ตอนที่ 263 ความอบอุ่นของจูบนั้น (3)
ใบไม้ร่วงเต็มหน้าแท่นบูชา
ร่างของฉินเฉินนอนอยู่บนใบไม้ร่วง เขาหายใจแผ่วไม่ได้ขาดหายไป ทั่วร่างมีแต่เลือดใบเฟิง[1]ย้อมเป็นสีแดง
ฝูเฉินตกตะลึง
เขามองดูชุดสีขาวลอยลงมาจากท้องฟ้าผ่านเข้าไปในแสงสีเลือด ดึงเอาหญิงสาวที่ไม่ได้สติเข้าสู่อ้อมแขน
สีเลือดตัดกับชุดสีขาวของชายหนุ่ม ใบหน้าของเขาสามารถบรรยายได้ว่าในโลกนี้ไม่มีผู้ใดเทียบได้
ไม่มีผู้ใดรูปงามสู้เขา และไม่มีผู้ใดสามารถเอาชนะความเป็นเซียนของเขาได้
เขาเหมือนเทพเซียนที่ละทิ้งทางโลกเท้าเหยียบอยู่บนดอกบัว แตกต่าง ทำให้คนไม่กล้าคิดดูหมิ่น
มือของชายหนุ่มสางผมของเฟิงหรูชิง ค่อยๆ จับศีรษะนางมาตรงหน้าแล้วก้มลงริมฝีปากประทับลงบนริมฝีปากซีดขาวของนาง
ปึ้ง!
ในตอนที่ริมฝีปากของเขาประทับอยู่บนริมฝีปากหญิงสาว พลังวิเศษไร้ขีดจำกัดก็ทะลุผ่านริมฝีปากของนางเข้าสู่ร่างเขา
แต่พลังวิเศษนี้ราวกับมีมากจนไม่หมดไม่สิ้น เดิมถูกเฟิงหรูชิงตัดขาดไว้ด้านนอกตอนนี้พวกมันมีที่ที่สามารถเข้าไปได้แล้ว ทันใดนั้นก็ราวกับฝูงผึ้งคลั่งฝูงผีเสื้อพุ่งเข้าไป
ชิงหานเบิกตาโตมองชายหนุ่มในมิติเวลาตาไม่กะพริบ “ท่านพี่ฝูเฉิน นั่นใช่ท่านพ่อของพวกเราหรือไม่?”
ฝูเฉินมองชายหนุ่มด้วยความสับสน
เขามีแม่เพิ่มมาอย่างไม่รู้สาเหตุเดิมเขาก็ไม่พอใจอยู่แล้ว ตอนนี้แม้แต่พ่อก็มีแล้ว…
ต่อไปได้เจอฮ่องเต้เขาต้องเรียกท่านตาด้วยหรือไม่?
นี่มันขาดทุนเกินไปแล้ว!
“ท่านพี่ฝูเฉิน ท่านพ่อมาช่วยท่านแม่หรือ?” ตาโตของชิงหานเป็นประกาย “แต่เหตุใดท่านพ่อต้องกัดท่านแม่ล่ะ? ท่านพ่อชอบกัดคนเช่นเดียวกับข้าหรือ?”
ฝูเฉิน “…”
กัดนั่นของเจ้า…กับกัดแบบเอาเปรียบของท่านพ่อ…มันไม่เหมือนกัน
…
ผ่านไปสักพักแสงสีแดงที่ล้อมรอบตัวเฟิงหรูชิงก็หายไป
หนานเสียนที่อุ้มร่างหญิงสาวอยู่ค่อยๆ วางลงกับพื้น
ภายใต้สายลมพัดแผ่วเบาเส้นผมของหญิงสาวปลิวเบาๆ รอยแตกบนแขนสองข้างของนางเริ่มรักษาตัวช้าๆ
การกระทำของเขาอ่อนโยนและแผ่วเบามาก ค่อยๆ วางหญิงสาวลงบนพื้นให้นางนอนบนกองใบไม้หนา ก่อนที่ดวงตาเย็นเฉียบคู่นั้นจะมองมาทางฝูเฉินและชิงหานทั้งสองคน
ชิงหานยิ้มกว้างวิ่งไปทางหนานเสียน “ท่านพ่อ ในที่สุดท่านก็มาช่วยท่านแม่แล้ว”
หนานเสียน “…”
เขาก้มลงมองหญิงสาวบนกองใบไม้นัยน์ตาคลุมเครือ
ทว่าเขาไม่ได้ตอบรับและไม่ได้ปฏิเสธคำเรียกของชิงหาน
เสียงของชายหนุ่มยังคงเบา ไม่หนาวไม่ร้อน “อย่าให้นางรู้ว่าข้ามา”
ชิงหานกะพริบตาปริบๆ ด้วยความมึนงง “ทำไมกัน?”
ทำไมกัน?
มุมปากหนานเสียนยกยิ้มที่แทบสังเกตไม่เห็น “ข้าเกรงว่าหากนางรู้เรื่องเมื่อครู่แล้วจะ…พยายามฆ่าตัวตาย”
ชิงหานงงงัน
ท่านแม่จะฆ่าตัวตาย? ทำไมกัน?
ฝูเฉินรีบดึงแขนเสื้อชิงหานไว้ “ข้าเข้าใจ ท่านวางใจเถอะ เรื่องที่ท่านมาข้าจะไม่บอกท่านแม่”
เขาไม่ใช่ชิงหานที่ไม่รู้อะไรเลย เขาฉลาดมาก
ดังนั้นเขารู้ชัดว่าสำหรับมนุษย์ผู้หญิงแล้วความขาวสะอาดสำคัญเพียงใด
อย่ามองว่าเวลาปกติท่านแม่มักชอบเกี้ยวพาท่านพ่อ แต่หากถูกล่วงเกินจริงนางจะต้องฆ่าตัวตายเป็นแน่
อย่างไรเสีย
วันนั้นที่ท่านแม่ดื่มจนเมา ตอนที่ท่านพ่อต้องการจะเข้าใกล้นางก็ถูกนางตบไปหนึ่งที เห็นได้ว่านางให้ความสำคัญกับความขาวสะอาด
เรื่องนี้จะให้ท่านแม่รู้ไม่ได้!
หนานเสียนก้มลงมองเฟิงหรูชิงอีกครั้งก่อนจะหันหลังหายลับไปภายใต้ผืนฟ้า
…………………………..
ตอนที่ 264 ความอบอุ่นของจูบนั้น (4)
รอจนหนานเสียนไปจากแท่นบูชาในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว เลือดพุ่งออกจากลำคอพ่นลงบนพื้น
“พลังนี่…แข็งแกร่งเหลือเกิน แม้จะเป็นข้าก็ไม่สามารถรองรับได้”
“นายท่าน” ชิงจู๋โผล่หัวเล็กออกมาจากด้านหลังของหนานเสียนเอ่ยถามเสียงเศร้า “ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”
นัยน์ตาหนานเสียนลึกเงียบไปสักพักก่อนจะยิ้มบางออกมา “รอข้าขับพลังเหล่านี้ออกมาก็ไม่เป็นไรแล้ว”
แววตาชิงจู๋แฝงด้วยความสับสน
เป็นเช่นนั้น…จริงหรือ? เหตุใดมันรู้สึกว่านายท่านอาการไม่ดีเอาเสียเลย?
“นายท่าน เมื่อครู่ท่าน…เหตุใดจึงพูดเช่นนั้นกับเจ้าเด็กสองคนนั้น? ทุกครั้งที่องค์หญิงเห็นนายท่านก็แทบจะกดนายท่านลงบนเตียง นางจะพยายามฆ่าตัวตายด้วยเหตุนี้น่ะหรือ?”
หนานเสียนมองชิงจู๋ด้วยสายตานิ่งเรียบ “เพราะว่า…หากนางรู้เข้าว่าพลังเหล่านั้นถูกข้าดูดซับไว้แทนนาง นางจะต้องสังเกตได้ว่าข้าบาดเจ็บ ข้าไม่อยาก…ให้นางรู้เรื่องนี้”
เขาไม่ต้องการให้นางรู้สึกติดค้างเขา
“แต่เจ้าตัวเล็กทั้งสองนั่นจะถูกคำโป้ปดของท่านหลอกได้หรือ?” ชิงจู๋เอ่ยถามด้วยความงุนงง
เด็กสองคนนั่นน่าจะอยู่กับองค์หญิงมานานแล้ว มันที่งูตัวหนึ่งแค่ฟังก็รู้ว่านายท่านพูดปด เจ้าตัวเล็กทั้งสองนั่นจะถูกหลอกหรือ?
หนานเสียนยิ้มบาง “ด้วยสติปัญญาของยาวิเศษทั้งสองไม่สามารถคิดอะไรได้มากนัก เจ้าบอกเหตุผลอะไรกับพวกมัน พวกมันก็จะเชื่อ”
“เอ่อ…”
น่าแปลกที่ชิงจู๋รู้สึกเห็นอกเห็นใจยาวิเศษทั้งสองนั่น
เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาเหมือนกัน แต่เหตุใดจึงยังมียาวิเศษที่โง่เขลาอยู่ได้…
หลอกง่ายเสียยิ่งกว่าสัตว์วิเศษ
…
เฟิงหรูชิงเมื่อครู่มีเพียงความรู้สึกเดียว ทั้งร่างเหมือนมันอัดแน่นจนแทบแตกออก เจ็บจนใจจะขาด
แต่ไม่นานนางก็ถูกความรู้สึกอบอุ่นโอบล้อมไว้ พลังวิเศษที่อัดแน่นอยู่ในกายนางก็ค่อยๆ ถูกดูดออกไป
ในความเลือนรางราวกับนาง…เห็นใบหน้าอ่อนโยนและงดงามที่ทำให้นางหลงใหลเช่นนี้ หัวใจเต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุม
“กั๋วซือ…”
ใต้แสงอาทิตย์ เฟิงหรูชิงลืมตาขึ้นช้าๆ นางนวดขมับที่ปวดตุบจึงจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน อดยิ้มขมออกมาไม่ได้
นางคิดถึงกั๋วซือมากเกินไปจริงๆ ถึงขนาดฝันเห็นเขา…
ดูเหมือนจะยังฝันเห็นว่ากั๋วซือจูบนาง?
“ท่านแม่ ท่านฟื้นแล้ว” ชิงหานเห็นเฟิงหรูชิงลืมตาตื่นก็ดีใจกระโดดใส่อ้อมอกนาง “ดีจริง ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว จริงสิ ท่านพ่อบอกว่าเขาไม่เคยมา เขาไม่ได้กัดท่านด้วย และยิ่งไม่ได้พูดว่าท่านจะพยายามฆ่าตัวตาย ท่านแม่ท่านต้องเชื่อข้านะ ไม่มีจริงๆ”
เฟิงหรูชิง “…”
นี่มันอะไรกัน?
“ชิงหาน!” สีหน้าฝูเฉินเปลี่ยนไปทันที รีบดึงชิงหานออกมาจากอ้อมอกเฟิงหรูชิงเอ่ยด้วยความโมโห “เจ้าพูดไร้สาระอะไร?”
นัยน์ตาของชิงหานเต็มไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ “ข้าไม่ได้พูดจาไร้สาระ เดิมท่านพ่อก็ไม่เคยมาอยู่แล้ว ไม่เคยกัดท่านแม่ด้วย ข้าไม่ได้พูดผิดนี่”
ท่านพ่อพูดว่าห้ามให้ท่านแม่รู้ว่าเขามาแท้ๆ
นางก็เชื่อฟังท่านพ่อจึงบอกท่านแม่ไปว่าท่านพ่อไม่เคยมา
นางพูดอะไรผิดไปหรือ?
เฟิงหรูชิงกุมหน้าผาก “ชิงหาน เด็กดี บอกแม่ซิท่านพ่อของเจ้ามาทำอะไร? แม่ไม่ชอบเด็กพูดโกหก”
“…” ชิงหานเบิกตาโต นางจิ้มนิ้วท่าทางน่าสงสาร “ท่านพี่ฝูเฉินเหตุใดท่านแม่จึงฉลาดนัก? มองครั้งเดียวก็รู้ว่าข้าโกหกแล้ว…”
ฝูเฉินอยากจะด่านางสักที โง่หรืออย่างไรกัน?
แต่เขาก็กลัวน้ำตาของชิงหานจึงไม่กล้าด่าออกไป
เพียงแต่…
ยัยเด็กนี่โตมาด้วยกันกับเขารดน้ำวิเศษอย่างเดียวกัน เหตุใดจึงฉลาดไม่ได้ครึ่งนึงของเขา? โง่เขลาเกินไปแล้ว!
ไม่อยากจะยอมรับเลยว่ารู้จักนาง ทำอย่างไรดี…
………………………….
[1] ใบเฟิง หมายถึง ใบเมเปิ้ล
