็ได้ช่วยด้วย… อ๊ะ”

ทันทีที่เสียงตะโกนของเขาดังขึ้น หนานหนานก็พุ่งตัวเข้าไปปิดปากไว้ กดตัวอีกฝ่ายลงกับพรมหนาจับกุมเอาไว้ ก่อนเอ่ยเตือน “เจ้าหุบปากเสีย ห้ามส่งเสียงดัง”

“อื้อ ๆๆ …” เจ้าหมอนี่ กล้าดีอย่างไรบุกเข้ามาในที่รโหฐาน เดี๋ยวให้คนฆ่าเสียหรอก

หนานหนานว่าขึ้น “ข้าวรยุทธ์สูงส่ง ไม่มีใครฆ่าข้าได้หรอก”

“อื้อ ๆๆ …” บุกเข้ามาในจวนแบบนี้ลอบสังหารกันชัด ๆ ถ้าจับได้จะมัดตัวส่งให้เสด็จปู่ เจ้าไม่รอดแน่

หนานหนานโต้กลับ “ข้าไม่ได้มาลอบสังหาร ข้าเพียงมาเยี่ยม แต่ข้ารับใช้หน้าประตูบอกว่าเจ้าไม่อยู่ ตอนนี้ก็เห็นชัด ๆ ว่าอยู่ เจ้าโกหกก่อน เจ้าทำผิดก่อนแท้ ๆ”

“อื้อ ๆๆ … อื้ม?” เย่หลานเวยเบิกตากว้าง อีกฝ่ายเข้าใจเสียงอู้อี้ของตนได้อย่างไรกัน

หนานหนานเลิกคิ้วมองอย่างมีชัย “ขอเพียงเจ้าว่านอนสอนง่ายไม่ตะโกนโวยวาย ข้าจะเปิดปากเจ้าให้ ตกลงหรือไม่”

เย่หลานเวยครุ่นคิดครู่หนึ่ง หากถูกปิดปากแบบนี้คงไม่อาจทำสิ่งใดได้ เจ้าบ้านี่แรงเยอะนัก เขาสู้ไม่ได้แม้แต่น้อย

แต่หากพ้นการเกาะกุมก็จะทำได้ตามใจต้องการ

เมื่อนึกได้เช่นนั้นจึงพยักหน้าตอบตกลง

……………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

หลานเวยไปเห็นแม่ตัวเองทำอะไรไม่ดีหรือเปล่านะเลยเกิดระแวงขึ้นมา โอ๊ย ครอบครัวอ๋องแต่ละท่านนี่หนอ

ไหหม่า(海馬)