บทที่ 242
ตกเป็นเป้าหมาย
หลินเว่ยนำซากศพของสัตว์อสูรออกมาซึ่งเป็นเพียงส่วนหนึ่ง สิ่งที่เขาเก็บเกี่ยวในหุบเขากู่เยว่ ในช่วงสองปีที่ผ่านมา อาจจะน้อยกว่าหนึ่งในสี่ แต่มีเกือบล้านร่าง เขากลัวว่าหากนำออกมาทั้งหมด หอคอยว่านเป่าอาจไม่มีพื้นที่
เมื่อหลินเว่ยออกจากหอคอยว่านเป๋า ข่าวการกลับมาของเขาได้รับการแจ้งให้ทราบ โดยกองกำลังหลักทั้งหมดโดยเฉพาะหลินป๋าเทียน ทันทีที่หลินเว่ยเข้ามาในเมือง ข่าวก็ไปถึงหูของอีกฝ่ายแล้ว
หลังจากออกจากหอคอยว่านเป๋า ในตอนแรก หลินเว่ยต้องการไปตระกูลเฉิน แต่เขาคิดอย่างรอบคอบ เขากลับมาเร็วเกินไป เฉินหงและครอบครัวของเขาไม่ได้เดินทางมาเช่นเดียวกับเสี่ยวเฟย แม้ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างเต็มที่
ในการไล่ตาม แต่จะใช้เวลาครึ่งเดือน
เมื่อนายน้อยเฉินยังไม่กลับมา หลินเว่ยก็ยังไม่สามารถมาทวงหนี้ได้ ดูเหมือนเขาจะต้องเปลี่ยนแผนและเตรียมที่จะไปหาจูต้าชาง และกลับไปที่สถานศึกษาเทียนหยู
นอกจากรูธ แล้วไม่ว่าจะเป็น จูต้าชางหรือ เสี่ยวไป๋ พวกเขาล้วนเชื่อมโยงกับหลินเว่ย ในจิตวิญญาณของพวกเขา สภาพจิตใจในปัจจุบันของหลินเว่ย สามารถรู้สึกได้ภายในระยะทางหลายพันกิโลเมตร อย่างไรก็ตามยิ่งระยะทางไกลเท่าไหร่
ความรู้สึกก็ยิ่งไม่ชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น หากอยู่ในระยะเพียงร้อยกิโลเมตร ความรู้สึกจะชัดเจนที่สุด หลินเว่ยยังสัมผัสได้ถึงความผันผวนของชีวิต ระบุว่าอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บหรือไม่?
หลินเว่ยพบจูต้าชาง พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากตำแหน่งปัจจุบันของเขามากนัก และห่างกันสองช่วงตึก
หอคอยว่านเป๋าตั้งอยู่ในพื้นที่ที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของเมืองหลวงของจักรพรรดิทั้งหมด นอกจากนี้ยังมีร้านค้ามากมายและร้านอาหารที่ดีที่สุดในเมืองหลวงก็เปิดให้บริการที่นี่ด้วย
หอสมบัติหลงฮุ่ย หนึ่งในร้านอาหารชั้นนำในเมืองหลวงของจักรพรรดิ เป็นหนึ่งในการค้าของหอการค้าหยูหลง แม้แต่หลินเว่ยเองก็ไม่คาดคิดว่า จูต้าชางและสหายของเขา จะเลือกสถานที่แห่งนี้ เนื่องจากมีความขัดแย้งระหว่างเขากับหอการค้า หยูหลง
ในความเป็นจริงหอการค้าสีไห่ ยังมีร้านอาหารที่ไม่ด้อยไปกว่าหอสมบัติหลงฮุ่ย และอยู่ไม่ไกล เดิมทีหลินเว่ยคิดว่า จูต้าชางรู้ความสัมพันธ์ของเขากับซางกวนตัง และจะเลือกร้านอาหารที่หอการค้าสีไห่เปิดให้บริการ เพื่อกินอาหารค่ำ
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลินเว่ยก็ส่ายหัว และพูดว่าตนเองนั้นเลอะเลือน มันเป็นแค่อาหาร มันเหมือนกันทุกที่ ไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป เกี่ยวกับเรื่องนี้
แม้ว่าจะไม่หรูหรากว่าหอคอยว่านเป๋า แต่ก็มีหอคอยว่านเป๋าก็มีมากกว่าสามชั้น
และด้านนอกประตู มีสัตว์พาหนะหรูหรามากมาย แน่นอนว่ารถลากสัตว์อสูรเหล่านี้มีระดับขั้นไม่สูงนัก และโดยพื้นฐานแล้วเป็นสัตว์อสูรที่พบเห็นโดยทั่วไป
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินเว่ยก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย การรับประทานอาหารในสถานที่ดังกล่าว ย่อมมีราคาแพงอย่างแน่นอน ด้วยปริมาณอาหารที่พวกเขากินเข้าไป
หลินเว่ยไม่สามารถจินตนาการได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขาจะเลือกอาหารที่ดีที่สุด และแพงที่สุด บางทีอาหารแบบนั้นจะต้องใช้หินหยวนคุณภาพสูงหลายหมื่นก้อน
เช่นเดียวกับหอคอยว่านเป๋า ที่มีทหารยามสี่คนยืนอยู่ที่ประตู หอสมบัติหลงฮุ่ย ความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่สูง พวกเขาทั้งหมดอยู่ในระดับของขุนศึก ในความเป็นจริงพวกเขามีความหมายมากกว่าคนอื่น ๆ
พวกเขาเพียงแค่แสร้งทำเป็นจัดการกับคนธรรมดา หากเกิดอะไรขึ้นมา ก็ไม่อาจรับมือได้ไหว
ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ที่สามารถกินอาหารได้ที่นี่ ถือว่าเป็นคนที่มีฐานะและตัวตนที่ไม่ธรรมดา รวมทั้งคนรับใช้ที่ติดตาม ก็จะมีระดับการฝึกฝนไม่อ่อนด้อยแน่นอน
โดยไม่ลังเล หลังจากที่รู้ว่า จูต้าชางและคนอื่นๆอยู่ข้างใน หลินเว่ยก็ก้าวเข้ามา ยามที่อยู่นอกประตูเพียงแค่มองไปที่หลินเว่ย จากนั้นพวกเขาก็ไม่ได้สนใจหรือขัดขวางการเข้ามาของหลินเว่ย ไม่ว่าหลินเว่ยจะมากินข้าวหรือไม่
มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาเพียง แต่พวกเขาไม่ได้สร้างปัญหาที่นี่
“ นายน้อยมาลำพังเช่นนั้นหรือ?” เมื่อเห็น หลินเว่ยเข้ามา สาวใช้ก็ต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า และถามด้วยความเคารพ
“ไม่! สหายของข้าอยู่ในนั้นแล้ว ข้ามาที่นี่เพื่อพบพวกเขา หลินเว่ยส่ายหัวและพูดขึ้น
“เป็นอย่างนั้น สหายของท่านอยู่ห้องใด ข้าจะพาท่านไปที่นั่น” สาวใช้พยักหน้าและยังคงกล่าวอย่างเคารพ
“ ไม่….ข้าจะเดินไปเอง! เจ้าสามารถตามข้าไปได้” หลินเว่ยส่ายหัว แต่ก็บอกให้อีกฝ่ายตามเขามา เกรงว่าอาจเกิดปัญหา
“ตกลง ข้าจะติดตามท่าน!” สาวใช้ตะลึงไปชั่วขณะ หลังจากลังเล นางก็พยักหน้าเห็นด้วย นางไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม นางแค่รู้สึกว่านางรู้สึกงุนงง เนื่องจากนางไม่ได้รับอนุญาตให้นำทางไป เหตุใดนางต้องตามเขาไป?
ไม่กี่นาทีต่อมา หลินเว่ยก็มาที่ประตูห้องส่วนตัว มีตัวตัวอักษรทั้งสามสลักไว้หน้าห้อง
สาวใช้เห็นหลินเว่ยยืนอยู่ที่ประตู ไม่เอ่ยเรียก และไม่เคาะประตู นางแค่อยากจะถาม แต่นางก็พบว่า จู่ๆประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก ชายวัยกลางคนยืนอยู่ที่ประตู และเรียก หลินเว่ยว่า “นายท่าน!”
“ดี!” หลินเว่ยพยักหน้าและเดินเข้าไปจากนั้นประตู ห้องส่วนตัวก็ปิดลงอีกครั้ง
ชายวัยกลางคนที่เปิดประตูคือ จูต้าชาง หลินเว่ยติดต่อเขาโดยตรงผ่านจิตวิญญาณของเขา โดยธรรมชาติแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องเคาะประตู
สำหรับสาวใช้เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยพบคนที่กำลังมองหา นางจึงออกไปโดยตรง
เมื่อ หลินเว่ยเข้ามา ทุกคนรับรู้ แต่ยกเว้นรูธ ที่กล่าวทักทายเขา ด้วยรอยยิ้ม เสี่ยวไป๋กำลังยุ่งอยู่กับการต่อสู้กับอาหาร และไม่ได้ให้ความสนใจกับหลินเว่ย
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินเว่ยก็เลิกคิ้ว และเข้าร่วมการกวาดล้างอาหาร เนื่องจากอาหารทั้งหมดนี้ทำให้เขาต้องเสียเงิน ดังนั้นเขาจึงต้องกินมันเข้าไปบ้าง
…………
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา หลินเว่ยและคนอื่น ๆ จ่ายเงินค่าอาหารและเดินทางออกไป อาหารมื้อนี้ ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมาก หลังจากจ่ายหินหยวนมากกว่า 40000 หยวน เขาปฏิเสธข้อเสนอของเสี่ยวจินโดยตรง ที่ต้องการมากินอาหารที่นี่ทุกวัน
เขาตัดสินใจอย่างลับๆว่าจะดีกว่า ถ้าไม่มาสถานที่แบบนี้ หากต้องเสีย 40000 หยวนในแต่ละครั้งและมาทุกวัน แม้เขาจะมีเหมืองหินหยวนเป็นของตนเอง แต่ก็คงสะอาดเกลี้ยงเกลา หลังจากกินข้าวที่นี่ทุกวัน!
ไม่ใช่ว่าหลินเว่ยขี้เหนียว ถ้ามันเป็นการฝึกฝน เขาย่อมไม่ยอมแพ้ ยินดีสูญเสีย แต่นี่เป็นเพียงแค่การกินข้าว
หลังจากออกจากหอสมบัติหลงฮุ่ย หลินเว่ยก็ไม่ได้พักสักครู่ เขาตรงออกไปนอกเมืองโดยตรง เขาพร้อมที่จะกลับไปที่สถานศึกษาเทียนหยู
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลินเว่ยและรูธ อยู่ใกล้ประตูเมือง ผู้คนกำลังมาและไปรอบ ๆ บางคนออกจากเมืองบางคนก็เข้ามาในเมือง
“นายน้อย! เสี่ยวจินที่นั่งอยู่บนไหล่ของหลินเว่ย ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไป เขาสื่อสารผ่านหลินเว่ยในใจ
เสี่ยวจินดูเรียบเฉย เพราะเขารู้สึกว่ามีลมปราณที่รุนแรงทั้งสาม อยู่รอบตัวเขา และลมปราณทั้งสามนี้ เพ่งเป้าหมายอย่างคลุมเครือ ที่ร่างกายของหลินเว่ย
“ระดับใด มีกี่คน” หลินเว่ยถามเสี่ยวจินผ่านจิตวิญญาณของเขา แม้ว่าการแสดงออกบนใบหน้าของเขาจะไม่เปลี่ยนแปลงเลย แต่เขาก็รู้สึกประหม่าในใจ สามารถทำให้เสี่ยวจินระมัดระวังได้ ความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ของเขาไม่ได้อ่อนแอเกินไปกว่า
ระดับอรหันต์นั้นแน่นอน แต่เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ในระดับใด และมีจำนวนเท่าใด
“ข้าไม่รู้ว่ามีกี่คน แต่มีสามคนในพวกเขา น่าจะเป็นอรหันต์ ลมปราณของพวกเขาแข็งแกร่งกว่าของข้า อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของพวกเขา ไม่มีใครรู้จนกว่า จะต่อสู้กัน” เสี่ยวจินเกาหัวของเขา และไม่มีน้ำเสียงตกใจบนใบหน้าของเขา
เพียงแค่ลมปราณแข็งแกร่งกว่า แสดงว่าขอบเขตแห่งการฝึกฝนนั้นเหนือกว่า อย่างไรก็ตามพลังการต่อสู้ที่แท้จริง ไม่ได้ขึ้นอยู่กับขอบเขตการฝึกฝนเท่านั้น เสี่ยวจินเป็นสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์ และประสิทธิภาพในการต่อสู้ของมันก็สูงมาก
เว้นแต่อีกฝ่ายจะเป็นสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์
“ สามอรหันต์?” ดวงตาของ หลินเว่ยฉายแสงเย็น เขาตัดสินใจในใจแล้ว แต่เขาก็ยังคงเดินมุ่งหน้าต่อไป
หลังจากที่หลินเว่ยพร้อมที่จะออกจากเมือง หลินเว่ยคิดว่าจะต่อสู้กับอรหันต์ทั้งสาม และแน่นอนว่ามี ยอดจักรพรรดิอีก 11 คน ซึ่ง เสี่ยวไป๋บอกเขา
เนื่องจากเสี่ยวจินสามารถหาคนเหล่านั้นได้ เสี่ยวไป๋จึงสามารถและรู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับพวกเขาได้ นานมาแล้ว
หลินเว่ยรู้จากเสี่ยวไป๋ว่า สถานะดั้งเดิมของอีกฝ่ายนั้นสูงมาก
เพราะแม้ว่าชิ้นส่วนความทรงจำที่เสี่ยวไป๋แสดงให้เขาเห็นนั้น มาจากร่างของอีกฝ่าย แต่ก็มีฉากที่ทำให้รู้ว่าเสี่ยวไป๋ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตในโลกนี้
เมื่อเสี่ยวจินเอ่ยเตือนเขา หลินเว่ยก็ไปหาเสี่ยวไป๋ และพบว่ามีอรหันต์สามคน อรหันต์ ระดับสอง จำนวนสองคน อรหันต์ ระดับสาม จำนวนหนึ่งคน และจักรพรรดิ ระดับเก้า ทั้งสิบเอ็ดคน
หลังจากรู้ถึงความแข็งแกร่งเฉพาะของคู่ต่อสู้ หลินเว่ยก็ไม่ได้ลดความระมัดระวังลง แต่เขาก็ไม่กังวลมากนัก ในช่วงต้นของสามอรหันต์ เขายังสามารถรับมือกับมันได้ ถ้าเป็นอรหันต์ ช่วงกลางสามคน หลินเว่ยคงจะวิ่งหนีทันที
เนื่องจากอีกฝ่ายยังไม่เริ่มโจมตี ตอนนี้เห็นได้ชัดว่า พวกเขาไม่ต้องการสร้างเรื่องราวในเมือง เพราะหากว่าลอบโจมตีในเมืองหลวง ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก และมีความเสี่ยงสูงเกินไป หลินเว่ยต้องการไปที่หอการค้าสีไห่ และขอให้ ซางกวนตัง ส่งข่าวให้ ซางกวนฮ่าวหยาง
“พุ่งโจมตีมาที่ข้า จริง ๆ แต่ข้าไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด คงจะเป็นเรื่องใหญ่มาก” หลินเว่ยขมวดคิ้วและบ่นพึมพำกับตัวเอง หลังจากออกจากเมือง เขาเดินเท้าต่อไปอีกหลายกิโลเมตร แต่เสี่ยวจิน และ เสี่ยวไป๋ บอกเขาว่าคนเหล่านั้นยังติดตามเขาอยู่
“เกิดอะไรขึ้น มันเป็นผู้ใด” รูธหันหน้าไปมองหลินเว่ย นางได้ยินเพียงหลินเว่ยพูด แต่นางไม่ได้ยินเขาชัดเจน เพราะเสียงนั้นเบาเกินไป
แม้แต่ จูต้าชางและ เสี่ยวชิง ยังมองหลินเว่ยด้วยความงงงวย แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถาม
“ฮ่าๆ!” หลินเว่ยยิ้มเยาะ แต่ก้าวของเขาไม่ช้าลง เขาพูดด้วยใบหน้าขี้เล่น “แล้วพวกเจ้าจะรู้”
คนอื่นๆ ล้วนสงสัยมากขึ้นเรื่อย ๆ เกิดอะไรขึ้นกับ หลินเว่ย? กำลังเล่นปริศนาทายคำอะไรอยู่? แต่ หลินเว่ยไม่ต้องการพูดแบบนั้น พวกเขาจึงไม่ตั้งคำถาม
ทิศทางของการเดินทางของหลินเว่ย อยู่ทางเหนือของเมืองหยูหลิน ซึ่งเป็นทิศทางของหุบเขาหยูหลง ซึ่งเป็นที่ตั้งของสถานศึกษาเทียนหยู
แม้ว่าพวกเขาจะประหลาดใจ แต่ทำไม หลินเว่ยจึงไม่ใช้เสี่ยวเฟย? เขาสงสัยว่า หลินเว่ยตั้งใจจะไปที่อื่นก่อนหรือไม่?
อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้ถามและนิ่งเงียบ แม้แต่รูธยังรู้สึกบางอย่างผิดปกติกับหลินเว่ย พวกเขาเดาว่าหลินเว่ยมีบางอย่างที่ต้องเก็บซ่อนจากพวกเขา บรรยากาศก็พลันหม่นหมองลงทันที
