ตอนที่ 421 น่าหลานเยียน ทำไมเจ้ายังไม่ออกมาอีก! (1)
กู้เจิ้นหยางไม่เปิดโอกาสให้เฟิงหรูชิงอีก เขาขยับกาย
ไม่ช้าก็ปรากฎอยู่เบื้องหน้านาง
ร่างของฉินเฉินบังอยู่หน้าเฟิงหรูชิง ใบหน้าชายหนุ่มคล้ายแสงอาทิตย์ยามอัสดง
เป็นมิตร ทั้งมีความอบอุ่น…
เสมือนกับครั้งแรกที่เคยได้พบพาน
ตอนอยู่หัวเซี่ย เฟิงหรูชิงกับเฟิงเจี้ยนเช่อต่างเป็นลูกติดของพ่อแม่ หาใช่พี่น้องแท้ๆ ดังนั้นพวกนางจึงได้พบกันครั้งแรกตอนที่นางอายุสิบขวบ
หัวใจเย็นชาของนาง ถูกเขาหลอมละลายในปีนั้น
และภายหลังเฟิงหรูชิงค่อยรู้ว่าเฟิงเจี้ยนเช่อหาใช่ลูกของแม่เลี้ยง แต่เป็นลูกที่พี่สาวแม่เลี้ยงทิ้งไว้
ดังนั้นคนกำพร้าโดดเดี่ยวทั้งสองจึงค่อยๆ สนิทสนม มอบความอบอุ่นให้แก่กัน ใช้ชีวิตพึ่งพาซึ่งกันและกัน
เดิมทีนางคิดว่าการตายของนาง จะทำให้เช่อเอ๋อร์กลับไปเป็นคนโดดเดี่ยวน่าสงสารอีกครั้ง คิดไม่ถึงเลยว่าเขาก็มาแล้วเช่นกัน…
ดีเหลือเกิน!
ถึงเขาจะจำนางไม่ได้ แต่นางรู้ว่าเขาก็คือเช่อเอ๋อร์ของนาง
เป็นความอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตก่อนของนาง
…
ร่างกายฉินเฉินเสมือนใบไม้ปลิดปลิว ล้มกระแทกตรงหน้าเฟิงหรูชิง
เหมือนกับที่…เขาเคยปกป้องนาง
เฟิงหรูชิงค่อยๆ คุกเข่าลง มือของนางสั่นเทิ้มลูบใบหน้าชายหนุ่ม
เรียวคิ้วดวงตาที่แสนคุ้นเคยฝังลึกอยู่ในความทรงจำของนาง ไม่อาจลืมเลือนได้ชั่วชีวิต
“เฉินเอ๋อร์…”
ข้าควรรู้ตัวเร็วกว่านี้
เสียดายที่ยังไม่ทันมอบความอบอุ่นให้เจ้า ก็เกิดความเปลี่ยนแปลงไปมากมายเช่นนี้แล้ว…
แรงกดดันแข็งแกร่งพุ่งมาถึงเหนือศีรษะ เฟิงหรูชิงค่อยๆ ลุกขึ้น แววตานางเผยความเย็นชา มุมปากหยักยิ้มเย้ยหยัน
ในมุมของกู้เจิ้นหยางที่หยุดค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ
เหมือน เหมือนเหลือเกิน
อารมณ์ของเด็กสาวคล้ายกับเยียนเอ๋อร์เหลือเกิน
กระทั่งสีหน้าเยาะเย้ยนั่น ก็เสมือน…กับน่าหลานเยียนมายืนตรงเบื้องหน้าเขาอีกครั้ง
ครั้นเผชิญกับใบหน้านาง เขาลงมือไม่ลง…
“กู้เจิ้นหยาง ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้ว เหตุใดเสด็จแม่ของข้าจึงไม่ชอบเจ้า” เฟิงหรูชิงสาวเท้าเนิบๆ ตรงไปทางกู้เจิ้นหยาง “นั่นก็เพราะ เจ้าเทียบเสด็จพ่อข้าไม่ได้สักกระผีกริ้น”
กู้เจิ้นหยางชอบน่าหลานเยียน
เฟิงหรูชิงรับรู้ได้จากสายตาที่เขามองนาง
ชายผู้มองหน้านางเป็นสตรีอีกนางหนึ่ง ในสายตานั้นแฝงไปด้วยความลุ่มหลง ความรัก
ถ้านี่ไม่เรียกว่าชอบแล้วคืออะไร
กู้เจิ้นหยางหรี่ตาลง “เจ้าว่าอย่างไรนะ”
“ความรักของเจ้าคือการครอบครอง หาใช่การอุ้มสม เพื่อครอบครอบนาง เจ้าทำร้ายครอบครัวนางโดยไม่ไยดี ทำร้ายนาง ทำเช่นนี้นับเป็นความรักประสาอะไรกัน หากข้าเป็นเสด็จแม่ ข้าก็ไม่มีทางเลือกผู้ชายอย่างเจ้า”
แต่ไหนแต่ไรความรักก็คือคนสองคนยินยอมพร้อมใจ เมื่อไม่ได้รับมาจากรักก็กลายเป็นแค้น นี่นับเป็นรักอันใดกัน
อย่างมากก็แค่ต้องการครอบครองเท่านั้นเอง
“ยิ่งกว่านั้นหากเจ้ารักเสด็จแม่จริง แล้วเฟิงหรูซวงโผล่มาจากไหนกัน เจ้าหาได้ครองตัวเพื่อนาง เช่นนั้นเจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะชอบนาง!”
อย่าพูดว่าบุรุษควรมีสามภรรยาสี่อนุ
ในเมื่อเฟิงเทียนอวี้ทำได้ ไฉนเขาถึงทำไม่ได้กันเล่า
ดังนั้นกู้เจิ้นหยางจึงมิได้รักน่าหลานเยียนจากใจจริง
“นางหนูช่างปากคอเราะร้ายนัก เจ้าอยากยื้อเวลารอคนมาช่วยพวกเจ้ากระมัง” กู้เจิ้นหยางหัวเราะเย็นชา “ล่วงเกินคนของพรรคเภสัชเทพ ต่อให้เง็กเซียนฮ่องเต้มา ก็ช่วยพวกเจ้าไม่ได้!”
เฟิงหรูชิงหัวเราะเย็นชาตอบ “ข้าบอกความจริงเรื่องหนึ่งกับเจ้าก็พอแล้ว เจ้ากู้เจิ้นหยางแห่งพรรคเภสัชเทพก็แค่ผู้ชายสารเลวเท่านั้น!”
กู้เจิ้นหยางหัวเราะด้วยโทสะ “อย่างไรข้าก็ดีกว่าเฟิงเทียนอวี้ตัวไร้ประโยชน์นั่น!”
ตัวไร้ประโยชน์ที่ต้องให้สตรีนางหนึ่งปกป้อง จะทำอันใดได้
“เจ้าผิดแล้ว” เฟิงหรูชิงหรี่ดวงตาลงอย่างดูแคลน “เสด็จพ่อของข้า เป็นคนที่เพียบพร้อมที่สุดในโลกใบนี้”
……………………..
ตอนที่ 422 น่าหลานเยียน ทำไมเจ้ายังไม่ออกมาอีก! (2)
เฟิงเทียนอวี้ตกตะลึง เขามองเฟิงหรูชิงด้วยความตะลึง
ยามเด็กสาวเอ่ยวาจา ดวงตาสุกสกาวมากคล้าย สายรุ้งพิสดารกำลังทอแสง
“พรสวรรค์เขาไม่ย่ำแย่ ทว่าเขาไม่เพียงขาดสภาพแวดล้อมสำหรับการฝึกบำเพ็ญเท่านั้น ซ้ำยังขาดเวลา เพราะเขาเป็นเจ้านายแห่งแว่นแคว้น วุ่นเรื่องราชกิจทุกๆ วันนอนยามสาม แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาฝึกปรือกัน ถึงจะเป็นเยี่ยงนี้ หลายปีก่อนเขายังบรรลุระดับหลิงอู่แล้ว เพียงแต่ภายหลังถูกพิษ ร่างกายย่ำแย่ลงทุกวัน ทั้งเหน็ดเหนื่อย เสียใจเกินเหตุ จึงมิได้ฝึกพลังอีก หากนำสิ่งต่างๆ ที่เจ้าได้รับมอบให้เขา หากมิใช่เขามีภารกิจมากมาย เช่นนั้นพลังความสามารถของเขาคงนำเจ้าไปนานแล้ว”
พรสวรรค์ของเฟิงเทียนอวี้หาได้ด้อยกว่าน่าหลานเยียน
แต่พลังของเขากลับสู้น่าหลานเยียนมิได้
นั่นเพราะน่าหลานเยียนเป็นฮองเฮา เรื่องฝึกตบะในด้านหลังวังนั้นง่ายดายทั้งไม่มีคนมาก นางมีเวลามากมายในการฝึกฝีมือ ทว่าเฟิงเทียนอวี้กลับทำไม่ได้
เฟิงเทียนอวี้ถูกขังอยู่ในวังหลวง ทั้งมีราชกิจมากมายนับไม่ถ้วยที่ต้องสะสาง ชักนำให้การฝึกปรือของเขาช้าไป…
หากมิใช่เพราะเหตุนี้ เฟิงเทียนอวี้…ไม่มีทางด้อยกว่าคนอื่น!
“ฮี่ๆ” กู้เจิ้นหยางหัวเราะเสียงเย็นไม่คัดค้าน “พูดมากไปมีประโยชน์อันใด อย่างไรเสียพลังเขาก็สู้ผู้อื่นมิได้ แพ้ก็ช่างเถิด แพ้ก็แพ้แล้ว ถึงต้องจ่ายค่าตอบแทนเพื่อการนี้!”
กู้เจิ้นหยางไม่ใจอ่อนกับเฟิงหรูชิงอีก เงาร่างเขาปรากฎขึ้นอย่างฉับพลัน ซัดฝ่ามือหนึ่งเข้าที่อกนาง
ต่อให้เฟิงหรูชิงสลายกำลังพลังฝ่ายตรงข้ามไปมากแล้ว แต่ยังรับหมัดหนักๆ ไว้ ร่างกายนางสั่นเทิ้ม กระอักเลือดสดๆ ออกมา ใบหน้าซีดเซียวคล้ายกับไร้สี
“ชิงเอ๋อร์!”
เฟิงเทียนอวี้เจ็บปวดไปทั้งหัวใจ เขากำหมัดแน่น ความรู้สึกไร้กำลังปะทุขึ้นมาในหัวใจ
กู้เจิ้นหยางกล่าวไม่ผิด ไม่ว่าด้วยเหตุใดทำให้พลังการฝึกปรือของเขาไม่ก้าวหน้า สุดท้ายแล้วเขาก็สู้คนอื่นมิได้ ด้วยเหตุนี้กระทั่งลูกสาวคนเดียว ยังมิอาจปกป้องได้!
ไม่ยินยอม เขารู้สึกไม่ยินยอม!
“กู้เจิ้นหยาง คนที่เจ้าเคียดแค้นมีข้าคนเดียว ชิงเอ๋อร์เป็นผู้บริสุทธิ์ เจ้าฆ่าข้าได้ ดูหมิ่นข้าได้ แต่ห้ามแตะต้องนาง!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” กู้เจิ้นหยางหัวเราะเสียงดัง “เป็นเช่นนี้ ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง”
สีหน้าเฟิงหลานแปรเปลี่ยน ขวางอยู่หน้ากู้เจิ้นหยาง
ทว่าผู้ฝึกระดับหลิงอู่คนหนึ่งเผชิญหน้ากับศัตรูแข็งแกร่งเยี่ยงนี้ นางมิอาจขัดขืนได้ ภายใต้พลังกดดัน สองขาอ่อนแรงไม่อาจยืนมั่น
เฟิงหรูชิงให้นางปกป้องเฟิงเทียนอวี้ เพื่อให้นางขวางเฟิงเทียนอวี้ ไม่ให้อีกฝ่ายบุกไป แต่หากกู้เจิ้นหยางเป็นฝ่ายบุกเข้ามา ก็ไม่มีใคร…ขวางได้
“เสด็จพ่อ!” ดวงตาเฟิงหรูชิงเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงก่ำ ร่างนางโงนเงนลุกขึ้นมา ภายใต้สายตาของทุกคน เงาร่างพลิ้วไปขวางอยู่เบื้องหน้าเฟิงเทียนอวี้
ปัง!
ขุมกำลังแข็งแกร่งชำแรกเข้าสู่ร่างกายนาง เลือดทะลักออกจากปากนางไม่หยุด
ม่านตาของฉินเฉินหดเกร็งลงในฉับพลัน วินาทีที่เขามองนางพุ่งตัวออกไป หัวใจก็หยุดเต้นแล้ว
บรรยากาศรอบด้านเงียบสงบ
เสียงลมเบาๆ ฟังได้อย่างชัดเจน
“กู้ เจิ้ง หยาง!” เสียงเฟิงเทียนอวี้ตวาดก้องแฝงไปด้วยโทสะทะยานฟ้า
โทสะเดือดดาลถึงขีดสุด ความเกลียดชังปะทุเหลือประมาณ
“เจ้ากล้าแตะต้องชิงเอ๋อร์ ต่อให้ข้าเฟิงเทียนอวี้กลายเป็นผี ก็จะปีนขึ้นมาจากขุมนรกเพื่อเอาชีวิตสุนัขอย่างเจ้า!”
เมื่อไม่มีเยียนเอ๋อร์แล้ว เฟิงหรูชิงเปรียบเสมือนทุกอย่างในชีวิตเขา
คนที่เขารักที่สุด กลับล้มพับลงไปต่อหน้าต่อตาเสียแล้ว…
กู้เจิ้นหยางหาได้สนใจเฟิงเทียนอวี้ ดวงตาเขากลอกมองฟ้า เสียงคลุ้งคลั่งดังก้องไปทั่วตำหนักในวังหลวง
………………………
