ตอนที่ 83 ฝูเฉินน้อยใจ
สีหน้าของน่าหลานจิ้งดำถมึงทึงขึ้น เขารู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองพูดไปเมื่อครู่มันไร้ความหมายเสียแล้ว
“ท่านพี่” ราวกับเฟิงหรูชิงไม่เห็นสีหน้าดำถมึงทึงของน่าหลานจิ้ง นางฉีกยิ้มตบที่ไหล่ของเขา “นี่ก็สายแล้วข้าต้องกลับแล้ว หากท่านมีเวลาอย่าลืมไปหาข้าที่จวนองค์หญิงล่ะ”
น่าหลานจิ้งเพิ่งจะเรียกสติกลับมาได้ก็เห็นเฟิงหรูชิงหันหลังโบกมือให้เขาแล้วค่อยๆ หายลับไปจากสายตา
แววตาของเขายังนิ่งค้าง มองเฟิงหรูชิงเดินจากไปด้วยความสงสัย จิตใจล่องลอยอยู่เป็นเวลานาน
…
ท้องฟ้าสีคราม
ฝูเฉินนั่งยองๆ อยู่ที่พื้น ดวงตาของเขาแดงก่ำฉายแววน้อยอกน้อยใจ
สักพักก็มีเงาร่างร่างหนึ่งที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา เขาทำเสียงฮึ่มในลำคอ หันหน้าหนี ไม่มองหญิงสาวที่โผล่ออกมากลางอากาศ
แต่ชิงหานกลับลุกขึ้นยืน มองเฟิงหรูชิงด้วยความเกรงกลัว “แม่ผู้เลี้ยงดู เจ้ามาแล้วหรือ”
เฟิงหรูชิงลูบศีรษะชิงหานก่อนจะเบนสายตาไปที่ฝูเฉิน แล้วเลิกคิ้วขึ้น “โกรธหรือ?”
“ฮึ๊!” ใบหน้าเล็กๆ ของฝูเฉินโกรธเกรี้ยว “ที่นั่นมียาวิเศษระดับสามแท้ๆ ทำไมไม่เอามาให้ข้ากิน ข้าหิวมาพันปีแล้ว เจ้ายังจะใจดำให้ข้าทนหิวต่อไปอีกหรือ?”
ท่าทางน้อยใจของเจ้าตัวน้อยทำให้เฟิงหรูชิงใจอ่อนไปหลายส่วน
“ข้ารับปากเจ้า ข้าจะยกระดับพลังของข้าโดยเร็ว รอข้ามีพลังถึงระดับเจินอู่ก็จะสามารถปลูกยาวิเศษระดับสามให้เจ้าได้ ถึงตอนนั้นจะให้เจ้ากินจนพอเลยดีไหม?”
เฟิงหรูชิงหรี่ตาลงพร้อมรอยยิ้ม “เพราะฉะนั้น เจ้ามีวิธีอะไรที่จะทำให้ยกระดับพลังได้อย่างรวดเร็วก็บอกข้าได้ นี่ก็เพื่อให้เจ้าได้กินอาหารเลิศรสเร็วขึ้นด้วยนะ”
“…”
ฝูเฉินอดสูจนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
เขารู้อยู่แล้ว รู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวขึ้นจะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ แล้วก็เป็นจริง นางคิดจะข่มขู่กรรโชกเขา!
“ข้าไม่มี!”
“ฝูเฉิน” เฟิงหรูชิงหิ้วเจ้าตัวเล็กตาแดงก่ำขึ้น รอยยิ้มของนางแข็งขึ้นอีก “ก่อนหน้านี้เจ้าหลอกข้า อ้างว่าพรรคเภสัชเทพถูกทำลายไปนานแล้ว วันนี้ข้ากลับรู้มาว่าพรรคเภสัชเทพยังคงอยู่ เจ้าควรจะอธิบายให้ข้าฟังหรือไม่? ฐานะพ่อแม่ผู้เลี้ยงดูนี่ไม่ค่อยจะปลอดภัยเสียเท่าไหร่เลย”
ช่วงนี้นางยุ่งมาก ยุ่งจนไม่มีเวลาคิดบัญชีกับเจ้าตัวเล็กนี่ ตอนนี้กว่าจะหาเวลามาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องคิดบัญชีกับเขาให้กระจ่างชัด!
ฝูเฉินนิ่งชะงักมองเฟิงหรูชิงตาค้าง “พรรคเภสัชเทพ…ยังอยู่?”
เป็นไปไม่ได้ ร่างของหัวหน้าพรรคก็ฝังไปแล้ว พรรคเภสัชเทพก็ถูกทำลายจนหมด ที่เหลืออยู่ก็ล้วนแต่เป็นคนที่ไม่มีความสามารถ แม้แต่สำนึกของพรรคเภสัชเทพยังถูกย้ายไปอยู่ในห้วงอากาศ
พรรคเภสัชเทพ…จะยังมีอยู่ได้อย่างไร?
“ข้าจะหลอกเจ้าหรืออย่างไร?” เฟิงหรูชิงหรี่ตาลงอีกครั้ง “วิธีการปลูกยาวิเศษนี่ เดิมก็เป็นของพรรคเภสัชเทพ เมื่อก่อนตำแหน่งของเจ้าในพรรคเภสัชเทพก็แสนธรรมดา แต่กลับไม่มีผู้ใดรู้ ตอนนี้เจ้านำวิธีการมาสอนให้ข้าก็เท่ากับเจ้ากำลังผลักข้าเข้ากองไฟ”
“แต่…แต่ว่า…” ฝูเฉินก้มศีรษะลงด้วยความละอายใจ “ข้าก็ไม่รู้ว่าเหตุใดโลกใบนี้ยังมีพรรคเภสัชเทพอยู่ พรรคเภสัชเทพนั่นจะต้องเป็นของปลอมแน่”
ใบหน้าเฟิงหรูชิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มมองลงไปที่ฝูเฉิน “ไม่ว่าจะจริงหรือปลอมในพรรคเภสัชเทพนั่นก็มีวิธีปลูกยาวิเศษอยู่จริง ข้าต้องมีพลังมากพอจึงจะสามารถต้านทานอันตรายนั้นได้ ฝูเฉิน เจ้าควรจะพูดอะไรเสียหน่อยไม่ใช่หรือ?”
“…”
ฝูเฉินไม่อยากพูดขึ้นมากะทันหัน เขาเข้าใจแล้ว ที่เฟิงหรูชิงมาหาเขาในวันนี้ก็เพื่อมาขู่กรรโชกเขาจริงๆ !
ตอนที่ 84 ดอกไม้ใบหญ้าธรรมดา (1)
“แต่ของล้ำค่าที่ข้าเก็บไว้ก็ให้เจ้าไปหมดแล้ว ข้าไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ”
เขาเบะปากท่าทางน่าสงสาร
“ฉะนั้นกับเรื่องนี้แม้ข้าอยากจะช่วยก็ช่วยไม่ได้” เฟิงหรูชิงลังเลอยู่ชั่วขณะก่อนจะถอนหายใจออกมาในที่สุด
“ที่จริงก็ไม่ควรจะบีบบังคับพวกเจ้านัก แต่ก็ไม่เป็นไร อย่างไรข้าก็รักตัวกลัวตาย ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้มีโอกาสมีชีวิตอีกครั้งจะให้มันสูญเปล่าไม่ได้ ตำแหน่งพ่อแม่ผู้เลี้ยงดูอะไรนี่ไม่เป็นแล้วก็ได้”
ฝูเฉินตาโตอ้าปากค้าง เหล่ามนุษย์…ไร้ยางอายเช่นนี้หมดเลยหรือ?
“ข้าเหลือแค่เพียงดาบเล่มสุดท้าย” ทันทีที่เขาวาดนิ้วดาบสีดำเล่มยาวก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศก่อนจะมาอยู่ในมือเขา ฝูเฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เจ้าเป็นผู้หญิงที่ทั้งใจดำและโหดเ**้ยม หลอกเอาสมบัติน้อยนิดชิ้นสุดท้ายของข้าจนได้”
ดาบเล่มนั้นดำมืดเหมือนสีเหล็ก ตัวดาบเริ่มมีสนิมขึ้นแล้ว มีเพียงลายมังกรบนดาบเท่านั้นที่ดูมี จิตวิญาณราวกับจะพุ่งทะยานออกมาจากดาบอย่างไรอย่างนั้น สีหน้าเฟิงหรูชิงคล้ำลงถนัด แววตาที่แฝงด้วยความสงสัยจ้องไปมองยังฝูเฉิน
“เจ้าคงจะไม่ได้เอาดาบมั่วซั่วมาหลอกข้า?” ฝูเฉินกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ใบหน้าเล็กแดงก่ำโมโหสุดขีด
“เจ้ายังจะสงสัยข้าอีกหรือ ข้าเป็นพวกชอบหลอกลวงคนอื่นหรือไร? พลังภายในดาบเล่มนี้แข็งแกร่งมาก ข้าในตอนนี้กลืนมันเข้าไปไม่ไหว เดิมตั้งใจว่าจะกลืนมันในวันหน้า แต่ตอนนี้ต้องถูกเจ้ามาหลอกเอาไปแล้ว!”
ผู้หญิงคนนี้ นางเป็นปีศาจหรือ? หลอกเอาอาหารของเขาไปแล้วยังคิดสงสัยเขาอีก! เกินไปแล้ว!
เฟิงหรูชิงเห็นท่าทางของฝูเฉินไม่น่าจะพูดปด นางแย้มยิ้มรับเอาดาบไว้ “ไม่เสียทีที่เป็นลูกชายแสนดีของแม่ วันหน้าแม่มีพลังแข็งแกร่งแล้วจะพาเจ้าท่องเที่ยวทั่วแผ่นดินใหญ่”
“…” ฝูเฉินเงียบไม่พูดไม่จาเป็นลูกนี่มันช่างหน้าเศร้าเหลือทน
“เจ้ายังจะไม่ไปฝึกตบะอีก?” ฝูเฉินส่งเสียงฮึ่มในลำคอ ไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว ตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ ใครจะรู้หากนางยังอยู่อาจจะแย่งชิงหานไปก็ได้
“ท่านพี่ฝูเฉิน” ชิงหานดึงชายเสื้อฝูเฉิน กระซิบเสียงเบา
“ท่านพี่พูดจาระวังหน่อยอย่าทำให้นางโกรธ รอนางไปแล้วพวกเราค่อยแอบร้องเรียนนางก็ ยังไม่สาย” สีหน้าเฟิงหรูชิงดำทะมึน
ขอโทษนะ นางได้ยินหมดแล้ว…
แต่ทว่า เฟิงหรูชิงที่ได้ดาบเล่มยาวมาครอบครองกำลังอารมณ์ดีไม่อยากคิดเล็กคิดน้อยกับเจ้าตัวเล็กทั้งสอง นางปัดด้ามดาบฉีกยิ้มร่า “เจ้าทั้งสองก็ค่อยๆ เล่นกันไปนะ ครั้งหน้าหากพวกเจ้าคิดถึงข้าก็ร้องเรียกข้าแล้วข้าจะมาอยู่เป็นเพื่อนพวกเจ้า”
ฝูเฉินยังคงเงียบไม่พูดไม่จา
คิดถึงนาง? ไม่มีทาง เขาฝูเฉินต่อให้ต้องหิวตายอยู่ที่นี่ก็ไม่มีวันคิดถึงนาง!
“ชิงหานนิสัยดีกว่าเป็นไหนๆ” เฟิงหรูชิงเห็นฝูเฉินไม่สนใจนาง นางก็ไม่สนใจเขาอีก เบนสายตาไปที่ชิงหานลูบศีรษะเล็กของนาง “ชิงหาน ถ้าเจ้าคิดถึงข้าจำไว้ให้ตะโกนเรียกข้านะ ข้าจะรีบมาหาเจ้าทันที”
ชิงหานชะงักแล้วตอบกลับด้วยท่าทียำเกรง “อย่างนั้น…ข้าไม่คิดถึงท่านได้หรือไม่”
สีหน้าเฟิงหรูชิงดำขึ้นไปอีก นี่นางไม่เป็นที่ชอบพอของเจ้าสองคนนี้ขนาดไหนกัน?
แล้วยังมีอีก คำพูดพวกนี้เจ้าแอบๆ พูดกันก็ได้เหตุใดต้องมาพูดต่อหน้านางด้วย?
“อะแฮ่ม!” เฟิงหรูชิงกระแอมไอแก้เก้อ “อย่างนั้นถ้าข้าคิดถึงพวกเจ้าข้าจะมาหาแล้วกัน อ้อ จริงสิ ฝูเฉิน เหตุใดก่อนหน้านี้ข้าปลดปล่อยพลังตามวิธีที่เจ้าบอกแล้ว เฉินเอ๋อร์ก็ยินยอมมาอยู่ด้วยได้?”
ฝูเฉินมองเฟิงหรูชิงก่อนจะเบะปากตอบ “พลังวิเศษของเจ้าเดิมก็พิเศษอยู่แล้ว บวกกับเจ้าปลูกยาวิเศษบ่อยครั้งย่อมมีกลิ่นไอของยาวิเศษ ข้าก็แค่…เติมของบางอย่างลงไปในพลังของเจ้าเล็กน้อยเท่านั้นก็สามารถบรรเทาความเจ็บปวดของฉินเฉินได้ เขาย่อมอยากอยู่เป็นธรรมดา”
