ตอนที่ 487 หนานเสียน นั่นใช่เจ้าหรือไม่ (1)
ฝูเฉินกุมมือน้อยๆ ของชิงหาน “ชิงหาน มีท่านพ่ออยู่ บางทีท่านพ่ออาจจะหาทางช่วยท่านแม่ได้ พวกเราพาเจ้าหมายักษ์ออกไปเดินเล่นกันดีหรือไม่ เจ้าชอบหมาไม่ใช่หรือ”
แม้หนานเสียนจะไม่สามารถรักษานางได้ ถ้าช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดได้ก็ยังดี
ชิงหานมองไปยังกู้เจิ้นหยางที่ถูกโซ่ล่ามสุนัขล่ามเอาไว้ ดวงตาโตเป็นประกาย “เอาสิ”
กู้เจิ้นหยาง “…”
เขาคือใคร
เขาอยู่ไหน
เขากำลังทำอะไรอยู่
ชิงหานเดินไปข้างๆ กู้เจิ้นหยาง มือน้อยดึงโซ่ล่ามสุนัขอย่างสุดแรง ขณะเดียวกันนั้นกู้เจิ้นหยางก็รู้สึกหายใจลำบาก โซ่รัดคอแน่นจนใบหน้าเขาแดงก่ำ
ตอนที่อยู่กับหนานเสียน เขาไม่กล้าใช้พลังวิเศษ แต่ตอนนี้หนานเสียนกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับ
เฟิงหรูชิง ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจใช้พลังวิเศษปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการ
ใครเล่าจะรู้ว่า…
ทันทีที่ขยับตัว ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“หนานเสียน เจ้าทำอะไรไว้กับข้า”
กู้เจิ้นหยางน้ำเสียงลนลาน ทำไมพลังวิเศษของเขา…ถึงได้หายไป
เสียงร้องของเขานั้นหนานเสียนไม่ได้ยินแม้แต่น้อย ในสายตาของหนานเสียนตอนนี้มีเพียงร่างของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง
ประตูปิดเสียงดังปัง กลืนเสียงที่ตื่นตระหนกของกู้เจิ้นหยางให้หายไป
…
ณ เวลานี้ ทั่วทั้งร่างของเฟิงหรูชิง รู้สึกเพียงอย่างเดียวคือเจ็บ!
ความเจ็บปวดนั้นแสนทรมานเหมือนกับการตายทั้งเป็น
ร่างกายของนางม้วนขด ใบหน้าซีดเซียวเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน
ความจริงแล้ว หลังจากที่เกิดผลข้างเคียง เฟิงหรูชิงก็เข้าใจว่าทำไมสมอจีนถึงได้มีผลที่ตามมาร้ายแรงขนาดนี้
ภายในสมอจีนนั้นอัดแน่นไปด้วยพลังมหาศาล พลังนี้ทำให้เฟิงหรูชิงบรรลุฌานระดับเสวียนอู่ชั่วคราว เมื่อหมดฤทธิ์ยา พลังก็จะเวียนกลับเข้ามาในตัวนางอีกครั้ง
เมื่อไม่มีการควบคุมเหมือนตอนแรก พลังทั้งหมดก็วิ่งพล่านอยู่ภายในตัวนาง จนทำให้ไปกระทบเส้นลมปราณ นางเจ็บปวดจนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง
ต่อให้รู้ดีว่าผลข้างเคียงของสมอจีนจะทำให้ลมปราณแตกซ่าน แต่เฟิงหรูชิงก็มีวิธีรับมือกับมัน!
นางกัดฟันแน่น รวบรวมพลังวิเศษจากจุดตานเถียนออกมา ใช้พลังปะทะกับอีกพลังภายในร่างกาย
การปะทะที่รุนแรงนั้นส่งผลกับร่างกายของนางมิใช่น้อย แต่ถึงอย่างไรนั้น เฟิงหรูชิงก็ไม่ยอมแพ้ นางรวบรวมพลังจากจุดตานเถียนเพื่อปะทะอีกครั้ง!
โชคดีที่จุดตานเถียนนั้นมีปราณกระบี่ดำที่จะคอยส่งพลังวิเศษอย่างต่อเนื่อง นี่ทำให้นางมีพลังเพียงพอที่จะต่อสู้กับพลังแห่งสมอจีนได้อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย…
แต่ไม่รู้ทำไม พลังของสมอจีนนั้นช่างแข็งแกร่งนัก พลังวิเศษของนางแทบจะต้านทานไม่ไหว
หากยังฝืนต่อไปละก็ ลมปราณได้แตกซ่านเป็นแน่แท้ บัดนั้น นางคงได้นอนเป็นอัมพาตจริงๆ !
“ไม่มีทาง ข้าจะไม่ยอมนอนเป็นอัมพาต ข้ายังมีครอบครัวที่ต้องดูแล ไหนจะยังมีลูกที่ต้องเลี้ยงดูอีก!”
“ข้าไม่เชื่อหรอก ว่าข้าจะพ่ายแพ้ให้กับยาวิเศษ!”
ฟึบ!
ขณะที่พลังของสมอจีนกำลังจะโจมตีเส้นลมปราณของนางอีกครั้งนั้น จู่ๆ พลังอันมหาศาลก็ปรากฏขึ้น พลังทั้งสองก็ได้ทำสงครามต่อสู้กันภายในร่างกายของนาง ผลพวงที่ตามมานั้นได้แผ่ขยายไปจนทั่วอวัยวะในร่างกายของเฟิงหรูชิง ทำให้นางกระอักเลือดออกมา
ในตอนที่พลังวิเศษกำลังจะต้านทานพลังของสมอจีนไม่ไหวนั้น เฟิงหรูชิงก็บังเอิญเห็นว่าตรงจุดตานเถียนของนาง ปรากฏอีกร่างหนึ่งขึ้นมา…
ใช่แล้ว!
มีเงาใครคนหนึ่ง ปรากฏที่กลางร่างกายของนาง!
ภาพที่เห็นทำให้เฟิงหรูชิงนั้นใจสั่นสะท้าน ร้อนรนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
……………………
ตอนที่ 488 หนานเสียน นั่นใช่เจ้าหรือไม่ (2)
แต่ไม่นาน เฟิงหรูชิงก็สังเกตเห็นว่าเงานั้น…ดูคุ้นตาเหลือเกิน…
มีส่วนคล้ายกั๋วซือ แต่ดูไปดูมาก็ไม่คล้ายเขา
ผมของกั๋วซือนั้นดำขลับกว่าท้องฟ้ายามราตรี
ชายที่อยู่ภายในร่างของนางนั้น…สวมชุดขาว ผมขาวทั้งหัว หว่างคิ้วมีรอยขีดสีเงินอยู่ คล้ายเทพและคล้ายมารในเวลาเดียวกัน ดูสง่างามจนมิอาจหาที่เปรียบได้
เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นมาเฟิงหรูชิงเห็นพลังของสมอจีนที่ต่อสู้กับพลังวิเศษ มันวิ่งไปวิ่งมาในกายของนางราวกับเจอผีหลอกจนเฟิงหรูชิงสัมผัสได้ว่า พลังของสมอจีนนั้นเหมือนคนที่กลัวจนตัวสั่น…ใช่แล้ว ถึงมันจะเป็นแค่พลัง แต่มันก็กลัวเป็น!
ขณะที่เฟิงหรูชิงกำลังตกอกตกใจอยู่นั้น พลังของสมอจีนที่เดิมทีทำตัวโอหังก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ภายในร่างกายของนาง ก็ค่อยๆ กลับคืนสู่ภาวะปกติอีกครั้งชายคนนั้นหันมา สายตามองไปยังดวงจิตรับรู้ของเฟิงหรูชิง
สายตาของเขาเศร้าโศก นิ้วเรียวยาวนั้นต้องการที่จะสัมผัสไปที่ดวงจิตรับรู้ของเฟิงหรูชิง อยากจะบรรยายความคิดถึงจนสุดหัวใจออกไปให้นางรับรู้ทั้งหมด
เพียงแต่ เขาไม่มีโอกาส
เขากลายเป็นแสงสว่างที่ค่อยๆ สลายหายไป เริ่มจากปลายนิ้วไปจนถึงทั่วร่าง
…
หน้าเตียงแกะสลัก
หนานเสียนกระอักเลือดออกมา ร่างของเขาโอนเอนเล็กน้อย รวบรวมแรงที่มีจับเสาเตียงเอาไว้ บังคับตัวเองให้ยืนอยู่ได้
“นายท่าน!” เจ้างูเขียวหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม แววตาของมันเต็มไปด้วยความกังวลใจ
“ข้าไม่เป็นอะไร”
หนานเสียนเช็ดเลือดที่มุมปาก เขายิ้มน้อยๆ “ไม่นาน นางก็จะฟื้นขึ้นมา”
“จะไม่เป็นไรได้อย่างไร” เจ้างูเขียวพูดเสียงสะอื้น “นั่นคือวิญญาณหลักของท่าน ท่านต้องการจะช่วยองค์หญิง เลยถอดวิญญาณหลักของท่านออกมาเพื่อสิงเข้าไปในร่างของนาง ถึงแม้ท้ายที่สุดท่านจะดึงมันกลับออกมา ถึงแม้วิญญาณหลักของท่านจะกลับเข้าร่างเดิมแล้ว แต่การที่วิญญาณออกจากร่าง แม้เพียงแค่วินาทีเดียว ก็ทำให้มันบาดเจ็บสาหัสได้!”
คนมีทั้งหมดเจ็ดวิญญาณ
วิญญาณหลักนั้นสำคัญที่สุด ไม่เพียงแค่เพราะมันจำเป็นต่อการกลับชาติมาเกิด แต่การจะเป็นหรือตายนั้นขึ้นอยู่กับวิญญาณหลักด้วย
เจ้างูเขียวแทบจะไม่เชื่อว่าหนานเสียนทำเพื่อเฟิงหรูชิงได้ถึงขั้นนี้!
การถอดวิญญาณหลักออก มีเพียงแต่ผู้มีฌานแกร่งกล้าเท่านั้นถึงจะสามารถทำได้ แต่การความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนั้น ไม่ใช่คนทั่วไปจะแบกรับไหว!
นอกจากนี้ หากวิญญาณหลักได้รับความเสียหายเพียงนิดเดียว ต่อไป การบาดเจ็บของเขาจะไม่มีทางรักษาได้อีก ต่อให้ใช้ยาวิเศษเยอะแค่ไหนก็จะไม่เห็นผลอีก!
พลังการต่อสู้ของวิญญาณหลักนั้น มีเพียงแค่หนึ่งส่วนสิบของร่างกาย หากมันกลับเข้าร่างไม่ได้อีก ชีวิตของเขาก็คงต้องจบลงแค่นี้!
“เพราะข้าไม่ได้ปกป้องนางให้ดี ดังนั้นข้าต้องรับผิดชอบ”
“…”
เจ้างูเขียวจะร้องไห้
คราวนี้ ไม่ใช่เพราะมันเป็นห่วงหนานเสียน เพียงแค่มันรู้สึกอิจฉาที่เห็นคนรักกันจนรู้สึกปวดใจ
นายท่านแค่ยอมรับว่าชอบองค์หญิงมันยากนักหรือ ถึงต้องใช้เวลาเช้าจรดเย็นเพื่อหาข้ออ้าง
“งูน้อยหรือ”
เฟิงหรูชิงค่อยๆ ได้สติฟื้นขึ้นมา นางยังคงปวดตามเนื้อตามตัว มองไปเห็นดวงตาเศร้าโศกของเจ้างูเขียว
เจ้างูน้อย…เป็นอะไรไป
หนานเสียนมองด้วยสายตาไม่แยแส เขาคว้าคอของเจ้างูเขียวแล้วโยนออกไปนอกหน้าต่าง เขาพูดด้วยท่าทางนิ่งๆ “ที่นี่ไม่มีงู”
“…” เฟิงหรูชิงร้องอ๋อ “ข้าจะบอกว่าข้าหิวนิดหน่อย อยากจะ…”
“เมื่อครู่เจ้าคงฟังผิด ความจริงข้าเลี้ยงงูเอาไว้ เพียงแต่มันไม่เชื่อฟัง ข้าจึงโยนมันทิ้งไป หากว่าเจ้าต้องการ ข้าจะจับเอากลับมาต้มน้ำแกงให้ดีหรือไม่”
……………………….
