อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ] – ตอนที่ 788 ในที่สุดก็มีคนมา

ตอนที่ 788 ในที่สุดก็มีคนมา

ตอนที่ 788 ในที่สุดก็มีคนมา

เพียงแต่หญิงรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้างนั้นก้มหน้าลง สีหน้ายังเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ

เหตุใดแม่นางอวี้… จู่ๆ ก็กล่าวเรื่องน่าอายเช่นนี้ออกมาเล่า

อวี้ชิงลั่วกลับถอนหายใจอีกครั้ง “ขอบอกตามตรง สองสามวันนั้นข้าจะต้องเจ็บปวด ปวดเสียจนตัวงอ ต้องดื่มยา”

“เจ้า เรื่องเช่นนี้ เจ้าอย่าเอามาพูดกับข้าสิ” ผู้อารักขาผู้นั้นฟังต่อไปไม่ได้แล้ว หญิงผู้นี้ใจกล้าเหลือเกิน เป็นสาวเป็นแส้แต่เหตุใดจึงกล่าวเรื่องส่วนตัวออกมาได้

อวี้ชิงลั่วจ้องมองเขาทันที “หากไม่บอกเรื่องเช่นนี้กับเจ้า ถึงเวลาข้าปวดท้องเสียจนหมดสติจนตาย หรือเกิดเรื่องอันใดขึ้น ก็จะต้องเป็นความรับผิดชอบของเจ้านะ”

“นายท่านบอกว่าแม่นางเล่ห์เหลี่ยมมากนัก ให้ข้าไม่ต้องสนใจก็ใช้ได้แล้ว” สีหน้าผู้อารักขาแดงเถือก ในใจหวั่นไหวเป็นอย่างมาก

แม้นายท่านจะกล่าวเช่นไรนางก็ยังทำเช่นนั้น นางต้องการสิ่งใดก็ยอมตามใจนาง เห็นได้ชัดว่าแม้หญิงผู้นี้จะถูกขังไว้ที่นี่ แต่สถานะนางก็สูงส่ง หากเกิดเรื่องอันใดจริงๆ เขาคงรับผิดชอบไม่ไหวเป็นแน่

อวี้ชิงลั่วมองเขาอย่างพิจารณา เห็นเขาดูไม่สงบดังเช่นตอนแรกก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงพยายามต่อไป “ขอเพียงให้เจ้าไปนำยามาให้ข้าก็เท่านั้น ข้าจะมีเล่ห์เหลี่ยมอันใดได้ อีกอย่าง สองวันมานี้ข้าทั้งอาเจียนและท้องเสียจนไม่สบายตัว นายท่านของเจ้าก็ให้เจ้าไปเอายามาไม่ใช่หรือ? หากเจ้าไม่วางใจจริงๆ ข้าก็จะนำใบสั่งยาให้เจ้า เจ้าไปถามหมอหญิงดู ก็จะรู้ได้ทันทีไม่ใช่หรือ?”

ขณะกล่าว นางก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงฮึดฮัด “หากเจ้ายังไม่วางใจอีก คิดว่าข้ามีแผนอันใดกับยานั้น เช่นนั้นเจ้าก็ไปนำยามาเก็บไว้ก่อน รอข้าปวดแล้วค่อยต้มให้ข้ากินก็ได้ เจ้าก็ต้มเองกับมือ ดูข้าดื่มมันกับมือ เช่นนั้นก็ใช้ได้แล้วนี่ หากเจ้าทำไม่ได้ก็ไปถามนายท่านของเจ้า ให้เขามาตัดสินใจเสีย”

ผู้อารักขาพยายามอดทน มุมปากขึงตึง นายท่านยุ่งมาก วันนี้ไม่อยู่ที่จวน และไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ใด หากไปขอคำแนะนำของเขาก็ดูจะเป็นไปได้ยาก เพียงแต่หญิงผู้นี้…

ผู้อารักขาครุ่นคิดอยู่นาน สุดท้ายแล้วก็ก้มหน้ากล่าวเบาๆ “ข้าเข้าใจแล้ว”

เพียงแต่ยาชนิดนี้ เขาออกไปเอามาด้วยตนเองไม่ได้ ทำได้เพียงให้สาวใช้ไปที่โรงหมอ

อวี้ชิงลั่วพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม ให้เขานำกระดาษและหมึกมาให้นางเขียนใบสั่งยาลงกระดาษ

นางรู้สึกว่าตนเองช่างน่าสมเพชนัก นี่เพิ่งถูกจับมาห้องลับได้เพียงสองวัน ก็เขียนใบสั่งยาสองใบแล้ว ปัญหาคือล้วนเป็นใบสั่งยาให้ตนเอง

โชคดีที่ผู้อารักขาผู้นี้ดูแล้วจะอ่อนแอกว่าเหมิงพั่วเล็กน้อย นางก้มหน้า เขียนประเภทยาที่ต้องการอย่างเงียบๆ

ผู้อารักขามองแวบหนึ่ง หันหลังแล้วออกไป

ส่วนหญิงรับใช้เมื่อดูแลให้นางพักแล้ว ก็ถูกผู้อารักขาเรียกออกไปเช่นกัน

อวี้ชิงลั่วจ้องมองเปลวเทียนที่สั่นไหวอีกครั้งพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอนนี้นางทำได้เพียงเสี่ยงกับวิธีนี้เท่านั้น ใบสั่งยาของนางค่อนข้างพิเศษ หนึ่งในตัวยาเหล่านั้น หมอธรรมดาทั่วไปย่อมไม่มี

ตอนนี้เย่ซิวตู๋กำลังตามหานางไปทุกที่ หมอเฒ่าฉยงซานเองก็ไม่มีทางอยู่เฉยๆ โดยไม่สนใจ ขอเพียงใส่ใจสักหน่อย จะต้องพบสิ่งผิดปกติเป็นแน่ และถ้าการคาดคะเนของนางถูกต้อง ช่วงนี้เยว่ซินจะมาถึงพอดี เดิมทีร่างกายของนางก็มีโรคประจำตัวอยู่แล้ว จะต้องมีการดูแลรักษาอย่างดี ก่อนหน้านี้นางก็เคยเขียนใบสั่งยาให้อีกฝ่าย พอดีว่าเป็นยาชนิดนี้เช่นกัน หากสอบถามสักนิดจะต้องพบเบาะแสเป็นแน่ ดีกว่าให้พวกเขาตามหาอย่างไร้เบาะแสเป็นไหนๆ

แต่น่าเสียดายที่ต้าไป๋เหอนั้นชอบมุดดิน ไม่อย่างนั้นพวกเย่ซิวตู๋จะได้ตามรอยเท้าของมันได้

นี่เป็นการเดิมพันที่มีความเป็นไปได้ต่ำ แต่จนถึงตอนนี้ นางก็ทำได้เพียงบอกเขาผ่านวิธีนี้เท่านั้นว่าตอนนี้นางอยู่ที่ใด

ขอเพียงสวรรค์พอจะช่วยนางได้สักนิด ช่วยให้นางได้ออกไปจากสถานที่บ้าๆ นี่ และตามหาแม่นมเก๋อให้เจอในเร็ววัน

อวี้ชิงลั่วถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วหลับตาลงช้าๆ

เมื่อคืนนางคิดถึงแต่แม่นมเก๋อเสียจนไม่ได้นอนทั้งคืน ตอนนี้เปลือกตาหนักมาก จิตใจอ่อนแรง ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป ไม่นานนักก็หลับลึกไปเสียแล้ว

และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเล็กๆ ดังเข้ามาในหู ประสาทของนางเฉียบคม เด้งตัวขึ้นมาทันที

นางลุกขึ้นนั่งบนเตียงหิน เหลือบตาขึ้นมองแวบหนึ่ง

ก็ยังคงอยู่ในห้องลับ เมื่อครู่ฝันไปหรือ

อวี้ชิงลั่วส่ายหน้า กำลังจะหลับไปอีกครั้ง จู่ๆ หูก็กระดิก ทันใดนั้นก็มองไปยังทางด้านประตูหิน

ไม่ผิดแน่ นางได้ยินไม่ผิด ด้านนอกมีการเคลื่อนไหวบางอย่างเสียงดัง

ดวงตาของนางเป็นประกายในทันใด ยังไม่ทันได้ลงจากเตียง ทางด้านประตูหินนั้นก็มีเสียงการเคลื่อนไหวกะทันหัน ไม่นานนักประตูหินก็เปิดออก หญิงรับใช้ที่เป็นใบ้เมื่อตอนกลางวันวิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก

อวี้ชิงลั่วมองนางอย่างประหลาดใจ ก็เห็นนางเดินมาหยุดตรงหน้าตน เริ่มแสดงภาษามือกับตน

อวี้ชิงลั่วมองนางแล้วขมวดคิ้ว นี่มันหมายความว่าอย่างไร? นางดูไม่เข้าใจเลยสักนิด

หญิงรับใช้กระวนกระวายเล็กน้อย ยื่นมือไปดึงโซ่เหล็กที่ข้อเท้าของนาง อวี้ชิงลั่วชะงัก ถามออกไป “ท่านจะให้ข้าหนีไปหรือ?”

หญิงรับใช้พยักหน้า แต่โซ่นั้นแข็งแรงมาก นางไม่อาจดึงมันออกได้เลย

อวี้ชิงลั่วกัดฟัน “ไม่ต้องดึงแล้ว ท่านดึงไม่ออกหรอก อย่างไรก็ต้องใช้กุญแจจึงจะใช้ได้” หากมีมีดสั้นอยู่ล่ะก็ บางทีอาจจะพอตัดมันได้

หญิงรับใช้ที่เป็นใบ้ทำอันใดไม่ถูก จ้องมองโซ่อย่างไม่พอใจ จากนั้นก็หันหน้าไปทางด้านประตูหิน

อวี้ชิงลั่วตะลึง ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้น ใช่แล้ว เสียงทางด้านนอกใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นั่นเป็นเสียงทหารติดอาวุธมา มีคนมาแล้ว มีคนมาช่วยนางแล้ว

อวี้ชิงลั่วสีหน้าดีใจมาก ดูท่าตนจะเดิมพันได้ถูกต้อง และชนะแล้ว

“มีคนมาช่วยข้าใช่หรือไม่?”

หญิงใบ้รีบพยักหน้าอย่างแรง สีหน้าดูมีความสุข

รูม่านตาของอวี้ชิงลั่วขยายออก ลงจากเตียงหิน เดินไปข้างหน้าสองสามก้าว แต่โซ่เจ้ากรรมนั้นถูกดึงจนตึง นางก็ทำได้เพียงหยุดฝีเท้า

เสียงด้านนอกยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ และไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นบ้าง

นางไม่รู้ว่าเหมิงพั่วให้ผู้อารักขาเฝ้าที่นี่ไว้มากน้อยเพียงใด ไม่รู้ว่าที่นี่มีอาวุธอันใดซ่อนอยู่หรือไม่ ยิ่งไม่รู้ว่าเหมิงพั่วอยู่ที่จวนหรือไม่อีกด้วย

คนผู้นั้นฝีมือสูงส่ง หากอยู่ที่นี่ล่ะก็ อาจจะมีเพียงเย่ซิวตู๋เท่านั้นที่ต่อกรกับเขาได้

มีการเคลื่อนไหวมากมายอยู่ด้านนอก แต่ก็ไม่เห็นมีใครเข้ามาเสียที อวี้ชิงลั่วเหงื่อออกที่มุมหน้าผาก เดินไปเดินมาอย่างไม่สามารถทำตัวให้สงบได้

หญิงใบ้วิ่งไปตรงประตูเพื่อดูแวบหนึ่ง ไม่นานนักก็วิ่งออกไปทันที

อวี้ชิงลั่วตกใจมาก “แม่นมท่านจะไปไหนน่ะ กลับมา ข้างนอกมีแต่คนสู้กันนะ ท่าน…”

ดูเหมือนหญิงใบ้จะไม่ได้ยินคำพูดนาง ออกจากประตูหินไปโดยไม่หันกลับมา

อวี้ชิงลั่วขมวดคิ้วจนเป็นปม รออยู่อีกสักพัก

ดันใดนั้น หญิงใบ้ที่เพิ่งออกไปก็วิ่งกลับเข้ามาอย่างตื่นตระหนก และด้านหลังนาง ยังมีคนชุดสีม่วงที่ถือดาบและสวมหน้ากากเดินเข้ามาด้วย

หญิงใบ้ลุกลี้ลุกลน จะสู้ความเร็วของคนชุดม่วงได้อย่างไร เมื่อเห็นดาบจ่ออยู่ที่ด้านหลังของหญิงใบ้ รูม่านตาอวี้ชิงลั่วก็หดลง รีบตะโกนออกไป “หยุดนะ”

คนชุดม่วงผู้นั้นผงะ เมื่อเห็นนาง ความปีติก็ฉายชัดในดวงตา ทันใดนั้นก็ทิ้งดาบแล้ววิ่งเข้ามา

เพียงแต่…

อวี้ชิงลั่วไม่รอให้เขาเดินเข้ามาใกล้ สีหน้าของนางเปลี่ยนไปทันที

ไม่ใช่เย่ซิวตู๋

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ใช้การส่งข่าวผ่านชนิดของตัวยาในใบสั่งยา เฉียบมาก

ใครมาช่วยชิงลั่วกันนะ? ไม่ใช่ท่านอ๋องซิวด้วย

ไหหม่า(海馬)