ตอนที่ 31 เพื่อได้นอนกับกั๋วซือ (2)
นางตัวหนักขนาดนี้ ถ้าทับกั๋วซือพิการไป…คงแย่แน่ๆ นางควรลดน้ำหนัก กั๋วซือที่หุ่นสะโอดสะองแบบนั้น ถ้าเกิดนางทับแขนขาเขาหักไปคนทั้งเมืองจะเสียดาย
“องค์…องค์หญิงเพคะ?” ชิงหลงตกใจจนมึนงงไปหมด
ต่อให้องค์หญิงคนเดิมพิศวาสหลิ่วอวี้เฉินมากแค่ไหน ก็ไม่เคยพูดจาลามกแบบนี้ออกมา ที่สำคัญ เมื่อก่อนองค์หญิงไม่ชอบกั๋วซือไม่ใช่หรือ ทำไมเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้
สีหน้าหลิวลี่แปลกๆ ลดน้ำหนักเพื่อกั๋วซือ นี่…มันเหตุผลอะไรกัน
“องค์หญิง ท่านไม่รักคุณชายหลิ่วแล้วหรือเพคะ” ชิงหลิงถามแบบเม้มปาก
แม้ตอนที่องค์หญิงฟื้นกลับมาเคยทำให้นางตกใจกลัวมาแล้ว แต่จากการอยู่ร่วมกันในช่วงเวลาสั้นๆ นางรู้ว่าองค์หญิงไม่ใช่คนที่อยู่ด้วยลำบาก ขอเพียงนางไม่ไปพบหรงกุ้ยเฟย องค์หญิงไม่เคยปิดกั้นสิทธิ์ในการพูดของพวกนางไม่ว่าเรื่องใดๆ
องค์หญิงในตอนนี้ อยู่ด้วยสบายกว่าแต่ก่อน
“หลิ่วอวี้เฉินหรือ” เฟิงหรูชิงขำ “เขารูปงามเท่ากั๋วซือหรือเปล่า”
ชิงหลิงส่ายหน้าแบบซื่อๆ
ใต้หล้านี้ไม่มีชายใดรูปงามไปกว่ากั๋วซืออีกแล้ว
“แล้วเขาจิตใจดีเท่ากั๋วซือหรือเปล่า กั๋วซือสงสารที่ข้าไม่มีแม่ เลยคิดจะสอนข้า เพราะมีคนอย่างกั๋วซือ ต่อไปแคว้นหลิวอวิ๋นจึงมีที่ให้คนมีพรสวรรค์อย่างข้าได้ยืน”
ชิงหลิงอึ้งไป ถ้าเป็นแบบนี้ แสดงว่ากั๋วซือเป็นคนจิตใจดีจริงๆ
“เขาบริสุทธิ์เหมือนกั๋วซือหรือไม่ ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ในใจเขามีหญิงอื่น แค่พวกเมียน้อยที่เคยอยู่ในจวน ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาไม่ใช่คนที่คู่ควรจะฝากชีวิตไว้”
ชิงหลิงส่ายหน้าซ้ำ กั๋วซือไม่เหมือนกับหลิ่วอวี้เฉิน หลายปีมานี้ผู้หญิงที่ยั่วยวนกั๋วซือไม่ใช่ว่าไม่มี สุดท้ายแต่ละคนกลับเจอผลลัพธ์ที่ไม่ดีกลับไป และหลายปีมานี้กั๋วซือก็อยู่คนเดียวลำพัง ข้างกายไม่มีผู้หญิงเลยสักคน
ซ้ำร้ายมีคนป่าวประกาศออกไปว่า กั๋วซือ…ไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่ชอบงูเขียวสัตว์เลี้ยงของเขา
“ในเมื่อหลิ่วอวี้เฉินรูปงามไม่เท่ากั๋วซือ จิตใจก็ดีไม่เท่ากั๋วซือ ไม่บริสุทธ์อย่างกั๋วซือ ข้าจะยอมปล่อยกั๋วซือที่รูปงามไปไม่ตามจีบ แล้วไปชอบหลิ่วอวี้เฉินเพื่ออะไรกัน” เฟิงหรูชิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
พอนึกถึงกั๋วซือ นางก็อารมณ์ดี แต่ครู่เดียวสีหน้านางก็นิ่งไป
“เหมือนข้า…จะลืมเรื่องหนึ่งไป กั๋วซือให้ข้าไปหาเขาช่วงบ่ายวันนี้ แต่วันนี้ข้ายุ่งมาก ลืมเรื่องนี้ไปเลย”
แย่แล้ว นางลืมเรื่องสำคัญขนาดนี้ไปได้ แล้วนางจะได้นอนกับกั๋วซือได้อย่างไร
“แล้วองค์หญิง…จะเสด็จไปตอนนี้หรือไม่เพคะ” หลิวลี่สับสนอยู่พักหนึ่งก่อนจะถามขึ้นมา
เฟิงหรูชิงหันหน้าไปดูกรงสัตว์ที่อยู่ในสวน นางเอามือลูบศีรษะด้วยอาการเหมือนคนปวดหัว “ช่างเถอะ ข้ายังต้องดูแลสัตว์วิเศษพวกนี้ ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปหากั๋วซือ จริงสิ หลิวลี่ ข้าจะเขียนรายการยาให้เจ้าแผ่นหนึ่ง เจ้าไปซื้อเมล็ดพันธุ์ของยาพวกนี้มาให้ข้า”
“เพคะ องค์หญิง”
หลิวลี่ตอบรับด้วยความเคารพ
เฟิงหรูชิงขมวดคิ้วเบาๆ นางมองไปที่สัตว์วิเศษที่อยู่เต็มสวน แล้วจมดิ่งไปยังห้วงความคิด
การมีสัตว์วิเศษพวกนี้ทำให้นางหลุดออกจากความรีบร้อน แต่การพัฒนากำลังความสามารถก็เร่งเร้านางเข้ามาทุกที ถ้าต้องเจอเหตุการณ์แบบวันนี้อีก แล้วไม่มีคนอยู่เคียงข้างคอยปกป้องนาง นางจะไม่ตกอยู่ในอันตรายหรือ
มีเพียงการที่ตนเองมีกำลังความสามารถแข็งแกร่งเพียงพอ นางถึงมีความมั่นใจที่จะยืนหยัดอยู่ในทวีปนี้!
แต่เทียบกับเรื่องพวกนี้แล้ว นางอยากไปเยี่ยมเยือนจวนแม่ทัพมากกว่า
แต่ไปมือเปล่าก็เสียมารยาท ของฝากที่ซื้อได้ด้วยเงินก็ธรรมดาเกินไป
ทันใดนั้น แววตาของเฟิงหรูชิงก็เกิดประกาย นางอมยิ้มที่มุมปาก
นางจำได้ว่า ในตำราอาหารบำรุงสุขภาพมีสูตรเหล้าพิเศษ บำรุงร่างกาย ช่วยให้อายุยืน บรรเทาอาการเจ็บป่วย แถมท่านตาชอบดื่มเหล้า รอนางดองเหล้าวิเศษนี้สำเร็จแล้วค่อยไปเยี่ยมคารวะท่านตา
ตอนที่ 32 หมาป่าเทียนซานของข้ายอมหิวตายไม่ขอกินอะไรทั้งนั้น (1)
ในจวนองค์หญิง มีภูเขาด้านหลังจวนอยู่ลูกหนึ่ง เหนือภูเขาจำลองคือฟ้าสีคราม สะพานน้อยๆ มีน้ำไหลผ่าน ประดับประดาอย่างงดงาม ข้างๆ ธารน้ำ มีแปลงปลูกยาผืนหนึ่งที่เตรียมไว้ แต่หน้าตาบูดๆ เบี้ยวๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นฝีมือของคนสองคนที่ไม่เคยทำงานแบบนี้มาก่อน
เฟิงหรูชิงเอือมจนพูดไม่ออก “ช่างเถอะ ทนๆ ใช้มันไป รอข้าฝึกสัตว์วิเศษพวกนั้นได้แล้ว ค่อยให้พวกมันทำงานพวกนี้”
ถึงแม้สัตว์วิเศษจะเคยถูกฝึกมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่คนที่ฝึกพวกมันเป็นคนของโรงค้าสัตว์ หากนางต้องการให้สัตว์วิเศษภักดีกับนาง นางต้องฝึกมันอีกครั้ง
เฟิงหรูชิงเอาเมล็ดพันธุ์ของต้นยาออกมา บนห่อกระดาษเยื่อใบหม่อนที่ห่อเมล็ดพันธุ์ไว้แต่ละห่อ เขียนชื่อพันธุ์ยาไว้อย่างชัดเจน ตามปกติแล้ว การปลูกยาชนิดหนึ่งตั้งแต่เริ่มปลูกจนถึงเก็บเกี่ยวต้องใช้เวลานาน แต่สิ่งที่เฟิงหรูชิงปลูกไม่ใช่ยาปกติ มันคือยาวิเศษ
“พวกนี้คือยาระดับบ้านๆ การปลูกยาวิเศษระดับพื้นๆ ใช้เวลาไม่นานนัก ประมาณหนึ่งถึงสามเดือนเท่านั้น”
การปลูกยาวิเศษมีการแบ่งระดับชั้น กำลังความสามารถของเฟิงหรูชิงในตอนนี้ยังน้อย เป็นเพียงระดับชูอู่ ลำพังฝีมือของนางในตอนนี้ อย่างมากก็ปลูกได้แค่ยาวิเศษระดับหนึ่ง และยาวิเศษระดับหนึ่งต้องการพลังวิเศษค่อนข้างน้อย ใช้เวลาไม่มากเท่าไร
เฟิงหรูชิงกำเมล็ดพันธุ์ไว้ในมือพลังวิเศษบางๆ โอบล้อมเมล็ดพันธุ์เอาไว้ จากนั้นกลายเป็นอากาศพุ่งเข้าสู่เมล็ด ถ้าหากสังเกตให้ดีจะเห็นว่าสีของเมล็ดพันธุ์เปลี่ยนไปไม่เหมือนตอนแรก
ระหว่างที่นางทำตามวิธีการที่ฝูเฉินถ่ายทอดให้ ใส่พลังวิเศษเข้าไปในเมล็ดพันธุ์ทั้งหมด แล้วค่อยๆ ปลูกลงในแปลงทีละเมล็ด
คิดไม่ถึงว่าเมล็ดที่เพิ่งหยอดลงในแปลงจะเริ่มงอกเป็นกล้าต้นยาแล้วเป็นส่วนใหญ่ ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นทำให้เฟิงหรูชิงรู้สึกตกใจ นางขมวดคิ้วคิดใคร่ครวญ
“ตามตำราเขียนไว้ การปลูกยาวิเศษระดับหนึ่งต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะงอก ข้าเพิ่งจะปลูกลงแปลง ทำไมงอกขึ้นแล้วล่ะ”
แค่การปลูกยาทั่วๆ ไปยังต้องใช้ระยะเวลานาน แล้วจะนับประสาอะไรกับยาวิเศษ แน่นอน นี่เป็นการปลูกในภาวะที่พลังวิเศษมีเพียงเล็กน้อย แต่ด้วยวิธีการที่ฟูเฉินถ่ายทอดให้กับเฟิงหรูชิง เพียงพอที่จะใช้พลังวิเศษกระตุ้นการเจริญเติบโตของต้นยา
ดังนั้น แค่เพียงเวลาไม่กี่วันก็งอกเป็นต้นกล้าออกมาได้ เพียงแต่ฝูเฉินไม่ได้บอกนางไว้ว่าต้นกล้าจะงอกออกมาเร็วขนาดนี้
“ดูท่าตอนนี้ข้าคงต้องใช้วิธีพรางตาสวนยานี้ ไม่อย่างนั้นถ้าเรื่องวันนี้แพร่งพรายออกไป แคว้นหลิวอวิ๋นคงวุ่นวายไปหมด”
ความจริงแล้ว เฟิงหรูชิงรู้เรื่องที่เฟิงเทียนอวี้ส่งคนมาคุ้มกันนางอย่างลับๆ แต่คนพวกนั้นรู้ตัวดีว่าควรทำอะไร เมื่อนางเข้าไปในจวน พวกเขาก็จะเลิกติดตามนาง เว้นเสียแต่ตอนที่นางออกจากจวน พวกเขาก็จะตามไปคุ้มกัน
นี่คือสาเหตุที่เฟิงหรูชิงไม่ได้พรางตัวเพิ่มแต่อย่างใด แต่ไม่ว่าอย่างไรก่อนที่นางจะทำมนตร์พรางตาสำเร็จ จะให้ใครเข้ามายังเขาด้านหลังจวนไม่ได้เด็ดขาด
“ดูท่าการปลูกยาวิเศษเป็นเรื่องที่เหนื่อยจริงๆ ข้าเพิ่งปลูกไปได้สิบเมล็ด ก็ใช้พลังวิเศษไปจนหมดแล้ว โชคดีที่ข้าคาดการณ์ได้ล่วงหน้า เลยหลอกเอาตำราฝึกสัตว์มาจากฝูเฉินได้ ไม่อย่างนั้นลำพังข้าปลูกยาวิเศษอยู่คนเดียวคงไม่พอให้ฝูเฉินกับชิงหานกินแทนของว่างเป็นแน่”
เฟิงหรูชิงปาดเหงื่อบนหน้าผาก นางไม่รู้ว่าเป็นเพราะร่างกายนี้มันหนักเกินไปหรือเปล่า นางจึงหอบแบบนั้น แล้วก็รู้สึกเพลียๆ
