ตอนที่ 481 ความปวดใจของพวกเขา (3)
สิบนิ้วเชื่อมถึงใจ!
แต่นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น
เท้าที่เหยียบมือถังอวี้ของเฟิงหรูชิงค่อยๆ ยกขึ้น แล้วเหยียบกดลงไปช้าๆ อีกครั้ง ทุกการเคลื่อนไหวเท้าของอีกฝ่าย ถังอวี้รู้สึกว่ากระดูกของนางถูกเหยียบจนป่นปี้ ความเจ็บปวดระลอกสุดท้ายนั้นทำให้นางเปล่งคำพูดไม่ออกสักประโยค
“ชิงเอ๋อร์”
น้ำเสียงอ่อนโยนกระแสหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลังหญิงสาว นางหยุดเท้าที่กำลังเหยียบถังอวี้
…
หรงเยียนอาศัยกำลังของเฟิงเทียนอวี้ ลุกขึ้นจากเตียงได้แล้ว ฝีเท้านางนาบเนิบและเชื่องช้าอย่างที่สุด มุ่งหน้าไปหาถังอวี้
ทั้งๆ ที่ร่างกายนางอ่อนแอถึงขีดสุดแล้ว กลับทำให้คนรู้สึกถึงความเย็นเยียบเข้มแข็ง ดวงตางามเย็นชาตาจับจ้องถังอวี้
“เลี้ยงดูข้าสิบปี ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ จิ้งจอกตาขาวอย่างนั้นหรือ” มุมปากนางยกยิ้ม มองอีกฝ่ายอย่างดูแคลน “เจ้ากำลังพูดถึงข้าอย่างนั้นหรือ”
ถังอวี้ร่างกายแข็งทื่อ นางเงยหน้าขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความวุ่นวาย
หรงเยียนยิ้มจางๆ “ตอนนั้น ข้าถูกถังลั่ววางยาสูญเสียความทรงจำ ถูกขังอยู่ที่หลังเขาตระกูลถัง เจ้าสบโอกาสตอนที่ข้าสติไม่ดี หลอกเอายาวิเศษจำนวนนับไม่ถ้วนไปจากข้าหลายต่อหลายครั้ง กระทั่งพิษดอก
จื่อยวนที่เจ้าวางยาข้า ยังเป็นของที่ได้มาจากจวนเฟิงอวิ๋น”
สายตาเหลยอวิ๋นตวัดมองถังอวี้ โมโหเสียจนหน้าเขียวคล้ำ โทสะสุมเสมือนภูเขาแทบปะทุออกมาแล้ว
ถังอวี้ยึดทรัพยากรทั้งหลายของจวนเฟิงอวิ๋น แย่งเรือนของคุณหนูใหญ่ สั่งการยอดฝีมือจวนเฟิงอวิ๋นตามอำเภอใจ ทว่าเอายาของจวนเฟิงอวิ๋นไปวางยาพิษเจ้าบ้านจวนเฟิงอวิ๋น ทั้งยังใช้ยอดฝีมือจวนเฟิงอวิ๋น…ไปสังหารคุณใหญ่ที่แท้จริงของพวกเขาอีกด้วย!
คนเราไร้ยางอายก็ต้องมีขีดจำกัด
จนกระทั่งได้พบถังอวี้ เขาค่อยเข้าใจว่า คนผู้หนึ่งไร้ยางอายได้ถึงขนาดไหน!
“ถังอวี้” หรงเยียนยิ้มเย็นมองถังอวี้ “นี่คือคำที่เจ้าบอกว่าดูแลข้ามาสิบปีอย่างนั้นหรือ ที่เจ้าดูแลข้าคือการขโมยแย่งชิงของที่ข้าเก็บไว้ให้ลูกสาวอย่างนั้นหรือ การดูแลของพวกเจ้าก็คือบีบบังคับกักขังข้าไว้ในตระกูลถัง พรากข้าจากสามีและลูกอย่างนั้นหรือ”
ถังอวี้กำหมัดแน่น ทว่าไม่อาจต้อบโต้กลับไปได้สักประโยค
นางผิดหรือ
ไม่ นางไม่ผิด!
นางก็แค่อยากได้อำนาจและอยู่ในตำแหน่งที่สูงขึ้นเท่านั้น
นางขโมยป้ายคำสั่งจวนเฟิงอวิ๋นมาได้ด้วยความสามารถของตัวเอง หลอกเอายาจากหรงเยียน นางก็อาศัยความสามารถของตัวเองหลอก! นางทุ่มเทพลังและลำบากเพื่อการนี้ นางผิดตรงไหนกัน
ความผิดเดียวของนางก็คือ ไม่กำจัดหรงเยียน
ไม่ว่าจะเป็นคนของจวนเฟิงอวิ๋น หรือผู้มีอิทธิพลของเมืองเยว่ ในเวลานี้ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากสักประโยค
ทว่าใจพวกเขาลนลานอย่างยิ่ง สายตาที่มองถังอวี้สุมไปด้วยเพลิงโทสะ
“ถังอวี้ เจ้ากล้าหลอกพวกข้า!” โทสะของเยว่ปู้สงพุ่งปรี๊ดสูงขึ้นในบัดดล เหมือนทำเช่นนี้เขาก็จะสามารถสะกดความสั่นในหัวใจไว้ได้
“ข้าว่าตระกูลถังของเจ้าอย่าคิดจะอยู่ในเมืองเยว่อีกต่อไป!”
“ฆ่าถังอวี้ ทำลายตระกูลถัง! คนพวกนี้หลอกพวกเรา คิดว่าพวกเราหาเรื่องได้อย่างนั้นใช่หรือไม่”
“ผู้อาวุโสเหลยอวิ๋น ท่านเจ้าบ้าน แม่นางเฟิง พวกเราต่างก็ถูกนางสารเลวถังอวี้หลอกลวง ทุกอย่างล้วนเป็นความผิดของนาง ขอร้องท่านปล่อยพวกเราไปเถิด…”
นั่นคือจวนเฟิงอวิ๋นเชียวนะ
เป็นกลุ่มผู้มีอิทธิพลเช่นกัน แต่ขุมกำลังของจวนเฟิงอวิ๋นกลับอยู่เหนือกว่าเมืองเยว่นัก
แต่พวกเขาทำเพื่อคุณหนูใหญ่ตัวปลอมของจวนเฟิงอวิ๋นลงมือทำร้ายสามีของท่านเจ้าบ้านจวนเฟิงอวิ๋น! ซ้ำยังคิดสังหารลูกสาวนางอีกด้วย
พวกเยว่ปู้สงคิดมาถึงตอนนี้ก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ พวกเขาโยนโทสะทั้งหมดไปไว้ที่ตัวถังอวี้
…………………………
ตอนที่ 482 ความปวดใจของพวกเขา (4)
เมื่อเทียบกับพวกเยว่ปู้สง ขาของเหวินเฟิงนั้นสั่นเทา ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
เพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาลงมือกับเฟิงหรูชิง!
คราวก่อน เขาสั่งให้คนทำร้ายจวนเฟิงอวิ๋นไปหลายคน เรื่องนี้หากเหลยอวิ๋นและนายหญิงรู้เข้า คาดว่าชีวิตเขาคงทรมานยิ่งกว่าการตาย
ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังเสียใจและสิ้นหวัง ตั้งแต่เมื่อครู่ เฟิงหรูชิงไม่พูดอะไรออกมาสักคำและไม่ทำอะไรใดๆ ทั้งสิ้น
ถังอิ่นสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ ใช้สายตาสงสัยจ้องไปยังเฟิงหรูชิง ทันใดนั้นก็เห็นสีหน้าของเฟิงหรูชิงซีดเผือด เหงื่อค่อยๆ ไหลลงมา ราวกับว่ากำลังเผชิญกับความเจ็บปวดแสนสาหัส
ใบหน้าของเฟิงหรูชิงนั้นแฝงไปด้วยความขมขื่น
นางทนอยู่ได้สามวัน ผลข้างเคียงของลูกสมอจีนก็แสดงอาการแล้ว…
“เสี่ยวชิง!” ถังอิ่นเห็นร่างของเฟิงหรูชิงกำลังจะล้มลง นางจึงรีบเข้าไปประคองเฟิงหรูชิง ดวงตาโตเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก พูดด้วยเสียงสะอื้น “เสี่ยวชิง เจ้าเป็นอะไรไป”
เสียงของนางทำให้สายตาของผู้คนล้วนจับจ้องมายังเฟิงหรูชิงเป็นตาเดียว
ใบหน้าหล่อเหลาของเฟิงเทียนอวี้ถอดสีในทันใด เขายังไม่ทันหายดีใจที่ได้พบเจอกับหรงเยียน กลับต้องมาเห็นลูกสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเขาทุกข์ทรมานอยู่ในอ้อมอกของถังอิ่น
“ชิงเอ๋อร์!!!” น้ำเสียงของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขากำลังเดือดดาล
เขารีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วจึงคว้าเฟิงหรูชิงออกมาจากอ้อมอกของถังอิ่น ใบหน้าของเขาปรากฏความเศร้าเสียใจ
เอียนเอ๋อร์กลับมาแล้ว ไม่ง่ายนักที่จะได้กลับมาพบกัน แล้วเหตุใดชิงเอ๋อร์ถึงได้ประสบเคราะห์ร้ายเช่นนี้
เขาทำผิดอะไร ทำไมสวรรค์ถึงลงโทษเขาโดยการไม่ให้ครอบครัวเขาได้กลับมาพร้อมหน้า
ฝูเฉินยืนอยู่ด้านข้าง เขากำหมัดแน่น หายใจแรง
“พวกท่านไม่ต้องกังวลใจไป ท่านแม่จะไม่เป็นอะไร”
เมื่อได้ยินดังนี้ หรงเยียนที่รีบไปหาเฟิงเทียนอวี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ขอแค่เฟิงหรูชิงปลอดภัยก็เพียงพอแล้ว
ฝูเฉินขมวดคิ้ว “เพียงแต่นางจะไม่สามารถฝึกตบะได้อีกแล้ว”
ยังไม่ทันที่เฟิงเทียนอวี้จะโล่งใจ เสียงที่เจ็บปวดของฝูเฉินก็ทำให้ร่างกายของเขาชะงักไปในทันใด
แม้แต่แขนที่อุ้มเฟิงหรูชิงก็ยังสั่นเทา
ไม่สามารถฝึกตบะได้อีกแล้ว…ต่อไป ชิงเอ๋อร์จะไม่สามารถฝึกตบะได้อย่างนั้นเหรอ
เพราะอะไร…เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้
เฟิงหรูชิงต้องการจะแกร่งกล้าขึ้นเพียงใด ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าคนเป็นพ่ออย่างเขา ถ้าหากว่าต่อจากนี้นางจะไม่สามารถฝึกตบะได้อีกแล้ว สำหรับนาง นั้นช่างทุกข์ทรมานกว่าการตายเสียอีก!
“ในชีวิตของข้า ไม่เคยฆ่าใครตามอำเภอใจแม้แต่คนเดียว ความผิดเรื่องเดียวของข้า คือตอนนั้นข้าตามใจชิงเอ๋อร์มากเกินไป ปกป้องนางโดยไร้เหตุผล แต่ถึงอย่างนั้น ข้าก็ไม่เคยปล่อยให้นางลงมือสังหารใคร!”
เฟิงหรูชิงในตอนนั้น ชั่วร้ายมาก ไม่ว่าจะคนแก่หรือเด็กต่างพากันกลัว ไหนจะทั้งวางเพลิงก่อโจรกรรม กลั่นแกล้งผู้หญิงเพื่อแย่งสามี ไม่มีความชั่วใดที่นางไม่กระทำ!
ความชั่วเดียวที่นางไม่ทำคือการฆ่าคน!
ซึ่งนี่ก็เกี่ยวกับความกล้าขององค์หญิงคนเดิม ให้นางรังแกคน นางกล้า แต่หากให้นางฆ่าคนนั้น นางไม่มีทางกล้าลงมือ!
การฆ่าคนและการรังแกคนนั้นมันเทียบกันไม่ได้ นางสามารถอาศัยอำนาจของเฟิงเทียนอวี้ในการกระทำความชั่ว แต่ไม่สามารถฆ่าคนตามอำเภอใจได้ และเรื่องสุดโต่งที่สุดที่นางเคยทำคือการทุบตีคนจนเขาผู้นั้นลุกจากเตียงไม่ไหว
“เหตุใดสวรรค์ถึงได้ทำกับครอบครัวข้าแบบนี้ ก่อนหน้านั้นก็ไม่ยอมให้ครอบครัวข้าได้อยู่พร้อมหน้าตาพร้อมตากัน แล้วมาวันนี้ กลับให้ลูกสาวข้าต้องกลายเป็นแบบนี้! หากท่านต้องการลงโทษ ก็มาลงที่ข้า ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า ไม่เกี่ยวกับฮองเฮาและลูกข้าเลยสักนิด!”
……………………………
