ตอนที่ 7 เด็กน้อยน่ารักที่ผิวขาวผุดผ่องทั้งสอง (3)
เฟิงหรูชิงบังคับตัวเองให้มีสติแล้วมองไปที่เด็กทั้งสอง “อย่างนั้นพวกเจ้าหาคนผิดแล้ว ข้าปลูกยาไม่เป็น อีกอย่าง ที่ข้ารู้มาต้องประสานพลังศักดิ์สิทธิ์แห่งฟ้าดินเข้าด้วยกันถึงจะได้ยาวิเศษออกมา ไม่มีทางได้มาด้วยวิธีการปลูก”
“นั่นก็เพราะพวกเขาไม่รู้ความจริง” เด็กชายค้านขึ้นแล้วพูดด้วยท่าทีโอหังว่า “พลังศักดิ์สิทธิ์แห่งฟ้าดินคนสร้างขึ้นเองได้ และเจ้าเป็นคนที่พวกข้าเอามาเป็นทาสปลูกยา แน่นอนว่าพวกข้าต้องสอนวิธีการให้กับเจ้า”
สายตาของเฟิงหรูชิงลอกแลกไปมา มุมปากของนางแลเห็นเป็นรอยยิ้ม นางถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “แล้วทำไมเจ้าถึงเลือกข้ามาเป็นทาสปลูกยาล่ะ เป็นคนอื่นไม่ได้หรืออย่างไร”
“เอ่อ…” เด็กชายลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตอบไปตามตรง “ที่ที่เจ้าอยู่ตอนนี้ เดิมเคยเป็นพรรคเภสัชเทพ หลังจากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นกับพรรคเภสัชเทพ หัวหน้าพรรคก็ย้ายพรรคไปที่อื่น เอาไปตั้งไว้อีกโลกหนึ่ง แต่ไม่ใช่ว่าใครก็มีสิทธิ์มาเป็นทาสปลูกยาของพวกเราที่นี่ได้หรอกนะ”
เฟิงหรูชิงทำตาพริ้ม “งั้น…หลายปีที่ผ่านมานี้ พวกเจ้าหาทาสปลูกยามาแล้วกี่คนล่ะ”
“แค่เจ้าคนเดียว พวกเรารอมาเกือบพันปีแล้ว ถึงได้เจ้ามาคนหนึ่งน่ะ”
“อืม ข้าเข้าใจแล้ว”
เฟิงหรูชิงยกมุมปากขึ้น นางช้อนตัวเด็กชายขึ้นจากนั้นใช้มือตบไปที่ก้นของเขาหนึ่งที
เด็กชายนิ่งอึ้ง เขารู้สึกเจ็บแสบที่ก้น ถามหาเหตุผลทั้งน้ำตานองหน้า “เจ้าทำอะไรของเจ้า”
เด็กหญิงที่ชื่อชิงหานก็อึ้งเช่นกัน นางพุ่งเข้าไปหาเฟิงหรูชิงอย่างรวดเร็วแล้วจับมือของเฟิงหรูชิงไว้แน่น หน้าขาวๆ ที่เนียนนุ่มกลับโมโหจนแดงไปทั้งหน้า
“คนเลว ปล่อยพี่ฝูเฉินนะ ไม่อย่างนั้นข้าจะกัดเจ้า”
เฟิงหรูชิงเลิกคิ้ว นางไม่สนใจเด็กหญิงคนนั้น มองดูฝูเฉินที่นางจับตัวไว้จากหัวจรดเท้าด้วยท่าทีอันธพาล “เมื่อกี้เจ้าเรียกใครว่าทาสเก็บยานะ”
“เจ้า…”
ผู้หญิงคนนี้ดูน่ากลัวเหลือเกิน ฮือๆ ทำเอาตกใจหมด พวกมนุษย์ดุร้ายขนาดนี้เลยเหรอ
“ดี” เฟิงหรูชิงปล่อยฝูเฉินลง นางปัดมือ แล้วพูดแบบอมยิ้ม “เจ้าให้ข้าปลูกยาวิเศษให้พวกเจ้า งั้นต่อไปข้าก็เป็นพ่อแม่ที่คอยเลี้ยงดูพวกเจ้า กับคนที่เป็นพ่อแม่ เจ้าต้องพูดดีด้วยไหนเจ้าเรียกท่านแม่ให้ข้าฟังหน่อยซิ”
ฝูเฉินเกือบสำลัก พ่อแม่ของเขากับชิงหานมีแค่ฟ้าดินผืนนี้เท่านั้น มีแม่ที่เป็นมนุษย์…เพิ่มมาตั้งแต่เมื่อไรกัน
แต่พอนึกถึงความดุร้ายของเฟิงหรูชิง เขาทำได้เพียงเก็บอาการโกรธ ไม่มีทีท่าโอหังเหมือนตอนแรก ตะโกนเรียกออกไปอย่างฝืนๆ ว่า “ท่านแม่”
ถ้าไม่เป็นเพราะเขาไม่ได้กินยาวิเศษมานานหลายปี หิวจนไม่มีแรงแล้วละก็ ป่านนี้…ป่านนี้เขาคงตีกลับไปแล้ว หญิงมนุษย์ที่น่ารังเกียจผู้นี้ มาตีก้นเขาก่อน ซ้ำยังบังคับให้เรียกแม่
มันรังแกกันเกินไปแล้ว
“ว่ามาซิ ถ้าข้าปลูกยาวิเศษให้พวกเจ้า แล้วข้าจะได้อะไร”
ฝูเฉินมองดูเฟิงหรูชิงอย่างระแวดระวัง “ไม่ว่าตอนไหน ยาวิเศษก็เป็นของทรงคุณค่า อีกอย่าง ตอนนี้ข้ากับชิงหานมีแรงน้อยมาก พวกข้ากินยาวิเศษได้ไม่เยอะหรอก เวลาพวกข้ากินอิ่ม ยาวิเศษที่เหลือเจ้าก็เอาไปใช้อย่างอื่นได้…”
เมื่อเห็นว่าเฟิงหรูชิงเริ่มมีสีหน้าไม่สบอารมณ์ น้ำเสียงของฝูเฉินก็ดูลนลานขึ้นทันที
“อย่างเช่น…ถ้ากินยาวิเศษเข้าไปเยอะๆ พลังของเจ้าก็จะเพิ่มขึ้นมาก แถมยังช่วยลดความอ้วน ทำให้ดูผอมเพรียวและปราดเปรียวขึ้น ข้ามีตำราอาหารบำรุงสุขภาพที่หัวหน้าพรรคเภสัชเทพทิ้งไว้ ถ้าเอายาวิเศษไปทำเป็นอาหารบำรุงละก็ ไม่เพียงทำให้ร่างกายของเจ้าดีขึ้น แต่ยังช่วยให้การฝึกตบะของเจ้าสำเร็จง่ายขึ้นด้วย”
เดิมทีของแบบนี้เขาไม่ยอมเอาออกมาแน่ คิดเพียงแค่ให้มนุษย์ผู้นี้เป็นทาสปลูกยาเท่านั้น แต่มนุษย์ผู้นี้ช่างดุร้ายเหลือเกิน หากเขาไม่มีสิ่งตอบแทนให้อย่างเพียงพอ นางคงไม่ยอมหาอาหารให้พวกเขาแน่ๆ
ตอนที่ 8 ถอนคืนจดหมายหย่า? (1)
เฟิงหรูชิงหยีตา ปิดปากไม่พูดจา
ฝูเฉินเห็นเฟิงหรูชิงไม่พูดอะไร รู้สึกว่าใจมันตุ๊มๆ ต่อมๆ “นอกจากตำราอาหารบำรุงสุขภาพแล้ว ข้ากับชิงหานยังทำอะไรได้อีกหลายอย่าง แต่พวกข้าไม่ได้กินอะไรมาหลายปีแล้ว ไม่มีเรี่ยวแรง รอให้เรี่ยวแรงของพวกข้ากลับคืนมาเป็นปกติแล้ว พวกข้าจะเป็นลูกสมุนที่แข็งแกร่งให้เจ้า”
“แล้วพวกเจ้าจะฟื้นพลังได้ยังไง”
“ข้ากับชิงหานมีร่างกายที่พิเศษ แค่มียาวิเศษเป็นอาหารให้พวกข้าก็พอ ตามสภาพของพวกข้าตอนนี้ ยาวิเศษระดับสามก็เพียงพอแล้ว”
ฝูเฉินชูสามนิ้วด้วยท่าทีระมัดระวังตัว สายตาที่มองไปที่เฟิงหรูชิงเจือไว้ด้วยความเกรงกลัว
“ยาวิเศษระดับสามหรือ ทำไมเจ้าไม่ไปขโมยมาล่ะ” เฟิงหรูชิงไม่สบอารมณ์
ในทวีปนี้ ยาวิเศษสองระดับแรกก็นับว่าหาซื้อยากแล้ว ยาวิเศษระดับสามยิ่งราคาสูงเสียดฟ้าขึ้นไปใหญ่ ต่อให้นางเอาเงินเก็บของตัวเองทั้งหมดออกมา อย่างมากก็ซื้อได้แค่ยาวิเศษสองระดับแรก จะนับประสาอะไรกับเจ้าหมอนี่…ที่บอกว่าต้องใช้ยาวิเศษระดับสาม
“ไม่ต้องขโมย ไม่ต้องขโมย เจ้าเป็นทา…” คำว่าทาสยังไม่ทันพูดจบ ฝูเฉินก็มองเห็นสายตาอันดุร้ายของเฟิงหรูชิงเสียแล้ว ทำเอาตกใจจนต้องกลืนคำพูดกลับลงคอไป “เจ้าเป็นพ่อแม่ผู้เลี้ยงดูพวกข้า ต้องมีวิธีหายาวิเศษระดับสามออกมาให้พวกข้าสิ เพียงแต่พลังของเจ้าในตอนนี้ต่ำมาก คิดว่า…อย่างมากก็ปลูกได้แค่ยาวิเศษระดับหนึ่ง”
ยาวิเศษต้องใช้การประสานพลังศักดิ์สิทธิ์แห่งฟ้าดินเข้าด้วยกัน แม้ฝูเฉินมีวิธีให้คนทำขึ้นเองได้ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับพลังของคนคนนั้นด้วย
“แล้วข้าจะออกไปจากที่แห่งนี้ได้ยังไงล่ะ” เฟิงหรูชิงบ่นงึมงำอยู่ครู่หนึ่ง
นางออกมาจากตำหนักที่ประทับนานพอสมควรแล้ว ถ้ายังไม่กลับไป เกรงว่าจะมีคนรู้เข้า
“พวกข้าจะส่งเจ้ากลับไป ต่อไปถ้าเจ้าต้องการมาที่นี่อีก แค่ส่งเสียงเรียกพวกข้าก็พอ”
“ได้ งั้นเจ้าลองให้ข้าออกไปจากที่นี่”
เสียงพูดเพิ่งจะสิ้นไป เฟิงหรูชิงรู้สึกราวกับแสงอาทิตย์อันอบอุ่นครอบกายนางไว้ จากนั้น แสงสว่างจ้าก็ทำให้นางลืมตาไม่ขึ้น เมื่อแสงจางไป นางลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ตำหนักที่ประทับเรียบร้อยแล้ว
เฟิงหรูชิงเหลือบตาลงดู นิ้วมือของนางลูบที่ข้อมือเบาๆ ในเวลานั้นด้ายแดงที่ข้อมือไม่อยู่แล้ว ราวกับว่าไม่เคยปรากฏมาก่อน
ประตูตำหนักถูกเปิดออก นางกำนัลหน้าตาสะสวยนางหนึ่งถือข้าวต้มหนึ่งถ้วยเดินจากด้านนอกเข้ามาในตำหนัก นางมองเห็นเฟิงหรูชิงที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ก็รู้สึกเบาใจ “นี่เป็นข้าวต้มที่ฝ่าบาทรับสั่งให้จัดให้องค์หญิง บ่าวจะช่วยป้อนให้องค์หญิงนะเพคะ”
นางกำนัลที่อยู่ตรงหน้า เป็นคนแรกที่เฟิงหรูชิงเจอหลังจากฟื้นขึ้นมา เพียงแต่สาวน้อยผู้นี้ถูกนางทำให้ตกใจ จึงรีบวิ่งออกไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมาดู
“ตอนนี้ข้ายังไม่กินข้าวต้ม เจ้าวางไว้ก่อนเถอะ ข้ามีเรื่องจะพบเสด็จพ่อ”
ชิงหลิงใจหล่นไปที่ตาตุ่ม รีบเดินเข้าไปประคองตัวของเฟิงหรูชิง “องค์หญิงยังไม่หายดี ควรพักผ่อนให้มากเจ้าค่ะ ไว้วันหลังค่อยคิดบัญชีกับถานซวงซวงก็ยังไม่สายนะเพคะ”
หลายปีมานี้ ชิงหลิงช่วยเฟิงหรูชิงก่อเรื่องขึ้นไม่น้อย นายกับบ่าวจับคู่กันเป็นหญิงเสเพลอันดับหนึ่ง ดังนั้น เมื่อเห็นเฟิงหรูชิงพยายามยันตัวลุกขึ้น สิ่งแรกที่ชิงหลิงคิดก็คือองค์หญิงจะไปเล่นงานถานซวงซวง อีกแล้ว
ก็จริงนะ ถานซวงซวงนั่นเกือบทำให้องค์หญิงต้องตาย องค์หญิงจะปล่อยนางไปได้ยังไงกัน!
“ข้าจะไปหาถานซวงซวงทำไม ข้ามีธุระต้องคุยกับเสด็จพ่อ เจ้าไม่ต้องตามข้าไปหรอก”
เฟิงหรูชิงขมวดคิ้ว นางลุกลงจากเตียง มือคว้าเอาเสื้อมาคลุมตัวไว้
ชิงหลิงมองดูเฟิงหรูชิงอย่างสับสน ไม่รู้ว่าตนคิดไปเองหรือเปล่า ตั้งแต่องค์หญิงฟื้นกลับมา ดูเย็นชากับนางมากทีเดียว
