บทที่ 246
เค้นคำตอบ
เท้าขนาดใหญ่ของสัตว์ร้ายโครงกระดูกขยับออกห่างจากใบหน้าของเงาสิบสามอย่างช้า ๆ และแสงแดดก็ส่องมาที่ใบหน้าของเขาอีกครั้ง ซึ่งทำให้เขารู้สึกทำอะไรไม่ถูก ในเวลาเดียวกันเขารู้สึกสิ้นเรี่ยวแรงและไร้พลัง เขาหงุดหงิดมาก
ร่องรอยของความขุ่นเคืองปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา โดยเขาขบคิดไปเองว่า หลินเว่ยจะถูกสังหารหลังจากที่เขาฟื้นพลังขึ้นมาได้ทันที
เดิมทีงานของเขา คือการพาหลินเว่ยกลับไป แต่เขาไม่สามารถอดทนได้ เนื่องจากความอัปยศอดสู ที่หลินเว่ยนำมาสู่เขา จะต้องชดใช้ด้วยชีวิต เพื่อขจัดความหดหู่ ภายในใจของเขาในอนาคต
มิฉะนั้นจะมีผลกระทบต่อการฝึกฝนในภายหลังของเขา
“พูดสิ! เจ้าอยู่ฝ่ายใด?” เสียงเฉยเมยของหลินเว่ย ดังเข้าหูของเงาสิบสาม
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย เงาสิบสามจำได้ว่า หลินเว่ยยังคงรอให้เขาพูด เขาจึงรีบรวบรวมสติ ลุกขึ้นจากพื้นเงยหน้ามองหลินเว่ยแล้วพูดอย่างอ่อนแรง “ข้าบอกเจ้าได้ แต่เจ้าต้องสัญญาว่า จะปล่อยข้าไป หลังจากที่ข้าบอกเจ้าทุกอย่างที่เจ้าต้องการ ”
“ได้! แต่ข้าจะปลดอาวุธและแหวนมิติของเจ้า” หลินเว่ยแสร้งทำเป็นลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้าและกล่าว
“ต้องการอาวุธและแหวนมิติของข้าเหรอ ฮึบ! รับไปสิ เมื่อพลังของข้าฟื้นฟูเต็มที่ เขาจะนำมันกลับคืนมา พร้อมด้วยการสังเวยชีวิตของเจ้า เงาสิบสามคิดกับตัวเอง จากนั้นพยักหน้า
“ในกรณีนี้ ข้าต้องการให้เจ้าลบตรา และโยนสิ่งของมาให้ข้า!” หลินเว่ยยื่นมือออกมา และกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ทั้งหมดนี้แม้ว่าเขาจะมีแผนในใจ แต่เขาก็รู้สึกไม่ต้องการมอบมันให้กับหลินเว่ย หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เงาสิบสามทำได้เพียงพยักหน้าเห็นด้วย
หลังจากกัดฟัน เขาถอดแหวนมิติ และลบตราทิ้งไป อาวุธของเขาทั้งหมดก็ถูกโยนลงบนพื้น จากนั้นก็เก็บไปโดยสัตว์โครงกระดูกวานร และส่งไปที่มือของหลินเว่ย
เมื่อเห็นหลินเว่ยเก็บเอาสิ่งของทั้งหมดของเขาไป เงาสิบสามก็แสดงสีหน้าเจ็บปวด แต่ในใจของเขากลับหัวเราะเยาะ
“บอกข้าเกี่ยวกับคนของเจ้าก่อน! เจ้าไม่น่าจะเป็นคนในอาณาจักรเฟิงหยู หลินเว่ยมองไปที่เงาสิบสาม โดยไม่แสดงออกและพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“อืม! ตามที่เจ้าคาดเดา…….. ข้าไม่ได้มาจากอาณาจักรเฟิงหยู…. ข้ามาจากวิหารเร้นลับ” เงาสิบสามพยักหน้าตอบรับ
“วิหารเร้นลับหรือ? เจ้าคือคนแห่งวิหารเร้นลับ หลินเว่ย มองไปที่เงาสิบสามด้วยความประหลาดใจ และถามด้วยความขมวดคิ้ว
วิหารเร้นลับ ซึ่งเป็นอาณาจักรที่ทรงพลังที่สุด ในดินแดน แต่ไม่มีใครควบคุมอาณาจักรมืดโบราณได้ทั้งหมด ในอาณาจักรมืดโบราณ วิหารเร้นลับมีอำนาจที่จะสั่งการและตัดสินใจ ไม่มีผู้ใดกล้าต่อกรด้วย
เช่นเดียวกับอาณาจักรมืดโบราณ อาณาจักรแห่งแสงก็เช่นกัน เป็นวิหารจรัสแสงที่มีอำนาจเหนืออาณาจักรแห่งแสง
พวกเขาสร้างห้องโถงในเมืองต่างๆ เพื่อควบคุมแต่ละเมืองอย่างมั่นคง สร้างความร่วมแรงร่วมใจเป็นอย่างดี ไม่เหมือนอาณาจักรเฟิ่งหยู ราชวงศ์มีความแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่สามารถควบคุมกองกำลังทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์ ความสัมพันธ์กับกองกำลังระดับสูงเหล่านั้นสามารถกล่าวได้ว่าเป็นความร่วมมือทางผลประโยชน์เท่านั้น
โชคดีที่ แม้ว่าอาณาจักรแห่งแสง และอาณาจักรแห่งความมืด จะอาศัยห้องโถงแต่ละแห่ง เพื่อควบคุมอาณาจักรทั้งหมด แต่อาณาจักรเฟิงหยูนั้น ต้องการควบคุมอาณาจักร เฟิงหยูทั้งหมด ด้วยสถานศึกษา เพื่อส่งเสริมความก้าวหน้าให้กับอาณาจักรเฟิงหยู
“ใช่! ข้าคือ ผู้คุมเงาแห่งวิหารเร้นลับ” เงาสิบสามพยักหน้าบอกเล่าฐานะของตนเอง
“ข้าดูเหมือนจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับวิหารเร้นลับของเจ้า…….เหตุใดจึงมาจับตัวข้า” หลินเว่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
เขาอยู่ในอาณาจักรเฟิงหยูมาตลอด และเขาไม่เคยติดต่อกับอาณาจักรมืดโบราณ เหตุใดอีกฝ่ายจึงส่งคนมาจับเขา และยังส่งอรหันต์สามคนและมหาจักรพรรดิ สิบเอ็ดคน หากว่าเขาไม่ได้ฝึกฝนในตลอดระยะเวลาสองปี คงไม่สามารถต้านทานได้
“ข้าไม่รู้….มันเป็นการตัดสินใจของผู้ครองวิหารสูงสุด ข้าคือผู้คุมเงา มีหน้าที่เพียงทำตามคำสั่ง ไม่มีสิทธิ์ถามเกินความจำเป็น” เงาสิบสามส่ายหัวและพูดขึ้น
“ช่างเป็นเรื่องตลก! เจ้าเป็นอรหันต์….เจ้าจะไม่รู้ได้อย่างไรว่า ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า ในวิหารเร้นลับ หากไม่อยู่ในระดับสูงสุด แต่ก็ถือว่าเป็นระดับสูงเช่นกัน” หลินเว่ยพูดเยาะเย้ยเขา ใบหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
อรหันต์บอกว่า ตนเองไม่รู้อะไรเลย ทำหน้าหนาบอกว่าตนเองเพียงรับคำสั่ง
สำหรับมุมมองที่ว่าอาณาจักรมืดโบราณเป็นหนึ่งที่สถานที่ที่สามารถพบผู้เชี่ยวชาญทางด้านการต่อสู้ในจุดสูงสุดของดินแดนมากที่สุด
“นี่เป็นเรื่องจริง ข้าไม่ได้หลอกลวงเจ้า ผู้คุมเงานั้น อยู่ในวิหารเงาสังหาร เพื่อสั่งการให้ เงารับหน้าที่และทำภารกิจให้สำเร็จ” เงาสิบสาม กางมือพูดด้วย ใบหน้าไร้เดียงสา
“ วิหารเงาสังหาร? บอกข้าเกี่ยวกับวิหารเร้นลับในอาณาจักรมืดโบราณ หลินเว่ยขมวดคิ้วและครุ่นคิดสักครู่จากนั้นจึงพูดกับเงาสิบสาม
“เงาสิบสามพยักหน้า แต่เขาก็แอบพอใจทุกคำถามที่หลินเว่ยถาม ซึ่งมันเป็นคำถามที่ไม่สำคัญมากนัก ซึ่งเป็นการสร้างเวลาให้เขา
“ วิหารในอาณาจักรมืดโบราณ ประกอบด้วยวิหารหลักสามแห่ง ได้แก่ วิหารเร้นลับ, วิหารสังหารเงาและวิหารมหาวิบัติ แต่ละวิหารจะมีปรมาจารย์ประจำวิหาร นอกจากวิหารเร้นลับแล้ว ยังมีรองหัวหน้าวิหาร อีกสองคน ในวิหารเงาสังหาร
และวิหารมหาวิบัติ ผู้ที่อยู่ในวิหารมืด ของทั้งสามแห่ง เราจะเรียกมันว่า เทพเจ้า นอกจากเทพเจ้าแล้ว ยังมีผู้อาวุโสอีกหลายคนในวิหารมืด” เงาสิบสามสงบใจและพูดช้าๆ
“เทพเจ้าของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด ถึงจุดสูงสุดหรือไม่?” หลินเว่ยเอ่ยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ ข้าไม่แน่ใจ …..มันต้องแข็งแกร่งมาก ๆ อาจอย่างที่เจ้าบอกว่า มันเป็นไปได้ที่จะไปถึงจุดสูงสุดของอรหันต์ แม้แต่หนึ่งในรองปรมาจารย์ของวิหารเงาสังหารก็มาถึงช่วงปลาย เขาแข็งแกร่งมาก ” เงาสิบสาม สั่นศีรษะ แต่สีหน้าแห่งความภูมิใจฉายบนใบหน้า
“ หวือ พึ่บๆ!” มีเสียงจากระยะไกล ๆ เป็นเสียงเล็ก ๆ ดังมาจากท้องฟ้า
“ปัง!” “ปัง!” เสียงของวัตถุหนักสองชิ้นดังขึ้น ศพทั้งสองในมือของเสี่ยวจิน ถูกโยนลงบนพื้น จากนั้นเขาก็ตบมือไล่สิ่งสกปรก และพูดด้วยความรังเกียจ: “ข้านำอรหันต์ ระดับสองมาคืน! ขยะทั้งสองนั้น สะเพร่าเสียจนพลาดท่า ก่อนที่ข้าจะทันได้ทำอะไรด้วยซ้ำ”
เมื่อเห็นศพทั้งสองคนนี้ เงาสิบสามก็ตื่นตระหนก และมองเสี่ยวจินด้วยความหวาดกลัว เขารับรู้ถึงความแข็งแกร่งของเสี่ยวจินมาก่อน เห็นได้ชัดว่า มันเป็นเพียงหนึ่งสัตว์อสูรสักดิ์สิทธิ์ระดับหนึ่ง แต่สามารถสังหาร อรหันต์ทั้งสองคนได้
นี่มันมากเกินไปแล้ว! เขาหวังว่าอรหันต์ทั้งสอง จะกลับมาช่วยเขา หลังจากที่จัดการเสี่ยวจินได้ แต่กลับเป็นศพแทน
ในใจของเงาสิบสาม เขาหวาดกลัวเสี่ยวจินมาก เขานั้นรู้ซึ้งชัดเจนมากเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของทั้งสองคน แม้ว่าจะโจมตีพวกเขาได้ แต่ถ้าต้องการที่จะสังหารพวกเขา ย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย
อย่างไรก็ตามเขาพบว่า เสี่ยวจิน ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย เห็นได้ชัดว่าความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายแข็งแกร่งกว่าเขาด้วยซ้ำ เขาบดขยี้สหายทั้งสองของเขาจนสิ้นชีพ
ด้วยวิธีนี้ความแข็งแกร่งของเสี่ยวจินอาจจะมาถึง ระดับกลางของศักดิ์สิทธิ์ ด้วยวิธีนี้เขาจะต้องเปลี่ยนแผน แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะฟื้นตัวไม่มาก แต่เขาก็ไม่สามารถสู้กับหลินเว่ยได้ เขาทำได้เพียงหลบหนี และรายงานสถานการณ์นี้ ต่อวิหารระดับสูงแทน
ในขณะที่เงาสิบสามกำลังคิดเกี่ยวกับมาตรการรับมือ เขาก็ได้ยินหลินเว่ยพูด “อืม! มันไร้ประโยชน์ไปหน่อย อรหันต์ ระดับสาม ยังไม่สามารถโจมตีจากสัตว์อัญเชิญของข้าได้เลย”
เมื่อได้ยินคำพูดถากถางของหลินเว่ย เงาสิบสามก็พูดไม่ออกและรู้สึกหดหู่ในใจ เป็นข้าที่ไร้ประโยชน์หรือ? เห็นได้ชัดว่าความประมาทของข้า ฮึ!
ถึงตอนนี้ เงาสิบสามคิดว่าความพ่ายแพ้ของเขา เกิดจากความประมาทและไม่ยอมรับว่าสัตว์อัญเชิญของหลินเว่ยแข็งแกร่งกว่าเขา
“เอาล่ะ! ข้าจะเค้นข้อมูลที่ประโยชน์เขา ถ้าชายคนนี้มีท่าทางที่ผิดปกติ เจ้าสามารถสังหารเขาได้ทันที หลังจากที่ข้ากลับไป ข้าจะให้รางวัลแก่เจ้า “หลินเว่ยลูบหัวของเสี่ยวจินชี้ไปที่เงาสิบสาม และกล่าวด้วยรอยยิ้มที่น่าสะพรึงกลัว
“รางวัล?” ดวงตาของเสี่ยวจินก็สว่างขึ้น และใบหน้าของเขาแสดงความตื่นเต้น เขาพยักหน้าซ้ำ ๆ ตบหน้าอกและยืนยันว่า: “ไม่ต้องห่วงนายน้อย ถ้าเขาคิดไม่ซื่อ ข้าจะสังหารเขาให้ตาย”
เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวจิน ใบหน้าของเงาสิบสามไร้สีเลือดทันที ใบหน้าของเขาสั่นสะท้าน และเหงื่อเย็นไหลออกมาจากหน้าผากของเขา ขาของเขาไร้เรี่ยวแรง เกือบคุกเข่าให้หลินเว่ย
เมื่อเห็นท่าทางของเงาสิบสาม จูต้าชางโค้งปากของเขา และดวงตาของเขาก็เป็นประกายด้วยความรังเกียจ นี่คือผู้แข็งแกร่งขั้นอรหันต์ เขาหวาดกลัวแทบตาย
ถ้าเงาที่สิบสามรู้ความคิดของจูต้าชาง เขาก็คงจะหักล้างอีกฝ่ายด้วยคำพูดว่า ” มีอะไรผิดปกติงั้นหรือ อรหันต์เองก็เป็นมนุษย์ ไม่ใช่เทพ ข้ายังต้องฝึกฝนอีกมาก
“ไม่……ไม่! ข้าจะกล้าตุกติกได้อย่างไร?” เงาสิบสามโบกมือและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ ในวิหารเร้นลับของเจ้า มีปรมาจารย์กี่คน ข้าหมายถึงอรหันต์” หลินเว่ยพูดต่อ
“มีหลายคน น่าจะมีหนึ่งถึงสองร้อยคน” เงาสิบสามลังเลและกล่าวประมาณจำนวนออกมา
“หนึ่งถึงสองร้อยหรือ ฟู่! มีจำนวนมากจริง ๆ……ในอาณาจักรเฟิงหยูทั้งหมด มีอรหันต์ มากกว่า 20 คน จำนวนนั้นแตกต่างกันถึงสิบเท่า” จูต้าชางก้มลงสูดอากาศเย็น และพูดอุทานออกมา ด้วยความตกใจบนใบหน้าของเขา
“ อาณาจักรเฟิงหยู น่าจะมีอรหันต์มากกว่า 20 คนหรือไม่? หลินเว่ยถามเงาสิบสาม เขาเป็นสมาชิกของวิหารเร้นลับ และอยู่ในขั้นอรหันต์ เขาต้องรู้อะไรบางอย่างที่คนธรรมดาไม่รู้
“ แน่นอนว่า แม้ว่าอาณาจักรเฟิงหยู จะอยู่ที่ฐานล่างสุดของสี่อาณาจักร แต่มีอรหันต์เพียง 20 คน เท่าที่ข้ารู้ มีอรหันต์ในสถานศึกษาเทียนหยูไม่น้อยกว่า 10 คน
และอย่างน้อยก็มี อรหันต์ของอาณาจักรเฟิงหยู” เงาสิบสามพยักหน้า
