บทที่ 228
หยวนเย่
“ ไม่ต่อสู้ได้หรือไม่?”เสี่ยวจิน ถามด้วยความประหลาดใจ
“เอ่อ … “! แน่นอน แต่เจ้าต้องเป็นสัตว์เลี้ยงของนายน้อย เพื่อต่อสู้แทนเขา” เมื่อได้ยินคำถามพิเศษของเสี่ยวจิน เกี่ยวกับการต่อสู้ รูธก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็พยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าว
หลังจากนั้นรูธ ก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำในใจ“ มันเป็นเรื่องไร้สาระ….ข้าไม่คาดคิดว่าวานรน้อยตัวนี้จะสนใจปัญหานี้มากขนาดนี้ โชคดีที่ข้าเป็นคนคิดเร็ว คราวนี้เมื่อเจ้ากลายเป็นสัตว์เลี้ยงของนายน้อย ข้ารอดูเถอะว่า ข้าจะจัดการกับเจ้าอย่างไร? ”
“ได้เลย! ข้าจะเป็นสัตว์เลี้ยงของเจ้า” เสี่ยวจินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้าและพูดกับหลินเว่ย
“ หืม! นี่มันง่ายเกินไปหรือไม่?” แม้ว่าจะได้ยินคำพูดของกันและกัน หลินเว่ยก็รู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน ซึ่งเขาแทบไม่มีความหวังเลยด้วยซ้ำ
ในบรรดา สัตว์อสูร เว้นแต่พวกเขาจะได้รับการฝึกฝนตั้งแต่วัยเด็ก พวกเขาแทบจะไม่อาสาเป็นสัตว์อัญเชิญ แม้ว่าพวกเขาจะทำเช่นนั้น เนื่องจากต้องพึ่งพาความแข็งแกร่งที่แข็งแกร่ง และเอาชนะการยอมจำนนของอีกฝ่าย
อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยไม่สามารถเอาชนะความแข็งแกร่งของเสี่ยวจินได้ โดยไม่คาดคิดรูธเพียงชักชวนเขาโดยคำพูดเท่านั้น
จากนั้นก็เรียบง่าย หลินเว่ยทำสัญญากับเสี่ยวจิน และแบ่งวิญญาณส่วนหนึ่งของเขา ได้เข้าสู่ทะเลจิตสำนึกของ หลินเว่ย และ หลินเว่ยก็ทิ้งร่องรอยไว้ในทะเลจิตสำนึกของเสี่ยวจิน
นี่เป็นเพียงสัญญาธรรมดา สำหรับการสังเวยวิญญาณ เขาคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นด้วย และหลินเว่ยก็ไม่ได้พูดถึงมัน แม้ว่าการสังเวยวิญญาณนั้น จะสามารถช่วยให้หลินเว่ยเพิ่มความแข็งแกร่งได้
แต่ก็เป็นค่าใช้จ่ายในการฝึกฝนของอีกฝ่าย มีแนวโน้มว่าอีกฝ่ายจะไม่สามารถรักษา ระดับขั้นสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ได้
ในที่สุด หลินเว่ยก็มีสัตว์เลี้ยงระดับขั้นสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์ หากว่าสังเวยวิญญาณแล้วทำให้ พลังของเสี่ยวจินถดถอยลงไป เขาคงร้องไห้ไม่หยุด แน่นอนเสี่ยวจินเป็นสัตว์เลี้ยงของเขา ไม่ใช่ผู้อัญเชิญ ด้วยความสามารถของเขาในตอนนี้
ไม่สามารถควบคุมสัตว์อสูรที่ถูกอัญเชิญมาในระดับขั้นสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์ได้ อย่างไรก็ตาม เขาสามารถเพิกเฉยได้ แต่มีความเสี่ยงที่พลังจะตีย้อนกลับมา
“นายน้อย! เห็นหรือไม่….ข้าช่วยท่านได้มาก ข้าขอยืมตัวเสี่ยวจินหน่อยสิ รูธก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือของนางไปที่เสี่ยวจิน
“มันต้องพอใจ แม้ว่าข้าจะเป็นนายของมัน แต่ข้าก็ไม่สามารถบังคับให้มันทำในสิ่งที่มันไม่อยากทำได้” หลินเว่ยส่ายหัวและกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ อะไรนะ! ที่ข้าพยายามช่วยท่านจัดการ เรื่องง่ายดายเพียงนี้ กลับทำให้เขาไม่ได้ ครั้งหน้าอย่าคิดว่าข้าจะช่วยในครั้งต่อไป” รูธพูดด้วยความข้องใจ
“จู่ ๆ หลินเว่ยก็แสดงสีหน้างงงวย และกัดฟันเขาก้มศีรษะลง และพูดกับเสี่ยวจินว่า:” ไม่อย่างนั้น เปลี่ยนเป็นเจ้ากอดนางดีหรือไม่ นางก็เป็นหญิงที่งดงาม เมื่อกลับมาที่โลกมนุษย์ ข้าจะให้เฒ่าจู พาเจ้าไปกินอาหารอร่อย ๆ ”
“ก็ได้ เมื่อได้ยินว่าเขาสามารถกินอาหารอร่อย ๆ ได้ เสี่ยวจินก็รู้สึกหวั่นไหว หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ดี!” เมื่อเห็นการตกลงของเสี่ยวจิน รูธก็ร่าเริงยื่นมือออกไปและอุ้มเสี่ยวจินไว้ในอ้อมแขนของนาง
แต่เสี่ยวจินกำลังชักสีหน้า ท่าทางรังเกียจ แต่เพื่อที่จะได้กินของอร่อย มันทำได้เพียงแค่อดทน
ตอนกลางคืนมันเงียบสงัด ยกเว้นการทะเลาะวิวาทระหว่างเสี่ยวจิน และรูธอย่างต่อเนื่อง หลินเว่ยและพวกเขายุ่งอยู่กับการฝึกซ้อม พวกเขาทั้งหมดกินผลไม้ฝ่ายวิญญาณจำนวนมาก และจำเป็นต้องดูดซับพวกมัน
เช้าวันรุ่งขึ้น จูต้าชางเริ่มทำเนื้อย่าง ในขณะที่หลินเว่ยเดินไปที่ด้านล่างของหุบเขา ซึ่งเป็นส่วนที่เล็กที่สุดของหุบเขาน้ำเต้า กับเสี่ยวจินซึ่งนอนกับรูธ ตลอดทั้งคืน
ตามที่เสี่ยวจินกล่าวว่า ยาอายุวัฒนะและผลไม้เป็นสมบัติของเขา ตอนนี้เขากำลังจะจากไป เขาตัดสินใจที่จะยกให้หลินเว่ยนำมันไป ถ้าเขาอยู่ที่นี่ ถ้ามีใครสักคนหรือ สัตว์อสูร บุกเข้ามาในหุบเขา สักวันมันอาจจะเกิดปัญหาขึ้นได้
มีตัวอย่าง เช่นหลินเว่ยและปู่ของเขา ที่ไม่ได้กลับมานานกว่าสิบปี ใครจะไปรู้ว่าจะกลับมาเมื่อใด
ส่วนลึกเข้าไปในหุบเขานี้ ยังมีลิ้นมังกรจำนวนมาก และไม้ผลหลายชนิด
ตรงกลางมีสระน้ำ น้ำในสระเป็นสีขาวขุ่น เนื่องจาก หลินเว่ยอยากรู้อยากเห็น เขาจึงดูค่อยๆเข้าไปดู ก่อนที่เขาจะเข้าใกล้ กลับมีพลังงานที่น่าอัศจรรย์ของสวรรค์และโลก ทันใดนั้นเขาก็อุทานว่า “นี่คือผลหยวนเย่หรือไม่?”
“อืม! ตามที่ปู่ของข้าบอก มีต้นหยวนชวนอยู่ใต้สระน้ำ ซึ่งสามารถให้ของเหลวหยวนเย่ได้อย่างต่อเนื่อง” เสี่ยวจินพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ต้นหยวนชวน ไม่น่าแปลกใจ! ในหุบเขานี้พลังแข็งแกร่งกว่าภายนอกมาก เพียงแค่ความมีชีวิตชีวาที่ลอยออกมา กลับมียาล้ำค่ามากมาย” หลังจากนั้น หลินเว่ยก็เอื้อมมือออกไป และอ้าปากกลืนของเหลวจำนวนหนึ่งลงกระเพาะไปทันที
“โอ้ พลังที่บริสุทธิ์อะไรอย่างนี้ เป็นเพียงแค่หยดเดียว แต่มันมีพลังมากกว่า ซางผินหินหยวนถึงร้อยเท่า และไม่มีร่องรอยของสิ่งสกปรก สามารถดูดซึมได้โดยตรง” หลินเว่ยกล่าวด้วยใบหน้าที่ตกใจ
“แน่นอนว่านี่คือ ของเหลวหยวนเย่ที่ดีที่สุด ตามที่ปู่ของข้าบอก เขาเลือกสถานที่นี้เพราะต้นหยวนชวน และของเหลวหยวนเย่หยดหนึ่ง ก็เทียบเท่ากับชิ้นส่วนของพลังปราณชั้นยอด” คิ้วสีทองขนาดเล็กกระตุก ใบหน้าหนึ่งพูดด้วยความยินดี
“ หยดหนึ่งเทียบเท่ากับหินหยวนชั้นยอด?” หลินเว่ยตกใจมากขึ้น ถ้าเสี่ยวจินไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ หลินเว่ยก็คงจะตักตวงแน่นอน
“ฮ่าฮ่า! ดูเจ้าสิ รีบๆเอาไปเถอะ เสี่ยวจินเห็นใบหน้าของหลินเว่ยแดงเรื่อ และพูดด้วยรอยยิ้ม
“ดี!” หลินเว่ยพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ ด้วยการโบกมือขวดเครื่องเคลือบดินเผานับแสนขวด ก็ปรากฏขึ้นที่ขอบสระ จากนั้น หลินเว่ยก็ถูมือของเขาและดูตื่นเต้น เขาเริ่มเติมของเหลวลงในขวดลายคราม
แจกันลายครามเหล่านี้เคยใช้บรรจุยา พวกเขาทั้งหมดได้มาจากคนอื่น ๆ ในขณะนี้ พวกมันเหมาะสำหรับเติมของเหลวหยวนเย่ ซึ่งสามารถป้องกันการระเหยได้
แรงดูดที่รุนแรง จะถูกสร้างขึ้นในทันที ของเหลวหยวนในสระกลายเป็นธารน้ำและพุ่งออกไป ภายใต้การควบคุมของพลังจิตของหลินเว่ย มันจะกลายเป็นสายน้ำเล็ก ๆ และเข้าไปในขวดกระเบื้องเคลือบ ซึ่งต่อมาโดย หลินเว่ยและใส่เข้าไปในช่องว่างมิติ
ภายในเวลาไม่ถึง 10 นาที สระน้ำก็แห้งขอดมาถึงด้านล่าง อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยไม่ได้รวบรวมพวกเขาทั้งหมด ถ้าเขารวบรวมพวกมันทั้งหมด ต้นหยวนชวนแห้งตาย
อย่างไรก็ตามความเร็วในการรวบรวมของเหลวหยวน จะลดลง หลินเว่ยวางแผนที่จะรวบรวมมันอีกครั้งในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า!
หลังจากเก็บของเหลวหยวนเย่แล้ว หลินเว่ยก็นึกถึงสมุนไพรล้ำค่าเหล่านั้น ที่เห็นมีหลายร้อยต้นและมีไม้ผลไม้วิญญาณสี่ต้น
ยาล้ำค่าเหล่านี้ ส่วนใหญ่อยู่ในระดับแปดถึงเก้า พวกเขามีค่ามาก การเด็ดผลไม้ที่ไม่ถูกต้องจะทำให้คุณสมบัติลดลง
ดังนั้นเมื่อหลินเว่ยหยิบพวกมันขึ้นมา เขาก็ระมัดระวังตัวมากเช่นกัน เพราะกลัวว่าเขาจะบังเอิญทำให้ประสิทธิภาพลดลงอย่างมาก
โชคดีที่หลินเว่ยเคยอ่านบันทึกว่านเหยาลู่ที่ ชายชราหมิงมอบให้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ปรุงยาต่อ และตอนนี้ก็เป็นศิษย์ของซางกวนฮ่าวหยาง แต่เขาก็รู้มากเกี่ยวกับยาล้ำค่าเหล่านั้น
ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้ว เขาจึงรู้จักยาล้ำค่าทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าเขา ในความเป็นจริงความเข้าใจของหลินเว่ยเกี่ยวกับของเหลวหยวนเย่ ก็มาจากบันทึกว่านเหยาลู่ มิฉะนั้นเขาคงจะไม่รู้ว่า ของเหลวหยวนเย่คืออะไร
สำหรับเม็ดยา เฉิงหวง หลินเว่ยเดาว่า น่าจะปรากฏตัวช้ากว่าบันทึกว่านเหยาลู่หลายปี ดังนั้นมันจึงจะไม่ได้ถูกบันทึกลงไป
“เส่อหยวนกั่ว หญ้าใจคราม ดอกชงโคจิ่วหยุนฮัว… ” สมุนไพรล้ำค่าระดับแปดและเก้า ถูกใส่ลงในกล่องหยกโดย หลินเว่ยทีละอันชิ้น และใส่เข้าไปในช่องมิติ
“ นี่หรือ หญ้าล้ำค่า หลินเว่ยถือสมุนไพรล้ำค่าไว้ในมือและใบหน้าของเขาก็มีความสุข
หญ้าหนิงเฉินเป็นยาอายุวัฒนะระดับแปดชนิดหนึ่ง เป็นหนึ่งในยาเสริมพลังของยาเม็ดปิงซิน สามารถควบแน่นพลังจิตได้เพียงเม็ดเดียว
ผลของหญ้าหนิงเฉิง สามารถพัฒนาพลังจิต ที่ดีกว่าของเหลวรวมวิญญาณหลายเท่า แน่นอนว่า ของเหลวรวมวิญญาณที่หลินเว่ยได้รับในตอนแรกนั้น ตกตะกอนและแข็งตัวแล้ว และผลที่ได้คาดว่าจะแย่กว่า หญ้าหนิงเฉิงเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม ของเหลวรวมวิญญาณถูกใช้โดยหลินเว่ยมาเป็นเวลานาน ในขณะนี้มีสมุนไพรล้ำค่า มากกว่า 60 ชนิดที่นี่ หลังจากที่ หลินเว่ยดูดซับพวกมันทั้งหมดแล้ว เขาอาจจะเพิ่มความแข็งแกร่งทางจิตใจได้เป็นจำนวนมาก
แม้ว่าสมุนไพรเหล่านี้ จะเป็นเพียงยาอายุวัฒนะระดับแปด แต่ในสายตาของหลินเว่ยมันมีค่ามากกว่า สมุนไพรระดับเก้า แต่อย่างน้อยที่สุดคือ สิ่งที่สามารถปรับปรุงจิตวิญญาณได้ จนถึงตอนนี้ หลินเว่ยไม่เคยเห็นยาล้ำค่าที่ช่วย
เสริมสร้างหรือซ่อมแซมจิตวิญญาณมาก่อน
หลินเว่ยใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการคัดเลือกสมุนไพรล้ำค่า 678 ชนิด ในจำนวนนั้น 124 อยู่ในระดับเก้า และที่เหลือเป็นระดับแปดทั้งหมด
หลังจากเก็บยาอายุวัฒนะแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือไม้ผลวิญญาณทั้งสี่ต้น หลังจากดูใกล้ ๆ หลินเว่ยก็ตกใจอีกครั้งและจากนั้นเขาก็มีความสุข
“ ต้นผลเทียนหลิงกั่ว มันคือผลไม้สวรรค์ นี่คือโชคลาภจากพระโพธิสัตว์!” หลินเว่ยสั่นสะท้านไปทั่วร่างกาย สายตาของเขาจับจ้องไปที่ต้นไม้ผลและใบหน้าของเขาก็ดูราวกับคนบ้า
อย่างไรก็ตาม เมื่อหลินเว่ยรีบวิ่งไปที่อยู่ใต้ต้นไม้ผลไม้วิญญาณ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป ปากของเขาก็อ้าออกทันที หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็วิ่งไปที่ต้นไม้อื่นอีกครั้ง แต่ใบหน้าของเขากลับจมดิ่งลงอีกครั้ง จากนั้นเขายังคงตรวจสอบต้นเทียน หลิงกั่ว
ที่เหลืออีกสองต้น หลังจากนั้น หลินเว่ยก็ใบหน้าจมดิ่งอีกครั้ง
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หลินเว่ยก็ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น เพราะไม่พบผลเทียนหลิงกั่วทั้งสี่ต้น เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวจินกินหมดแล้ว
เขาคิดว่า เสี่ยวจินได้กินผลไม้จิตวิญญาณระดับเจ็ดหรือแปดแล้ว ถ้าเทียนหลิงกั่วที่นี่ เป็นผลไม้วิญญาณระดับเก้า จะหลงเหลืออยู่อีกหรือ?
แม้ว่าเทียนหลิงกั่ว จะเป็นผลไม้วิญญาณระดับเก้า แต่ก็มีคุณค่าในจิตใจของหลินเว่ยมากกว่ายาอายุวัฒนะระดับสิบ นั่นคือผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ มันสามารถส่งเสริมพลังวิญญาณของทักษะขั้นสวรรค์ สามารถเลื่อนระดับได้หนึ่งระดับ
“ มีอะไรหรือ เจ้าอยากกินผลของต้นไม้นี้หรือ? เสี่ยวจินกะพริบตาและถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ แน่นอนนี่คือผลไม้สวรรค์!” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าว
“อืม!ผลบนต้นไม้ต้นนี้ ชื่อว่าเทียนหลิงกั่ว รสชาติดี แต่โตช้าหน่อยไป กินได้ครั้งเดียว ในรอบร้อยปี เมื่อโตมากขนาดนี้ ก็กินได้หลายครั้ง”เสี่ยวจินกล่าวด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ
