ตอนที่ 40
หลักฐาน
ทางฝั่งของกวี อยู่ ๆอสรพิษทะเลลึกก็เปลี่ยนท่าทีไปราวกับกำลังโมโหอะไรบางอย่าง แถมดวงตาของมันยังเปลี่ยนเป็นสีแดงคอยจ้องมองมาทางแก้วที่กำลังยิงโจมตีมันอย่างไม่วางตาอีกต่างหาก
“ท่าทางมันจะใกล้ตายแล้ว”กวีปิดระบบสื่อสารก่อนจะหันไปมองอสรพิษทะเลลึกด้วยท่ายิ้มแย้ม ในที่สุดบอสที่รุมเล่นงานกับแก้วมานับชั่วโมงก็เริ่มอ่อนแรงให้เห็นแล้ว แถมเจ้าอสรพิษทะเลลึกยังมีท่าทีเดือดจัดเพราะไม่ว่าจะทำอะไรก็เล่นงานแก้วกับกวีไม่ได้เสียที
“หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะคะ ลูกธนูของแก้วใกล้หมดแล้ว”แก้วตอบพลางถอนหายใจออกมาเบา ๆ การใช้สมาธิเล็งโจมตีจากระยะไกลต่อเนื่องนาน ๆนั้นกินแรงอย่างมาก แม้จะมีสกิลของกวีคอยช่วยแต่กว่าจะสร้างความเสียหายให้อสรพิษทะเลลึกจนเริ่มคลั่งได้ก็เล่นเอาธนูที่เตรียมมาเหลือเพียงไม่ถึงร้อยดอกเท่านั้น
“พวกเรารีบปีนขึ้นไปดีกว่า ท่าทางแบบนั้นมันคงจะพุ่งเข้ามาอีกรอบแน่ ๆ”กวีเสนอก่อนจะสร้างกำแพงดินขึ้นไปตรงริมผนังถ้ำเพื่อจะใช้ปีนขึ้นไป ขืนโดนน้ำในบ่อพิษเข้าพวกกวีคงตายแน่ ๆ
“ฟ่ออออ”ยังไม่ทันจะได้เดินไปที่กำแพง อสรพิษทะเลลึกก็พุ่งเข้ามาหาพวกกวีจนเกิดคลื่นน้ำขนาดใหญ่ซัดเข้ามาหากำแพงดินของกวีอย่างแรง พอร่างของอสรพิษทะเลลึกเข้ามากระแทกกำแพงดินก็พังลงในพริบตา เพียงแต่พวกกวีเตรียมจะย้ายตำแหน่งกันอยู่แล้วทำให้ตอนนี้กวีอยู่ที่ผนังถ้ำฝั่งหนึ่ง ส่วนแก้วก็อยู่ที่ผนังถ้ำอีกฝั่งหนึ่งทำให้อสรพิษทะเลลึกคว้าได้แต่กำแพงดินเท่านั้น
“แย่ล่ะ…”กวีเบิกตากว้างมองไปรอบ ๆตัวอสรพิษทะเลลึก แม้จะเข้ามาใกล้แล้วมันก็ยังปล่อยเวทกระสุนน้ำออกไปโจมตีแก้วต่อได้ ทำให้ตอนนี้มันยิงกระสุนน้ำเข้าไปตรงจุดที่แก้วยืนจากด้านหลังกำแพงได้อย่างง่ายดาย แต่ทว่า…
ฟุบ…
แก้วกระโดดขึ้นสูงเพื่อหลบห่ากระสุนน้ำที่ยิงเข้ามาเพื่อใช้พิษเล่นงานตนเอง ทำให้อสรพิษทะเลลึกต้องเงยหน้าเพื่อยิงตามขึ้นไปด้านบน
ตูม!!
แก้วยิงกระสุนระเบิดเพื่อเบี่ยงหัวของอสรพิษทะเลลึกลงไปด้านล่างก่อนจะลงไปยืนบนร่างของอสรพิษทะเลลึกอีกครั้งเหมือนการต่อสู้ประชิดตัวตอนแรก
“ถ้าตอนนี้ยังฆ่าแกไม่ได้ก็ต้องตายจริง ๆแล้วล่ะ”แก้วจ้องมองอสรพิษทะเลลึกอย่างจริงจังก่อนจะอาศัยร่างของมันเพื่อวิ่งเข้าไปใส่ส่วนหัวของมันจากด้านหลัง ตอนนี้ลูกธนูของแก้วแทบจะหมดอยู่แล้วทำให้แก้วต้องแลกหมัดครั้งสุดท้ายกับอสรพิษทะเลลึกและเสี่ยงว่ามันยังเหลือพลังชีวิตอีกเท่าไร
ตูม ๆ ๆ ๆ
ไม่ปล่อยให้แก้วต้องเสี่ยงอยู่คนเดียว กวีเองก็กระโดดลงมาบนร่างของอสรพิษทะเลลึกเช่นกัน ตอนนี้พอเข้ามาระยะใกล้กระสุนน้ำของอสรพิษทะเลลึกก็หลบยากขึ้นมาก ทำให้กวีต้องอาศัยสร้างกำแพงดินขึ้นมาใต้ลำตัวของอสรพิษทะเลลึกเพื่อหลบกระสุนน้ำที่ยิงเข้ามา และใช้เวทโจมตีของธาตุ ไฟ ลม สายฟ้า และ หอกศิลา เข้าโจมตีอีกเป็นชุด ๆอย่างต่อเนื่องเพื่อสร้างความเสียหายให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“โอ๊ย….”แต่เพราะกระสุนน้ำจำนวนมากที่ยิงออกมาจากระยะใกล้นั้นหลบยากมากจริง ๆทำให้แก้วโดนกระสุนน้ำเข้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ ตัวกระสุนน้ำไม่ได้แรงอะไร แต่ทันทีที่สัมผัสกับน้ำสีฟ้าเรืองแสงที่พุ่งเข้าใส่เส้นเลือดบนแขนของแก้วที่โดนโจมตีเข้าก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเสียอย่างนั้น เรียกได้ว่าพิษที่แทรกซึมเข้าไปรุนแรงไม่น้อยเลย
ฉึก!! ฟุบ….
แม้จะโดนพิษเล่นงานจนแขนรู้สึกชาไปหมด แก้วก็ยังอาศัยความเคยชินในการยิงธนูต่อไป แต่ดูเหมือนความแม่นยำเหนือมมนุษย์ของแก้วจะลดลงไปมากทำให้มีบางลูกที่ไม่โดนแม้จะเป็นระยะที่แก้วมั่นใจก็ตาม
ตูม ๆ ๆ ๆ ๆ
ฝ่ายของกวีนั้นไม่ได้สนใจว่าแก้วจะบาดเจ็บหรือไม่ ตอนนี้ต้องจัดการเจ้าอสรพิษทะเลลึกเสียก่อน ทำให้กวีตั้งสมาธิที่การโจมตีจนเหมือนกับว่าตอนนี้รอบตัวกวีมีเวทมนตร์หลากหลายบทลอยอยู่รอบตัวเต็มไปหมด ส่วนแก้วเองแม้จะได้รับบาดเจ็บก็ไม่คิดจะต้องขอความเมตตาหรือให้ใครมาสนใจเป็นห่วง ฝ่ายเธอเองก็ทำหน้าที่โจมตีต่อเนื่องให้ดีที่สุดเท่านั้น
“ฟ่อออออ” ในที่สุดอสรพิษทะเลลึกก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดในจังหวะที่แก้วยิงลูกธนูดอกสุดท้ายออกไปพอดี หัวของมันเหวี่ยงขึ้นด้านบนอย่างแรงก่อนที่หัวของมันจะเหมือนหมดสิ้นพลังงานร่วงลงมาอย่างกับโดนปล่อยลมออกจากตัวไม่มีผิด
เปรี้ยง!!
อยู่ ๆร่างของอสรพิษทะเลลึกก็เหวี่ยงอย่างผิดรูปเข้ามาใส่แก้วที่ยืนอยู่บนตัวมันจนลอยออกไปด้านนอก และหากมองดี ๆจะเห็นว่าแก้วโดนกระสุนน้ำเข้าหลายจุดมาก ท่าทางขาทั้งสองข้างเองก็คงขยับได้ลำบากมากแล้วแน่ ๆ
“……….”แก้วมองลงไปบนผืนน้ำสีฟ้าเรืองแสงที่กำลังจะตกลงไป เธอว่ายน้ำไม่เป็นอยู่แล้วยิ่งไม่ต้องพูดเรื่องพิษในน้ำและในร่างกายของเธอเลย ตกลงไปแบบนี้มีแต่ตายเท่านั้น แต่ก็โชคดีแล้วที่ฆ่าอสรพิษทะเลลึกได้เพราะรางวัลที่เธอได้ก็คือเลเวลจำนวน 3 เลเวลต่อให้ตายก็ยังนับว่าไม่เสียหายเท่าไร
ตูม…
ร่างของแก้วตกลงไปในน้ำก่อนจะจมหายลงไปในทันที ร่างกายขยับไม่ได้เพราะพิษที่โดนก่อนหน้านี้ทำให้แก้วจมดิ่งลงไปด้านล่างโดยไม่มีแรงต้าน ภาพผืนน้ำเบื้องหน้าทำให้แก้วได้แต่ค่อย ๆหลับตาลงและยอมรับความตายเท่านั้น
ตูม….
อยู่ ๆภาพเบื้องหน้าของแก้วก็ปรากฏร่างของกวีที่กระโดดตามลงมา ดูเหมือนน้ำจะไม่มีพิษแล้วหลังจากอสรพิษทะเลลึกตายลงทำให้กวีสามารถลงมาในน้ำได้อย่างปลอดภัย แต่พิษที่แก้วโดนก่อนหน้านี้ไม่ได้หายไปไหนทำให้แก้วได้แต่รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เอายาแก้พิษมาด้วยเท่านั้น….
.
.
“………..”ไม่ทราบเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่แก้วก็ตื่นขึ้นมาภายในห้องสมุดแห่งหนึ่งที่มีสภาพเหมือนห้องทดลองอะไรบางอย่าง เพียงแต่ห้องสมุดแห่งนี้ไม่ได้อยู่ในอาคาร แต่กลับอยู่ในถ้ำที่พวกแก้วพึ่งสู้กับอสรพิษทะเลลึกไปนั่นเอง
“ตื่นแล้วเหรอครับ”กวีถามเมื่อเห็นว่าดวงตาของแก้วกำลังมองไปรอบ ๆอยู่
“ค่ะ….แล้วพิษล่ะ”แก้วถามพลางมองร่างกายของตัวเองด้วยท่าทีประหลาดใจ ร่องรอยของพิษหายไปหมดแล้ว แถมเสื้อผ้ายังแห้งสนิทอีกต่างหาก แสดงว่าเธอสลบไปนานพอสมควร หรือว่าห้องนี้จะเป็นห้องที่อสรพิษทะเลลึกเฝ้าเอาไว้
“พอดีผมมียาแก้พิษติดมาด้วยก็เลยป้อนให้คุณแก้วกิน โชคดีที่มันได้ผล”กวีตอบพลางเดินเข้ามาหาแก้วเพื่อดูอาการ น้ำศักดิ์สิทธิ์ที่ได้มาจากเกาะเริ่มต้นมีคุณสมบัติล้างสถานะผิดปกติด้วย แต่กวีก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะล้างพิษได้หรือเปล่าก็เลยได้แต่ทดลองดูเท่านั้น ซึ่งอาการของแก้วก็หายเป็นปกตินับว่าได้ผลดีก็คงไม่ผิด
“ป้อน……”แก้วกะพริบตาปริบ ๆก่อนจะเอานิ้วแตะไปที่ริมฝีปากของตัวเอง เวลาป้อนยาคนที่สลบอยู่มักจะได้เห็นฉากพระเอกเอายาเข้าปากแล้วป้อนให้กับนางเอกทางปากให้เห็นอยู่บ่อย ๆ ทำให้แก้วอดที่จะคิดอะไรแบบนั้นออกมาไม่ได้
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เกมนี้มีระบบป้องกันการลวนลามอยู่แล้ว”กวีพูดติดตลกออกมาเหมือนรู้ทันว่าแก้วกำลังคิดอะไร เพื่อปกป้องสิทธิ์ของท่านสตรีและบุรุษ ตัวเกมได้มีระบบป้องกันการลวนลามอย่างการสัมผัสร่างกายส่วนต้องห้ามโดยที่อีกฝ่ายไม่ยินยอมเอาไว้อยู่แล้ว หากกวีคิดจะป้อนยาผ่านปากให้แก้วโดยที่แก้วยังสลบอยู่ ระบบจะกระแทกกวีออกจนติดกำแพงทันที เพราะฉะนั้นกวีไม่มีทางทำอย่างที่แก้วเผลอคิดไปได้แน่นอน แต่ถึงจะไม่ทำแบบนั้นการโดนรู้ว่าตนเองกำลังคิดอะไรอยู่ก็ทำให้แก้วรู้สึกเขินอายไม่น้อยเหมือนกัน
“จริงสิ นี่เป็นรางวัลของพวกเรา คุณแก้วจะแบ่งกันแบบไหนดี”กวีถามพลางนำไอเทมจำนวนหนึ่งออกมาวางตรงหน้า โชคร้ายที่ตรงนี้ไม่มีไอช่ามาด้วยทำให้ไอเทมที่ได้จากอสรพิษทะเลลึกค่อนข้างน้อยทีเดียวโดยตัวอสรพิษทะเลลึกนั้นมีไอเทมอย่าง กระดูกงูสีคราม เกล็ดสีน้ำเงิน และ เขี้ยวพิษของมันเท่านั้น แต่ไอเทมที่กวีพยายามค้นหาในห้องนี้กลับน่าสนใจไม่น้อย โดยอย่างแรกที่ได้รับคือ หนังสือสกิลพิษวิทยาจำนวน 2 เล่ม โดยผู้เขียนหนังสือสกิลทั้ง 2 เล่มนี้คงเป็นเจ้าของห้องแห่งนี้ที่ลงมาศึกษาเรื่องพิษของอสรพิษทะเลลึกซึ่งว่ากันว่าเป็นหนึ่งในพิษที่ร้ายแรงที่สุด ซึ่งสกิลพิษวิทยาก็เป็นสกิลที่ทำให้ผู้เล่นสามารถใช้พิษได้นั่นเอง ซึ่งมันมีประโยชน์มากกับแก้วที่ใช้ธนู แต่เพราะมันเป็นรางวัลเควสที่เหมือนจะจัดให้ทุกคนที่ผ่านอยู่แล้ว ทั้งกวีทั้งแก้วเลยสามารถแบ่งกันได้คนละเล่มพอดี
นอกจากนี้ในห้องสมุดลับแห่งนี้ก็ยังมี แหวน เพิ่มพลังโจมตีและผลของพิษขึ้น 10 % หนึ่งวง สร้อยคอป้องกันพิษ 40% หนึ่งวง รวมถึงไม้เท้าอสรพิษอีกหนึ่งชิ้น ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่เป็นของเลเวล 70 ทั้งสิ้น ซึ่งนั่นก็หมายความว่ากวีและแก้วยังใส่มันไม่ได้นั่นเอง
“คุณกวีเอาไปเถอะค่ะ นี่เป็นเควสของคุณกวีนี่นา”แก้วยิ้มออกมาด้วยท่าทีใจดี สำหรับเธอแล้วแค่รอดมาได้ก็เหลือเชื่อแล้ว
“ไม่ได้หรอก ถ้าไม่มีคุณแก้วผมก็คงล่านกนางแอ่นไม่ได้ด้วยซ้ำ อย่างน้อยสมุดสกิลก็ต้องให้คุณแก้วเก็บเอาไว้”กวีว่าพลางนำสมุดสกิลที่มี 2 เล่มให้แก้วไปเล่มหนึ่ง ของชิ้นนี้ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องแบ่งกัน
“งั้นชิ้นอื่นคุณกวีก็เก็บไว้เถอะ”แก้วรับหนังสือมาด้วยท่าทีขอบคุณ แต่กวีกลับไม่ได้ยื่นมาให้แค่หนังสือนี่สิ
“สร้อยอันนี้เหมาะกับผู้หญิงมากกว่า คุณแก้วเก็บเอาไว้เถอะ”กวีว่าพลางนำสร้อยออกมาให้แก้วอีกชิ้น ตัวคทานั้นเหมาะกับจอมเวทอย่างกวีมากกว่า ส่วนแหวนกับสร้อยนั้นไม่ว่าชิ้นไหนกวีก็ยินดีแบ่งทั้งสิ้น
“แต่ว่า มันเอาไปขายได้นะคะ”แก้วตอบพลางมองสร้อยคอที่กวียื่นมาให้ตน พอเลเวลสูง ๆมอนสเตอร์ก็จะมีการโจมตีหลากหลายขึ้น และการใช้พิษก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร การมีสร้อยคอป้องกันพิษดี ๆอย่างนี้ต้องเป็นประโยชน์แน่ ๆ
“ถือว่า..มันเป็นตัวแทนความทรงจำที่เราได้ร่วมสู้ด้วยกันเถอะครับ”กวียิ้มออกมาพลางวางสร้อยเส้นนั้นลงไปบนมือของแก้วด้วยท่าทีอ่อนโยน คำพูดของกวีเหมือนจะสื่อไปทางอื่นได้แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ แต่ไม่ทราบทำไมแก้วถึงยอมรับสร้อยมาอย่างว่าง่าย แถมยังรู้สึกว่าแก้มของตัวเองร้อนผ่าวอย่างประหลาด ท่าทางสร้อยเส้นนี้เธอคงต้องรักษามันเอาไว้อย่างดีเสียแล้ว
