ตอนที่ 471 หงส์ขาวออกโรง (3)
ถังอิ่นยังไม่ทันเอ่ยวาจา พลังปราณไม่คุ้นเคยจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งมาจากทิศไม่ไกลออกไป ชั่วพริบตาก็ห้อมล้อมเรือนเอาไว้ทั้งหลัง
ถังอิ่นสีหน้าหนักใจ นางลุกขึ้นมองไปที่ประตูที่อยู่ด้านหลัง
ประตูใหญ่ของคฤหาสน์เปิดออกช้าๆ
ไม่ช้าที่ประตูใหญ่มีเงาร่างที่แสนคุ้นเคยปรากฏขึ้นชัดเจนในคลองจักษุของถังอิ่น
…
ถังอวี้ยื่นอยู่นอกประตู ใช้สายตาเหยียดหยามดูถูกมองถังอิ่น มุมปากนางหยักยิ้มเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าเย็นเยียบ
ด้านหลังถังอวี้มีเยว่ปู้สงเป็นผู้นำ คนทั้งหมดเดินเข้ามาล้อมเรือนทั้งหลังเอาไว้อย่างแน่นหนาในชั่วขณะ กระทั่งแมลงวันสักตัวยังมิอาจบินออกไปได้
“ถังอวี้!”
ทันทีที่เห็นถังอวี้ เพลิงโทสะของถังอิ่นก็ปะทุ นางกำมือแน่น
หากไม่ใช่เพราะถังอวี้ ท่านป้าฮองเฮาก็ไม่ต้องเจ็บปวดทรมานเช่นนี้!
หากไม่ใช่พ่อลูกถังอวี้…
เสี่ยวชิงก็ไม่ต้องเสียมารดาไปตั้งแต่เล็ก! ถึงขั้นรับโจรเป็นแม่!
ทุกอย่างพวกเขาเป็นคนก่อขึ้นทั้งนั้น พวกเขายังทำให้ตระกูลถังพลอยเป็นคนผิดไปด้วย!
“ถังอิ่นเจ้าทรยศตระกูลถัง ซ่อนคนที่ทำร้ายอาจารย์ข้าเอาไว้! ต่อให้เจ้าเป็นญาติผู้น้องของข้า ข้าก็ไม่อาจปกป้องเจ้า!”
แววตาถังอิ่นพลุ่งพล่านไปด้วยโทสะ “เจ้าเหลวไหล ท่านป้าฮองเฮากลายเป็นอาจารย์เจ้าไปตั้งแต่เมื่อไรกัน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” ถังอวี้รู้สึกน่าขันนัก นางเผยยิ้มออก “แค่เฟิงเทียนอวี้ชอบอาจารย์ข้า อาจารย์ข้าก็กลายเป็นฮองเฮาแล้วหรือ พวกเจ้าเคยถามความเห็นของนางหรือไม่”
ถังอิ่นเบิกตากว้างในบัดดล ดวงหน้าของนางแดงก่ำ ชี้อีกฝ่ายด้วยความโมโห อารมณ์เดือดพล่านจนพูดไม่ออก
ถังอวี้ยิ้มเย็นชากล่าวว่า “ข้าลืมไปเลย เฟิงหรูชิงทำร้ายอาจารย์ถึงขั้นนี้ ยังจะถามความเห็นของนางอีกหรือ ชีวิตของข้าถังอวี้เกลียดที่สุดก็คือคนอย่างพวกเขาสองพ่อลูก ทั้งๆ ที่อาจารย์ข้าไม่ยินยอม ยังจะบังคับลักพาตัวคนไปอีก!”
ถังอิ่นโมโหจนเกือบเป็นลม ในบรรดาคำศัพท์ทั้งหลายที่นางรู้เอามารวมกันแล้วยังไม่มีคำที่เหมาะจะบรรยายคำพูดของถังอวี้เลย
ไม่รู้ว่าเฟิงเทียนอวี้เดินมาหยุดข้างกายถังอิ่นตั้งแต่เมื่อไร
ตาของเขาแดงก่ำไปด้วยเส้นเลือด ตบบ่าถังอิ่นเบาๆ
“นางหนูตระกูลถัง เจ้าช่วยพวกเรามากเกินไปแล้ว เจ้าถอยไปก่อน เรื่องเยียนเอ๋อร์ ข้าเป็นคนจัดการเอง”
ถังอิ่นตาแดงเช่นกัน “ท่านลุงฮ่องเต้ ถังอวี้พูดจากลับผิดเป็นถูกแท้ๆ ข้า…”
“เจ้าไม่ต้องพูดอีก พูดกับนางมากความไปก็เสียเวลาเปล่า ข้าไม่มีวันยอมให้คนทำร้ายเยียนเอ๋อร์อีกแม้สักน้อย!”
คราวนี้ต่อให้เขาต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่ ก็ไม่ยอมให้…ใครชิงนางไปจากเขาอีกแล้ว!
เฟิงเทียนอวี้เดินขึ้นหน้าไปสองก้าว ชุดยาวโบกพลิ้วลู่ลม ใบหน้าองอาจ ร่างกายตระหง่านห้าวหาญบังถังอิ่นไว้ แววตาวาวโรจน์
นางหนูนี่ช่วยเขามากแล้วจริงๆ เรื่องวันนี้ไม่อาจทำให้นางเดือดร้อนไปด้วยได้อีก
นางมีน้ำใจก็พอแล้ว!
“นางหนูตระกูลถัง” เยว่ปู้สงเห็นว่าถังอิ่นยังคิดก้าวออกมาอีก เขาหัวเราะเยาะ “ตอนนี้กลุ่มอิทธิพลทั้งหมดในเมืองเยว่มาหมดแล้ว พวกเขาต้องตกตายอย่างมิต้องสงสัย ไฉนเจ้าต้องยุ่งเรื่องชาวบ้านด้วย อีกอย่างพวกเขาทำชั่วมากมาย ย่อมได้รับผลกรรม หากคนทั่วหล้าต่างมีใจผดุงคุณธรรมเป็นเช่นเดียวกับคุณหนูถังอวี้ แล้วจะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร”
ถังอิ่นกำหมัด “อย่างนั้นพวกเจ้ารู้หรือไม่ว่า คุณชายหนานเสียนเป็นบุรุษของเสี่ยวชิง”
นางไม่อยาก…ไม่อยากพูดถึงเจ้าจิ้งจอกหนานเสียนในเวลานี้อย่างยิ่ง
แต่นางไม่อาจไม่ยอมรับว่า หนานเสียนมีความสามารถจริงๆ !
……………………………
ตอนที่ 472 หงส์ขาวออกโรง (4)
ขอเพียงช่วยเสี่ยวชิงกับท่านลุงฮ่องเต้ได้ ต่อให้ต้องยอมรับหนานเสียนก็ไม่เป็นอะไร
เยว่ปู้สงหรี่ตา “คุณชายหนานเสียนที่เข้าพูดถึงคือหนานเสียนแห่งจวนเทียนเสินอย่างนั้นหรือ”
“ใช่!”
เรื่องที่ตระกูลมู่แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลถังเป็นเรื่องที่ไม่ใช่คนส่วนมากรู้ เพราะตระกูลมู่ไม่คิดให้คนล่วงรู้ ดูท่าจะมีแค่คนของจวนเทียนเสินและตระกูลถังเท่านั้นที่เข้าใจเรื่องงานแต่งงานนี้เท่านั้น
แต่ต่อให้คนรู้เรื่องหนานเสียนจะแต่งงานกับตระกูลถัง ถังอิ่นก็ไม่อยากมีความสัมพันธ์ใดๆ เกี่ยวข้องกับเขาทั้งนั้น เกรงว่าจะถูกผู้อื่นเข้าใจผิด
อย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นศัตรูหัวใจกัน!
ศัตรูหัวใจที่ไม่อาจอยู่ร่วมฟ้าดิน!
เยว่ปู้สงนิ่งอึ้งไปก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาสองคำ
“คุณหนูถังอวี้เคยบอกว่า เฟิงหรูชิงผู้นั้นเป็นเพียงลูกสาวฮ่องเต้ในโลกปุถุชนคนหนึ่งเท่านั้นเอง! คุณชายหนานเสียนจวนเทียนเสินมีความสามารถเหนือผู้ใดเสมือนทวยเทพจากสวรรค์ บุรุษเช่นนี้…เป็นผู้ชายของนางหรือ น่าขันนัก ถังอิ่นเจ้าอยากมีชีวิตรอดมากเกินไปแล้ว ถึงได้แต่งเรื่องเช่นนี้ออกมาได้!”
ไม่มีคนเชื่อ!
คนในที่นี้ไม่มีใครเชื่อคำพูดถังอิ่น
มือเล็กๆ ของถังอิ่นกำแน่นขึ้นทุกที ร่างกายของนางกำลังสั่นเทิ้ม ความรู้สึกอับจนปัญญาเกิดขึ้นกับนางอีกครั้งทำให้นางไม่อาจทนต่อไปได้อีก
ทั้งๆ ที่นางพูดความจริงแท้ๆ! หนานเสียนเป็นผู้ชายของเสี่ยวชิง พวกเขาเคยนอนด้วยกันแล้ว!
แต่เพราะอะไรถึงไม่มีใครเชื่อคำพูดนาง
“เยว่ปู้สง” ถังอวี้มุ่นคิ้ว ออกคำสั่งเสียงเย็น “คนของจวนเฟิงอวิ๋นทั้งหมดจงฟัง รีบสังหารคนในเรือนนี้ให้ ไม่ให้รอดแม้แต่คนเดียว!”
“รับทราบ!”
คนทั้งหมดของจวนเฟิงอวิ๋นรับคำด้วยความเคารพ สองตาพวกเขามีเพลิงโทสะโหมลุก แววตาโกรธขึงมองเฟิงเทียนอวี้
“อย่างดีเจ้าก็เป็นถึงฮ่องเต้ ถึงกับกระทำเรื่องลักพาตัวคน วันนี้พวกเราจะแก้แค้นให้ท่านเจ้าบ้าน! ใช้เลือดล้างสำนัก!”
…
สายตาเชียนหนิงจับจ้องคนเหล่านี้เขม็ง ยามนางสัมผัสถึงพลังสูงส่งเทียมฟ้าสของคนกลุ่มนี้ สีหน้านางหนักใจขึ้นหลายส่วน
“ตระกูลทั้งหลายในเมืองเยว่รวมตัวกัน มีผู้ฝึกยุทธ์ระดับเสวียนอู่จำนวนไม่น้อย นอกจากนี้ในบรรดาคนของจวนเฟิงอวิ๋น เจ้าคนชื่อเหวินเฟิงก็อยู่ระดับเสวียนอู่ ส่วนคนเข้มแข็งที่สุดอื่นๆ ก็แค่ผู้ฝึกระดับหลิงอู่เท่านั้น”
คนของจวนเฟิงอวิ๋นที่หาใช่พวกเข้มแข็งมาก อย่างไรก็เป็นพวกที่ลากมาอย่างลวกๆ จะไปเอาคนแข็งแกร่งมาจากไหน
แต่เชียนหนิงเข้าใจดี ขุมกำลังที่แท้จริงของจวนเฟิงอวิ๋นสามารถถล่มเมืองเยว่ได้ในเสี้ยวพริบตา
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ศึกนี้พวกเขาก็เอาชนะไม่ได้
ศัตรูแข็งแกร่งเกินไปจะทำอย่างไรได้!
แต่ว่า…
เชียนหนิงค่อยๆ หลับตา สมองปรากฏภาพเงาร่างสาวน้อยท่วงท่าองอาจสง่างามในป่าแห่งสัตว์วิเศษในวันนั้น เฟิงหรูชิงไม่คำนึงถึงความตายเพื่อคุณหนูต่อกรกับจวนเฟิงอวิ๋น
งั้นวันนี้…นางยังไม่มีทางถอยแต่อย่างใด
“คุณหนู บ่าวจะไปช่วยฮ่องเต้” น้ำเสียงเชียนหนิงแหบพร่า “หากไม่ไหวจริงๆ ท่านกับองค์หญิงหนีไปก่อน หนีไปไกลแค่ไหนได้ก็ไป อย่ากลับมาเด็ดขาด!”
น้ำตาเอ่อร้นดวงตาถังอิ่น “เชียนหนิง…”
“คุณหนู ชั่วชีวิตนี้บ่าวเป็นสาวใช้ของท่าน บ่าวไม่มีอะไรให้เสียใจอีกแล้ว” คุณหนูปฏิบัติกับนางเหมือนพี่น้องแท้ๆ มีของอร่อยก็คิดถึงนางก่อนเสมอ
ครั้งนี้ให้นางปกป้องความสุขของคุณหนูบ้าง!
ปกป้อง…คนที่นางอยากปกป้อง!
เชียนหนิงไม่ลังเลใดๆ เลยสักนิด ชักกระบี่ข้างเอวออกมา พุ่งไปหาคนกลุ่มนั้นอย่างเด็ดเดี่ยว
รอบกายเฟิงเทียนอวี้ มีผู้ฝึกระดับเสวียนอู่คนหนึ่ง
เขาถือกระบี่ในมือมั่นคง สีหน้าไร้ความกลัว นิ่งสงบดังเดิม
………………………………….
