บทที่ 140
หินหยวนร้อยเท่า
ความแข็งแกร่งของกองทหารรับจ้างปีศาจทมิฬนับว่ายอดเยี่ยม นอกจากกัวเหวินจะเป็นราชาแห่งการต่อสู้แล้ว นอกจากนี้ยังมีขุนพลระดับเจ็ด พวกเขาที่เหลือยังเป็นนักรบขั้นสี่หรือขุนศึกขั้นห้า
เนื่องจากคนพวกนั้นเลือกที่จะโจมตี หลินเว่ยจึงจำเป็นต้องเข้าใจความแข็งแกร่งของศัตรู และปลดปล่อยพลังจิตของเขา หลังจากรู้สึกได้เพียงครั้งเดียว ใบหน้าของหลินเว่ยก็แสดงความประหลาดใจ เขาอุทานในใจ: “ไม่น่าแปลกใจเลย ที่คนพวกนี้หยิ่งผยอง ปรากฏว่าเขามีความแข็งแกร่งมีผู้คนมากมาย เขาคู่ควรกับการเป็นหัวหน้าของกลุ่มกองทหารนี้ และยังเป็นราชาแห่งการต่อสู้ ”
ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากความ เมื่อหลินเว่ยสำรวจและพบว่า อีกฝ่ายคือกัวเหวิน เขาใช้คำพูดไม่กี่คำยุยงให้เกิดความปั่นป่วน ซึ่งกระตุ้นความโลภของทุกคน แม้แต่จูฉีซึ่งเป็นราชาแห่งการต่อสู้ ก็ถูกยุยงไปด้วยอีกคน
แต่เขานั้นอับอายเกินกว่าที่จะออกหน้า อย่างไรก็ตามคนอื่น ๆ ก็ตื่นเต้นมาก และตะโกนว่า “ตกลง! สังหารเด็กคนนี้ ขายงูมีปีกและแบ่งหินหยวนกัน”
เมื่อเห็นว่าฝูงชนได้รับการกระตุ้นแล้ว กัวเหวินจึงยกมือขึ้นโบกและตะโกนว่า “สังหาร!”ออกมาทันที
“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า! … !” ภายใต้การแนะนำของกัวเหวิน สมาชิกของกองทหารรับจ้างของปีศาจทมิฬ รีบวิ่งไปหาหลินเว่ย พร้อมกับตะโกนเข่นฆ่า อย่างไรก็ตามคนเหล่านั้นไม่ได้สังเกตว่า กัวเหวินซึ่งเป็นคนที่กระตุ้นพวกเขาแต่กลับไม่ได้ออกไปร่วมสู้ด้วย เช่นเดียวกับจูฉีที่อับอายเกินกว่าจะออกหน้าได้
ความตั้งใจของกัวเหวินชัดเจนมาก เนื่องจากหลินเว่ยสามารถฆ่างูมีปีกได้ ความแข็งแกร่งของหลินเว่ยนั้น อาจจะแข็งแกร่งกว่าเขาด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาคิดว่าคนอื่นต้องลดความแข็งแกร่งของหลินเว่ยลงไปก่อนจะดีมาก ถ้าจูฉี เข้าไปช่วยร่วมสู้อีกคนผลลัพธ์ก็คงจะดีไม่น้อย อย่างไรก็ตามจู่ ๆ อีกฝ่ายก็ฉลาดขึ้น และเลือกที่จะยืนอยู่ที่เดียวกับเขา
“อาวุโสจู! เหตุใดท่านไม่ออกไปร่วมต่อสู้ ไม่ต้องกังวล หลังจากขายงูมีปีกแล้ว ท่านจะได้รับส่วนแบ่ง” กัวเหวินหันไปมองที่อาวุโสจู และกล่าวด้วยใบหน้าที่สง่างาม
“ฮ่าฮ่า! มัวเสียเวลาถามข้าแล้วตัวเจ้าล่ะ ยังไม่ออกไปอีก?” เมื่อได้ยินคำพูดของกัวเหวิน ดวงตาของอาวุโสจูก็เปล่งประกายสัมผัสราวกับรู้เบื้องหลังของคำพูดของกัวเหวิน หลังจากหัวเราะเบา ๆ สองครั้งเขาก็พูดด้วยท่าทางขี้เล่น
อาวุโสจูผู้นี้นั้นหลอกไม่ง่ายเลย ในตอนนี้กัวเหวินกำลังคำนวณบางอย่างในใจ แม้ว่าในช่วงแรก เขาจะยังมีร่องรอยความกังวลในใจ แต่ตอนนี้เขาก็กำลังก้มหน้าก้มตาดูการต่อสู้เบื้องหน้า
ท้ายที่สุด หากคนเหล่านี้ต้องบาดเจ็บล้มตายมากเกินไป กัวเหงินจะอธิบายอย่างไรดีกับพวกเขา
“เจ้าทั้งสองคนคุยกันเสร็จหรือไม่ ได้เวลาแล้ว?” ในขณะที่พวกเขากำลังพูดกัน เสียงของหลินเว่ยก็ดังออกมา และลอยผ่านเข้าหูของพวกเขา
“นี่มัน…!” กัวเหวินกำลังหันหลังและคุยกับอาวุโสจู ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของหลินเว่ย ในตอนแรกเขาไม่ได้สนใจ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาพบว่าอาวุโสจูตรงหน้าเขานั้นมีใบหน้าที่แปลกประหลาด
และมีสีหน้าอ้าปากค้าง เขาจ้องมองไปที่ด้านหลังของเขา ดังนั้นกัวเหวินก็หันกลับมาด้วยความเร่งรีบ แต่หลังจากที่เขาหันหลังกลับมา ก็มีสีหน้าท่าทางราวกับอาวุโสจูไม่มีผิด
สาเหตุที่พวกเขาแสดงท่าทางอาการเช่นนั้น เป็นเพราะคนของพวกเขาทั้งหมดถูกสังหารโดยหลินเว่ย ไม่เพีงแค่ศพที่เกลื่อนกลาด แต่เต็มไปด้วยโครงกระดูกสัตว์อสูรหลายสิบตัวอยู่ข้าง ๆ เขา มันเป็นเพียงไม่กี่นาทีก่อนหน้า ที่เขาจะหันหลังไปคุยกับอาวุโสจูฉี
“เจ้าเป็นผู้ใด?” กัวเหวินเห็นว่าหลินเว่ยกำลังเดินไปหาพวกเขาอย่างช้า ๆ พร้อมกับโครงกระดูกที่อยู่รอบตัวเขา สีหน้าของเขาก็พลันเปลี่ยนไปทันที เขามองไปที่หลินเว่ยด้วยอาการตื่นตระหนก หลังจากกลืนน้ำลายเต็มปากแล้ว
เขาก็ชี้ไปที่หลินเว่ยและร้องเรียก
เมื่อเทียบกันแล้วอาวุโสจูที่ยืนติดกับกัวเหวินค่อนข้างสงบ เขาเพียงแค่มองไปที่หลินเว่ย ในความเงียบด้วยสายตาที่สง่างาม ในดวงตาของเขา
เมื่อได้ยินคำพูดของกัวเหวิน หลินเว่ยก็ไม่ได้สนใจพวกเขา แต่กลับหยุดที่ระยะทางมากกว่า 20 เมตร อย่างไรก็ตามโครงกระดูกและสัตว์ร้ายต่างเร่งฝีเท้า หายใจไม่กี่ครั้งเท่านั้น ก็ล้อมรอบพวกเขาทันที
เมื่อมองไปที่ศัตรูที่ล้อมรอบพวกเขา กัวเหวินคุกเข่าลงให้หลินเว่ยมีเพียงอาวุโสจูที่มีใบหน้าสงบนิ่ง นั่งลงบนพื้นอย่างช้า ๆ และยอมแพ้ เพราะพวกเขาทั้งหมดพบว่า ลมหายใจของโครงกระดูกรอบ ๆ หลินเว่ยนั้น มีลักษณะเฉพาะของสัตว์อสูรขั้นเจ็ด
กล่าวคือโครงกระดูกเหล่านี้ มีความแข็งแกร่งเช่นเดียวกับพวกเขา
เมื่อเห็นว่าวงล้อมกำลังบีบตัวลงเรื่อย ๆ กัวเหวินจึงร้องออกมา ด้วยความสยดสยอง“ ผู้ยิ่งใหญ่! ท่านสังหารข้าไม่ได้ ข้านั้นเป็นสมาชิกของกองทหารรับจ้างปีศาจทมิฬ ผู้นำของเราเป็นผู้เชี่ยวชาญขั้นจักรพรรดิ … ”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่กัวเหวินจะพูดจบ ฝ่ามือกระดูกก็ปรากฏขึ้นบนศีรษะของเขา และตบมันลงไป กัวเหวินพบว่าศีรษะของตนนั้นมีลักษณะแปลก ๆ ก่อนที่เขาจะตอบสนองเขาก็ล้มลงไปกับพื้นดิน
เมื่อมองไปที่โศกนาฏกรรมของกัวเหวิน ดวงตาของจูฉีก็ฉายแววเศร้าเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าคนต่อไปคือตัวเขาเอง ดังนั้นเขาก็หลับตาลง
หลินเว่ยยืนมองชายตรงหน้า ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง หลินเว่ยไม่ได้รีบร้อน แต่เขากลับถามว่า “มีอะไรอยู่ในรถลากสองคันนั้น เหตุใดจึงคนมากมายที่ต้องคุ้มกัน”
เมื่อได้ยินคำถามของหลินเว่ย จูฉีก็ลืมตาขึ้นมองหลินเว่ย ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวและพูดช้าๆ “มีภูตวิญญาณที่เราจับได้ในป่าดวงจันทร์สีเงิน กำลังจะนำกลับไปที่ค่ายทหาร”
เมื่อได้ยินคำพูดของอาวุโสจู หลินเว่ยก็เริ่มสงสัย สำหรับภูตวิญญาณ เขาเคยได้ยินข่าวลือมาบ้าง แต่เขาไม่เคยเห็นพวกเขามาก่อน ว่ากันว่าภูตวิญญาณทั้งชายและหญิง มีรูปร่างที่เป็นเอกลักษณ์ และเป็นที่ต้องการของเหล่าขุนนาง
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หลินเว่ยก็ปล่อยอาวุโสจูไว้ข้าง ๆ แล้วเดินไปที่รถลากสัตว์อย่างรวดเร็ว หลินเว่ยพบว่าสัตว์อสูรที่ลากรถนั้นไม่มีความดุร้ายใด ๆ เขาจึงเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ พบว่ามีกรงเหล็กขนาดใหญ่ ปรากฏในสายตาของหลินเว่ย
มีร่างทั้งสี่อยู่ในกรง ซึ่งน่าจะกล่าวได้ว่าเป็นภูตวิญญาณสี่ตน แม้ว่าโดยพื้นฐานแล้ว พวกมันจะคล้ายกับมนุษย์ แต่หูของพวกเขาก็แหลมคม
หลินเว่ยฉีกผ้าสีดำ ออกจากรถลากอีกหนึ่งคัน มีภูตวิญญาณห้าตนอยู่ด้วย รวมทั้งสิ้นภูตวิญญาณเก้าตน ในรถลากทั้งสอง พวกเขาทั้งหมดเป็นภูตวิญญาณหญิง มือและเท้าของพวกเธอทั้งหมดถูกใส่กุญแจมือ พวกเธอมีปลอกคออยู่บริเวณรอบคอ
และมีหนังสัตว์อยู่ในปาก ใบหน้าของพวกเขาเหนื่อยล้า ไร้เรี่ยวแรง
ภูตวิญญาณทั้งเก้านี้ล้วนสวยงามมาก เมื่อพิจารณาจากใบหน้าของพวกเขาแล้ว ยังดูเด็กมาก อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยรู้ว่าภูตวิญญาณเหล่านี้อาจมีอายุหลายร้อยปี อย่างไรก็ตามภูตวิญญาณนั้น ต้องมีอายุ 200 ปี จึงจะถือว่าเป็นวัยเติบใหญ่ได้ ภูตวิญญาณเหล่านี้ แม้จะไม่สามารถพูดได้ แต่ก็มองไปที่หลินเว่ยด้วยความรังเกียจและไม่พอใจ
เมื่อปากของเขาบิดโค้งด้วยความไม่พอใจ ดวงตาของหลินเว่ยก็เปล่งประกายสัมผัสได้ถึงแก่นวิญญาณของพวกเขา เขาพบว่าในบรรดาภูตวิญญาณทั้งห้าบนรถลากสัตว์ คันที่สองมีวิญญาณตนหนึ่ง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าภูตวิญญาณอีกสี่คนได้ทำการปกป้องอย่างลับ ๆ
ยิ่งไปกว่านั้นภูตวิญญาณที่มีรูปร่างเล็กจิ๋ว เห็นได้ชัดว่าเป็นภูตวิญญาณที่อายุน้อยที่สุด ในบรรดาภูตวิญญาณเหล่านี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ นางมองไปที่ดวงตาของหลินเว่ย ด้วยความอยากรู้อยากเห็นปนหวาดกลัว หลินเว่ยจึงเดินเข้าไปใกล้ ด้วยรอยยิ้ม
เมื่อเห็นหลินเว่ยเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้า ภูตวิญญาณทั้งสี่ก็เปลี่ยนสีหน้า และมองไปที่ หลินเว่ยด้วยความตื่นตระหนก และพยายามปิดบังภูตตัวน้อย
“สวัสดี! ข้าอยากจะเห็นคนที่อยู่ด้านหลังให้ข้าได้เห็นเจ้าหน่อย” หลินเว่ยเอื้อมมือไปหาภูตวิญญาณ พลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มของหลินเว่ยที่ดูใจดี ถือเป็นรอยยิ้มที่ไม่ดี ในสายตาของภูตวิญญาณตัวน้อย ตกใจและก้มศีรษะลง และถอยกลับไปทันที
“เอ่อ … !” เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย และภูตวิญญาณตนอื่นก็จ้องมองหลินเว่ยเช่นกัน รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินเว่ยก็พลันแข็งกร้าว และแสร้งทำเป็นโกรธและพูดขึ้นว่า “มาที่นี่ ข้ามอบทางเลือกสองทางกับเจ้า จะเชื่อฟังข้าหรือ จะให้สังหารสหายของเจ้าให้หมด”
ทันทีที่คำพูดของหลินเว่ยสิ้นสุดลง ภูตวิญญาณก็เงยหน้าขึ้นทันที และมองไปที่หลินเว่ยด้วยความหวาดกลัวบนใบหน้าของนาง หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง นางก็เดินไปหาหลินเว่ย อย่างช้า ๆ โดยไม่คำนึงถึง ภูตวิญญาณที่ขวางทางนางไว้ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา
หลินเว่ยเอื้อมมือออก และพยายามเอาหนังสัตว์ออกจากปากของอีกฝ่าย ความตื่นตระหนกเล็กน้อย ปรากฏขึ้นในดวงตาของภูตสาว แต่เมื่อนางนึกถึงสิ่งที่หลินเว่ยพูดก่อนหน้านี้ นางก็นิ่งไม่ขยับ ปล่อยให้หลินเว่ยเอาหนังสัตว์ออกจากปากของนาง
ทันทีที่หลินเว่ยเอาหนังสัตว์ที่อุดปากภูตวิญญาณสาว ก็พูดอย่างรีบร้อน ” นายท่าน โปรดปล่อยสหายของข้าไป ข้าเต็มใจที่จะรับใช้ท่านและจะไม่มีวันทรยศ
เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ใบหน้าของหลินเว่ยก็แสดงความประหลาดใจ เขาถามอย่างสงสัย “แม้ว่าข้าจะไม่ได้เป็นสมาชิกของกองทหารรับจ้างปีศาจทมิฬ แต่ตอนนี้เจ้าก็ถือว่าเป็นของข้า แล้วเหตุใดข้าต้องปล่อยสหายของเจ้าไป
รู้หรือไม่ว่าภูตวิญญาณทุกตัว สามารถขายได้ในราคาสูง”
“เรื่องนี้…!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย น้ำตาของ ภูตวิญญาณสาวก็หลั่งริน
“อืม! อืม! … !” ในเวลานี้ภูตวิญญาณทั้งสี่ตน พร้อมกับเสียงพึมพำในปากของพวกเขา และขยับร่างกายและเอนตัวไปทางหลินเว่ย เพื่อให้เขาเอาหนังสัตว์ออกจากปากของพวกเขา
หลินเว่ยไม่รีรอ เขายื่นมือเข้ามาช่วยพวกเขา ถอดหนังสัตว์ทีละชิ้น แม้แต่ภูตวิญญาณทั้งสี่ ในรถอีกคันก็เอาหนังสัตว์ออกให้พวกเขา
“นายท่าน! ข้าชื่อว่าหงหยูและข้าเป็นผู้นำภูตวิญญาณ ข้ารู้ว่าท่านไม่ใช่พวกเดียวกับทหารรับจ้างพวกนี้ ท่านได้สังหารคนพวกนี้หมดแล้ว ดังนั้นข้ารู้สึกขอบคุณมาก ภูตวิญญาณที่ยืนอยู่ในเบื้องหน้า กล่าวกับหลินเว่ย
“พูดเข้าเรื่องเถอะ!” หลินเว่ยกล่าว
“ได้ ๆ” หงหยูพยักหน้า และกล่าวว่า ” พวกเรามาตกลงกันเถอะ”
“อ้อ?” เมื่อได้ยินคำพูดของหงหยูหลินเว่ยก็ขมวดคิ้วและถามว่า “ตกลงอันใด?”
“ง่ายมาก….ตราบใดที่ท่านปล่อยเราไป ท่านไม่เพียงได้รับพันธมิตรจากภูตวิญญาณของเราเท่านั้น แต่ยังได้รับของกำนัลมากมาย” หงหยูกล่าวอย่างมั่นใจ
“ข้าไม่เชื่อถือมิตรภาพระหว่างเผ่าพันธุ์ อย่างไรก็ตามถึงแม้มิตรภาพจะไม่เพียงพอแต่เจ้าสามารถจ่ายเป็นสิ่งของได้” เมื่อได้ยินข้อเสนอของอีกฝ่าย หลินเว่ยก็ยิ้มเยาะและพูดด้วยความเยาะเย้ย
“ท่าน…”! ตกลง เรามาพูดถึง เรื่องการชดเชย “เมื่อได้ยินคำว่า มิตรภาพที่หลินเว่ยเหยียดหยาม หงหยูก็ระงับความโกรธและพูดเสียงแข็ง
“ถูกต้อง! รอสักครู่ หลังจากได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย หลินเว่ยก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นหันไปหาอาวุโสจูตรงนั้นและกล่าวว่า” สวัสดี! เจ้าขายภูตวิญญาณเหล่านี้ได้ราคาเท่าใด
หลังจากได้ยินคำพูดของหลินเว่ย จูฉีก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดว่า “ปกติเราจะส่งพวกเขาไปประมูลราคา โดยปกติจะอยู่ที่ประมาณ หนึ่งล้านหินหยวน”
“ดี! ดีมาก!” เมื่อได้ยินราคาที่อาวุโสจูเสนอมา หลินเว่ยก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดกับหงหยูว่า “เจ้าได้ยินหรือไม่ พวกเจ้าทุกคนมีมูลค่าหนึ่งล้านหินหยวน
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หงหยูก็พยักหน้าโดยไม่ลังเล เขาพูดอย่างมีความสุข “ได้ เราสามารถมอบหินหยวนสองเท่าแก่ท่านได้”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่กะพริบตา เขาจึงตกลงที่จะมอบหินหยวนให้เขาสองเท่า หลินเว่ยเหล่มองส่ายหัวและปฏิเสธ จากนั้นเขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “สองเท่านั้นน้อยเกินไป ข้าต้องการหนึ่งร้อยเท่า”
“เจ้ามันโลภเกินไป รู้หรือไม่ว่า หินหยวนหนึ่งร้อยเท่ามากมายเท่าใด เมื่อได้ยินราคาที่หลินเว่ยตั้งมา ดวงตาของหงหยูก็เบิกกว้างทันที และพูดอย่างโกรธ ๆ
เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย หลินเว่ยก็พยักหน้าพยักหน้าและพูดว่า “แน่นอน…ข้ารู้ว่า มันไม่ใช่หินหยวน 90 ล้านก้อน! เยอะหรือไม่ ?มันมีค่ามากกว่าชีวิตของพวกเจ้าหรือไม่? ถ้าข้าส่งพวกเจ้าไปประมูล เจ้าจะกลายเป็นของเล่นของผู้อื่น เจ้าเองก็รู้
“เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว!” หงหยูดุด่าหลินเว่ยในใจ จากนั้นนางก็หันหน้าไปมองสหาย ในที่สุดหลังจากนั้น รูธภูตวิญญาณสาว ก็หันไปมองหลินเว่ย และพูดพร้อมกับกัดฟัน“ ตกลงตามคำขอของเจ้า ปล่อยพวกเราเสียที!”
เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย หลินเว่ยก็ส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม: “มอบของมาก่อน ข้าถึงจะปล่อยพวกเจ้า”
“เจ้า…!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หงหยูก็โกรธมากและพูดว่า “ข้าจะหาหินหยวนจำนวนมากให้เจ้าได้ที่ใดกัน? เจ้าต้องปล่อยพวหเราไปก่อน ข้าสัญญาว่าฉันจะมอบหินหยวนให้แก่เจ้า”
“เมื่อได้ยินคำพูดของหงหยูหลินเว่ยก็ยิ้มเยาะและพูดว่า” เจ้าสัญญา? มีสิ่งใดมารับประกัน? คิดว่าข้าโง่มากอย่างนั้นหรือ?
“เจ้าต้องการอะไร……. ถ้าเช่นนั้นก็กลับไปพร้อมกับพวกเรา … !” หงหยูขมวดคิ้ว
หากเป็นเช่นนั้น ข้าคงคาดเดาได้ว่า ข้าจะไม่ได้รับสิ่งของตอบแทนใด ๆ แต่จะเอาชีวิตของข้าไปทิ้งเสียมากกว่า คิดว่าข้าโง่จริง ๆ งั้นหรือ? ข้าไม่ใช่คนธรรมดา ๆ ที่จะเห็นแก่หินหยวนไม่กี่ก้อน คิดว่าข้าจะทำเช่นนั้นหรือ? ”
เมื่อได้ยินคำพูดของหงหยูหลินเว่ยก็โค้งริมฝีปากของเขา และมองไปที่ดวงตาของหงหยูเผยให้เห็นถึงการเยาะเย้ยและพูดด้วยความรังเกียจ
เมื่อเห็นว่าข้อเสนอทั้งสองของนางถูกปฏิเสธโดยหลินเว่ย ร่องรอยแห่งความเสียใจ ก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของหงหยูเหตุผลที่หยิบยกข้อเสนอแรกมา คือนางรู้ว่าหลินเว่ยจะปฏิเสธอย่างแน่นอน และข้อเสนอที่สองนาง หวังว่าหลินเว่ยจะติดตามพวกเขา
และกลับไปที่กลุ่มจิงหลิง ภายใต้การล่อลวงของหินหยวนจำนวนมาก ประการแรกด้วยความแข็งแกร่งของหลินเว่ย พวกเขาสามารถมั่นใจ ในความปลอดภัยได้ตลอดทาง ประการที่สองพวกเขาจะสามารถป้องกันตัวเองได้
อย่างไรก็ตามหลินเว่ย กล่าวว่าเมื่อเขาไปถึงสถานที่ของภูตวิญญาณ เขาถูกสังหารอย่างแน่นอน
แม้ว่านางจะมีความคิดที่ดี แต่ก็หลอกลวงหลินเว่ยไม่ได้ นางค่อนขอดว่ามนุษย์เจ้าเล่ห์อยู่ภายในใจ จากนั้นนางก็พูดอย่างหมดหนทางว่า ” เจ้าต้องการอะไร…..บอกข้า ว่าข้าต้องทำอย่างไร”
เมื่อเห็นการแสดงออกของหงหยูหลินเว่ยรู้ว่า มันไม่มีเหตุผลที่จะขอให้ภูตวิญญาณเอาหินหยวนออกมาในตอนนี้ จากนั้นเขาก็คิดว่าภูตวิญญาณทั้งสี่ รวมทั้งหงหยูกำลังพยายามปกป้องเด็กสาว
หลินเว่ย มีแผนการอยู่ในใจ เขาเอื้อมมือไปหารูธภูตวิญญาณน้อย และพูดด้วยรอยยิ้ม “ดี! ปล่อยให้นางอยู่กับข้าและเป็นทาสของข้า ตราบใดที่ส่งหินหยวนมา ก็สามารถพานางกลับไปได้ อย่างไรก็ตาม อย่านานเกินไปนัก มิเช่นนั้นจะถูกคิดดอกเบี้ย ”
“ไม่มีทาง!” เมื่อได้ยินข้อเสนอของหลินเว่ย สีหน้าของภูตวิญญาณทั้งหมดก็เปลี่ยนไปทันที พวกเขาทั้งหมดมองไปที่หลินเว่ย ด้วยใบหน้าที่โกรธเกรี้ยว หงหยูปฏิเสธที่จะรับข้อเสนอของหลินเว่ย น้ำเสียงของนางแข็งกร้าวและท่าทีก็หนักแน่น
“ไม่เป็นไร….เอาล่ะ ตัดสินใจตามนี้” หลังจากสังเกตท่าทีของภูตวิญญาณทั้งหมดอย่างลับ ๆ หลินเว่ยรู้ว่าเขาเดาถูกต้อง ดังนั้นเขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่มีพลัง และเอาแต่ใจมากขึ้นไปอีก
“มนุษย์…….ปล่อยพวกเขาไป ข้าจะอยู่และเป็นทาสของท่าน และทำตามที่ท่านสั่ง” เมื่อเห็นว่า หลินเว่ยไม่ยินยอม หงหยูก็คุกเข่าลงต่อหน้าหลินเว่ย ทันทีหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
อย่าคิดว่าข้าจะเปลี่ยนใจ ทำตามที่ข้าต้องการ เมื่อหงหยูคุกเข่าลงต่อหน้าหลินเว่ยก้มศีรษะลง และหลินเว่ยเห็นฉากที่เขาไม่ควรเห็น เขารู้สึกคันจมูก ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจะไหลออกมา เขาจึงรีบมองไปด้านหนึ่งอย่างรวดเร็ว
“เจ้า….เพื่อความปลอดภัยของสหาย หงหยูยินยอมเป็นทาสรับใช้ของหลินเว่ย ตอนแรกนางรู้สึกเสียใจ นางคิดว่าหลินเว่ยไม่ได้สนใจนางเลย ดังนั้นนางจึงโกรธมาก หากนางไม่ถูกมัดมือและเท้าด้วยพลังปราณ และถูกขังอยู่ในกรง นางจะต้องกระโดดขึ้นและสู้ตายกับหลินเว่ย
จู่ ๆ รูธ ภูตวิญญาณสาว ก็พูดขั้นว่า “ข้าเอง….ข้าจะทำเอง!”
“ไม่…ข้าไม่เห็นด้วย!” เมื่อได้ยินคำพูดของรูธ สีหน้าของหงหยูก็เปลี่ยนไปทันที และพูดอย่างกังวล
“พี่หง! ไม่เป็นไร…ข้าคิดว่า เขาไม่ใช่คนเลว ดังนั้นไม่ต้องห่วง นางเงยหน้าขึ้นมองหงหยูแล้วส่ายหัว
“ไม่! เจ้ารู้ได้อย่างไรว่า….เขาไม่ใช่คนเลว….มนุษย์ทุกคนล้วนเป็นคนเลว” หงหยูไม่รอให้รูธพูดจบ แต่นางปฏิเสธทันที
“สิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริง เขาไม่ใช่คนเลวจริง ๆ อย่าลืม…ความสามารถของข้า?” รูธมองอย่างจริงจังและก้มหัวลง พูดด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงสองคนกับหงหยู
“นั่น…ไม่ดีเลย แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนเลว แต่มนุษย์ล้วนเป็นคนเลว เราไม่สามารถอธิบายได้ เมื่อเรากลับไป” เมื่อได้ยินคำพูดของรูธ ดวงตาของหงหยูก็เป็นประกาย แต่นางไม่ได้หวั่นไหวกับคำพูดของอีกฝ่าย นางส่ายหัวและพูดด้วยเสียงเบา ๆ
