ตอนที่ 505 ขอคารวะเหล่านักรบชายแดน (5)
ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้ การที่สองแคว้นสู้รบกัน ฆ่าแม่ทัพของฝ่ายศัตรูได้ก็เพียงพอแล้ว การเหยียดหยามผู้อื่นเช่นนี้…มันใช้ได้ที่ไหน
“ชิงหย่วน!”
จื่อเยียนเห็นชิงหย่วนกำลังจะมุ่งไปข้างหน้า นางจึงรีบดึงแขนเขาเอาไว้ นางใจเต้นตุบตับ
น่าหลานฉางเฉียนกับน่าหลานจิ้ง…
พวกเขามาที่ด่านชายแดนแล้วหรือนี่
ดูสภาพแล้ว ต้องไม่รอดแน่นอน!
เมื่อนึกถึงสิ่งที่แคว้นหลิวอวิ๋นทำกับแคว้นหลงอ้าว บัดนี้ได้เห็นน่าหลานฉางเฉียนถูกเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า นางรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก เป็นความสุขจากการที่เหมือนได้เอาคืน
“ชิงหย่วน คนคนนั้น…คืออดีตคู่หมั้นของข้า”
ชิงหย่วนหยุดนิ่งอยู่กับที่
เขารู้ว่าจื่อเยียนเคยมีคู่หมั้นชื่อน่าหลานจิ้ง แต่สุดท้ายทั้งสองคนก็จบกันไป
คนคนนั้น…คือน่าหลานจิ้งหรือ
จื่อเยียนก้มหน้า แววตาของนางเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “ตอนนั้น เสด็จพ่อจะให้ข้าแต่งงานกับน่าหลานจิ้ง ข้าไม่ได้ชอบเขา ใครจะรู้ว่าน่าหลานจิ้งจะมาคอยเอาอกเอาใจข้าถึงแคว้นหลงอ้าว…ต่อมา เขากับนางกำนัลของข้าคนนั้นชอบพอกัน ผู้หญิงคนที่เจ้าได้เจอคราวก่อนน่ะ”
ชิงหย่วนอึ้ง ในหัวของเขามีภาพของนางกำนัลที่มีผ้าคลุมหน้า ไม่รู้ทำไม ในขณะที่เขาย้อนนึกถึงนางกำนัลคนนั้น เขาต้องรู้สึกแปลกๆ
แต่ความรู้สึกนั้น ไม่นานก็หายไป
“อย่างไรต่อหรือ” ชิงหย่วนขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถาม
จื่อเยียนยิ้ม “ข้าไม่เคยคิดแย่งคนรักมาจากใคร ด้วยเหตุนี้ข้าเลยยกน่าหลานจิ้งให้นาง ใครเลยจะรู้ว่า น่าหลานจิ้งเป็นคนลุ่มหลงในความรัก พอเขาหลอกนอนกับนางเสร็จก็ทิ้งนางไป สุดท้ายพอนางตามตอแยเขา เขาก็วางยาพิษนางจนทำให้นางเป็นใบ้ และยังทำให้นางเสียโฉม! ข้าสงสารนางจึงให้นางคอยติดตามข้ามาตลอด”
ชิงหย่วนเป็นคนที่ถ้ารักใครแล้ว จะไม่สืบดูภูมิหลังของคนคนนั้น
ดังนั้น นอกจากการที่เขารู้ว่าจื่อเยียนเคยมีคู่หมั้นมาก่อน เรื่องอื่นๆ เขาไม่เคยให้ใครช่วยสืบให้เขาเลย
อีกอย่างการที่สองแคว้นยกเลิกการหมั้น แคว้นหลงอ้าวไม่มีทางป่าวประกาศให้คนรู้
สกุลน่าหลานเองก็รู้สึกเสียหน้าจากการถูกถอนหมั้น จึงไม่ได้บอกให้ใครรู้
จึงทำให้…จนบัดนี้ยังไม่มีใครรู้เหตุผลที่มีการถอนหมั้น
“คนสกุลน่าหลาน เป็นถึงแม่ทัพเจิ้นกั๋ว[1] จะมีลูกหลานขี้แพ้แบบนี้ได้อย่างไร” ชิงหย่วนขมวดคิ้ว แววตาดูเหยียดหยาม
หากเขารักใครสักคน เขาไม่สนใจฐานะของอีกฝ่ายแน่นอน และไม่มีทางแตะต้องกายของหญิงผู้นั้นก่อนแต่งงานเด็ดขาด
คนเลวทรามอย่างน่าหลานจิ้ง ไม่สมควรได้รับความช่วยเหลือ!
เมื่อคิดถึงสิ่งที่นางกำนัลที่มีผ้าคลุมหน้าคนนั้นเคยเผชิญมา ชิงหย่วนส่ายหน้า มีท่าทีสงสาร “แม่นางคนนั้นช่างน่าเวทนายิ่งนัก การเจอกับผู้ชายเลวๆ ทำให้นางต้องประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้”
จื่อเยียนหลับตาลงเพื่อปิดบังแววตาอันชั่วร้าย
เมื่อนางลืมตาขึ้น แววตาของนางก็ดูอ่อนโยนและมีความสุข
“ชิงหย่วน เจ้าไม่เข้าใจโลกนี้เลยสักนิด นางกำนัลของข้าคนนั้น นางก็แค่อยากเกาะพวกผู้มีอำนาจ ไม่อย่างนั้นนางคงไม่ยั่วยวนเขาทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาเป็นคู่หมั้นของข้า สุดท้ายถูกเขาทิ้งไปก็ถือว่าสมควรแล้ว ข้าเห็นใจนาง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าข้าจะยอมรับการกระทำของนางได้”
จื่อเยียนยิ้มน้อยๆ แววตาของนางดูบริสุทธิ์ “ในความคิดของข้า อำนาจก็เหมือนภาพลวงตา ตอนนี้เจ้าเป็นคนของจวนเฟิงอวิ๋น แต่ถ้าสักวันหนึ่ง จะต้องจากจวนเฟิงอวิ๋นไป พเนจรสุดหล้าฟ้าเขียว ต่อให้ต้องนอนกลางดินกินกลางทราย ข้าก็จะขอติดตามเจ้าไป”
ชิงหย่วนรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เดิมทีเขากำลังรู้สึกสงสารนางกำนัลคนนั้น แต่เมื่อได้ยินคำพูดของ
จื่อเยียนแล้ว ความรู้สึกดังกล่าวก็หายไปทันที
…………………………
ตอนที่ 506 ขอคารวะเหล่านักรบชายแดน (6)
แม้แต่กับนางกำนัลคนนั้น เขาก็ไม่มีความรู้สึกดีๆ อะไรอีก
“จื่อเยียน เจ้าวางใจเถอะ ชาตินี้ ข้าจะไม่มีวันให้เจ้าต้องลำบาก ข้าจะให้เจ้ามีชีวิตอยู่อย่างผาสุก!”
ไม่ว่าจะมีคนของจวนเฟิงอวิ๋นสักกี่คนที่ขัดขวางการแต่งงานของเขากับจื่อเยียน เขาก็จะแต่งงานกับนางให้ได้!
“ไปกันเถอะ”
ชิงหย่วนถอนหายใจ หันหลังกลับและเตรียมเดินอ้อมไป
…
ในสนามรบ
เต็มไปด้วยการฆ่าฟันและกลิ่นคาวเลือด เฝิงชิงเยียบศีรษะน่าหลานฉางเฉียนไว้ น่าหลานฉางเฉียนนอนอยู่บนพื้น เขาหายใจด้วยความลำบาก
“น่าหลานฉางเฉียน เจ้าช่างรักศักดิ์ศรีเสียจริงนะ! ถ้าเจ้ายอมแพ้ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า!”
เฝิงชิงท่าทีเย็นชา เขามองดูชายที่เหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้าด้วยสายตาเหยียดหยาม น่าหลานฉางเฉียนให้แขนยันพื้น เขาพยายามออกแรงที่มีทั้งหมด เสียงดังฟึบ เขาลุกขึ้นยืน ในขณะที่ตัวเฝิงชิงต้องถอยไปข้างหลัง
เขายืนเซ แต่ยังคงมุ่งมั่น ใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่น รอยยิ้มของเขาดูเย้ยหยัน
“เฝิงชิง ข้าเป็นขุนศึกของตระกูลน่าหลาน ข้าไม่มีทางยอมแพ้หรอก!”
น่าคือจิตวิญญาณของคนสกุลน่าหลาน!
เขาค่อยๆ หลับตาลง ผ่านไปสักครู่ก็ลืมตาขึ้น
“ขุนศึกตระกูลน่าหลานทุกคน ข้างหลังของพวกเราคือดินแดนที่เราต้องรักษาไว้! แถมยังมีพวกชาวบ้านที่ไม่อาจต่อสู้ หากปล่อยให้คนพวกนี้บุกเข้าไปในดินแดนของเราได้ บ้านเมืองจะนองเลือด ผู้คนล้มตายมากมายนับไม่ถ้วน!”
“ทหารตระกูลน่าหลานทุกคนจงฟังคำสั่งของข้า จงรวมตัวกันระเบิดพลีชีพ ต่อให้วิญญาณของพวกเราไม่เหลืออยู่ แต่กายของเราจะคงอยู่ตลอดกาล เลือดเนื้อของเราจะเป็นดั่งปราการเมืองป้องกันผู้รุกรานพวกนี้!”
“พวกเราขอสาบานด้วยชีวิตว่าจะรักษาด่านชายแดนนี้ไว้ให้ได้!”
…
ชิงหย่วนหยุดเดิน เขาหันหลังกลับไป ภาพที่เห็นคือสีหน้าอันเด็ดเดี่ยวของคนทั้งหลาย ประทับเข้าไปในภาพความทรงจำของเขา หากจวนเฟิงอวิ๋นมีภัย เขาและเพื่อนผู้พิทักษ์คนอื่นๆ จะปกป้องผู้อาวุโสไว้โดยไม่คำนึงถึงชีวิต แต่ถ้าจะให้เขาปกป้องศิษย์ทั่วไปสักคนหนึ่ง เขาคงไม่เสียสละเช่นนี้ แต่แม่ทัพตระกูลน่าหลานคนนั้น…กลับเสียสละโดยไม่เสียดายชีวิต เพียงเพื่อชาวบ้านธรรมดาๆ!
เมื่อวิญญาณแตกทำลายเพราะการระเบิดพลีชีพ ก็จะไม่มีโอกาสได้กลับมาเกิดใหม่อีกเลย!
เขาใช้วิญญาณที่สามารถเดินทางท่องไปในสังสารวัฏฏ์แลกกับการรักษาดินแดนมาตุภูมิ!
ในทวีปชางเยว่คงมีเพียงแม่ทัพพวกนี้ ที่ยอมเลือกทางเดินเช่นนี้ ช่างน่าทึ่งและทนมองดูต่อไปไม่ได้ถูกต้อง ชิงหย่วนชักทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว เพื่อจิตวิญญาณของเหล่าขุนศึกตระกูลน่าหลาน!
ไม่ว่าน่าหลานจิ้งจะเคยทำผิดมามากแค่ไหน คนเหล่านี้ไม่ได้ทำผิดอะไร เขาจะยอมเห็นผู้กล้าที่ไม่กลัวตายต้องตายไปต่อหน้าต่อตาเช่นนี้หรือ
“จื่อเยียน ข้าขอโทษ แม้น่าหลานจิ้งจะเป็นคนเลว แต่คนอื่นๆ ข้าจะปล่อยไปไม่สนใจไม่ได้”
การต่อสู้ระหว่างแคว้น ไม่เกี่ยวอะไรกับโลกสันโดษเลยแม้แต่น้อย คนของโลกสันโดษไม่อาจก้าวก่ายเรื่องพวกนี้ได้ แต่ไม่รู้ทำไม ภาพของน่าหลานฉางเฉียนผู้เด็ดเดี่ยว จึงทำให้จิตใจของชิงหย่วนหวั่นไหวได้ง่ายได้เช่นนี้
ไม่มีใครไม่นับถือวีรบุรุษ!
เมื่อเทียบกับเฝิงชิงแล้ว เขารู้สึกชื่นชมน่าหลานฉางเฉียนมากกว่า!
สีหน้าของจื่อเยียนเปลี่ยนไป นางกัดริมฝีปากแน่น ทันใดนั้นดวงตาของนางก็มีประกาย นางยืนโซเซก่อนจะล้มตัวลงไปข้างหน้า
“โอ๊ย!”
เสียงกรีดร้องแสดงความตกใจ ทำให้ชิงหย่วนหันหลังกลับมา เมื่อเขาเห็นท่าทางที่จื่อเยียนล้มพับไป เขาตกใจ รีบวิ่งเข้ามารับตัวนางเอาไว้
“จื่อเยียน เจ้าเป็นอะไร” ชิงหย่วนสีหน้ากระวนกระวาย
จื่อเยียนได้รับบาดเจ็บพวกต้องการช่วยเขาหายาวิเศษ ดังนั้น เขาจะไม่ยอมให้นางเป็นอะไรเด็ดขาด!
………………….
[1] แม่ทัพเจิ้นกั๋ว (镇国将军) เป็นบรรดาศักดิ์ที่กษัตริย์แต่งตั้งให้ขุนนางฝ่ายกลาโหม เป็นตำแหน่งขั้นสูงสุด
