ตอนที่ 221 หญิงที่ตามเย้ากั๋วซือ (2)
รอยยิ้มของเสี่ยวหลัวลี่ค่อยๆ นิ่งแข็งไป
ประโยคนี้…ทิ่มแทงใจนัก!
นางรู้สึกเหมือนถูกมีดปักเข้าที่หัวใจ เลือดสดๆ ไหลทะลักออกมา
“คุณหนู” เชียนหนิงเกาหัว “บ่าวพูดอะไรผิดไปหรือเจ้าคะ แต่ที่บ่าวพูดเป็นความจริงนะเจ้าคะ”
หัวใจของเสี่ยวหลัวลี่เจ็บแล้วเจ็บอีก
ขอร้องเจ้าล่ะ เลิกพูด หุบปากได้หรือไม่
นางร้องเหอะคำหนึ่ง หันหน้ากลับมาด้วยความยโส “ไป พวกเราสืบดูว่าจวนองค์หญิงไปอย่างไร!”
หนานเสียนไม่ยอมเจอนางแล้วจะทำไม
นางไม่เคยพบหนานเสียนมาก่อนแล้วจะเป็นอย่างไร
นางรู้ก็แต่ว่าคนพวกนั้นบอกว่าพี่หนานเสียนดี อารมณ์ดี นิสัยดี แข็งแกร่ง รูปงาม สรุปว่าดีเกินใครไปเสียหมด
โดยเฉพาะอารมณ์ดี จุดนี้ช่างถูกใจนางนัก!
อีกอย่างพวกเขายังบอกว่า ต่อไปนางต้องแต่งกับพี่หนานเสียน นางย่อมอยากมาดูว่าหญิงที่ล่อลวงพี่หนานเสียนหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่!
เพื่อปกป้องความรักของตัวเอง นางรั้งคนข้างทางได้คนหนึ่ง ถามว่า “นี่ เจ้ารู้ทางไปจวนองค์หญิงหรือไม่”
เฟิงหรูชิงเพิ่งกินอิ่มหมีพีมันออกมาจากหอแห่งแรก ถูกเจ้าตัวจ้อยผมยุ่งขวางทางไว้ ตอนแรกนางรู้สึกตกใจ หลังจากได้ฟังคำถามจากปากเจ้าตัวจ้อย มุมปากหยักขึ้น
“ข้ารู้ทางไป”
เสี่ยวหลัวลี่ดีใจ “จริงหรือ งั้นเจ้าพาข้าไปได้หรือไม่”
เฟิงหรูชิงประเมินเจ้าคนตัวเล็กสักพักหนึ่ง นางยิ้ม “ได้”
นางเดินนำหน้า หลิวลี่และชิงหลิงติดตามด้านข้างเงียบๆ เสี่ยวหลัวลี่กำลังจะตามไป เชียนหนิงที่ยืนเซื่องซึมอยู่ด้านข้างรีบรั้งนางไว้
“คุณหนู คนผู้นี้ตอบง่ายดายเยี่ยงนี้ จะเป็นคนร้ายหรือเปล่า”
“คนร้ายหรือ” เสี่ยวหลัวลี่มองเชียนหนิงอย่างตะลึงงันคล้ายไม่เข้าใจ
เชียนหนิงพยักหน้าแรงๆ “ข้าได้ยินคนบอกว่า คนในโลกปุถุชนล้วนเป็นพวกเลวร้ายมาก พวกเขาเอาพวกเราไปขายหอนางโลม แล้วยังส่งพวกเราไปเป็นเมียน้อยตาแก่ ที่เลวร้ายยิ่งว่าก็คือ พวกเขาหลอกเอาของกินจากพวกเราไปทั้งหมด ซ้ำยังไม่อนุญาตให้พวกเรากินข้าว”
เฟิงหรูชิงที่จะหลอกของกินเดินอยู่ด้านหน้า “…”
แม่นางน้อยสูงอี้หมี่อู่[1] แม้ว่าใบหน้าจะเปรอะเปื้อนด้วยดินจนไม่อาจเห็นรูปโฉมได้ แต่ดูจากรูปร่างแล้วก็น่าจะยังไม่เป็นผู้ใหญ่
ขายเด็กยังไม่โตจะได้เงินกี่ตำลึงกันเชียว
เสี่ยวหลัวลี่นิ่งเงียบ
แต่นางอยากเจอนางจิ้งจอกนั่นนี่นา
“ไม่เป็นไรหรอกเชียนหนิง ของกินของพวกเราอยู่ในถุงเก็บของนางเอาไปไม่ได้”
ฝีเท้าของเฟิงหรูชิงชะงักลงเล็กน้อย ทว่ายังเดินหน้าต่อไม่หันกลับไป
ในความทรงจำของนาง เจ้าถุงเก็บของนี้ หาได้ยากในแผ่นดินช่างเยว่มากนัก ตอนนั้นในแคว้นหลิวอวิ๋นมีถุงเก็บของใบเดียวเท่านั้น เสด็จพ่อประทานให้เสด็จแม่ แต่สุดท้ายหายไป รวมถึงสมบัติทั้งหลายในถุงนั้นด้วย
นับแต่นั้นก็ไม่มีถุงเก็บของใดๆ อีก
แม่นางน้อยผู้นี้มีถุงเก็บของได้ ก็พิสูจน์ว่าฐานะนางไม่ธรรมดา
แม่นางที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้ มาหานางที่แคว้นหลิวอวิ๋นเพื่ออะไรกัน
ไม่นานนัก เฟิงหรูชิงก็มาถึงจวนองค์หญิง
“เชียนหนิง” เสี่ยวหลัวลี่วิ่งตามมาด้วยความดีใจ “นางไม่ได้หลอกพวกเรา นางพาพวกเรามาที่จวนองค์หญิงจริงๆ เจ้าว่าตอนที่ข้าพบเฟิงหรูชิง ข้าควรแสดงอำนาจข่มขู่ ให้นางได้รู้ หรือว่า…เอาของในถุงเก็บของทั้งหมดออกมาโอ้อวดดี นางจะรู้สึกต่ำต้อยหรือเปล่า จะยอมถอยหรือเปล่า”
…………………………
ตอนที่ 222 หญิงที่เย้ากั๋วซือ (3)
เชียนหนิงพยักหน้าตามสัตย์ “คุณหนู ข้าได้ยินว่าในโลกปุถุชนนี้ กระทั่งยาวิเศษระดับสามยังหาได้น้อยมาก ท่านเอายาวิเศษออกมาให้นางสักเม็ดหนึ่ง นางก็ต้องอับอายแล้ว! จริงสิ ถึงเวลานั้นท่านอย่าเอาแต่พูดว่าโลกปุถุชนๆ ไม่อาจให้คนอื่นรู้ฐานะของพวกเราได้นะเจ้าคะ”
เฟิงหรูชิงในโลกปุถุชน “…”
ขอโทษด้วยนะ แต่นางรู้เรื่องหมดแล้ว
อีกอย่างคนที่เอาแต่พูดว่าโลกปุถุชนๆ คือ เจ้าไม่ใช่หรืออย่างไร
“ทำไมเจ้ายังอยู่ที่นี่อีก” เชียนหนิงหันกลับมองเฟิงหรูชิงที่ยืนอยู่หน้าจวนองค์หญิง มุ่นคิ้วสั่งว่า “เจ้าไปได้แล้ว”
เฟิงหรูชิงไม่สนใจพวกบ้าทั้งสองคน มองชิงหลิง “เปิดประตูเถอะ”
“เจ้าค่ะ”
ชิงหลิงมองสองสาวสติฟั่นเฟืองด้วยสายตาแปลกประหลาด แล้วหมุนตัวไปหยิบกุญแจออกมา
จากนั้น….ประตูใหญ่ของจวนองค์หญิงเปิดออก!
เปิดแล้วเหรอ
เสี่ยวหลัวลี่ตะลึง ไม่ช้านางพลันได้สติ หันมองเฟิงหรูชิง “เจ้าเป็นคนของจวนองค์หญิงหรือ”
“อือ” เฟิงหรูชิงยกยิ้มมุมปากยิ้มคล้ายไม่ได้ยิ้ม “ข้าก็คือเฟิงหรูชิง”
เสี่ยวหลัวลี่ “…”
เชียนหนิง “…”
พวกนางเพิ่งทำอะไรลงไป
พวกนางคุยเรื่องข่มขู่เฟิงหรูชิงต่อหน้าอีกฝ่าย หรือว่า…ซ้ำยังจะยกยอความรวยอีก
แววตาของเสี่ยวหลัวลี่เลื่อนลอย คำพูดของเฟิงหรูชิงก็เหมือนหมัด อัดเข้าในใจนางอย่างจัง ทำนางอับอายเสียจนแทบหาหลุมมุดลงไป
สวรรค์ นางกับเชียนหนิงพูดอะไรออกไปกันแน่ คำพูดนินทาพูดลับหลังก็แล้วไปเถอะ ดันถูกเจ้าตัวรู้เข้า นี่มันทำให้นางเสียหน้ายิ่งนัก!
นางหน้าแดงด้วยความอาย เคราะห์ดีที่มีฝุ่นดินเปรอะหน้า จึงไม่ถูกจับได้
เพื่อปิดบังความลนลาน เสี่ยวหลัวลี่ถลึงตามองเฟิงหรูชิงด้วยโทสะ “เจ้าคือเฟิงหรูชิง ทำไมถึงไม่รีบบอก”
เฟิงหรูชิงโบกมืออย่างผู้บริสุทธิ์ “เจ้าถามว่าจวนองค์หญิงไปทางไหนเท่านั้น ไม่ได้ถามสักหน่อยว่าข้าคือใคร”
“เจ้า…” เสี่ยวหลัวลี่คิดระเบิดอารมณ์
แต่คิดๆ ดูเรื่องก็เหมือนจะเป็นอย่างนี้จริงๆ ดังนั้น นางกลืนโทสะลงไป ร้องเหอะคำหนึ่ง ใช้สายตาสำรวจมองเฟิงหรูชิง
พลังความสามารถ ระดับเจินอู่หรืออ่อนแอเกินไปแล้ว!
ใบหน้า…งดงามชวนหวั่นไหว ทั้งไม่ฉูดฉาดจนเกินไป กลับกันให้ความรู้สึกสูงส่ง ถือว่าพอผ่านด่านชั่วคราว
เพ้ยเพ้ยเพ้ย! ผ่านด่านอะไรกัน นางมาคิดบัญชีกับศัตรูหัวใจ ไม่ใช่มาสังเกตการณ์สักหน่อย !
รูปร่าง…
อวบไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้อ้วนมากหรือท่านหนานเสียนชอบหุ่นสมบูรณ์แบบนี้
หน้าอก…
เสี่ยวหลัวลี่มองหน้าอกอิ่มเอิบของเฟิงหรูชิง จากนั้นมองดูรูปร่างเสมือนหัวไชเท้าแห้งของตัวเอง สีหน้าพลันแดงออกมาด้วยความโมโห รีบเอามือปิดหน้าอกไว้
นางก็แค่…ก็แค่ยังไม่เติบโตเต็มที่ นางแค่โตช้าไปหน่อย ยังมีเวลาเติบใหญ่อีก ภายหน้าต้องโตกว่าอีกฝ่ายแน่!
เฟิงหรูชิงมองเสี่ยวหลัวลี่ที่กุมหน้ามิดชิดด้วยความงุนงง อีกฝ่ายใช้แววตาแฝงโทสะมองนาง
สายตาแบบนี้ ทำเหมือนนาง…เป็นพวกลามกก็ไม่ปาน
“องค์หญิง” ชิงหลิงจับสังเกตได้ กอปรพฤติกรรมล่วงเกินที่เฟิงหรูชิงเคยทำกับพวกนาง ชิงหลิงเอ่ยด้วยเสียงอ่อน “ท่านคงไม่…ล่วงเกินเด็กน้อยผู้นี้ จนนางบุกมาคิดบัญชีถึงบ้านหรอกนะเจ้าคะ”
เฟิงหรูชิงหน้าเขียวคล้ำ ต่อให้นางชอบคนงดงามขนาดไหน อืม ก็ไม่ลงมือกับเด็กน้อยหรอกนะ
นี่ใส่ร้ายกันชัดๆ !
เสี่ยวหลัวลี่ได้ยินคำพูดของชิงหลิง รู้สึกไม่ถูกต้อง ขณะที่กำลังจะโต้ตอบกลับไป ก็ได้ยินประโยคสุดท้าย ดวงตาคู่โตพลันแดงก่ำสุมเพลิงโทสะวาวโรจน์ออกมา
………………………
