ตอนที่ 67 การเปลี่ยนแปลงของนาง (3)
ชายหนุ่มเม้มปากเบาๆ “แล้วที่นี่มันคือที่ไหนกัน ทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้”
เฟิงหรูชิงปาดสายตามองชายหนุ่ม “ที่นี่คือจวนของข้า ข้าเจอเจ้าระหว่างทางเลยอุ้มกลับมาด้วย ถ้าข้าเห็นไม่ผิด ร่างกายเจ้าเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น หากฝืนตัวเองในการฝึกตบะมากเกินไป ต้องพบจุดจบแบบคนเสียสติแน่”
ชายหนุ่มอึ้ง เขามองดูเฟิงหรูชิงด้วยสายตาประหลาดใจ พอดูออกว่าเขากำลังครุ่นคิดอยู่ว่าเหตุใดนางถึงรู้เรื่องนี้
“ถ้าหาก…” เฟิงหรูชิงยิ้มแล้วพูดด้วยเสียงจริงจัง “เจ้ายอมอยู่ที่จวนของข้า ข้าอาจช่วยเจ้าได้”
สุดท้ายนางก็อดใจไม่ได้ที่จะให้ชายหนุ่มอยู่ต่อ
ที่หัวเซี่ย เช่อเอ๋อร์คือญาติคนเดียวของนาง นางที่เป็นพี่สาวกลับให้เขาเป็นฝ่ายดูแลมานานหลายปี
บัดนี้นางมาอยู่ที่นี่ นางกับน้องชายคงไม่มีวันได้พบกันอีกแล้ว ดังนั้น ด้วยความเห็นแก่ตัวนางจึงอยากให้เขาอยู่ต่อ ต่อให้ได้เห็นแค่ใบหน้า นางก็ยังรู้สึกเหมือนมีเช่อเอ๋อร์อยู่ใกล้ๆ
แต่ถ้าเขาไม่ยินยอม นางก็ไม่ฝืนใจ
ชายหนุ่มอึ้ง เขามองดูเฟิงหรูชิงแบบงงๆ “เจ้าไม่กลัวเหรอ”
ตั้งแต่เขาออกจากตระกูลมา ก็ไม่มีใครอยากเข้าใกล้เขาเลย
ผู้คนต่างหวาดกลัวเขา โดยเฉพาะคนที่ได้รู้พลังจากร่างของเขาต่างกลัวว่าจะถูกลูกหลงไปด้วย
ทำไม…ผู้หญิงคนนี้ถึงอยากให้…เขาอยู่ต่อที่นี่
“ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก ข้ามีวิธีช่วยเจ้า” เฟิงหรูชิงเดินเข้ามาหาชายหนุ่มช้าๆ “เจ้าก็เห็นแล้วนี่ ว่าจวนของข้าขาดคน เจ้าอยู่ที่นี่ช่วยข้าเฝ้าจวนองค์หญิง ข้าจะช่วยเจ้าแก้ปัญหาเรื่องร่างกายของเจ้าเอง”
สำหรับชายหนุ่มแล้ว นี่เป็นทั้งข้อเสียและเป็นทั้งข้อดี
จนถึงบัดนี้ เฟิงหรูชิงเพิ่งตระหนักว่า สิ่งที่นางทำไปทั้งหมดนั้นมีเจ้าตัวเล็กสองคนนั้นคอยจับตาดูอยู่!
เฟิงหรูชิงเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร จึงเดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าเขา
พลังวิเศษอ่อนๆ แผ่กระจายออกจากรอบๆ ตัวนาง
พลังวิเศษนี้เบาบางมาก แสดงให้เห็นว่าหญิงสาวคนนี้มีกำลังความสามารถไม่สูงนัก แต่เมื่อรับรู้ถึงความอบอุ่นกับพลังที่อยู่ในพลังวิเศษ ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเองดีขึ้นอย่างชัดเจน
ความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายแบบนั้น เป็นสิ่งที่เขาไม่ได้สัมผัสเลยเป็นระยะเวลานานหลายปี
นัยน์ตาของชายหนุ่มมีความสับสน หลายปีก่อน นักพรตพเนจรคนหนึ่งเคยบอกเขาว่า ถ้าหากเดินทางไปยังทิศตะวันออก ก็จะได้พบกับผู้อุปถัมภ์ที่ชะตาลิขิตไว้
ดังนั้น เขาเลยมายังแคว้นหลิวอวิ๋น
ส่วนผู้อุปถัมภ์คนนั้น…หรือว่า…จะเป็นนาง
“ได้ ข้าจะอยู่ต่อ”
เพราะอย่างไรเขาก็ไม่มีอะไรให้เสีย มีเพียงชีวิต ลองดูสักหน่อยจะเป็นไรไป?
ถ้าไม่มีทางแก้ปัญหาสาเหตุจากร่างกาย ต่อไป เขาจะแก้แค้นได้อย่างไร
เฟิงหรูชิงยิ้มอย่างพอใจ นางกลับหลังแล้วเปิดประตูออกไป
ขณะที่นางเปิดประตูออก คนที่มายืนลับๆ ล่อๆ แทบจะหัวทิ่มเข้ามา โชคดีที่พวกนางตั้งหลักไว้ได้ทัน จึงยืนมองดูเฟิงหรูชิงอยู่ที่หน้าประตูอย่างตกใจ
เฟิงหรูชิงสีหน้าไม่สบอารมณ์ “พวกเจ้ามาทำอะไร”
ชิงหลิงหัวเราะแหะๆ “บ่าวกับหลิวลี่กำลังรอรับคำสั่งจากองค์หญิงเพคะ”
“งั้นพวกเจ้าไปเตรียมน้ำให้เขาอาบ คอยช่วยเขาเรื่องอาบน้ำล้างหน้า ต่อไปนี้ เขาเป็นคนของจวนองค์หญิงเรา”
ชิงหลิงกับหลิวลี่มีสีหน้าตกตะลึง
เขาเป็นคนของ…จวนองค์หญิง? คนของ…จวนองค์หญิง?
“องค์หญิง ท่านลืมเรื่องความตั้งใจที่จะนอนกับกั๋วซือไปแล้วหรือเพคะ องค์หญิงจะยอมแพ้ไม่ได้นะเพคะ”
ตอนที่ 68 ชายหนุ่มที่ชื่อฉินเฉิน (1)
เฟิงหรูชิงสีหน้าบอกบุญไม่รับ นางมองดูชิงหลิงด้วยสายตาแข็งๆ “ชิงหลิง เจ้าคิดมากไปหรือเปล่า ใครบอกเจ้าว่าข้าจะยอมแพ้เรื่องนอนกับกั๋วซือ เรื่องนอนกับกั๋วซือเป็นความใฝ่ฝันที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตข้า ข้าไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด”
ชิงหลิงเบ้ปากไม่กล้าพูดอะไรต่อ องค์หญิงพาชายหนุ่มแปลกหน้าจากไหนมาก็ไม่รู้ จะไม่ให้นางคิดมากได้อย่างไร
เฟิงหรูชิงพูดจบก็ไม่พูดอะไรอีก นางยกชายหนุ่มให้สาวใช้ทั้งสองแล้วเดินออกจากห้องไป
แม้ยาวิเศษบนเขาท้ายจวนจะมีพวกสัตว์วิเศษคอยดูแล แต่ไม่อาจรับประกันว่าหมาป่าสีขาวนั่นจะไม่ขโมยกิน ดังนั้นเฟิงหรูชิงจึงต้องไปเดินเล่นบนเขาท้ายจวนบ้างเป็นครั้งคราว เพื่อป้องกันปัญหาที่สัตว์วิเศษตัวอื่นๆ เอาหมาป่าสีขาวนิสัยเสียตัวนั้นไม่อยู่
โชคดีที่หมาป่าสีขาวยังเชื่อฟังนาง ไม่ได้แตะต้องยาวิเศษเหล่านั้น ดูท่ามันคงรู้ว่า ถ้ามันกล้าแตะต้องยาวิเศษโดยพลการ วันพรุ่งนี้อาจมีแกงจืดเนื้อหมาป่าเพิ่มขึ้นมาก็ได้
…
รุ่งเช้าของวันต่อมา
แสงอรุณสาดส่อง ปกคลุมไปทั่วผืนปฐพี
เมื่อเฟิงหรูชิงเปิดประตูออก แสงแดดทอประกายก็สาดเข้ามา ตกกระทบลงบนกายอันอวบอ้วนของนาง
ทันใดนั้น แววตาของนางก็ต้องตะลึง เมื่อเงยหน้าไปเห็นชายหนุ่มที่อยู่ใต้ต้นหลิว
ชายหนุ่มในชุดขาวสะอาด หน้าตาสง่างาม ผิวขาวผุดผ่อง บริสุทธิ์ยิ่งกว่ากระดาษขาว ราวกับไม่เคยมีมลทินใดๆ มาล้ำกลาย สะอาดสะอ้าน จนทำให้คนไม่กล้าคิดอกุศลด้วย
เมื่อเห็นแววตาของเฟิงหรูชิง สีหน้าของชายหนุ่มก็ดูประหม่า เหมือนกับไม่ชอบการถูกจับจ้องแบบนั้น
“เจ้าตื่นแล้วหรือ”
น้ำเสียงของเขาก็เหมือนกับหน้าตา งดงามและใสเย็น ทำให้คนที่ได้ยินยากที่จะลืมเลือน
“อืม”
เฟิงหรูชิงขานตอบไปเบาๆ
ชายหนุ่มที่อาบน้ำล้างหน้าหวีผมเผ้าเรียบร้อย ยิ่งดูคล้ายเช่อเอ๋อร์ แต่นางรู้ดีว่าชายหนุ่มคนนี้อย่างไรก็ไม่ใช่เขา
“เจ้ามีอะไรให้ข้าทำไหม” ชายหนุ่มจ้องมองดูเฟิงหรูชิงด้วยแววตาใสๆ “ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ไปวันๆ โดยไม่ทำอะไร”
“เจ้าทำอะไรได้บ้าง”
“ข้าทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง”
ชายหนุ่มพูดอย่างเต็มปาก
“…” เฟิงหรูชิงอึ้ง
เจ้าทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง? ทำไม่เป็นแล้วเจ้าถามทำไม
นางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดว่า “งั้นต่อไปเจ้าคอยติดตามข้า คุ้มกันข้า ทำได้ไหม”
แม้ร่างกายของชายหนุ่มจะเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้นในตอนนี้ ทำให้เขาไม่อาจฝึกตบะต่อได้อีก แต่เฟิงหรูชิงสัมผัสได้ว่ากำลังความสามารถของเขามีไม่น้อยเลย สบโอกาสพอดีที่ตอนนี้นางยังไม่มีคนอารักขาคอยติดตามเวลาไปข้างนอก
ส่วนหลิวลี่กับชิงหลิงสาวใช้สองคนนั่น…อาจเป็นนางที่ต้องคอยคุ้มกัน
“ได้”
ชายหนุ่มเม้มปาก พูดดังฟังชัด
“จริงสิ เจ้าชื่ออะไร” เฟิงหรูชิงยักคิ้วแล้วถาม
ชายหนุ่มมองเฟิงหรูชิง “ฉินเฉิน ข้าชื่อฉินเฉิน”
แซ่ฉินเป็นแซ่ที่มีอยู่ทั่วไป ดังนั้น จากชื่อของเขา เฟิงหรูชิงไม่อาจเดาฐานะของชายหนุ่มผู้นี้ได้
แต่ว่า…
เฟิงหรูชิงเอามือลูบคาง มองดูฉินเฉินด้วยรอยยิ้ม “สภาพของเจ้าหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยนั้นดูดี ต่อไปอย่าทำตัวเหมือนขอทานอีก เจ้ามีมือมีเท้าสมบูรณ์ ทำไมต้องแต่งตัวแบบนั้นด้วย”
ชายหนุ่มหน้านิ่ง เขาก้มหน้า “ข้าชอบแบบนั้นมากกว่า”
แม้ใบหน้าของเขาจะมีรอยแผลเป็น แต่เมื่อเขาออกจากบ้านมา มีชายหญิงหลายต่อหลายคนที่อยากครอบครองเขา ดังนั้นเมื่อเวลาเนิ่นนานมา เพื่อปกป้องตัวเอง เขาจึงคุ้นเคยที่จะแต่งตัวแบบขอทาน
“แต่ว่าข้าชอบเจ้าในสภาพสะอาดๆ แบบนี้” เฟิงหรูชิงเอามือลูบคางเบาๆ นัยน์ตาแฝงด้วยรอยยิ้ม
