อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ] – ตอนที่ 699 พวกเจ้าทำได้ดีมาก

ตอนที่ 699 พวกเจ้าทำได้ดีมาก

ตอนที่ 699 พวกเจ้าทำได้ดีมาก

ถึงเวลาแล้วที่เหมิงหรงจะต้องฟื้น หากยังยืดเยื้อต่อไปเช่นนี้ แม้แต่ผู้อาวุโสสกุลเยว่ก็จะเสียความมั่นใจในตัวนาง

อีกทั้งทางด้านของเหมิงหลัวอวี้ก็ยังตกเป็นเป้าหมายของเหมิงเคอได้ง่ายอีกด้วย

เช้าวันรุ่งขึ้น อวี้ชิงลั่วจึงไปที่คฤหาสน์ของผู้อาวุโสสกุลเยว่อีกครั้ง

คนรับใช้คุ้นเคยกับนางเป็นอย่างดี ตอนนี้บนใบหน้าของเขาไร้วี่แววเย้ยหยัน และไม่กล้าใช้ไม้ไล่ตีนางออกไปอีกแล้ว

ผู้รักษาประตูจวนครั้งล่าสุดถูกผู้อาวุโสสกุลเยว่ย้ายให้ไปอาบน้ำวัวและม้า และให้อาหารสัตว์แล้ว การใช้เวลาทำความสะอาดมูลของสัตว์เหล่านั้นทั้งวันจะง่ายดายเหมือนกับการเฝ้าประตูคฤหาสน์หลังนี้ได้อย่างไร?

เมื่อเห็นอวี้ชิงลั่ว ผู้รักษาประตูจวนก็รีบทักทายนางทันทีด้วยรอยยิ้มทันที

“แม่นางถัง ท่านมาแล้วหรือขอรับ? เชิญทางนี้ขอรับ มาเลย ระวังขั้นบันไดด้วยขอรับ” ผู้รักษาประตูพานางไปส่งถึงหน้าประตู แล้วรายงานว่า “วันนี้หมอเฒ่าฉยงซานมาแล้ว ตอนนี้เขากำลังดื่มชาอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าขอรับ แม่นางถังไปห้องโถงด้านหน้าหรือไปที่ศาลา ‘เย่เซ่อ’ หรือขอรับ”

อวี้ชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หมอเฒ่าฉยงซานมักจะมาสายเสมอ และเขาจะไม่ปรากฏตัวจนกว่านางจะจับชีพจรของเหมิงหรง

วันนี้แปลกนัก นางมาที่นี่เร็วกว่าปกติราวครึ่งชั่วยาม แต่เขากลับมาเร็วกว่านางอีก ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเสียแล้วหรือ?

นางครุ่นคิดเช่นนั้น แล้วพูดกับคนเฝ้าประตูว่า “ไปที่ห้องโถงด้านหน้าก่อน” เนื่องจากไม่มีใครอยู่ใน ‘เย่เซ่อ’ นางจึงยังไม่คิดจะไปที่นั่นในตอนนี้

“ขอรับ” คนเฝ้าประตูพูดบางอย่างกับคนรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้าง แล้วคนรับใช้ก็พาอวี้ชิงลั่วไปยังห้องโถงด้านหน้า

ก่อนที่อวี้ชิงลั่วจะไปถึงประตู นางก็ได้ยินเสียงหมอเฒ่าฉยงซานหัวเราะเสียงดัง

อวี้ชิงลั่วตกใจจนเผลอเลิกคิ้วขึ้น หมอเฒ่าฉยงซานไม่ชอบคฤหาสน์ของผู้อาวุโสสกุลเยว่ไม่ใช่หรือ ทุกครั้งที่มาที่นี่เขาจะต้องมีสีหน้าเย็นชาทุกที ต่อให้ผู้อาวุโสสกุลเยว่จะพูดกับเขา เขาก็จะตอบกลับอย่างเฉยเมยและถามคำตอบคำ เหตุใดวันนี้พวกเขาจึงคุยกันอย่างมีความสุขนัก?

“คุยอะไรกันอยู่หรือเจ้าคะ?” ทันทีที่อวี้ชิงลั่วเดินเข้ามา นางก็เห็นผู้อาวุโสสกุลเยว่ หมอเฒ่าฉยงซาน ว่านเผิงหลงและอูเหมี่ยนเซิงนั่งอยู่ในห้องโถง

ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสสกุลเยว่กำลังพูดคุยกับหมอเฒ่าฉยงซาน ทั้งคู่มีสีหน้าแจ่มใส

“แม่นางถัง เจ้ามาแล้วหรือ?” ดวงตาของผู้อาวุโสสกุลเยว่เป็นประกาย เขารีบลุกขึ้นยืนเพื่อต้อนรับนาง

ในช่วงไม่กี่วันมานี้ นิสัยของเขาชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เป็นเพราะการรักษาของอวี้ชิงลั่ว อาการของเหมิงหรงจึงดีขึ้นมาก ตอนนี้ผิวของเขามีเลือดฝาดและดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน อีกทั้งหลังจากที่อวี้ชิงลั่วจากไปเมื่อวานนี้ เหมิงหรงก็ส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ ราวกับว่าเขากำลังจะฟื้น

ก่อนหน้านี้เขาได้พบหมอมาหลายคน แต่ไม่มีหมอคนไหนที่มีผลการรักษาดีเช่นนี้ การรักษาของแม่นางถังตอนนี้มีความก้าวหน้าอย่างมาก หลังจากฝังเข็มเพียงไม่กี่วัน ไม่น่าแปลกใจเลยที่แม้แต่หมอเฒ่าฉยงซาน ก็ยังมองนางด้วยความชื่นชม แม้ว่าแม่นางคนนี้จะไม่เป็นที่รู้จัก แต่นางก็มีความสามารถมาก

ในอนาคตนางจะต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน เขามีลางสังหรณ์เช่นนี้

เมื่อวานนี้เขาตื่นเต้นมาก และต้องการให้ใครสักคนไปบอกแม่นางถัง แต่แม่นางถังบอกว่านางไม่ต้องการให้ใครรู้ว่านางอาศัยอยู่ที่ใด เพราะไม่ต้องการให้ใครมารบกวนนาง ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปหาหมอเฒ่าฉยงซาน แต่เขาคาดไม่ถึงว่าหมอเฒ่าฉยงซานไม่อยู่ ดังนั้นเขาจึงได้แต่สั่งให้คนรับใช้ของเขาฝากข้อความไปให้ โดยบอกให้เขามาที่คฤหาสน์ก่อนเช้าตรู่วันพรุ่งนี้

นั่นเป็นเหตุผลว่าเหตุใดวันนี้หมอเฒ่าฉยงซานจึงมาเร็วนัก

อันที่จริงเขามาที่นี่ เพราะโสมเก่าแก่ที่ผู้อาวุโสสกุลเยว่ส่งไปให้ที่โรงเตี๊ยมของเขาเมื่อคืนนี้ เขาจึงมาที่นี่แต่เช้า เพื่อเห็นแก่โสมเก่าแก่นั่น

เขาต้องแบ่งให้ลั่วลั่วหนึ่งอัน เพราะลั่วลั่วเป็นผู้ช่วยชีวิตคนป่วย

เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พูดคุยกับผู้อาวุโสสกุลเยว่อย่างสนุกสนานเช่นนี้ และเขาก็พอใจเมื่อรู้ว่าลั่วลั่วไม่ได้ทิ้งสิ่งมีค่าใด ๆ ไว้เบื้องหลัง

“ลั่วลั่ว พวกเรากำลังพูดถึงเจ้าอยู่พอดี” หมอเฒ่าฉยงซานยืนขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ผู้อาวุโสสกุลเยว่ยกย่องเจ้าว่าเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก มีพรสวรรค์และเฉลียวฉลาด เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้ามีความสุขเพียงใดที่ได้ยินเช่นนั้น”

เขารู้สึกราวกับว่าลูกสาวของเขาได้รับการยกย่อง เขาจึงภูมิใจมาก

มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุก ตอนนี้นางมีความรู้สึกว่าหมอเฒ่าฉยงซานถือว่าตัวเองเป็นพ่อของนาง และต้องการดูแลธุระของนางทุกเรื่อง

ผู้อาวุโสสกุลเยว่หัวเราะ แล้วรีบสั่งให้คนนำชามาให้ แล้วเล่าอาการของเหมิงหรงเมื่อคืนนี้ให้อวี้ชิงลั่วฟัง

อวี้ชิงลั่วจิบชาอย่างครุ่นคิด จากนั้นยืนขึ้นพูดว่า “ในเมื่อตอนนี้อาการของคุณชายเหมิงดีขึ้นแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็ไป ‘เย่เซ่อ’ กันเถิดเจ้าค่ะ”

ผู้อาวุโสสกุลเยว่รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขารีบพยักหน้าแล้วพูดว่า “แม่นางถัง ท่านหมอ เชิญทางนี้”

อวี้ชิงลั่วเดินตามหลัง เมื่อนางเดินไปได้ครึ่งทาง จู่ ๆ หงเย่ก็ดึงแขนนาง แล้วบุ้ยใบ้ให้นางมองไปไม่ไกล

อวี้ชิงลั่วมองไปยังที่นั่น และพบว่าคนที่แอบซุ่มอยู่ตรงนั้นคือปี้เอ๋อร์ สาวใช้คนสนิทของเหมิงเคอ

“เจ้าลองตามไปดูสิ”

รอยยิ้มพลันปรากฏที่มุมปากของหงเย่ นางกำมือแน่นแล้วพยักหน้า “เจ้าค่ะ”

หลังจากพูดจบ นางก็ค่อย ๆ ถอยหลังไป จนกระทั่งทุกคนห่างออกไป นางรีบไปซ่อนตัวหลังต้นไม้ใหญ่ด้านข้าง แล้ววิ่งไปยังทิศทางที่ปี้เอ๋อร์จากไป

อวี้ชิงลั่วยกยิ้ม นางไม่ได้ลดฝีเท้าลงขณะเดินตามทุกคนเข้าไปใน ‘เย่เซ่อ’ เงียบ ๆ

เสียงคนใน ‘เย่เซ่อ’ ดังมากตามที่อวี้ชิงลั่วบอกไว้ ผู้อาวุโสสกุลเยว่สั่งให้คนมาส่งเสียงดัง เพื่อพยายาม ‘ชี้ทาง’ ให้เหมิงหรง

เหมิงเคอที่นั่งอยู่ข้างเตียงกำลังพูดด้วยเสียงแผ่วเบา ส่วนใหญ่คือการพูดอ้อนวอนให้เขาฟื้นขึ้นมา และครอบครัวจะได้อยู่อย่างสงบสุข

เมื่อผู้อาวุโสสกุลเยว่เห็นสีหน้ากังวลของนาง ก็ค่อนข้างพอใจ

เมื่อเห็นกลุ่มคนเดินเข้ามา สาวใช้ก็ก้าวออกไป เพื่อเว้นที่ว่างสำหรับอวี้ชิงลั่วและคนอื่น ๆ แม้แต่เหมิงเคอก็ยืนขึ้น และบอกให้อวี้ชิงลั่วนั่งลงอย่างสงบเสงี่ยม

บนหน้าผากของเหมิงหรงปรากฏเหงื่อผุดซึม จู่ ๆ หว่างคิ้วของเขาก็สั่นสะท้าน เช่นเดียวกับนิ้วของเขาที่กำลังกระดิก ราวกับว่าต้องการจะตื่นขึ้นมาแต่ก็ทำไม่ได้

ผู้อาวุโสสกุลเยว่เริ่มพูดว่า “แม่นางถัง เมื่อคืนหรงเอ๋อร์ตัวสั่นเล็กน้อย แต่เช้านี้ก็เริ่มนิ่งไป เขาตัวสั่นเช่นนี้เป็นครั้งคราว ข้าคิดว่าเขากำลังจะฟื้น แต่สักพักก็นิ่งไปอีก ข้าคอยอยู่นานก็เห็นว่ายังคงมีอาการเช่นนี้เรื่อยไป”

ทันทีที่เขาพูดจบ เหมิงหรงที่ตัวสั่นเทาในตอนนี้ ก็นิ่งไปเหมือนเมื่อสองสามวันก่อนทันที ไม่มีการสั่นไหว มีเพียงความเงียบงัน

อวี้ชิงลั่วที่นั่งอยู่บนขอบเตียงวางนิ้วลงบนข้อมือของเขา และตรวจอย่างระมัดระวังอยู่ครู่หนึ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปมากทันที นางตบชั้นไม้ข้างตัวนางดัง ‘ปัง’

เสียงดังเช่นนั้นทำให้ทุกคนในห้องตัวสั่น และมองนางด้วยความประหลาดใจ

อูเหมี่ยนเซิงรีบก้าวเข้ามาถาม “แม่นางถัง เกิดอะไรขึ้น?”

ด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเหมิงหรง?

สายตาเย็นชาของอวี้ชิงลั่วกวาดไปยังใบหน้าของทุกคน น้ำเสียงของนางเคร่งขรึม “พวกเจ้าทำได้ดีมาก”

……………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

จะฟื้นไม่ฟื้นหนอ จะมีคนลอบวางยาซ้ำอีกไหมหนอ

ไหหม่า(海馬)