ตอนที่ 493 หนานเสียน นั่นใช่เจ้าหรือไม่ (7)
น่าหลานจิ้ง…
แม่ทัพเฒ่าขมวดคิ้ว ผ่านไปสักครู่เขาก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาแล้วเขวี้ยงจอกเหล้าไปที่พื้น สีหน้าซีดขาว
ในที่สุดเขาก็รู้สักทีว่าจวนแม่ทัพขาดอะไรไป!
ช่วงก่อนหน้านี้ด่านชายแดนมีเหตุคับขัน ฉางเฉียนกับจิ้งเอ๋อร์นำทัพไปที่นั่น บัดนี้ยังไม่กลับมา!
แต่เขากลับลืมลูกชายกับหลานชายไปเสียสนิท!
“ท่านฉิน ท่านรีบนำทัพไปด่านชายแดนกับข้า! ข้าจำได้ว่าเจ้าชาติชั่วหลิวอวี๋นเซียวเคยบอกไว้ มีผู้มีฌานแก่กล้ารอฉางเฉียนอยู่ที่ด่านชายแดน! พวกเราต้องรีบออกเดินทาง หากขุนศึกตระกูลน่าหลานต้องบาดเจ็บล้มตายเพราะความประมาทของข้า ต่อให้ข้าต้องตายเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง ก็ไม่อาจชดเชยความผิดได้!”
แม่ทัพเฒ่าร้อนใจจนน้ำตาไหลออกมา คนเหล่านั้นคือขุนศึกของตระกูลน่าหลานเชียวหนา!
เป็นความผิดของเขาเอง เขาสมควรตาย! เรื่องสำคัญขนาดนี้ยังลืมได้ แถมยังมีกะจิตกะใจมานั่งดื่มเหล้าสบายๆ !
ฉินเฟยหยางอึ้ง เดี๋ยวนะ ท่านควรจะเป็นห่วงฉางเฉียนกับน่าหลานจิ้งหน่อยมิใช่หรือ
อีกอย่าง ท่านลืมเรื่องลูกชายกับหลานชายตัวเองไปได้อย่างไร
แต่นี่ไม่ใช่เวลามาพูดอะไรให้มากความ เขารู้ว่าเหตุการณ์นี้สำคัญใหญ่หลวง เขาจึงบอกลาแล้วออกจากจวนแม่ทัพไปอย่างรวดเร็ว
…
เรือนส่วนในของบ้านสกุลถัง
เมื่อเกิดเสียงดังสนั่นขึ้น บานประตูก็ถูกถีบกระเด็นออก
น่าหลานเยียนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ด้านหลังนางมีกลุ่มคนของจวนเฟิงอวิ๋นติดตามมาด้วย นางโยนตัวถังอวี้ที่ถูกอัดจนสภาพเจียนตายลงบนพื้น
เมื่อได้ยินเสียงดัง ไม่เพียงแค่บรรดาสัตว์วิเศษเท่านั้น กลุ่มคนที่อยู่ในบ้านสกุลถังต่างวิ่งกรูกันมา
ทันใดนั้น ใบหน้าที่ดูคุ้นเคยก็ปรากฏต่อสายตาคนทั้งหลาย
น่าหลานเยียนยังคงผอมเพรียวเช่นเดิม เป็นเพราะพิษของดอกจื่อยวนถูกถอนไปแล้ว นางจึงอาการดีขึ้นมาก
สายตาของถังลั่วเมื่อมองไปเห็นหรงเยียนแล้ว ก็ไม่อาจละสายตาไปได้อีกเลย
เหมือนเวลาถูกหยุดเอาไว้ ในดวงตาของเขามีเพียงคนในชุดสีเหลืองอ่อน
“เยียนเอ๋อร์…” เขาเสียงแหบเครือ และไม่อาจละสายตาออกจากใบหน้าของหญิงผู้นั้นได้
เขากลัวว่าชาตินี้จะไม่ได้เห็นนางอีกแล้ว!
“ท่านพ่อ!” ถังอวี้เงยหน้าขึ้น สายตานางจับจ้องไปที่ถังอวี้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนจะขาดใจตาย “ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย ข้าถูกพวกเขาทรมานจนจะตายอยู่แล้ว!”
คนพวกนี้ไม่คู่ควรที่จะเรียกว่ามนุษย์!
พวกเขาทำร้ายนางจนกระดูกหักไปทั้งตัว แล้วรักษามันกลับมาใหม่ เสร็จแล้วก็ทุบตีจนนางกระดูกหักอีกครั้ง
แต่ละครั้ง นางเจ็บปวดทรมานเกินกว่าคนจะรับไหว
นางคิดว่าตายไปเสียยังดีกว่ามาทนถูกทรมานครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้!
ถังลั่วไม่มองถัวอวี้เลยแม้แต่น้อย เขามองดูน่าหลานเยียนตาไม่กะพริบ
“เยียนเอ๋อร์ เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่”
พิษของดอกจื่อยวนไม่มียาใดรักษาได้!
ในเมื่อเยียนเอ๋อร์ไม่เป็นอะไรมาก นั่นแสดงว่า…นางไม่ได้ถูกพิษ?
“ข้าไม่เป็นอะไร” น่าหลานเยียนหน้านิ่ง “แต่ลูกสาวข้าช่วยข้าไว้จนนางต้องนอนทรมานอยู่บนเตียง ความเจ็บปวดทรมานแบบนี้ ข้าจะคืนให้พวกเจ้าทั้งหมด!”
ในขณะที่ฉินเฉินกำลังเดินออกไป คำพูดน่าหลานเยียนก็ลอยไปที่หูเขา ความตกใจทำให้สีหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มเปลี่ยนไปทันที
“ท่านว่าอย่างไรนะ ชิงชิงเป็นอะไรหรือ”
น่าหลานเยียนเงยหน้าขึ้นมองหน้าของชายหนุ่ม
ไม่รู้เพราะเหตุใด ทั้งๆ ที่นางเพิ่งเคยพบชายหนุ่มคนนี้เป็นครั้งแรก แต่นางรู้สึกดีกับเขาอย่างน่าประหลาด
สีหน้าของนางผ่อนคลายลงมาก
แต่เมื่อนึกถึงท่าทางเจ็บปวดทรมานของเฟิงหรูชิง นางก็รู้สึกโมโหและกำหมัดแน่น
“เพื่อช่วยชีวิตข้า นางเลยหมดสตินอนอยู่บนเตียง ตอนนี้ยังไม่ฟื้น”
……………………..
ตอนที่ 494 บาปกรรมของถังอวี้ (1)
ใบหน้าอันสง่างามของฉินเฉินดูไม่สบอารมณ์ เขาท่าทางเคร่งขรึม ทุกคนต่างสัมผัสได้
“ข้าจะไปหานาง”
น่าหลานเยียนเปลี่ยนสีหน้าไม่ให้ดูโมโหนัก “เทียนอวี้คอยดูแลนางอยู่ ตอนนี้ข้าแค่ต้องการ…เอาคืนความเจ็บปวดตลอดสิบปีของข้า และที่ลูกสาวข้าได้รับอยู่ตอนนี้เท่านั้นเอง!”
…
ถังลั่วปากสั่น เขาเดินตัวสั่นมาหาน่าหลานเยียน
นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“เจ้าเกลียดคนสกุลถังของพวกเราขนาดนี้เชียว? ไม่เคยคิดถึงสิ่งดีที่ข้าทำกับเจ้าบ้างเลยหรือ”
สิบปีที่ผ่านมา เขาขังนางไว้ก็จริง แต่ที่ทำไปก็เพราะรักนาง!
ชีวิตเขาคือของนาง!
ที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพื่อรักษานางไว้ เขาจะทำร้ายผู้หญิงที่เขารักที่สุดได้อย่างไร
แต่เหตุใดในแววตาของน่าหลานเยียน จึงมีเพียงความเกลียดชังที่ชัดเจนเช่นนั้น
หัวใจของถังลั่ว ราวกับถูกมีดกรีดจนแหลกเหลว ความเจ็บปวดนั้นยากเกินบรรยาย
เหลยอวิ๋นสีหน้าเคร่งขรึมในขณะที่เขาจะพูด น่าหลานเยียนยกมือขึ้นห้ามไว้ เขาจึงไม่ได้พูดออกมานางมองถังลั่วด้วยสายตาเย็นชา รอยยิ้มของนางดูเย้ยหยัน
“ดีกับข้าหรือ เจ้าดีกับข้าแต่ปล่อยให้นางเด็กบ้านั่นมารังแกข้า ปล่อยให้หมอมาทำร้ายข้าอย่างนั้นหรือ” น่าหลานเยียนพูดด้วยน้ำเสียงถากถาง “ทั้งๆ ที่ถังอวี่รู้ว่าข้ารับทนรับความกระทบกระเทือนทางจิตใจไม่ได้ แต่ก็ยังเอาเรื่องลูกสาวข้ามายั่วข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า พอข้าหมดสติไป นางก็เอาเข็มมาแทงข้าจนมีบาดแผลเต็มตัว คนสกุลถังของเจ้าช่างดีกับข้าเหลือเกิน!”
น่าหลานเยียนในสมัยก่อน สติสัมปชัญญะไม่สมบูรณ์ ไม่รู้เรื่องรู้ราว บัดนี้นางฟื้นคืนสติจึงเข้าใจเรื่องราวทั้งหลายโดยกระจ่าง
ถังลั่วหันหน้าควับ จ้องมองถังอวี้ด้วยความโมโห
เขาเคยเห็นถังอวี้ทำร้ายเยียนเอ๋อร์ครั้งหนึ่ง แต่ถังอวี้บอกกับเขาว่า ที่นางทำไปทั้งหมดก็เพื่อเยียนเอ๋อร์กับเขา นางรู้สึกขัดหูขัดตาที่เยียนเอ๋อร์ชอบเอาเอี๊ยมเด็กมากอดราวกับคิดถึงลูก นางจึงถือโอกาสเอาเอี๊ยมไปจากนาง
คิดไม่ถึงว่า ถังอวี้จะกล้าทำแบบนี้บ่อยๆ?
จนกระทั่งป่านนี้ เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย!
ถังอวี้ก้มหน้า ตอนนี้ไม่ว่านางจะแก้ตัวอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ต่อหน้าผู้มีฌานแก่กล้าของจวนเฟิงอวิ๋น พ่อนางก็ช่วยอะไรไม่ได้ ยิ่งแก้ตัวไปก็มีแต่จะเสียกับเสีย…
เมื่อเห็นสีหน้าของถังอวี้ ถังลั่วก็หมดความสงสัย
เขาโกรธจนตัวสั่น แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“อวี้เอ๋อร์ ข้าคิดว่าเจ้าจริงใจกับเยียนเอ๋อร์ ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าจะทำแบบนี้กับนาง” เขาหันหลังกลับ สีหน้าเศร้าโศก เสียใจอย่างมาก “เยียนเอ๋อร์ ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้เลยจริงๆ ข้ามีแต่…ความจริงใจกับเจ้ามาตลอด”
จริงใจ?
น่าหลานเยียนชักกระบี่ออกมา แล้วค่อยๆ เคลื่อนไปใกล้ๆ ถังอวี้
“ความจริงใจที่เจ้ามีต่อข้า เจ้ายอมเชื่อถังอวี้แต่ไม่คิดจะเชื่อข้า ข้าบอกว่านั่นคือดอกจื่อยวน เจ้าเชื่อข้าบ้างหรือไม่”
ถังลั่วตัวแข็งทื่อ เขาสีหน้าเจื่อน และพยายามจะแก้ตัว
“เยียนเอ๋อร์ ถ้าเป็นพิษของดอกจื่อยวนจริง เจ้าคงตายไปแล้ว ต่อให้อวี้เอ๋อร์เหี้ยมโหดขนาดไหน ก็คงไม่ฆ่าคน…เจ้าคงเข้าใจคนสกุลถังผิดไป ข้าอธิบายได้”
“ฮ่าๆ ๆ!” น่าหลานเยียนหัวเราะไม่หยุด ระหว่างที่หัวเราะ น้ำตาของนางก็ไหลนองหน้า
นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความเคียดแค้น มันรุนแรงจนทำให้ถังลั่วใจหวิว
ถังลั่วยังไม่ทันตอบสนองอะไร น่าหลานเยียนก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว กระบี่ของนางพุ่งตรงไปที่เขา กระบี่ที่ฟันไปกลางอากาศนับครั้งไม่ถ้วน เฉือนลงบนกายของถังลั่วราวกับสายฝนที่ไม่รู้ว่าตกลงมาเมื่อไร ชั่วพริบตา ร่างกายของเขาก็ดูคล้ายกับผ้าที่ขาดวิ่น เต็มไปด้วยบาดแผล เลือดไหลนอง
……………………..
