บทที่ 148
หลานเขย
“เอาล่ะ” เมื่อเห็นซางกวนฮ่าวหยางร้องห้ามปรามกับหลินเว่ย หลงซีเฉินจึงไม่ดึงดันต่อไป
“สหายตัวน้อย! ข้าจะพาเจ้าหญิงของข้ากลับไปก่อน และปล่อยให้เคจและคนที่เหลือบางคนอยู่ที่นี่ หลังจากที่ข้าส่งรางวัลมาแล้ว ข้าจะพาพวกเขากลับ เคจเป็นหลานของข้า
ดังนั้นเจ้าสามารถวางใจได้ ” เมื่อรู้ว่า ตนเองร้องขอความช่วยเหลือจากซางกวนฮ่าวหยางและภรรยาของเขาไม่ได้ ผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณทำได้เพียงแค่เผชิญหน้าและพูดคุยกับหลินเว่ย ด้วยน้ำเสียงปรึกษาหารือ
“ไม่ได้!”
“ไม่ได้!” เสียงของผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณลดลง แต่ในขณะเดียวกันก็มีเสียงคัดค้านสองเสียง แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นพูดโดยหลินเว่ยส่วนอีกคนมาจากรูธ
“เอ่อ … !” รูธ ดูเขินอาย นางก้มหน้าลงใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดฝาด และไม่กล้ามองหน้าผู้อื่น ในความเป็นจริง เมื่อนางพูดประโยคนั้นออกไป นางก็รู้สึกเสียใจ
แกริสันมองรูธอย่างงงงวย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเสนอที่จะอยู่ หลินเว่ยปฏิเสธนั้น เขาพอจะเข้าใจ แต่รูธปฏิเสธข้อเสนอของเขาซึ่งน่าสนใจเล็กน้อย
“ผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณ ท่านควรพาพวกเขากลับไปก่อนดีกว่า! นำรางวัลมาที่นี่ แล้วรับองค์หญิงไป?” แม้ว่าหลินเว่ยจะไม่รู้ว่าทำไมผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณต้องพารูธกลับก่อน หรือแม้แต่ปล่อยให้หลานชายของเขาอยู่ในฐานะตัวประกัน
ยิ่งทำให้ไม่สามารถตกลงกันได้
“เรื่องนี้…!” ผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณขมวดคิ้วและลังเล เขารู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อยโดยหลินเว่ย เขาจะไปมาด้วยความเร็วของเขา ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งหรือสองเดือน
เมื่อเห็นท่าทางลังเลของแกริสัน ซางกวนฮ่าวหยางก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ตาเฒ่าหลินเว่ยพูดถูก รูธจะอยู่ที่นี่เป็นเวลาหนึ่งเดือน ด้วยความเร็วของเจ้า แน่นอนถ้าไม่รีบร้อน นางก็สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกตามแต่เจ้าจะเร่งรีบ”
“ท่านปู่! มันสมเหตุสมผลแล้ว ท่านกลับไปก่อน! พวกเราอยู่เพื่อปกป้องรูธ เผ่าภูตวิญญาณปรึกษาหารือกัน เนื่องจากต้องชดใช้ด้วยสิ่งของที่มีมูลค่ามากขึ้น และใช้เวลาแค่เดือนหรือสองเดือน มันไม่ใช่เรื่องใหญ่
เขาจึงพูดกับผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณ
“เจ้าจะอยู่ที่นี่หรือ?” แกริสันถามขมวดคิ้ว
“อืม! ใช่ ท่านปู่! ข้าไม่คิดว่าผู้อาวุโสซางกวนจะรังเกียจ?” เคจพยักหน้าและพูดอย่างมีความหมาย
“แน่นอน สถานศึกษาเทียนหยูยินดีต้อนรับ” ซางกวนฮ่าวหยางพยักหน้า และกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ได้เลย! ฮ่าวหยาง โปรดดูแลพวกเขา ข้าจะกลับไปนำของมา” ผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณพยักหน้า มือขวาของเขากดที่หน้าอกด้านซ้ายของเขา และแสดงความเคารพซางกวนฮ่าวหยาง
“เดี๋ยวก่อน ผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณ พวกเขาจะอยู่ในสถานศึกษา ข้าไม่ขัดข้อง และข้าไม่มีสิทธิ์คัดค้าน แต่พวกเขาไม่สามารถอยู่ที่นี่กับข้าได้ พวกเขาต้องหาที่อื่น เพื่อพักอยู่ในสถานศึกษา หากไม่ได้รับความยินยอม พวกเขาจะมารบกวนเราไม่ได้
และต้องทิ้งหิน 100 ล้านหยวนไว้ให้ข้า ” หลินเว่ยขมวดคิ้ว
“ทำไมล่ะ ทุกคนเห็นด้วยว่าเราจะอยู่ต่อ เจ้าต้องการขัดคำสั่งอาจารย์งั้นหรือ?” เคจได้ยินหลินเว่ยพูด เขาเริ่มตะโกนอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเขาไม่อยากแยกจากรูธ เขาจึงทนไม่ได้
“ข้าเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ยิ่งไปกว่านั้น อาจารย์พูดว่าอยู่ในสถานศึกษาเท่านั้น แต่เขาไม่ได้สัญญาว่าจะอยู่ที่นี่กับข้า” น้ำเสียงของหลินเว่ยนั้นแข็งกร้าวมาก
“ฮึ่ม! คิดว่าข้าอยากอยู่ที่นี่งั้นหรือ! ถ้าไม่ใช่เพื่อการปกป้ององค์หญิง ถึงเชิญข้าให้มาอยู่ ข้าก็จะไม่มา” เคจตะคอกอย่างเย็นชา พร้อมกับมองด้วยความรังเกียจบนใบหน้าของเขา และพูดขึ้น
เมื่อได้ยินคำพูดของเคจ หลินเว่ยก็โค้งปากและพูดด้วยใบหน้าเยาะเย้ย: “ไม่เป็นไร เนื่องจากเจ้าไม่อยากอยู่ที่นี่ ก็กลับไปสิ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเจ้าหญิงของเจ้า ข้าจะปกป้องนาง อย่างไรก็ตาม เป็นเจ้าที่พ่ายแพ้ให้แก่ข้า จะปกป้องนางได้อย่างไร? ”
“เจ้า…!” เมื่อถูกหลินเว่ยเปิดโปงต่อหน้าสาธารณะ เคจก็เลือดขึ้นหน้า ใบหน้าของเขาแดงไปด้วยเลือด และเขาก็สั่นด้วยความโกรธ อย่างไรก็ตาม เขาเพิ่งได้รับการสั่งสอนจากหลินเว่ย และเขายังคงหวาดกลัว และไม่กล้าโจมตีหลินเว่ย
ผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณ หวังว่าเคจจะอยู่กับรูธได้ อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นท่าทีแน่วแน่ของหลินเว่ย เขาก็หันไปหาซางกวนฮ่าวหยางและพูดว่า “ซางกวนฮ่าวหยาง เรื่องนี้ … !”
ซางกวนฮ่าวหยางรู้โดยธรรมชาติว่า ผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณกำลังจะพูดอะไร ดังนั้นก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ เขาก็เปิดปากพูดและขัดจังหวะอีกฝ่าย เขากางมือออกและพูดว่า “ปีศาจเฒ่า ข้าขอโทษจริง ๆ อย่างที่ข้าเคยพูดไปแล้วว่า ข้าจะไม่ยุ่งกับการตัดสินใจของลูกศิษย์ แต่สามารถมั่นใจได้ว่า เราจะจัดสถานที่ที่ดีกว่าให้พวกเขา ”
เมื่อเห็นว่าซางกวนฮ่าวหยางได้แสดงท่าทีที่ชัดเจนแล้ว ผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณก็พยักหน้า และพูดอย่างช่วยไม่ได้: ” เช่นนั้นก็ตามที่ท่านพูด
“เอามา!” หลินเว่ยยื่นมือของเขาออกไปที่เคจ และพูดด้วยรอยยิ้ม
“อะไรของเจ้า” เคจมองไปที่หลินเว่ยอย่างไม่เต็มใจ และแสร้งทำเป็นไม่รู้
“หินหยวนในมือของเจ้า นี่เป็นรางวัล เจ้าไม่ต้องการจ่ายหนี้งั้นหรือ?” เมื่อเห็นอีกฝ่ายจงใจแกล้งโง่ คิ้วของหลินเว่ยก็อดไม่ได้ที่จะย่นขึ้นในทันที และมองไปที่เคจด้วยใบหน้าที่ไม่ดี
“มอบให้เขา!” แกริสัน กล่าว
“ท่านปู่ … !” เมื่อได้ยินคำพูดของผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณ เคจก็หันมามองอีกฝ่าย ดวงตาของเขามีสีที่ไม่เต็มใจ
“ข้าพูดไปแล้ว!” อารมณ์ของผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณ ในขณะนี้ถูกระงับจนถึงขีดสุด เคจไม่กล้าที่จะไม่เชื่อ ใบหน้าก็หม่นหมองลงทันที และกัดฟันพูด
“ขอรับ…เมื่อเห็นอารมณ์ของปู่ตนเอง เขารู้สึกไม่มั่นคงเล็กน้อย เคจโยนกระเป๋ามิติทั้งหมดในมือ ไปที่หลินเว่ย เพราะกลัวว่าผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณ จะระบายความโกรธออกไป
หลังจากคว้ากระเป๋ามิติจากเคจได้ หลินเว่ยก็รีบตรวจสอบด้วยความเข้มแข็งทางจิตใจ เขาพบว่าถุงอวกาศเหล่านี้เต็มไปด้วยหินหยวนและมีจำนวนเพียง 100 ล้านชิ้น
หลังจากตรวจสอบหลินเว่ยก็คลี่ยิ้มพยักหน้า และพูดว่า “ปริมาณกำลังดี ! ถึงเวลาออกเดินทางแล้วหรือไม่? ข้าฝึกซ้อมมาหลายเดือนแล้ว และต้องการพักผ่อนให้เพียงพอ”
ซางกวนฮ่าวหยางเห็นว่าหลินเว่ยทำกำไรได้แล้ว เขาพยักหน้าซ้ำ ๆ และพูดกับผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณว่า “ใช่…ใช่…ใช่แล้ว ตาเฒ่าถึงเวลาที่เราต้องจากกันแล้ว หลินเว่ยเพิ่งฝึกฝนเสร็จ ยังไม่ทันได้พักผ่อน อย่ารบกวนเขาอีกต่อไป
ถ้ามีคำถามใด ๆ โปรดมาหาข้า และพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ”
“อนิจจา….เมื่อเห็นว่าซางกวนฮ่าวหยางต้องการให้พวกเขาออกไป ผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณก็ถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ถูก พยักหน้าและพูดว่า” ไปกันเถอะ! ”
หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เดินนำเพื่อไปที่ประตูสถานศึกษา เมื่อเคจเห็นสิ่งนี้ เขาทำได้เพียงจ้องมองอย่างดุร้ายไปที่หลินเว่ย จากนั้นเขาก็เดินตามผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณไปอย่างรวดเร็ว และอีกสามคนที่เหลือหงหยูมองหน้ากัน และพวกเขาก็ไล่ตามขึ้นโดยไม่พูดอะไร
“หลินเว่ย! พักผ่อนให้ดี! อาจารย์จะไปแล้ว หลังจากที่ซางกวนฮ่าวหยางพูดจบ เขาก็พูดกับหลงซีเฉินและ ซางกวนหรูเสวี่ยว่าไปกันเถอะ! ”
“ดี!” เมื่อได้ยินคำพูดของซางกวนฮ่าวหยาง หลงซีเฉินก็พยักหน้าแล้วพูดกับหลินเว่ยด้วยรอยยิ้ม: “หลินเว่ย! อย่าลืมสิ่งที่ข้าพูด ซางกวนหรูเสวี่ยเป็นเด็กดี มีเวลาว่างก็มาหานางบ้าง
“ขอรับ อาจารย์หญิง!” มุมปากของหลินเว่ยกระตุกเล็กน้อย ใบหน้าตอบสนองอย่างเขินอาย
“ดี!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หลงซีเฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็พาซางกวนหรูเสวี่ยออกจากบ้านของหลินเว่ย พร้อมกับซางกวนฮ่าวหยาง
เมื่อซางกวนหรูเสวี่ยกำลังจะจากไป นางก็หันกลับมามองหลินเว่ยซ้ำ ๆ หลายครั้ง นางไม่อยากจากไปเร็ว ๆ นี้ แต่ต่อหน้าซางกวนฮ่าวหยาง นางก็รู้สึกอายที่จะทำเช่นนั้น
หลังจากออกจากที่พักของหลินเว่ย ผู้เฒ่าแห่งภูตวิญญาณร่ำลาซางกวนฮ่าวหยาง จากนั้นเขาก็ออกจากสถานศึกษาเทียนหยูพร้อมเคจ และตรงไปที่ป่าหยินเยว่
หลังจากมองดูแกริสันและคนอื่น ๆ จากไป รูธก็เผยให้เห็นธรรมชาติของนางทันที กลายร่างเป็นแม่มดเต้นรำ และระบายอารมณ์ของนาง เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่นางถูกเคจเกาะติดทุกวัน อีกฝ่ายเป็นเหมือนน้ำตาลที่เกาะนางแน่น
ทำให้นางต้องซ่อนตัวอยู่ในบ้านทุกวัน มันทำให้นางหายใจไม่ออก
“ให้ตายสิ!” เมื่อเห็นท่าทีของรูธ หลินเว่ยก็ส่ายหัวและแสดงสีหน้าปวดหัว
“เอาล่ะ! จูต้าชางไปทำงานของเจ้าเถอะ! ข้าจะไปพักผ่อน ไม่ต้องห่วงนาง ถ้าอยู่ที่นี่จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อเห็นว่าจูต้าชางยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ เขา หลินเว่ยจึงพูดกับเขา
“ขอรับนายท่าน หลังจากได้ยินคำพูดของหลินเว่ย จูต้าชางก็พยักหน้าและร่ำลาหลินเว่ย หลังจากนั้นเขาก็หันหลังเดินไปที่ประตูรั้ว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ออกจากบ้านพัก หลินเว่ยไม่สนใจว่าเขาจะทำอะไร
หลินเว่ยไปหาเสี่ยวไป๋และพบว่าพวกเขานอนหลับไปแล้ว น่าจะพูดได้ว่ากำลังฝึกฝนอยู่ นอกจากนี้เขายังรู้สึกว่าลมหายใจของมังกรสองตัว และหนูตัวหนึ่งนั้นสูงกว่าเมื่อครึ่งปีก่อนมาก ดังนั้นเขาจึงไม่รบกวนพวกเขา ได้แต่ทิ้งทรัพยากรในการฝึกฝนไว้ให้พวกเขา แล้วเขาก็กลับไปที่ห้องพักของเขา
ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น หลินเว่ยพบกับจูต้าชาง เขามอบหินหยวนทั้งหมด 100 ล้านหยวนที่เขาเพิ่งหามา และให้เก็บลงคลังสมบัติของเขา และสั่งให้จูต้าชางซื้อแก่นคริสตัลจำนวนมากในสถานศึกษา
เขาอยู่ในการฝึกฝน ทักษะการคืนชีพโครงกระดูกขั้นเจ็ด มาเกือบสองปีแล้ว ก่อนหน้านั้นเนื่องจากการฝึกฝนพลังจิตของเขา เขาจึงไม่มีเวลารวบรวมแก่นคริสตัล ในเวลานี้พลังจิตของเขาได้รับการเลื่อนระดับเป็นขั้นสวรรค์ และเขาเกือบจะสามารถทะลุไปถึงระดับกลางนอกจากนี้เขายังได้รับหินหยวนจำนวนมาก แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้สังหารสัตว์อสูร แต่เขาก็ใช้หินหยวนเพื่อซื้อแก่นคริสตัลมาได้เช่นเดียวกัน อย่างไรก็ตาม ความต้องการหินหยวนของเขาก็ไม่ได้มากมายเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น ไม่นานก็จะมีหินหยวนอีกจำนวนมากที่จะได้รับ
