บทที่ 271
เย่เหิง
เสียงนี้….เป็นเพียงเสียงเบา ๆที่เกิดขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ ทันใดนั้นจึงดึงดูดสายตาหลาย ๆ คน
ผู้ที่กำลังพูด คือชายหนุ่มรูปงาม ในวัยยี่สิบของเขา สวมชุดของอาณาจักรไป๋ยี่
และมีความแข็งแกร่งสูงสุด ในขั้น ราชาแห่งการต่อสู้
หลินเว่ยคุ้นเคยกับสัญลักษณ์ของหุบเขาเวเนเชี่ยนเป็นอย่างดี เขาเกิดในอาณาจักรไป๋ยี่ ตั้งแต่ยังเด็กและอาศัยอยู่ที่นั่นกว่าสิบปี อย่างไรก็ตาม เขาได้ออกจากหุบเขาเวเนเชี่ยน มานานกว่าห้าปีเกือบหกปี หลายคน และหลายสิ่งค่อนข้างคลุมเครือ
“อืม! เจ้า…คือ?” หลินเว่ยพยักหน้า ใบหน้าของเขางงงวยและถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ขออภัย! เมื่อเห็นหลินเว่ยพยักหน้า และยอมรับ ชายหนุ่มก็ดีใจและถามอีกครั้งอย่างรีบร้อน
“ใช่…เจ้ารู้จักข้าด้วยหรือ?” หลินเว่ยพยักหน้า ใบหน้าของเขาประหลาดใจและถามอย่างสงสัย
“ นี่เป็นเจ้า จริง ๆ! พี่หลิน ข้าคือเย่เหิง น้องสาวของข้าชื่อ เย่ถงเสวี่ย และพ่อของข้าชื่อ เย่ชิงเฟิง ชายหนุ่มก้าวไปข้างหน้า และพูดอย่างตื่นเต้น
“เย่เหิง! เป็นเจ้า….ข้าไม่ได้คาดหวังว่า ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เจ้าเปลี่ยนไปมากและความแข็งแกร่งของเจ้า ได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นมาก แล้วบิดาของเจ้า และพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง?” การได้ยินว่าเป็นสหายเก่าที่คุ้นเคย
ทันใดนั้นใบหน้าของ หลินเว่ยก็แสดงรอยยิ้ม และกล่าวอย่างมีความสุข
“ดี! พวกเขาทุกคนดีมาก ตอนนี้บิดาข้าเป็นราชาแห่งการต่อสู้ เช่นกัน และเขายังเป็นรองเจ้าเมืองแห่งเมืองเฮยสุ่ยด้วย” เย่เหิงยิ้มและพยักหน้าซ้ำ ๆ
“อะไรนะ บิดาของเจ้าอยู่ในตำแหน่งราชาแห่งการต่อสู้ หลินเว่ยถามด้วยความประหลาดใจ เขาจำได้ว่าตอนที่เขาจากไป เย่ชิงเฟิงเพิ่งเข้าสู่ระดับขุนศึก
สำหรับเย่เหิง แม้ว่าเขาจะตัวสูงใหญ่กว่า แต่เขาก็ก้าวกระโดดข้ามการฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่ระดับนักรบไปจนถึงระดับราชาแห่งการต่อสู้สูงสุด แต่เขาก็ไม่ได้ทำให้ หลินเว่ยอยากรู้อยากเห็นจนเกินไป
ท้ายที่สุดแล้ว เย่เหิงอายุน้อยกว่าและแข็งแกร่งกว่า เย่ชิงเฟิงมาก หากมีทรัพยากรเพียงพอ ก็ไม่ยากที่จะทำเช่นนี้
“ใช่แล้ว….ไม่เพียง แต่บิดาของข้าเท่านั้น แต่ยังรวมถึงน้องสาวของข้าด้วย ตอนนี้นางได้ขึ้นสู่ขุนพลแล้ว เย่เหิงพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อืม! ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีช่วงเวลาที่ดีในช่วงหลายปีที่ผ่านมา อย่างไรก็ตามค่ายทหารเหยียนฟู่ของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?” หลินเว่ยพยักหน้าและถามอย่างคาดหวัง
“ค่ายทหารเหยียนฟู่ ตอนนี้ไม่ได้เรียกว่า ค่ายทหาร เหยียนฟู่ แต่เปลี่ยนเป็น หลินเมิ่ง” เย่เหิงส่ายหัวและพูด แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไม่ได้น้อยลงไป
“ หลินเมิ่ง?” สีหน้าของ หลินเว่ยเปลี่ยนไป อย่างแปลกประหลาดเล็กน้อย
“ใช่! เพื่อเป็นการระลึกถึงท่าน ท่านเจ้าเมืองเถา เปลี่ยนชื่อให้เป็นพิเศษ เย่เหิงพยักหน้าและกล่าวอธิบาย
“ เถาจุนเป็นเจ้าแห่งเมืองเฮยสุ่ยหรือ?” หลินเว่ยดูประหลาดใจอีกครั้ง เขาจำได้ว่าเจ้าเมืองเฮยสุ่ยคือ หลงไป๋ และตระกูลไป๋ ตำแหน่งของเจ้าเมืองตกไปอยู่ในมือของเถาจุนได้อย่างไร?
“ฮ่าฮ่า! เจ้าไม่ได้กลับมาหลายปีแล้ว ตอนนี้หลินเมิ่ง เป็นหนึ่งในกองกำลังระดับสูง ในอาณาจักรไป๋ยี่ มีจักรพรรดิที่ทรงพลังหลายคน หอการค้า ครอบคลุมอาณาจักรไปทั่วทุกสารทิศ “เย่เหิงกล่าวด้วยใบหน้าภาคภูมิใจ
“ท่านผู้นำ?” ในเวลานี้มีเสียงผู้หญิงลอยมา และจากนั้นผู้คนก็เห็น ร่างสีชมพูคุกเข่าอยู่ตรงหน้า หลินเว่ย
“ นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” จู่ๆเด็กสาวก็คุกเข่าลง หลินเว่ยก็งุนงงเล็กน้อยและถามอย่างรีบร้อน
“พี่หลิน! ศิษย์น้องซู เป็นคนในค่ายของท่าน ให้นางบอกด้วยตัวเองเถอะ!” เย่เหิงพูดด้วยรอยยิ้ม แต่การแสดงออกบนใบหน้าของเขาแปลกไปเล็กน้อย
“โอ้…..เจ้ามาจากค่ายหลินเมิ่งหรือ?” เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เหิง หลินเว่ยก็ยิ้มและพูดด้วยรอยยิ้ม
“ใช่พวกเขาเป็นสมาชิกของค่ายหลินเมิ่ง” หญิงสาวกล่าวด้วยความเคารพ
“ ข้าเข้าใจแล้ว รีบลุกขึ้นมา” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม มีร่องรอยของความเมตตาในน้ำเสียงของเขา
“หญิงสาวก้มศีรษะของเธอและแสดงความเคารพ จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นและเงยหน้าขึ้นมอง หลินเว่ยแก้มของเธอแดงก่ำ
ในเวลานี้ หลินเว่ยสามารถมองเห็นใบหน้าของกันและกันได้อย่างชัดเจน นางมีใบหน้าอวบอิ่ม แต่มีลักยิ้มสองข้าง เมื่อหัวเราะซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกอ่อนหวาน นอกจากนี้หน้าอกที่งดงาม และความสูงกว่า 1.6 เมตร
เป็นเพียงใบหน้าของเด็กน้อย
“เจ้าชื่ออะไร?” หลินเว่ยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เหตุผลที่ หลินเว่ยพอใจคือ ฝ่ายตรงข้าม ไม่เพียง แต่หน้าตาดี แต่ยังมีพรสวรรค์ที่ดีอีกด้วย ความสำเร็จของนาง เหมือนกับเย่เหิงยังเป็นระดับสูงสุดของราชาแห่งการต่อสู้
มีเพียงสองคนที่อยู่ในระดับจักรพรรดิ ในบรรดาผู้เข้าร่วมในอาณาจักรไป๋ยี่ทั้งหมด และส่วนที่เหลือเป็นราชาแห่งการต่อสู้ อีกฝ่ายมีคุณสมบัติที่ดี
“รายงาน...ท่านผู้นำ! ข้า คือซูว่าน” หญิงสาวกล่าวอย่างเคารพ
“ อืมเจ้าเป็นอะไรกับ….ซูเหมย?” ดวงตาของหลินเว่ยเป็นประกาย ราวกับคิดอะไรบางอย่างขมวดคิ้วและถาม
“ ข้าเป็นน้องสาวของนาง” ซูว่านมองไปที่หลินเว่ยด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก้มศีรษะลงและพูด แต่ในใจเธอคิดว่า ท่านผู้นำนั้นกว้างขวาง จริง ๆ
ในความเป็นจริง นางไม่รู้ตัวว่า ในบรรดาผู้คน หลินเว่ย มองเห็นนางคนแรก และคิดว่านางคือ พี่สาวซูเหมย
“ข้าเข้าใจแล้ว…. แต่ข้าจำได้ว่าพี่สาวของเจ้า เป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ หรือว่า ประธานหอการค้าหรูหยุน จะเข้าร่วมกับค่ายหลินเมิ่ง?” หลินเว่ยกระพริบตาและถามอย่างสงสัย
“ง่ายมาก! เพราะประธานซู เข้าร่วมค่ายหลินเมิ่ง เช่นนั้นหอการค้าหรูหยุนทั้งหมดในตอนนี้ไม่ใช่แค่เพียงซูเหมยเท่านั้น แต่ยังรวมถึงประธานซูด้วย” ไม่รอให้ซูว่านเปิดปาก เย่เหิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ข้าเข้าใจแล้ว! เนื่องจากเจ้าเป็นคนกันเอง ไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่า ผู้นำ” เรียกพี่หลิน “เหมือนกับเด็กคนนี้เถอะ หลินเว่ยพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม
“ไม่! ท่านผู้นำ! มีความแตกต่างระหว่างทั้งสองคน” ซูว่าน ส่ายหัวและกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ทั้งสองต่างกันอย่างไร ข้าเป็นผู้นำ คำพูดของข้าคือที่สุด” หลินเว่ยขมวดคิ้วอย่างประหม่าและพูดด้วยใบหน้าเชิด
“เอาล่ะ! เมื่อเห็นท่าทีแน่วแน่ของหลินเว่ย ซูว่านก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็พยักหน้าอย่างเขินอายและร้องตอบรับออกมาด้วยเสียงต่ำ
“พี่หลิน! ข้าไม่ได้คาดหวังว่า เจ้าจะไปที่อาณาจักรเฟิงหยู ไม่น่าแปลกใจเลย ที่เราตามหาเจ้ามาหลายปีแล้ว แต่ก็ไม่มีข่าวคราวใด ๆ เลย ถ้าข้าไม่มีโอกาสได้เข้าร่วมในการแข่งขัน ก็คงจะไม่ได้พบเจ้าในครั้งนี้ ข้าไม่รู้ว่าจะต้องรออีกนานเพียงใด
เหตุใดเจ้าไม่กลับไปดูพวกเราเป็นเวลาหลายปี เราทุกคนคิดถึงเจ้ามาก “เย่เหิงกล่าวพร้อมกับ ถอนหายใจ
“โอ้! ข้ายุ่งอยู่กับการฝึกฝนมาหลายปี และไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่น ๆ แต่เดิมข้าวางแผนที่จะรอให้จบการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ เพื่อหาโอกาสกลับไป” หลินเว่ยถอนหายใจและพูดว่าตนเองทำอะไรไม่ถูก
![ลูกซื้อพ่อให้แม่ [买个爹地宠妈咪]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2024/03/ลูกซื้อพ่อให้แม่-买个爹地宠妈咪.jpeg?resize=151,215 "ลูกซื้อพ่อให้แม่ [买个爹地宠妈咪]")
