ตอนที่ 177 ลงโทษ (2)
“ท่านพี่ เสด็จพ่อไม่มีทางอนุญาตให้ท่านทำเช่นนี้!” ร่างงามของเฟิงหรูซวงสั่นสะท้าน แต่ก็ยังต่อต้านอย่างไร้เรี่ยวแรง
แม้ในใจนางจะรู้ดีว่า การต่อต้านเช่นนี้ไม่มีประโยชน์อันใด
“เจ้าคิดว่า เสด็จพ่อจะฟังข้าหรือฟังเจ้า?” นิ้วมือเฟิงหรูชิงลูบที่ปลายคางแววตาของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “อย่าว่าแต่ส่งเจ้าไปค่ายทหารเลย ต่อให้ข้าหาขอทานมาแต่งกับเจ้า เสด็จพ่อก็ไม่มีทางปฏิเสธข้า”
“…”
วินาทีนั้น ใจของเฟิงหรูซวงถูกบีบจนไร้ซึ่งความหวัง
ตาโตของนางมีน้ำตาเอ่อคลอเสียงสั่น “ท่านก็รู้ดี ข้าไม่มีทางพูดเช่นนั้นออกไป”
หมาป่าสีขาวตัวนั้นนางเป็นคนยกให้เฟิงหรูชิง บวกกับสัตว์วิเศษอื่นๆ นางก็เคยเห็นที่ประตูเมือง นางโง่หรือปัญญาอ่อนกันถึงจะพูดคำพูดโง่เง่าเช่นนั้นออกไป?
เฟิงหรูชิงยักไหล่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ “ข้าไม่รู้นี่ ข้ารู้แค่ว่า น้าสะใภ้ของเจ้าจะต้องไม่ใส่ร้ายเจ้าแน่”
นางรู้ดี เฟิงหรูซวงไม่ได้โง่เขลาเช่นนั้น แต่ทว่า…นี่ไม่ได้แปลว่านางจะไม่ส่งเฟิงหรูซวงไป
ใครใช้ให้นางคิดปีนขึ้นเตียงกั๋วซือเล่า?
ส่งนางไปสักระยะนางจะได้ไม่ต้องอยู่รกหูรกตาในวังหลวง
ส่วนหลังจากนั้น…ใครจะรู้ว่าในวังหลวงจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรอีก?
เฟิงหรูซวงขยับปาก นางอ้าปากอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเช่นเดิม
เพราะนางรู้ดี
เฟิงหรูชิงจงใจ นางก็แค่หาโอกาสไล่นางออกไปจะได้ครอบครองเสด็จพ่อเพียงคนเดียว!
เฟิงหรูชิงกวาดสายตาไปหยุดอยู่ที่หลิวซื่อ
หลิวซื่อตัวสั่นสะท้านรีบก้มหน้าลงต่ำไม่กล้าสบตานาง
เฟิงหรูชิงนัยน์ตาแฝงด้วยรอยยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มนั้นเย็นยะเยือกราวกับสายลมเย็นๆ พัดมายังใจของนาง หนาวสั่นไปทั้งกาย
“ท่านสอนลูกไม่เป็นข้าก็ไม่ถือสาจะสอนแทนท่าน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หลิวอวี่ต้องอยู่ในวัง ข้าจะให้คนสั่งสอนเขาว่ามารยาทคืออะไร!”
หลิวซื่อตื่นตระหนก นางกอดร่างของหลิวอวี่ไว้แน่นกัดริมฝีปากเอ่ยขึ้น “องค์หญิง ขอท่านปล่อยอวี่เอ๋อร์เถิดเพคะ”
นางทิ้งอวี่เอ๋อร์ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!
เฟิงหรูชิงส่งสายตาให้หมาป่าสีขาว
หมาป่าสีขาวเข้าใจความหมายของเฟิงหรูชิงได้ในทันที ร้องเอ๋าว์รับคำ ก่อนจะเดินยืดอกไปทางหลิวซื่อ
หลิวซื่อไม่กล้าขัดขวางมัน ตัวนางแข็งทื่อหน้าตาแตกตื่น
“องค์หญิง” หลิวอวิ๋นเซียวเข้ามาขวางหมาป่าสีขาวโดยไม่รู้ตัว “อวี่เอ๋อร์ไม่รู้เรื่องอะไรพ่ะย่ะค่ะ”
อย่างไรหลิวอวี่ก็เป็นหลานชาย
ระหว่างหลานชายกับหลานสาว มันไม่เหมือนกัน…
เฟิงหรูชิงหัวเราะเย็น “ทหาร ไปเชิญเสด็จพ่อมา ทูลว่ามีคนคิดชิงบัลลังก์ แล้วยังลงมือกับข้าด้วย”
“…” หลิวอวิ๋นเซียวเบิกตาโต
เขาไปตีนางตอนไหนกัน? เขาไม่กล้าแตะนางแม้แต่เส้นผมด้วยซ้ำ!
“ช้าก่อน ช้าก่อน!” เห็นองครักษ์กำลังจะเดินออกไป หลิวอวิ๋นเซียวก็แตกตื่นรีบร้องขัด
ถ้าให้คนไปเชิญเฟิงเทียนอวี้มา เจ้าเด็กนี่ไม่เล่นเขาถึงชีวิตเลยหรือ?
เขาไม่ได้โง่เขลาถึงขนาดที่จะต่อกรกับเฟิงเทียนอวี้ซึ่งหน้า
“องค์หญิง อวี่เอ๋อร์อายุยังน้อยพ่ะย่ะค่ะ” คิ้วของเขาขมวดเป็นปม
“ก็เพราะว่าเขาอายุยังน้อย ถึงต้องได้รับการสั่งสอนอย่างถูกต้อง” เฟิงหรูชิงยกยิ้มบาง “ข้าจะช่วยท่านสอนเขาเอง มันก็เพื่อตระกูลหลิวของท่านด้วย”
หลิวอวิ๋นเซียวหน้ายุ่ง เดิมเขาเป็นคนขี้ขลาดไม่เช่นนั้นคงไปหนีไปฝึกตบะหรอก ก่อนหน้านี้ที่กล้าวางท่าหยิ่งผยอง ก็เป็นเพราะเขานึกว่าในวังมีเฟิงเทียนอวี้คนเดียวเท่านั้นที่ต่อกรกับเขาได้
ตอนนี้…
สักพักหลิวอวิ๋นเซียวก็คลายปมคิ้วที่ขมวด
เชื่อว่าเฟิงหรูชิงคงจะไม่ทำเกินเหตุกับอวี่เอ๋อร์ มิฉะนั้น…ท่านผู้นั้นคงไม่ปล่อยนางไปง่ายๆ
…………………………..
หลิวซื่อเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อสายตา
พ่อสามีนางยอมแพ้แล้วหรือ? เขายอมแพ้เพียงแค่นี้? หลิวอวี่เป็นถึงผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของตระกูลหลิว เขายอมปล่อยหลิวอวี่ไว้ในวังจริงน่ะหรือ?
“ส่วนหลิวซื่อ…” เฟิงหรูชิงปรายตามองหลิวซื่อที่ก้มหน้า “โบยหนึ่งร้อยไม้แล้วไล่ออกจากวัง หลังจากนี้ห้ามก้าวเข้าวังมาแม้แต่ก้าวเดียว”
หลิวซื่อมุมปากกระตุก แต่หลิวอวิ๋นเซียวยอมแพ้แล้วนางก็ยิ่งไม่กล้าท้าทาย
“แล้วก็เจ้า…” เฟิงหรูชิงหันไปที่หลิวอวิ๋นเซียว
นางยังไม่ลืมที่หลิวซื่อกล้าว่างท่าหยิ่งผยองเช่นนี้ สาเหตุทั้งหมดก็มาจากหลิวอวิ๋นเซียว
นี่คือตัวการใหญ่!
หลิวอวิ๋นเซียวที่เดิมหน้าตาอึดอัดอยู่แล้ว หลังจากได้ยินเสียงเฟิงหรูชิง ไฟโกรธแค้นในใจก็ลุกขึ้นมาอีก แต่เขาก็กดมันเอาไว้ในที่สุด
“องค์หญิง นี่เป็นการเข้าใจผิด กระหม่อม…”
“ข้าไม่สนใจว่าเข้าใจผิดหรือไม่ วันนี้พวกท่านทำให้ข้าและสัตว์วิเศษของข้าต้องเสียขวัญ ไม่จ่ายค่าทำขวัญเสียหน่อยมันก็ดูไม่สมเหตุสมผล เจ้าหมาป่าน้อย อีกเดี๋ยวเจ้ากับหมีหนึ่งกลับไปบ้านตระกูลหลิวกับท่านหลิวอวิ๋นเซียว ชอบอะไรก็เอากลับมาให้ข้า”
หลิวอวิ๋นเซียว “…”
เจ้าเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นหลิวอวิ๋นหรือเป็นโจรภูเขากันแน่?
มีใครเขารังแกกันแบบนี้บ้าง?
“ดูเหมือนท่านจะไม่ยินยอม ทหาร ไปเชิญเสด็จพ่อของข้า…”
คำสุดท้ายยังไม่ทันออกจากปาก หลิวอวิ๋นเซียวกัดฟันกรอด “สุดแล้วแต่องค์หญิง!”
เฟิงหรูชิงสมควรตายนัก!
ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องเอ่ยคำพูดร้ายอาจเช่นนี้ออกมา!
อึดอัดใจยิ่งนัก!
“แบบนี้สิถึงจะว่านอนสอนง่าย” เฟิงหรูชิงเผยยิ้มออกมาในที่สุด นางตีหัวหมาป่าสีขาวเบาๆ
“เจ้าอย่ามัวแต่คิดจะกินพวกยาวิเศษ เห็นอะไรเงินทองของมีค่าก็ขนเอากลับมาให้ข้า เข้าใจหรือยัง?”
ตระกูลหลิวพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นนี้ นอกจากวิธีลับแล้วต้องหนีไม่พ้นเรื่องยาวิเศษแน่
ดังนั้น…หากนางไม่ขนของตระกูลหลิวจนหมดบ้าน นางไม่ยอมแน่!
“…” ใบหน้าสูงวัยของหลิวอวิ๋นเซียวซีดเผือด
นางรู้ได้อย่างไรว่าตระกูลหลิวแอบซ่อนยาวิเศษไว้ไม่น้อย?
แต่ว่ายาวิเศษเหล่านั้น ตลอดหลายปีมานี้กว่าเขาจะได้มันมาจากท่านผู้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ตั้งใจว่าจะเก็บไว้ให้หลิวอวี่ใช้ในวันหน้า
เรื่องนี้เขาทำอย่างลับๆ น่าจะไม่มีผู้ใดล่วงรู้ เหตุใดนางถึงได้รู้ชัดเช่นนี้ได้?
แต่ทว่า…คิดถึงสถานที่ที่แอบซ่อนยาวิเศษแล้วหลิวอวิ๋นเซียวถอนหายใจโอ่งอก
ที่นั่นเป็นที่ลับ ต่อให้พวกสัตว์วิเศษเหล่านี้ไปก็ไม่สามารถหาเจอ ส่วนเงินทองของมีค่าอื่น…ล้วนเป็นของนอกกายไม่มีก็ไม่เป็นไร อย่างไรของล้ำค่าเขาก็แอบซ่อนไว้เป็นอย่างดี
“ยังไม่รีบไปอีก!” เฟิงหรูชิงหน้าตาเย็นชาตวาดเสียงแข็ง
หลิวอวิ๋นเซียวคำนับ “เช่นนั้นกระหม่อมทูลลา”
พูดจบหลิวอวิ๋นเซียวก็หันไปมองหลิวซื่อที่กอดหลิวอวี่ไม่ยอมปล่อย นัยน์ฉายแววเย็นชาสีหน้าไร้อารมณ์ “ไปเถอะ”
“เจ้าค่ะ”
หลิวซื่อกัดฟันลุกขึ้นจากพื้น นางมองหลิวอวี่ที่ร้องไห้เสียงดังแล้วก็ปวดใจ แต่สุดท้ายก็ต้องฝืนเบนหน้าหนีเดินตามหลิวอวิ๋นเซียวออกไป
รอจนหลิวอวิ๋นเซียวจากไป เฟิงหรูชิงให้ทหารองครักษ์คุมตัวเฟิงหรูซวงและหลิวอวี่ไป แล้วให้คนอื่นๆ แยกย้าย
ทั้งสวนดอกไม้ด้านหลังเหลือเพียงนางกับผู้เฒ่าน่าหลาน
ผู้เฒ่าน่าหลานพยายามควบคุมความโกรธเอาไว้หายใจติดขัด “ชิงเอ๋อร์ เหตุใดจึงปล่อยตระกูลหลิวชั่วช้านั่นไปง่ายๆ”
“ข้ากับมันต่างก็เพิ่งจะสำเร็จได้ไม่นาน หากสู้กันก็บาดเจ็บทั้งสองฝ่าย ข้าไม่ยอมให้เจ้าบาดเจ็บหรอก”
………………
Related
