อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ] – ตอนที่ 949 ความสามารถในการเอาตัวรอดอย่างแท้จริง

ตอนที่ 949 ความสามารถในการเอาตัวรอดอย่างแท้จริง

ตอนที่ 949 ความสามารถในการเอาตัวรอดอย่างแท้จริง

อวี้ชิงลั่วรู้สึกเหมือนว่าตนเห็นภาพลวงตา กะพริบตาอย่างแรง จากนั้นก็เพ่งมองอีกครั้ง

แต่ในใจทั้งดวงกลับเดือดพล่าน

อวี๋จั้วหลินหรือ? เหตุใดอวี๋จั้วหลินจึงมาอยู่ที่นี่ เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

เขาถูกฝ่าบาทจับเข้าคุกไปไม่ใช่หรือ? เหตุใดตอนนี้กลับมาปรากฏตัวที่จวนเสียได้

ใบหน้าของอวี้ชิงลั่วฉายแววตกใจสุดขีด อวี๋จั้วหลินเองก็ไม่ได้ต่างจากนางมากนัก เขาคิดไม่ถึงเลยว่าอวี้ชิงลั่วจะเข้ามาในจวนอวี๋เวลานี้ ถึงขนาดมาปรากฏตัวตรงหน้าตนเสียด้วย

อวี้ชิงลั่วตอบสนองอย่างรวดเร็ว ชักมือขวากลับอย่างเร่งรีบ สีหน้าตึงเครียด เต็มไปด้วยจิตสังหาร

เพียงแต่มือขวากลับถูกอวี๋จั้วหลินจับไว้แน่น นางกัดฟัน ถือโอกาสพลิกตัวเข้าไปทางหน้าต่าง

อวี๋จั้วหลินถอยกลับทันที ขัดขาของนางที่ตวัดเข้ามา

ทั้งสองคนประมือกันอย่างรวดเร็วอยู่ในเรือน อวี้ชิงลั่วไม่กล้าประมาท ลงมืออย่างรุนแรงและไร้ปรานี

เดิมทีอวี๋จั้วหลินยังคงไม่ถือสาอันใด แต่ยิ่งประมือกับนาง ก็ยิ่งพบว่าการเคลื่อนไหวของนางทั้งคล่องแคล่วและยืดหยุ่น เหมือนกับว่าหากตนไม่ทันระวัง นางก็จะแอบโจมตีตนจากข้างหลังได้ทันที

เขาเองก็คิดไม่ถึง อวี้ชิงลั่วที่หกปีก่อนยังถูกจับขังไว้ในห้องเก็บฟืนไม่สามารถทำอะไรได้ ตอนนี้เขากลับไม่สามารถจัดการนางได้ในเวลาเพียงชั่วครู่

อีกทั้ง… การเคลื่อนไหวของนางยังเต็มไปด้วยจิตสังหาร

อวี๋จั้วหลินหรี่ตา การเคลื่อนไหวยิ่งเฉียบขาดขึ้น แสดงออกถึงความดุดันของนายพลหนุ่มในตอนนั้นออกมา

ขาของอวี้ชิงลั่วถูกเก้าอี้ตัวเล็กๆ ขวางไว้ ไม่สามารถป้องกันตนเองได้ ต่อจากนั้นก็ถูกอวี๋จั้วหลินกดลงกับพื้นอย่างแรง สองมือบีบอยู่ที่คอของนาง

อวี้ชิงลั่วหัวเราะเย้ยหยัน แม้ว่าตอนนี้สถานการณ์จะไม่เข้าข้างตนเอง การแสดงออกของนางก็ยังคงยั่วยุและเย้ยหยันอยู่ “อวี๋จั้วหลิน เหตุใดเจ้าจึงมาโผล่ที่นี่ได้เล่า ใครช่วยเจ้าออกมากัน องค์ชายเจ็ดหรือ? เหมิงกุ้ยเฟยหรือ?”

อวี๋จั้วหลินรูม่านตาหดลง ต่อจากนั้นก็บีบมือแน่นขึ้นทันที “เหตุใดเจ้าต้องมาปรากฏตัวที่นี่ด้วย หากเจ้าอยู่ที่จวนท่านอ๋องดีๆ คอยดูแลบุตรของเจ้าดีๆ ก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้เป็นแน่”

ใบหน้าของอวี้ชิงลั่วแดงก่ำ แต่ยังคงมีรอยยิ้มอยู่ “สภาพเช่นนี้หรือ? สภาพเช่นไร? อวี๋จั้วหลิน เจ้าคิดว่าหากข้าตายไป เจ้าจะยังอยู่อย่างปลอดภัยได้หรือ? เจ้าช่วยองค์ชายเจ็ดกระทำสิ่งต่างๆ เจ้าคิดว่าเจ้าจะประสบความสำเร็จได้หรือ?”

“เรื่องของข้า เจ้าไม่ต้องมายุ่ง” อวี๋จั้วหลินมองท่าทางเช่นนี้ของนางก็ขมวดคิ้ว มือที่จับคอของนางก็คลายออก “อวี้ชิงลั่ว ข้าเองก็ไม่อยากฆ่าเจ้า แต่เจ้ากลับพาตัวเองเข้ามา ข้าเองก็จะไม่เกรงใจล่ะนะ”

“เกรงใจหรือ เจ้าเคยเกรงใจข้าตั้งแต่ตอนไหนกัน หกปีก่อนก็เหมือนกัน” อวี้ชิงลั่วเอ่ยอย่างเหน็บแนม แววตาเต็มไปด้วยความดูถูก “หกปีก่อนเจ้าชั่วร้ายทั้งยังไร้ยางอาย ใช้วิธีต่ำทรามจัดการกับหญิงสาวที่ไร้ทางสู้ เจ้าไม่ละอายใจบ้างเลยหรือ? นายพลหนุ่มอย่างนั้นหรือ? ฮ่าๆ ช่างน่าขันเกินไปแล้ว”

“เจ้า…” ได้ยินนางกล่าวถึงเรื่องหกปีก่อน อวี๋จั้วหลินก็พูดไม่ออกเล็กน้อย

แต่ก่อนก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เขาทำไปแล้วก็ให้ผ่านไป อวี้ชิงลั่วสมควรตาย นางมาขวางทางของเขา ทำลายแผนของเขา เขาก็เพียงแค่กำจัดขวากหนามเท่านั้น เกี่ยวกับการที่นางเป็นหญิงสาวอ่อนแอตรงไหนกัน

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาไม่สามารถทนเห็นอวี้ชิงลั่วใช้สายตาแบบนั้นมองเขาได้ ไม่สามารถทนเห็นนางดูถูกตนเช่นนี้ได้

ไม่สามารถทนมองนางนึกภาพตนเองในสภาพเกินทนอยู่ในใจได้

การเคลื่อนไหวของมือก็อดไม่ได้ที่จะลังเลขึ้นมา ถึงขนาดมีสัญญาณที่อยากจะปล่อยอยู่รางๆ

อวี้ชิงลั่วหรี่ตา แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้เคลื่อนไหว ไม่ไกลนักก็มีอีกเสียงหนึ่งดังแผ่วเบาแว่วมา

“ทำไมกัน ใต้เท้าอวี๋เกิดจะรักหยกถนอมบุปผาขึ้นมาหรือ?”

อวี้ชิงลั่วชำเลืองมองดูก็ชะงักไป “เฟยเกอหรือ?” คิดไม่ถึงว่าในห้องนี้ยังมีอีกคนซ่อนตัวอยู่

เฟยเกอเดินออกมาจากห้องด้านใน เมื่อเห็นนางถูกกดอยู่กับพื้นก็แค่นหัวเราะออกมา แววตาขยับขึ้นไปมองทางอวี๋จั้วหลิน “ใต้เท้าอวี๋ คนจะทำการใหญ่ จะเมตตากับหญิงแต่งงานแล้วไม่ได้ ในโลกนี้ยังมีหญิงสาวอีกมากมาย ท่านจะทำลายอนาคตของตนเพียงเพราะหญิงสาวมีตำหนิคนเดียว ไม่คุ้มค่ากันหรอก”

หญิงสาวมีตำหนิบ้านเจ้าสิ เจ้าต่างหากที่เป็นหญิงมีตำหนิ เจ้ามันเป็นหญิงมีตำหนิกันทั้งโคตร

อวี๋จั้วหลินได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าก็ฉายแววไม่พอใจ

เฟยเกอกลับหัวเราะออกมา “ใต้เท้าอวี๋ องค์ชายเจ็ดช่วยท่านออกมาจากคุกอย่างยากลำบาก ท่านทำเช่นนี้ จะไม่ทำให้ความหวังดีของเขาต้องสูญเปล่าหรือ? วันนี้หากท่านแสดงความเมตตาต่อนาง วันหน้า ท่านก็จะตายอยู่ในกำมือนางเป็นแน่”

อวี๋จั้วหลินเม้มปาก แววตาเฉียบคมขึ้นมาก

เฟยเกอก้าวมาข้างหน้า “ใต้เท้าอวี๋ ท่านลงมือกับนางไม่ลง ก็เป็นเพราะท่านยังไม่ได้นาง จึงไม่เต็มใจก็เท่านั้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก่อนที่นางจะต้องพบกับความตาย ก็ทำตามความปรารถนาของตนก่อนเถิด รอจนกระทั่งท่านพอใจแล้ว ก็จะไม่รู้สึกว่านางมีดีอะไรอีก อีกเดี๋ยวบ่าวจะหาหญิงสาวที่ดึงดูดใจอย่างแท้จริงมาให้ รับรองว่าไม่นานใต้เท้าอวี๋ก็จะลืมหญิงมีตำหนิผู้จืดชืดเช่นนี้ได้แน่นอน ว่าอย่างไร”

เวรจริง อวี้ชิงลั่วอดไม่ได้ที่จะสบถด่า

เฟยเกอผู้นี้สมกับเป็นนางข้าหลวงคนสนิทของเหมิงกุ้ยเฟยจริงๆ จิตใจสกปรกเหมือนกับนาง ชั่วร้ายทั้งยังไร้ยางอาย

อวี๋จั้วหลินขมวดคิ้ว ลดสายตาลงมองอวี้ชิงลั่ว ได้นางหรือ? ได้นางอย่างนั้นหรือ?

“ใต้เท้าอวี๋ ท่านมีเวลาไม่มากแล้ว หากยังมัวลังเลแล้วพลาดโอกาสนี้ไป ท่านก็จะไม่เหลืออะไรเลยนะเจ้าคะ” เฟยเกอกล่าวจบก็ดึงมีดสั้นที่พอติดตัวออกมา ท่าทางราวกับว่าหากเจ้าไม่ลงมือข้าจะจัดการเอง

อวี๋จั้วหลินมีสีหน้าแข็งทื่อไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็จ้องมองใบหน้าขาวผ่องงดงามของอวี้ชิงลั่วด้วยดวงตาที่ลุกโชน

“อวี้ชิงลั่ว อย่าโทษข้าเลยนะ รอให้เจ้าทำข้าสมหวัง ข้าเองก็จะช่วยให้เจ้าสมหวังเช่นกัน ให้เจ้าได้ออกเดินทางไปแบบดีๆ จะไม่ให้เจ้าต้องตายอย่างทุกข์ทน… แม้แต่นิด” ลมหายใจของอวี๋จั้วหลินเริ่มเร็วขึ้น

เฟยเกอเห็นเช่นนั้นก็เก็บมีดสั้นด้วยรอยยิ้ม “ท่านค่อยๆ สนุกไปนะเจ้าคะ ข้าจะออกไปเอง”

นางกล่าวจบก็เริ่มเดินเข้าห้องด้านในไปอย่างช้าๆ

ทว่าเดินไปได้ไม่ถึงสี่ห้าก้าว ขาสองข้างของนางก็อ่อนแรง คุกเข่าลงบนพื้นอย่างไม่อาจควบคุม

มือของอวี๋จั้วหลินค่อยๆ ล้วงเข้าไปในคอเสื้อของอวี้ชิงลั่ว แววตามืดครึ้ม แต่กลับเปล่งประกายราวกับหมาป่าที่หิวโหย

อวี้ชิงลั่วแค่นหัวเราะ “ทำให้ข้าสมหวังหรือ? อย่างเจ้าเนี่ยนะ?”

นางใช้มือพลิกตัวอวี๋จั้วหลินแล้วเด้งตัวขึ้นในทันใด

อวี๋จั้วหลินตกตะลึงไป ทั้งร่างนอนอยู่ข้างๆ อยากจะขยับก็ขยับไม่ไหว

เขาเงยหน้ามองอวี้ชิงลั่วอย่างประหลาดใจ ก็เห็นนางปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าของตน รอยยิ้มดูสงบเสงี่ยมและสูงส่ง

จนกระทั่งจัดปอยผมให้เรียบร้อย และจัดเรือนผมกลับที่เดิมแล้ว นางก็ค่อยๆ เดินมาตรงหน้าอวี๋จั้วหลิน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อวี๋จั้วหลิน ใต้เท้าอวี๋ เจ้าลืมไปแล้วหรือ ว่านอกจากวรยุทธ์เล็กน้อยต้อยต่ำแล้ว ความสามารถในการเอาตัวรอดอย่างแท้จริงของข้าคือสิ่งนี้”

นางแกว่งขวดยาในมือพร้อมรอยยิ้ม ยิ้มแล้วกล่าว “ข้าเป็นหมอปีศาจนะ หมอปีศาจ… ที่เชี่ยวชาญในยาพิษน่ะ”

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

คิดจะแอ้มชิงลั่วเหรอ ฝันไปเถอะ รอไปรายงานตัวกับท่านยมก่อนแล้วกันนะ

ไหหม่า(海馬)