ตอนที่ 85 ดอกไม้ใบหญ้าธรรมดา (2)
“อย่างนี้นี่เอง”
เฟิงหรูชิงหรี่ตาลง นางเดาออกตั้งแต่แรกแล้วว่าฝูเฉินต้องเป็นคนทำ
แต่เขาอยู่ในห้วงอากาศนี้ยังสามารถส่งผลกระทบถึงโลกภายนอกได้ เช่นนั้นฝูเฉินในตอนแรกเริ่มจะแข็งแกร่งถึงเพียงไหนกัน?
ลูกชายราคาถูกเยี่ยงนี้รู้จักไว้ไม่มีขาดทุน
“เจ้าเด็กนั่น…” ฝูเฉินเงียบไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อ “เขาพิเศษ แต่ข้าพูดไปตอนนี้เจ้าก็ไม่เข้าใจ เจ้าเลี้ยงดูเขาดีๆ หลังจากนี้เขาจะสามารถเป็นกำลังรบที่แข็งแกร่งของเจ้า!”
เฟิงหรูชิงสบตาแล้วนางก็เงียบไป จู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีคราม
ราวกับนางสามารถมองทะลุท้องฟ้าออกไปเห็นรอยยิ้มที่อบอุ่นของเด็กหนุ่มนั่นได้
“สำหรับข้า ไม่ว่าเขาจะเป็นคนที่มีความสามารถพิเศษหรือเป็นคนไร้ค่า ข้าก็จะปกป้องเขาตลอดชีวิต ข้าช่วยเขา ให้เขาอยู่ด้วยไม่ใช่เพราะร่างกายที่พิเศษของเขา แต่เป็นเพราะ…เขาเหมือนเช่อเอ๋อร์เหลือเกิน”
ต่อให้เขาเป็นคนไร้ค่าแล้วอย่างไร? นางจะดูแลปกป้องเขาไปทั้งชีวิต
นางช่วยเขาไม่ใช่เพราะร่างกายของเขาและไม่ได้คิดที่จะให้เขามาเป็นกำลังรบให้นาง
ทั้งหมดเพียงเพราะเขาเหมือนเช่อเอ๋อร์ก็เท่านั้น!
ฝูเฉินนิ่งค้างมองเฟิงหรูชิงเงียบๆ
ปีศาจนี่…ก็มีเวลาที่ช่วยใครโดยไม่หวังผลตอบแทนด้วยหรือ?
“ฝูเฉิน ชิงหาน” เฟิงหรูชิงหลุบตาลงต่ำ ลูบศีรษะเจ้าตัวเล็กทั้งสอง “ยาวิเศษระดับสามนั่นเป็นของท่านตา ข้าให้เจ้าไม่ได้ แต่พวกเจ้าเชื่อข้าเถิด อีกไม่นานพวกเจ้าก็จะไม่ต้องหิวอีกแล้ว”
เพื่อฝูเฉินกับชิงหาน นางจะพยายามยกระดับพลังโดยเร็วที่สุด มีแต่ต้องมีพลังแข็งแกร่งมากพอเท่านั้นนางจึงจะปลูกยาวิเศษระดับสามได้
“ข้าเชื่อเจ้า” ชิงหานยิ้มเอียงอาย “ข้าไม่เคยใกล้ชิดกับมนุษย์มาก่อน แต่ข้ารู้ว่าแม่ของมนุษย์จะไม่หลอกลูกชายของตัวเอง เจ้าเป็นพ่อแม่ผู้เลี้ยงดูของพวกเรา เจ้าจะไม่หลอกพวกเรา”
เฟิงหรูชิงนิ่งไปแล้วจู่ๆ สีหน้านางก็เปลี่ยนเป็นจริงจังยกมือแตะบ่าชิงหาน “ชิงหาน เจ้าจำไว้นะ เจ้าเป็นเด็กผู้หญิง เจ้าไม่ใช่ลูกชายของข้า แต่เป็นลูกสาวของข้า!”
ลูกสาว?
ชิงหานงุนงง นางจ้องมองเฟิงหรูชิงนิ่ง
“แต่ท่านพี่ฝูเฉินเป็นลูกชายของเจ้า ข้ากับพี่ฝูเฉินเป็นพันธุ์เดียวกันนะ ทำไมถึงไม่เหมือนกัน?”
เฟิงหรูชิงเริ่มรู้สึกเคร่งเครียด “ฝูเฉิน วันหนึ่งเช้าจรดค่ำเจ้าสอนอะไรนางกัน? นางอายุก็ไม่น้อยแล้วควรจะแยกแยะเพศได้แล้ว เป็นเด็กผู้หญิงแท้ๆ จะบอกว่าตัวเองเป็นผู้ชาย? นางเป็นพันธุ์เดียวกับเจ้าตรงไหนกัน?”
ฝูเฉินตีหน้าเข้มดึงชิงหานมาไว้ข้างกาย “ชิงหาน ข้าบอกเจ้าแล้ว หลังจากนี้เจ้าและข้าจะใช้พันธุ์มาแบ่งแยกไม่ได้ พันธุ์น่ะใช้กับดอกไม้ใบหญ้า พวกดอกไม้ใบหญ้าธรรมดาๆ จะมาเทียบกับเราได้อย่างไร?”
“อ้อ” ชิงหานพยักหน้าเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง
ฝูเฉินเอ่ยต่อด้วยเสียงจริงจัง “แล้วก็ ผู้หญิงใจร้ายคนนี้เพิ่งจะหลอกเอาทุกอย่างในบ้านของเราเจ้าจำได้หรือยัง? เจ้ายังจะพูดว่านางจะไม่หลอกพวกเราอีกหรือ เจ้าโง่หรืออย่างไรกัน”
“อย่างนั้น…ไม่นับว่าหลอกกระมัง? ท่านพี่ฝูเฉินเป็นคนให้ไปเองแท้ๆ ”
ฟังเสียงเจ้าเด็กสองคนคุยกัน เฟิงหรูชิงหรี่ตาลงอีกครั้ง
เหมือนนาง…ได้รับรู้แต่ข้อมูลแย่ๆ
“พวกเจ้าปรึกษากันเองแล้วกัน ข้ากลับไปฝึกตบะล่ะ” เฟิงหรูชิงเรียกสติกลับคืนมา ยิ้มให้ฝูเฉินกับชิงหานเป็นการบอกลา
ฝูเฉินในตอนนี้ยังไม่ยินยอมบอกฐานะกับนาง แต่ต้องมีสักวัน นางจะจับเขาลอกคราบจนหมดไส้หมดพุง!
…
หลังออกจากห้วงอากาศ ร่างกายของเฟิงหรูชิงก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว นางบิดขี้เกียจบนเตียงแล้วลุกขึ้นมา
“อีกครึ่งเดือนกั๋วซือก็กลับมาแล้ว ข้าจะต้องรีบฝึกตบะ”
เพื่อให้ได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับกั๋วซือ นางจะเอ้อระเหยไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว
ตอนที่ 86 ฝึกตบะ ฝึกตบะ (1)
เวลาครึ่งเดือนผ่านไปอย่างเงียบเชียบ ในครึ่งเดือนนี้ เฟิงหรูชิงนอกจากจะดูแลยาวิเศษแล้ว เวลาที่เหลือก็อาศัยพลังวิเศษจากอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษในการฝึกตบะ โชคดีที่ช่วงเวลานี้ไม่มีใครมารบกวนนาง ทำให้นางฝึกตบะได้อย่างสบายใจ
เวลานี้ ภายในห้อง สาวน้อยที่หลับตาฝึกตบะ จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้นมา นางหายใจออกช้าๆ มุมปากแต้มด้วยรอยยิ้มบางเบา
“เวลาครึ่งเดือน ในที่สุดก็ถึงจุดสูงสุดของระดับชูอู่แล้ว แต่หนทางการฝึกตบะของข้ายังอีกยาวไกล ข้าเชื่อว่าต้องมีสักวันที่ข้าจะสามารถทำให้คนในใต้หล้าได้รู้ว่า ธิดาของน่าหลานฮองเฮา ไม่ธรรมดา!”
แก้มของสาวน้อยยังคงอวบอ้วนดังเดิมแต่ก็เริ่มเห็นเป็นรูปร่างเลือนรางแล้วและก้อนไขมันทั้งหลายก็รวมกันเป็นก้อนเดียว
หว่างคิ้วของนางมีแสงส่องชัด แพรวพราว เจิดจ้า
…
ตอนเฟิงหรูชิงผลักประตูเดินออกไปก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นหลิวไม่ไกลนัก เด็กหนุ่มเรียวคิ้วสง่างาม หน้าหยก ดวงตาของเขาแจ่มใสเช่นเดียวกับสายน้ำชิงเฉวียน แย้มยิ้มบางมองมายังเฟิงหรูชิงที่เดินออกมาจากห้อง
“ชิงชิง เจ้าผอมลงอีกแล้ว”
ทุกวันที่ชิงชิงออกจากห้องเขารู้สึกได้ว่านางผอมลง แต่ชิงชิงในวันนี้ดูดีกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก
“เฉินเอ๋อร์ ข้าต้องไปที่แห่งหนึ่ง เจ้าไปเป็นเพื่อนข้านะ”
เฟิงหรูชิงถอนหายใจ แม้ว่านางอาศัยอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษทำให้ผอมลงบ้าง แต่เจ้าของร่างเดิมอ้วนมากเหลือเกิน นางอยากจะผอมเข้าที่นับว่าเป็นโครงการใหญ่ทีเดียว ไม่ง่ายเลย
“เจ้าจะไปที่ใดข้าก็จะไปด้วย” ฉินเฉินจ้องเฟิงหรูชิงมั่น ทั้งชีวิตนี้ไม่ว่านางจะไปที่ใดเขาก็จะตามไปกับนางทุกที่ ทั้งชีวิตไม่มีวันทอดทิ้ง
…
สวนหลังวังหลวง
บนภูเขาต้องห้าม เฟิงหรูซวงตัวขดกลม มือนางกำแน่นแก้มซูบตอบแนบอยู่ที่หัวเข่าสองข้าง หน้าซีดขาวราวหิมะ สั่นเล็กน้อย
เฟิงหรูชิง!
ต้องโทษนาง!
มีสิทธิอะไร? เป็นธิดาของเสด็จพ่อเหมือนกันแต่นางได้รับความรักตั้งมากมาย ทั้งที่มีรูปร่างอ้วนก็ได้ใส่เสื้อผ้าชั้นดีอย่างยิ่ง เสด็จพ่อตามใจแต่นาง รักนาง แต่ตัวข้าที่ดีพร้อม เสด็จพ่อไม่แม้แต่จะมอง…
หนาว หนาวจัง…
เฟิงหรูซวงกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาของนางฉายแววเกลียดชัง เล็บจิกเข้าไปในอุ้งมือเต็มแรง
“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหน้า เฟิงหรูซวงรีบเงยหน้าขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ ผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว นางเห็นหรงกุ้ยเฟ้ยสาวเท้ามาหานางจากไกลๆ นางไม่รอให้หลิวหรงเดินมาหานาง ตัวนางเองก็พุ่งไปหาอีกฝ่ายเช่นกัน
“ท่านแม่ เสด็จพ่อสงสารข้าแล้วใช่หรือไม่ จะปล่อยข้าไปแล้วใช่หรือไม่? จริงสิ เสด็จพ่อล่ะ เหตุใดเสด็จพ่อจึงไม่เสด็จมาที่นี่ไม่ใช่ที่ๆ คนจะอยู่ได้จริงๆ ไม่เพียงแต่หนาวเท่านั้น ยังป้องกันตัวจากสัตว์วิเศษบนภูเขาต้องห้ามด้วย ข้ากลัวมากเลย…”
มองดูดวงตาแดงก่ำของเฟิงหรูซวงแล้วหัวใจของหรงกุ้ยเฟ้ยก็หนักอึ้ง นางกุมมือเย็นเฉียบของหญิงสาวเอาไว้ถอนหายใจแผ่วเบา
“บรรดาขุนนางใหญ่ร่วมกันลงชื่อขอฝ่าบาทให้ปล่อยเจ้า แต่ฝ่าบาทนิ่งเฉยถ่วงเวลามาหลายวันแล้ว แม่เองก็เพิ่งจะได้ยกเลิกคำสั่งจึงได้มาหาเจ้า”
ในบรรดาขุนนางใหญ่ ชื่อเสียงของหลิวหรงไม่ดีนักเพราะนางเกลี้ยมกล่อมหลอกเอาป้ายเลือดเหล็กไป แต่หากเปรียบเทียบกันแล้ว เฟิงหรูซวงกับเฟิงหรูชิง บรรดาขุนนางใหญ่ย่อมเอนเอียงช่วยเฟิงหรูซวงมากกว่า
แม้จะเป็นเช่นนี้ฝ่าบาทก็ยังต้านแรงกดดัน กักขังเฟิงหรูซวงเป็นเวลานาน หากยังขังนางต่อไปไม่แน่สัตว์วิเศษบนภูเขาต้องห้ามอาจจะทำอะไรขึ้นมาจริงๆ ก็เป็นได้ จึงได้ยอมตกลงปล่อยนางออกมาก่อน
