ตอนที่ 197 กำเนิดลูกงูคอกหนึ่ง (4)
ดูแล้ว จากนี้คงจะให้นางแตะเหล้าอีกไม่ได้…
แววตาหนานเสียนประกายแสง นิ้วของเขาอยู่ที่ท้ายทอยหญิงสาว ปึก เสียงพลังวิเศษวิ่งเข้าไปในตัวนาง หลังจากนั้น…ร่างกายของหญิงสาวก็อ่อนลงล้มเข้าสู้อ้อมกอดเขา
มือของนางคลายลงในที่สุด…
…
รอเฟิงหรูชิงฟื้นคืนสติอีกครั้งอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว
ขมับของนางปวดขึ้นมาเป็นระยะ ใช้มือนวดอยู่หลายครั้งกว่าจะคลายลง
แต่พอนึกถึงว่านางเมาไร้สติต่อหน้ากั๋วซือแล้ว สีหน้าเฟิงหรูชิงก็มืดลงไปหลายส่วน อยากจะหาหลุมมุดลงไปให้รู้แล้วรู้รอด
“เจ้าตื่นแล้วหรือ”
น้ำเสียงเย็นดังขึ้นจากด้านข้าง
เฟิงหรูชิงกะพริบตาปริบๆ หันไปมอง
ชุดขาวที่คุ้นเคย ใบหน้าที่คุ้นเคย กลิ่นที่คุ้นเคย…
แล้วก็…รอยแดงรูปนิ้วทั้งห้าบนใบหน้า
หนานเสียนเม้มปากเล็กน้อยจ้องมองมายังเฟิงหรูชิงด้วยแววตาสงสัย
เมื่อเห็นแววตานั้นเฟิงหรูชิงก็ตัวสั่นสะท้าน เอ่ยถามเสียงสั่นเครือ “กั๋วซือ…หลังจากที่ข้าเมาเหล้า…เข้าทำอะไรไปหรือ? หน้าของเจ้า…”
คงจะไม่ใช่…นางตี?
หนานเสียนเอามือไพล่หลังข้างหนึ่ง ไม่แยแส ตัวเบาดุจเทพเซียน เยือกเย็นสง่างาม
มูลเหตุก็คือ ไม่สนใจในร่องรอยนิ้วมือแดงบนใบหน้าเขา…
“เจ้าลืมหมดแล้วหรือ?” แววตาหนานเสียนฉายชัดถึงความจนใจยิ่งกว่าเก่า “เมื่อวานหลังจากเจ้าดื่มจนเมาก็ตบข้า”
“…”
เฟิงหรูชิงเบิกตาโตชั่วขณะ
นี่…นี่นางเป็นคนตีจริงๆ น่ะหรือ เหตุใดนางถึงจำอะไรไม่ได้เลย?
นางยื่นนิ้วมือออกไปช้าๆ แตะตรงแก้มที่มีรอยแดงของชายหนุ่มเบาๆ น้ำเสียงปนความเจ็บปวดและรู้สึกผิด “กั๋วซือ ข้ายังทำอะไรอีกหรือไม่”
หนานเสียนกวาดสายตานิ่งเรียบมองนาง “เจ้ากอดข้า”
“อือ มีอีกหรือไม่?”
“จูบข้า…”
“หลังจากนั้น?”
“ตบข้า”
“…”
เป็นครั้งแรกที่เฟิงหรูชิงรู้สึกว่าที่แท้แล้วตัวเองเป็นสัตว์เดรัจฉาน!
อ้อ ไม่สิ สัตว์เดรัจฉานดูจะดีกว่านางนิดหน่อย นางยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเสียอีก!
ใช้โอกาสช่วงที่เมาเสียมารยาทกับกั๋วซือ กั๋วซือไม่ได้คิดบัญชีกับนางนางยังไปตบเขาอีก!
เฟิงหรูชิงร้องไห้โดยไร้น้ำตาไปชั่วขณะ ในใจรู้สึกผิด เสียใจ ความรู้สึกนับไม่ถ้วนผสมปนเปเข้าด้วยกัน ทำให้สีหน้าของนางเปลี่ยนไป
ดีๆ อยู่แท้ๆ เหตุใดนางต้องดื่มเหล้าไปจนหมดแก้วด้วย? เหตุใดกัน!
“เจ้ายังพูดอีกว่า…” นัยน์ตาหนานเสียนมีประกายแสงที่ไม่อาจสังเกตเห็น “วันหน้าข้าต้องเป็นของเจ้าแต่เพียงผู้เดียว มิเช่นนั้น เจ้าจะฟันข้าให้ขาดเป็นสองท่อน”
เฟิงหรูชิงมองสายตาหนานเสียน ก็ได้เห็น…สิ่งที่เขาหมายถึง
วินาทีนั้นราวกับท้องฟ้าร้องคำราม ร่างของเฟิงหรูชิงแข็งทื่อ ดวงตานิ่งค้างไม่มีการตอบสนองใดๆ
นางไม่เคยคิดเลยว่า หลังจากตัวเองเมาแล้วจะสามารถเอ่ยถ้อยคำเช่นนี้กับกั๋วซือได้
ยังดีที่กั๋วซือไม่ได้ฟันนางขาดเป็นสองท่อนเพราะความโกรธ
เหล้า เป็นสิ่งทำร้ายมนุษย์จริงๆ ตอนนี้นางเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้ว
เพราะฉะนั้น…หลังจากที่ได้รู้ว่าหลังตัวเองเมาแล้วได้พูดอะไรกับกั๋วซือ เฟิงหรูชิงก็สับสนวุ่นวายอยู่เป็นเวลานานกว่านางจะเรียกสติกลับมาได้
“จริงสิ กั๋วซือ ตอนนี้ข้าอยู่ที่ไหน” เฟิงหรูชิงยิ้มเก้อเขินรีบเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาเอ่ยถาม
หนานเสียนเม้มปากเบาๆ “ห้องของข้า”
ห้องของ…กั๋วซือ?
เฟิงหรูชิงตกตะลึง
เช่นนั้นก็หมายความว่า…นางนอนอยู่บนเตียงของกั๋วซือ?
คงจะไม่ใช่ว่าหลังจากนางเมาแล้วได้ฉุดลากกั๋วซือเข้าห้องนะ?
………………………
ตอนที่ 198 แต่งกับกั๋วซือ? (1)
คิดถึงความเป็นไปได้นี้แล้วร่างของเฟิงหรูชิงก็แข็งทื่ออีก
นางหลับนอนกับกั๋วซือแล้วทำอย่างไรดี?
เคร่งเครียด!
เกิดกั๋วซือโกรธไม่ให้นางเข้ามาในป่าไผ่อีก วันหน้านางจะหลับนอนกับกั๋วซือต่อได้อย่างไร?
“กั๋วซือ เจ้าวางใจ” ราวกับเฟิงหรูชิงตัดสินใจบางอย่างที่ใหญ่ยิ่ง เงยหน้าขึ้นแววตาแฝงด้วยความระมัดระวัง “ข้าจะไม่ให้เจ้ารับผิดชอบ จริงสิ ข้าก็จะไม่รับผิดชอบเจ้าด้วย พวกเราจะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
หนานเสียนเงียบไม่พูดไม่จา ใบหน้านิ่งเรียบนั้นยากที่จะสังเกตเห็นอารมณ์ใดๆ เย็นยะเยือกดุจเทพเซียน ไม่แยแสต่อสิ่งใดตลอดมา
ใจเฟิงหรูชิงเคร่งเครียดหนักกว่าเก่า หรือว่า…นางจะบังคับขืนใจกั๋วซือจริงๆ ตอนนี้กั๋วซือกำลังคิดว่าจะลงโทษนางอย่างไร? ถึงตอนนั้นหากนางหนี…ไม่รู้ว่าจะหนีพ้นกั๋วซือหรือไม่…
ดวงตาหนานเสียนเพ่งมองไปยังหญิงสาวบนเตียง “เจ้าอยากจะเกิดอะไรขึ้นกับข้า?”
“แน่นอนว่าต้อง…” คำพูดเฟิงหรูชิงกำลังจะออกจากปากก็ต้องถูกกลืนกลับลงไป “ความหมายของเจ้าก็ คือ พวกเราไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น?”
ภายใต้แววตาประหลาดใจของนาง หนานเสียนพยักหน้าเบาๆ
เฟิงหรูชิงถอนหายใจโล่งออก แต่แววตากับผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด
เพราะนางก้มหน้าอยู่หนานเสียนจึงรู้แค่ว่านางถอนหายใจ แต่ไม่เห็นความผิดหวังที่แฝงลึกอยู่ในดวงตา
แววตาเขาแข็งขึ้น มุมปากยกยิ้มบาง
“พวกเราไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง แต่เจ้ากลับลวนลามข้าไปแล้วรอบหนึ่ง องค์หญิง เมื่อครู่สัมผัสที่มือเจ้า…เป็นอย่างไร?”
“สัมผัสที่มือ สัมผัสที่มืออะไร?”
เฟิงหรูชิงมึนงงอีกครั้ง
จากนั้นนางก็มองตามสายตาของหนานเสียนไป…
ปึ้ง!
วินาทีนั้นในหัวเฟิงหรูชิงระเบิดเสียงดังราวกับฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ
ปกตินางลวนลามกั๋วซืออยากมาก็แค่เอ่ยเกี้ยวพาราสีคำสองคำ ไม่เคยกระทำการใดๆ เกินเลยมาก่อน ตอนนี้นางกลับกระทำการเช่นนี้ออกมาได้?
“สัมผัสมือเป็นเยี่ยงไร?”
หนานเสียนบีบเข้ามาหลายก้าวยิ้มบางเอ่ยถาม
เขาถามของเขาดูสบายๆ แท้ๆ สีหน้าแววตาก็เรียบนิ่งดังเดิม ราวกับว่า เขากำลังเอ่ยถามคำถามทั่วไป
เฟิงหรูชิงเงยหน้าขึ้นด้วยความมึนงง ไม่ได้ผ่านการนึกคิดก็พูดออกไปเสียแล้ว
“ข้าดื่มจนเมาไม่มีความรู้สึกอะไรหรือว่าให้ข้าลองอีก?”
…
ตึ่ง!
ในตอนที่เฟิงหรูชิงพูดจบด้านนอกห้องไม้ก็มีเสียงดังขึ้น แรงจนห้องสั่นสะเทือน เฟิงหรูชิงหันไปมองด้วยความประหลาดใจ ก็ได้เห็นงูตัวมอมแมมกำลังเลื้อยเข้ามาจากนอกห้อง มันชูหัวขึ้นด้วยความยากลำบาก น้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจคลออยู่ในตา น้ำเสียงติดสะอื้น
“นาย นายท่าน ข้ากลับมาแล้ว…”
เมื่อเห็นการปรากฏตัวของงูเขียว เฟิงหรูชิงก็ดีใจเป็นอย่างมาก นางรีบลุกขึ้นจากเตียงเอ่ยปากถาม “งูน้อย เจ้าไปไหนมาเหตุใดจึงมีสภาพเช่นนี้?”
ชิงจู๋ที่ท่าทางน่าสงสาร พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้เข้า
มันค่อยๆ หันหน้าไป วินาทีที่เห็นว่าเป็นเฟิงหรูชิงความโกรธก็พุ่งทะยานขึ้นทันที
“ท่านยังกล้าถามข้าอีก ถ้าไม่ใช่ท่าน…”
จู่ๆ สายตาเย็นเฉียบแฝงความเย็นชาก็ถูกส่งมาจากตรงหน้า มันกลัวจนต้องกลืนคำพูดตัวเองกลับไปฉีกยิ้มแห้ง
“ไม่ ไม่มีอะไร เมื่อครู่ข้า…ไปชื่นชมธรรมชาติมา”
“ชื่นชมธรรมชาติ?” เฟิงหรูชิงหรี่ตาลง “เจ้าไปชื่นชมธรรมชาติเหตุใดจึงกลายเป็นสภาพอนาถเช่นนี้? พูดมา มีคนรังแกเจ้าใช่หรือไม่ข้าจะแก้แค้นให้เจ้า!”
………………
