ตอนที่ 467 จ่ายค่าตอบแทนอะไรก็ได้ทั้งนั้น (9)
สามปีผ่านไปกู้เจิ้นหยางออกมาก็ซื้อเรือนอยู่นอกพรรคเภสัชเทพหลังหนึ่ง ขับไล่เหล่าอนุและลูกๆ ทั้งหลายไปอยู่ที่นั่น แล้วไม่ไปโผล่หน้าให้เห็นอีกเลย!
กู้เจิ้นหยางที่เคยมากรักหลายใจ เปลี่ยนไปมากมายขนาดนี้เพื่อสตรีเพียงคนเดียว แต่สตรีนางนี้ดันไม่ใช่นางเสียได้ เจินเฉิงเตี๋ยจะไม่เคียดแค้นจนคลุ้มคลั่งได้อย่างนั้นหรือ
แต่นั่นก็เป็นเรื่องในอดีตแล้ว ยามนี้นางอายุมากขึ้น ไม่มีความรักอย่างวัยหนุ่มสาวนานแล้ว เหตุไฉนกู้เจิ้นหยางยังไม่ปล่อยวางเรื่องนี้อีก
เจินเฉิงเตี๋ยกำหมัดแน่น เหงื่อเย็นเยียบเต็มฝ่ามือ
นางถอยออกจากกลุ่มคนตามสัญชาตญาณ หวังว่าหนานเสียนจะไม่เห็นนาง
จากนั้น…
นางยังไม่ทันหนี ขุมพลังแข็งกร้าวกระแสหนึ่งกดทับลงมาจากเบื้องบน เสี้ยวพริบตา กระดูกทั่วร่างของเจินเฉิงเตี๋ยถูกพลังบีบอัดจนแตก กระอักเลือดออกมา หน้าตาซีดเซียว
“เตี๋ยเอ๋อร์!” ผู้เฒ่าห้าหน้าเปลี่ยนสี เอ่ยอย่างตระหนกระคนโทสะ “หนานเสียนเจ้าหยุดมือ!”
ภายใต้โทสะ เขารุดเข้าไปตรงหน้าหนานเสียน
หนานเสียนโบกแขนเสื้อคราหนึ่ง เส้นไหมประหนึ่งกระบี่ พลังนับไม่ถ้วนรวมตัวกันก่อร่างเป็นกระบี่เล็กๆ อยู่ท่ามกลางอากาศ ไม่ช้าก็พุ่งทะลุผ่านอกผู้เฒ่าห้า
ผู้เฒ่าห้าร่างกายแข็งทื่อ หยุดลง หงายหลังล้มลงพื้นเกิดเสียงโครมดังสนั่น
พรรคเภสัชเทพตกอยู่ในความเงียบสงบ
เข็มเล่มหนึ่งตกลงพื้นยังได้ยิน
แววตาบุรุษหนุ่มยังคงราบเรียบ เยือกเย็นและสูงส่งดั่งเดิม
แต่ไม่รู้เพราะอะไร ครั้นเห็นสีหน้าเรียบเฉยของบุรุษรูปงาม หัวใจคนทั้งหลายล้วนสั่นไหว แม้กระทั่งจงฝูที่เมื่อครู่ยังกำเริบเสิบสานก็ไม่พูดอะไรทั้งนั้น
ความนิ่งสงบปกคลุมอยู่เป็นเวลานาน
เจินเฉิงเตี๋ยนิ่งงัน พลังของท่านพ่อแข็งแกร่งมาก นางรู้ดี
ท่านพ่อผู้เข้มแข็งมากขนาดนี้ กลับไม่อาจตอบโต้กระบวนท่าเดียวของอีกฝ่ายได้
ร่างกายนางอ่อนยวบ ร่วงลงพ้น สีหน้าสิ้นหวัง
“ข้าอยากรู้…” น้ำเสียงของเจินเฉิงเตี๋ยแหบพร่าอยู่บ้าง “น่าหลานเยียนผู้นั้น…มีความมสัมพันธ์อันใดกับเจ้า”
หนานเสียนสีหน้าเย็นชา “นางคือมารดาของชิงเอ๋อร์”
นางคือมารดาของชิงเอ๋อร์ เขาไม่ยอมให้ใครก็ตามทำร้ายนาง!
เจินเฉิงเตี๋ยหน้าคล้ำราวถ่าน ไม่โต้แย้ง ไม่เอ่ยมากความอีก ความสำนึกเสียใจกัดกินอยู่ในหัวใจของนางมาแต่แรก ทำให้นางเจ็บจนทนไม่ไหว
หากว่า…
หากว่าสามารถย้อนเวลามาอีกครั้งได้
นางในวัยสาวจะไม่ชอบกู้เจิ้นหยาง
ยิ่งไม่…ไม่ไปไล่ฆ่าน่าหลานเยียน
น่าเสียดายที่โลกนี้ไม่มีคำว่าถ้าหาก ความผิดที่นางก่อก็ต้องยอมรับชะตากรรม…
เจินเฉิงเตี๋ยเหม่อมองศพผู้เฒ่าห้า ขมขื่นเต็มกลืน
ปีนั้นนางไล่ฆ่าน่าหลานเยียน ก็ได้รับคำอนุญาตจากท่านพ่อ อย่างไรก็เป็นคนของพรรคเภสัชเทพ ไม่เคยเห็นเรื่องของโลกปุถุชนอยู่ในสายตา
ท่านพ่อในเวลานี้ก็คงเสียใจเช่นกันสินะ…
“กู้เจิ้นหยาง ตอนนั้นข้าไม่ได้ตัวเจ้า เจ้าก็ไม่ได้ครอบครองน่าหลานเยียนเช่นกัน ฮ่าฮ่าฮ่า” เจินเฉิงเตี๋ยหัวเราะเสียงดังลั่น นางหัวเราะไป น้ำตาไหลผ่านหางตา “เจ้าจับความผิดข้าไม่ปล่อยวาง แต่เจ้าไม่เคยผิดเลยหรือ เพื่อได้ตัวนาง เจ้าทำร้ายญาติของนางและชาวบ้าน เรื่องที่เจ้าทำตลอดหลายปีนี้ข้าล้วนล่วงรู้ เพียงแต่ข้าไม่เคยพูดมาก่อน!”
เพลิงโทสะวาวโรจน์ในแววตากู้เจิ้นหยาง เขามองเจินเฉิงเตี๋ยอย่างเย็นชา
มุมปากเจินเฉิงเตี๋ยหยัดยิ้มเย็น “ดังนั้น พวกเราเป็นคนประเภทเดียวกัน! ท่านประมุข ข้าเองก็ขอร้องเรียนเขา หลายปีมานี้เขาวางแผนทำลายแคว้นหลิวอวิ๋น! เขาไม่สนใจฐานะตัวเองลงมือกับโลกปุถุชน ทำผิดกฎ มีโทษสมควรตายนับหมื่นครั้ง!”
จงฝูมุมปากกระตุก นวดขมับเพราะความปวดหัว
………………………
ตอนที่ 468 จ่ายค่าตอบแทนเท่าไรก็ได้ทั้งนั้น (10)
กู้เจิ้นหยางผู้นี้…ลงมือกับโลกปุถุชนได้อย่างไร ซ้ำยังทำให้หนานเสียนไล่มาหาถึงพรรค!
ตอนนั้นขังกู้เจิ้นหยางไว้สามปี ยังไม่ทำให้อีกฝ่ายสำนึกผิดได้ หากเรื่องนี้แพร่ออกไป เขาจะเอาหน้าไว้ที่ไหน
เพ้ย!
เจินเฉิงเตี๋ยพลันใช้กระบี่ยาวเสียบทะลุออกตัวเองเข้าอย่างเต็มแรง
เลือดสาดกระเซ็นย้อมพื้นดินเป็นสีแดง
กู้เจิ้นหยางมองเจินเฉิงเตี๋ยด้วยความอึ้งงัน เขาคิดไม่ถึงว่านางจะฆ่าตัวตาย เพื่อจบชีวิตในชาตินี้
“กู้เจิ้นหยาง หากเจ้าทำผิดเล็กน้อย ข้าย่อมปกป้องเจ้า”
จงฝูกล่าวด้วยความเด็ดขาด สีหน้าเอาจริงเอาจัง
“แต่เจ้ากล้าลงมือในโลกปุถุชน ซ้ำกระทำความผิดมหันต์ ข้าปกป้องเจ้าได้ครั้งหนึ่งแล้ว ไม่อาจปกป้องเจ้าได้เป็นครั้งที่สอง คุณชายหนานเสียน ท่านพาตัวเขาไปเถิด เขาไม่ใช่คนของพรรคเภสัชเทพอีกต่อไปแล้ว!”
ในความเป็นจริงจงฝูรู้ดี หากหนานเสียนจะฆ่ากู้เจิ้นหยางเขาก็ขวางไว้ไม่อยู่
ถึงได้ประกาศออกมาเช่นนี้ เพื่อรักษาหน้าตา ทั้งรักษาคุณธรรมทำให้คนทั่วหล้ารู้ว่าพรรคเภสัชเทพมิใช่คนเข้าข้างพวกพ้องที่กระทำผิด
แต่ก็แน่นอนว่า หากหนานเสียนไม่แสดงพลังความสามารถออกมา เขาไม่มีทางส่งตัวกู้เจิ้นหยางออกไปอยู่แล้ว!
“หนานเสียน ข้าจัดการเช่นนี้ เจ้าพอใจหรือไม่” จงฝูไม่เหลียวแลกู้เจิ้นหยางอีก หันหน้ามองหนานเสียนเอ่ยถาม
หนานเสียนหน้าตาไร้อารมณ์ใดๆ ไม่ยินยอมเอ่ยวาจามากความกับจงฝู
จงฝูลอบด่าหนานเสียนอยู่ในใจด้วยโทสะ สีหน้ายังยิ้มร่า “ตอนนั้นข้าเคยพบน่าหลานเยียนมาก่อน เหมือนจะเป็นฮองเฮาในโลกปุถุชน เจ้ากับลูกสาวนาง…อืม มีความสัมพันธ์เช่นนั้น คนตระกูลมู่ยินยอมหรือ”
แววตาหนานเสียนเผยอายเย็นเยียบ ไม่สงบนิ่งเหมือนเดิม
“ตระกูลมู่ ไม่มีสิทธิ์เรื่องใหญ่ในชีวิตข้า!”
เรื่องใหญ่ในชีวิตเขา มีแต่เขาที่มีสิทธิ์ตัดสินใจ คนอื่นๆ ล้วนไม่มีคุณสมบัตินั้น!
จงฝูตะลึงงัน เขาพลังคิดถึงความพลังความสามารถที่หนานเสียน แสดงออกมาเมื่อครู่
ดูท่า…กระทั่งคนตระกูลมู่ก็ไม่รู้ชัดว่าอีกฝ่ายบรรลุถึงระดับใดแล้วกันแน่
สายลมเบาๆ กระแสหนึ่งพัดหอบกลิ่นหอมสดชื่นฟุ้งในอากาศ
จงฝูไม่ทันได้สนใจกลิ่นหอมนั้น
เพราะเขาเห็นหนานเสียนหยิบโซ่ล่ามสุนัขออกมา คล้องที่คอกู้เจิ้นหยาง
กู้เจิ้นหยาง “…”
คนเราฆ่าได้หยามไม่ได้!
อีกฝ่ายจะฆ่าเขาเลยก็ได้ แต่ไม่อาจลบหลู่กัน!
ขณะที่กู้เจิ้นหยางคิดจะปริปาก ที่คอกลับถูกแรงดึง ทำเอาข้อโต้เเย้งทั้งหลายติดอยู่ในคอเขาถูกลากด้วยความเร็ว คนทั้งร่างลอยอยู่กลางอากาศ ใบหน้าสง่างามแดงก่ำ ดวงตาพร่าเลือน เกือบสลบไปหลายครั้ง…
“ท่านประมุข!”
สีหน้าผู้เฒ่าสี่ไม่น่ามองอย่างยิ่ง
หนานเสียนบุกพรรคเภสัชเทพ ทำลายประตูใหญ่ของพรรค ทั้งฆ่าผู้เฒ่าห้า ซ้ำยังทำกับกู้เจิ้นหยางเหมือนพาสุนัขไปเดินเล่นต่อหน้าคนทั้งหมดก็ไม่ปาน
ในโลกสันโดษนี้ คนที่เคยพบกู้เจิ้นหยางมีจำนวนนับไม่ถ้วน
หลายปล่อยให้ขุมกำลังอื่นเห็นภาพนี้ พรรคเภสัชเทพยังจะเหลือศักดิ์ศรีหน้าตาอยู่ที่ไหนกัน
“หนาน…”
จงฝูรู้สึกว่า ในฐานะประมุขพรรคเภสัชเทพ เพื่อหน้าตาก็ต้องเข้าไปห้ามหนานเสียน
แต่เขาเพิ่งกลั้นโทสะเอ่ยออกไปคำหนึ่ง ร่างกายก็เป็นเสมือนลูกโป่งปล่อยลม ส่งเสียงป๊าดดังไปทั่ว
ถัดมากลิ่นเหม็นอยู่ในอากาศไม่จางหาย
จงฝูหน้าเขียวคลำ ตอนที่เขาคิดจะเอ่ยคำที่สองออกมา ท้องก็ส่งเสียงร้องอีกครั้ง ปัสสาวะไหลราด เหม็นคลุ้งเกินอธิบายได้
การกระทำของเขานั้นคล้ายก่อให้เกิดปฏิกิริยาเลียนแบบซ้ำกันไปเรื่อยๆ ภายในเรือนพรรคเภสัชเทพมีเสียงป๊าดดังขึ้นไม่ขาดสาย
………………………..
