บทที่ 229
ผลไม้สวรรค์
“ รสชาติดี … !” มุมปากของหลินเว่ยกระตุก เขามองไปที่เสี่ยวจิน เต็มไปด้วยคำพูดมากมายบนใบหน้าของเขา แต่เขากลับพูดไม่ออก
ต้นเทียนหลิงกั่วนี้ เป็นของผู้อื่น มันย่อมเป็นอาหาร แม้ว่าจะเป็นของว่าง แต่ หลินเว่ยก็อดไม่ได้
“บ้าน่า! เสี่ยวจินคือ ผู้มั่งคั่งในโลกของสัตว์อสูร หลินเว่ยแอบบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขาอิจฉาอยู่ภายในใจ
“ใช่….แล้วนานเพียงใด ก่อนที่ไม้ผลเหล่านี้จะออกผลในครั้งต่อไป หลินเว่ยจะขมวดคิ้วและถามขั้น แต่หลินเว่ยได้คิดถึงผลลัพธ์แล้ว
“ มันน่าจะอีก 50 หรือ 60 ปี! ข้าไม่แน่ใจ” เสี่ยวจินเกาหัวและเอียงศีรษะ
ทันทีที่หลินเว่ยได้ยินสิ่งนี้ เขาคาดหวังว่ามันจะเป็น 60 หรือ 70 ปีก่อนที่จะมีผลต่อไป ตอนนี้เขาได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเกี่ยวกับ 50 หรือ 60 ปีแม้ว่ามันจะน้อยกว่าที่คาดไว้ แต่ก็เหมือนกันสำหรับ หลินเว่ยใน 60 หรือ 70 ปี
ความแข็งแกร่งทางจิตของเขา ต้องทะลวงขั้นไปเหนือระดับนั้นแล้ว เขาจะต้องการมันไปทำไม!
“ช่างมันเถอะ! จากนั้นเสี่ยวจินก็โบกมือให้หลินเว่ย แสดงให้หลินเว่ยตามมา จากนั้นเขาก็เดินต่อไป
“มันเป็นผลไม้สวรรค์อีกงั้นหรือ หลังจากได้ยินคำพูดของเสี่ยวจิน วิญญาณของหลินเว่ยก็อดไม่ได้ที่จะสั่นไหว ด้วยการแสดงออกถึงความคาดหวังบนใบหน้าของเขา หลินเว่ยจึงรีบตามเขาไป
หลังจากนั้นไม่ถึง 100 เมตร เสี่ยวจินก็หยุดเพราะไม่มีเส้นทางข้างหน้า สิ่งที่ปรากฏต่อหน้า หลินเว่ยคือหน้าผาที่เต็มไปด้วยเถาวัลย์และตะไคร่น้ำ
ในสายตาที่งงงวยของหลินเว่ย เสี่ยวจินเอื้อมมือของเขาออก และแยกเถาวัลย์จากนั้นก็ตรงเข้าไปในนั้น หลินเว่ยเห็นสิ่งนี้จึงรีบเดินตามไป สิ่งที่มองเห็นคือถ้ำที่มีแสงจาง ๆ อย่างไรก็ตาม เถาวัลย์ที่ห้อยลงมาจากกำแพงหิน
ได้ปิดถ้ำนี้ไว้อย่างสมบูรณ์ หลินเว่ยไม่ได้สังเกตเห็น
เมื่อเห็นว่าเสี่ยวจินเดินไปไกลแล้ว หลินเว่ยก็ไม่ลังเลที่จะติดตามเขา ทางเข้าถ้ำมีความสูงมากกว่าคนหนึ่งคน และมีความกว้างเพียงพอที่คนสองคนจะเข้าไปข้างกันได้
หลังจากเดินไปหลายร้อยเมตรในที่สุด ก็เข้าสู่ด้านในที่กว้างขวาง ภายในถ้ำมีแท่นหินมากมาย และเสี่ยวจินกำลังนั่งยอง ๆอยู่ตรงกลางแท่นหิน ส่งยิ้มให้หลินเว่ย
“ถ้าอย่างนั้น โดยไม่รอให้หลินเว่ยเปิดปาก เสี่ยวจินก็โยนของในมือใส่เขา
“ ผลั่ก!” หลังจากคว้าสิ่งของที่ถูกโยนออกมา หลินเว่ยก็กางมือออกและจับจ้อง มันเป็นคริสทัลใสเหมือนผลไม้
“ เทียนหลิงกั่ว!” เมื่อเห็นผลไม้นี้ ใบหน้าของหลินเว่ยเต็มไปด้วยความสุข ตามที่บันทึกไว้ในบันทึกของว่านเหยาลู่ เทียนหลิงกัวโปร่งใสเล็กน้อย และเหมือนคริสทัล
เขาเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “เสี่ยวจิน นี่คือ เทียนหลิงกั่ว! เจ้ามีสมบัติอื่น ๆ ซ่อนอยู่ที่นั่นหรือไม่? เอาออกมาให้ข้าดู!”
“ไม่มีแล้ว!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย สีหน้าของเสี่ยวจินก็เปลี่ยนไป เขารีบส่ายหัวปฏิเสธ จากนั้นเขาก็กระโดดออกไปในระยะไกล และมองไปที่ หลินเว่ยด้วยใบหน้าที่ระมัดระวัง
“ใช่หรือ?” ใบหน้าของเขาแปลกไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งหีบห่อที่ด้านหลังของเขา ซึ่งมีขนาดประมาณหนึ่ง ทำให้หลินเว่ยละโมบ
“ไม่มีอีกแล้ว!” หลินเว่ยเห็นท่าทางของเสี่ยวจิน ในใจแล้วส่ายหัวอย่างรีบร้อน จากนั้นร่างของเสี่ยวจินก็กะพริบอีกครั้ง และเขากำลังจะกลับไปที่ทางเดิน เพื่อรีบออกไป
“ บ้าน่า! เสี่ยวจินย่อมมีสมบัติ ข้าจะต้องใช้ไม้อ่อนกับเขา” เมื่อคิดเช่นนี้ หลินเว่ยก็ไม่ได้เดินไปข้างหน้า แต่ยืนนิ่งอยู่ในที่ของเขา และพูดว่า พร้อมรอยยิ้ม: “เสี่ยวจิน! เจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า
ตอนนี้ของ ของเจ้า ก็ย่อมเป็นของข้าแล้ว ตอนนี้เจ้าอยู่กับข้า อย่างไรก็ตาม เจ้าต้องพึ่งพาข้า ในเรื่องอาหาร การนอนหลับ และการฝึกฝน เป็นค่าใช้จ่ายมหาศาล เจ้าลองคำนวณดูสิ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย เสี่ยวจินก็ใช้นิ้วของเขาขบคิดชั่วขณะ จากนั้นเขาก็แสยะยิ้มและพยักหน้า เห็นด้วยไปโดยปริยายกับคำพูดของ หลินเว่ย
“ใช่! เจ้าติดอยู่ในสถานะนี้มานาน ไม่เช่นนั้นเจ้าคงเลื่อนระดับไปแล้ว เจ้าไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีกต่อไปเนื่องจากทรัพยากรในการฝึกฝนไม่ดีพอ” หลินเว่ยยั่วยวนเขาทีละน้อย และพูดถึงความสำเร็จของอีกฝ่าย
“อืม! เสี่ยวจินพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าตามที่หลินเว่ย กล่าว ในใจของเสี่ยวจินเขานั้นเป็นสัตว์เทพอสูร ที่เขาฝึกช้าไม่ใช่ว่าเขาไร้ซึ่งพรสวรรค์ แต่เขาไม่มีทรัพยากรในการฝึกฝนที่เพียงพอ
“เจ้าคิดว่าการที่เจ้าทิ้งสมบัติทั้งหมดไว้ที่นี่ ข้าจะช่วยเจ้า เปลี่ยนเป็นทรัพยากรการฝึกฝนบางส่วน ข้าจะชดเชยส่วนที่ไม่เพียงพอ และข้าจะตรวจสอบให้แน่ใจว่า การฝึกฝนของเจ้า จะได้รับการเลื่อนขั้นไปสู่ช่วงกลางของสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์” หลินเว่ย กล่าวอย่างเคร่งขรึม
“จริง ๆหรือ?” เสี่ยวจินมองไปที่หลินเว่ยอย่างลังเล
“นั่นเป็นเรื่องธรรมดา หากเจ้าทำให้ข้าพึงพอใจ มันเป็นหน้าที่ของข้า ที่จะช่วยเจ้าพัฒนาความแข็งแกร่งของเจ้า ยิ่งเจ้าแข็งแกร่งมากเท่าใด ข้าก็ยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น!
เจ้าสามารถเห็นเสี่ยวชิง และทรัพยากรการฝึกฝนของเขา ถูกจัดหามาโดยข้า” หลินเว่ยพยักหน้า ตบเบา ๆ ที่หน้าอกของเขา และพูดอย่างเคร่งขรึม
“อืม ได้! เสี่ยวจินพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า โดยเห็นได้ชัดว่าเชื่อคำพูดของหลินเว่ย จากนั้นเขาก็วิ่งไปหาหลินเว่ยและยื่นหีบให้หลินเว่ย ที่เขาซ่อนเอาไว้ข้างหลัง
ดวงตาของ หลินเว่ยเป็นประกาย ด้วยความตื่นเต้นเมื่อเขาหยิบหีบขึ้นมา อันที่จริงเขาไม่ได้หลอกลวงอีกฝ่าย ในฐานะสัตว์เลี้ยง และผู้อัญเชิญของหลินเว่ย ทรัพยากรการฝึกฝนของพวกเขา จำเป็นต้องจัดหามาให้โดยหลินเว่ย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์ เช่น เสี่ยวจิน มีทรัพยากรที่จำเป็นต่อเขามากมาย
โชคดีที่ หลินเว่ยไม่กังวลใจ ว่าตนเองจะจ่ายไม่ไหว เขามีทักษะการคืนชีพโครงกระดูก และพื้นที่มิติ และสัตว์อสูรที่กินจุ ทั้งสามตน ในตอนนี้แม้ว่า จะมีเสี่ยวจินจะเพิ่มเข้ามาก็ไม่เป็นไร
อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยต้องพยายามอย่างหนัก ที่จะต้องเตรียมหาทรัพยากรการฝึกฝนมาให้
เมื่อเขาได้หีบของเสี่ยวจินแล้ว หลินเว่ยก็ไม่ได้เก็บมันเข้าไปทันที แต่เขาวางมันลงบนพื้น และเปิดมันออก เขาต้องการคำนวณมูลค่าของอีกฝ่าย และดูว่ามีสมบัติหลงเหลืออยู่เท่าใด พยายามหาวิธีที่จะชดเชยให้
ในเรื่องนี้เสี่ยวจินเห็นด้วยกับเขา เขาจึงขยับออกเพื่อให้หลินเว่ยตรวจดูได้อย่างละเอียด
“ แน่นอนว่าเป็นผลไม้สวรรค์! ยังมีอีกห้าสิบชิ้น เขาสามารถทำกำไรได้มากในครั้งนี้ เมื่อมองไปที่ผลไม้ใส ๆ หลินเว่ยก็ดีใจมาก แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงนิ่งเฉย หลังจากเหลือบมอง เขาก็ทำหน้าเคร่งขรึม และเพ่งความสนใจไปที่สมบัติอื่น ๆ
ในหีบนี้ เป็นเทียนหลิงกั่วส่วนใหญ่ แต่มีผลไม้สีหม่นและสีนวลขาวราวหิมะ มากกว่าสิบผล
