ตอนที่ 509 ใครอนุญาตให้เจ้าระเบิดพลีชีพวะ (3)
ใบหน้ารูปงามของชิงหย่วนเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เชื่อ ร่างกายแข็งทื่อเล็กน้อย เกรงว่านี่จะเป็นภาพหลอนของเขาเอง แม้แต่การขยับร่างกายของเขาก็ยังดูทื่อๆ ไปหมด…
สิบปี!
พวกเขาตามหานางมาสิบปีเต็ม!
ในที่สุดนางก็ปรากฏตัว?
ชิงหย่วนกำหมัดแน่น หายใจแรง ดวงตาของเขาเบิกโพลง ไม่อยากที่จะพลาดอะไรไปแม้แต่น้อย
…
น่าหลานหูเตะเฝิงชิงลงไปกองกับพื้น เหยียบเขาไปบนหัวเขาอย่างแรง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย่อหยิ่ง
แต่เขาเหมือนสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง จึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น…
ฉึก!
กระบี่ในมือของเขาหล่นลงไปปักลงที่ขาของเฝิงชิงพอดี เลือดไหลออกมาเป็นสาย เจ็บจนเขาร้องโอดครวญเสียงแหลมออกมา
แต่ในเวลานี้ ไม่มีใครสนใจเฝิงชิงเลย
ไม่ว่าจะเป็นน่าหลานหู หรือน่าหลานฉางเฉียน และแม้กระทั่งพวกของผู้เฒ่าเว่ย สายตาของทุกคนนั้น…มองจับจ้องไปยังภาพของหญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลออกไป แววตาเหล่านั้น ตกตะลึงราวกับเห็นผี ดวงตาเบิกโพลง
“จะจะจะ เจ้า…” ฉินเฟยหยางชี้นิ้วไปที่ผู้หญิงใส่ชุดกระโปรงยาวสีเหลือง หัวใจของเขาเต้นแรง ตื่นเต้นจนพูดออกมาไม่เป็นประโยค
ไม่ว่าจะหน้าตา รูปร่าง หรือบุคลิก ล้วนเหมือนกับน่าหลานฮองเฮาทั้งสิ้น ไม่มีทางจำผิดแน่นอน!
เป็นไปได้อย่างไร!
ไม่ใช่ว่านางตายไปแล้วหรือ ทำไมยังมีชีวิตอยู่ หรือว่านางเป็นผีดิบ
ต้องเป็นผีดิบแน่ๆ ใบหน้าซูบผอมเหมือนขาดสารอาหาร คงเพราะในดินสารอาหารไม่เพียงพอ ผ่านมาหลายปีนางจึงผอมโซเช่นนี้
เดิมทีเฝิงชิงอยากจะสบถด่าออกมา แต่เมื่อได้เห็นน่าหลานเยียน กลับพูดอะไรไม่ออกเหมือนจุกอยู่ที่คอ
ความหวาดกลัวและความสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
ท้ายที่สุดเขาก็ไม่สามารถทนได้ กรีดร้องเสียงแหลมออกมา ร่ำไห้อย่างน่าเวทนา
“ผีหลอก!”
น่าหลานฮองเฮา!
ทำไมน่าหลานฮองเฮาถึงลุกขึ้นมาจากสุสานได้
เพราะสี่แคว้นพร้อมใจกันตีแคว้นหลิวอวิ๋น จึงทำให้นางต้องลุกออกมาจากโลงอย่างนั้นหรือ
นางลุกออกมาจากสุสานเพื่อล้างแค้นพวกเขา!
เฝิงชิงกลัวจนจะร้องไห้
ไม่รู้ว่าน่าหลานเยียนในเวลานั้นได้สร้างปมในใจคนทั้งสี่แคว้นไว้มากน้อยเพียงไหน! เพียงแค่เห็นนางปรากฏตัวก็ทำให้สั่นไปทั้งร่าง รีบหาที่หลบซ่อนและไม่กล้าออกมาอีก!
ต่างไปจากคนอื่นที่กำลังตกใจ ขณะที่จื่อเยียนค่อยๆ หันหน้านั้นก็มองไปเห็นสายตาของชิงหย่วนที่ทั้งตื่นเต้นและดีใจ จิตใจของนางหดหู่ กำมือแน่น
ผู้หญิงคนนี้…เป็นอะไรกับชิงหย่วนกันนะ
ไม่ ชิงหย่วนเป็นของนาง นางจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งไป!
ฝีเท้าของชิงหย่วนสั่นเล็กน้อย จากที่เขากำลังจะเดินก้าวไปหาน่าหลานเยียน แต่เมื่อได้ยินคำพูดของนางนั้น เขาก็หยุดชะงักทันที
“ท่านพ่อ ท่านพี่ เสี่ยวจิ้งเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว…”
สายตาของน่าหลานเยียนมองผ่านคนนับไม่ถ้วนเพื่อจับจ้องไปยังเหล่าคนที่นางรัก
ในสายตาของนาง มองเห็นเพียงคนสกุลน่าหลาน ตั้งแต่ต้นจนจบนางไม่เห็นชิงหย่วนที่ยืนหน้าซีดอยู่ไม่ไกลเลยแม้แต่น้อย
น่าหลานหูตกตะลึง เขาเอื้อมมือที่ผิวหนังหยาบกร้าน ลูบไปที่ใบหน้าของน่าหลานเยียน
ใบหน้านั้นช่างอบอุ่น
“เยียนเอ๋อร์…เจ้า…เจ้ายังมีชีวิต”
น่าหลานหูเสียงสั่นเทา กลัวจะได้รับคำตอบที่ไม่อยากได้ยิน
เขากลัว
กลัวว่าน่าหลานเยียนจะเป็นเพียงผีดิบที่ลุกขึ้นมาเพราะโกรธยอดฝีมือของสี่แคว้น เขากลัว…ว่านี่จะเป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ เมื่อตื่นขึ้นลูกสาวเขาก็จะหายไป
น่าหลานเยียนกุมมือน่าหลานหู นางมองเห็นผมอันหงอกขาวบนหัวของพ่อ นางรู้สึกสะท้อนใจจนน้ำตาไหลลงมา
…………………….
ตอนที่ 510 ใครอนุญาตให้เจ้าระเบิดพลีชีพวะ (4)
“ข้าขอโทษ ท่านพ่อ ข้าขอโทษ ข้าผิดต่อพวกท่าน…ลูกสาวอกตัญญูคนนี้ กลับมาแล้วท่านพ่อ…”
นางคุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้เสียงหลง
น่าหลานเยียนจินตนาการออกว่าตอนที่พ่อวัยแก่ชราของนางได้ยินข่าวการตายของนาง เขาเจ็บปวดทุกข์ทรมานแค่ไหน และพี่ชายของเขาจะเศร้าโศกเพียงใด
น่าหลานจิ้งยังคงตัวสั่น เขาคอยๆ แหงนหน้าขึ้น สายตามองไปที่เฟิงหรูชิง ลูกกระเดือกของเขาขยับไปมา ในขณะที่คิดจะถามออกไป กลับพูดอะไรไม่ออก ไม่มีใครอยากทำลายบรรยากาศอันแสนสุขและแสนอบอุ่นตรงหน้า
เฟิงหรูชิงเดินมาอยู่ตรงหน้าน่าหลานเยียน นางยกมือประคองน่าหลานเยียนขึ้นมา แล้วหันไปมองน่าหลานหูด้วยรอยยิ้ม
“ท่านตา ครั้งนี้ที่ข้าจากจวนเฟิงอวิ๋นไปก็เพื่อไปรับเสด็จแม่ แต่ข้าไม่รู้ว่าเสด็จแม่ประสบพบเจอเรื่องร้ายอะไรบ้างตอนอยู่ข้างนอก ข้าเกรงว่าท่านจะเป็นกังวลจึงไม่ได้บอกให้ท่านรู้ ตอนนี้ข้าทำตามที่ท่านสั่ง พาเสด็จแม่กลับมาได้แล้ว!”
เฟิงเทียนอวี้เดินเข้ามา เขากอดน่าหลานเยียนไว้ รอยยิ้มน้อยๆ ของเขาแสดงถึงความอบอุ่นอ่อนโยน
“เยียนเอ๋อร์ ท่านแม่ทัพไม่ได้ตำหนิเจ้า เจ้าจากที่นี่ไปเพราะต้องการปกป้องพวกเรา ไม่มีใครเลยที่ถือโทษเจ้า เพราะสำหรับพวกเรา ขอเพียงเจ้ากลับมา…นั่นก็ดีที่สุดแล้ว”
น่าหลานหูน้ำตาไหลริน จู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมา หัวเราะทั้งน้ำตา แสดงถึงความดีใจและตื่นเต้น
“สกุลน่าหลานของเราทำเพื่อฮ่องเต้และราษฎรมาตลอด ในที่สุดสวรรค์ก็เมตตา ให้ครอบครัวเรากลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง!” เฟิงหรูชิงก้มหน้า ไม่พูดอะไรอีก ครอบครัวพร้อมหน้า…ยังเร็วเกินไปที่จะพูดเช่นนั้น นางยังมีน้อยชายอีกคนที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน หากยังหาตัวเขาไม่พบ ก็ยังไม่ถือว่าครอบครัวอยู่พร้อมหน้า ฉินเฉินเดินมาอยู่ข้างๆ เฟิงหรูชิง จับมือนางไว้เบาๆ แววตาของชายหนุ่มดูเด็ดเดี่ยว และใสบริสุทธิ์
“ครอบครัวของเจ้า…จะต้องอยู่พร้อมหน้า!”
ต่อให้ทวีปชางเยว่จะใหญ่แค่ไหนก็ไม่หวั่น
เขาจะทำทุกอย่างเพื่อตามหาน้องชายของนางให้พบ ให้ครอบครัวของนางได้กลับมาอยู่พร้อมหน้า!
“ท่านพี่!” ถังอิ่นพุ่งเข้ามาด้านข้างน่าหลานจิ้งโดยไม่มีใครรู้มาก่อน นางใช้นิ้วมือสัมผัสรอยแผลเป็นบนหน้าของเขาเบาๆ ท่าทางเหมือนจะร้องไห้ “ท่านพี่ ใครทำร้ายท่าน ข้าจะให้เชียนหนิงไปฆ่ามัน!”
น่าหลานจิ้งตกใจ พูดอย่างกระอักกระอ่วน “ข้าไม่ใช่พี่เจ้า”
“ข้าไม่สน ญาติของเสี่ยวชิงก็เหมือนญาติของข้า พ่อของนางก็คือพ่อของข้า พี่ของนางก็คือพี่ของข้าเหมือนกัน!”
เฟิงเทียนอวี้ที่อยู่ข้างๆ “…” จู่ๆ ลูกสาวจากไหนเพิ่มมาอีกคนเนี่ย เขาไม่รับได้หรือไม่
“แล้วสามีของนางล่ะ” ถังอิ่นสีหน้าเปลี่ยน พูดด้วยความโกรธ “ศัตรูหัวใจไงเล่า!”
“…” ผู้หญิงคนนี้…ดูท่าคงจะชอบน้องสาวของเขาจริงๆ
ถ้าจะให้นางกลับไปเป็นเหมือนปกติ เกรงว่า…คงไม่ง่ายขนาดนั้น เฟิงหรูชิงมองผ่านน่าหลานจิ้งแล้วไปหยุดอยู่ที่น่าหลานฉางเฉียน หลังจากนั้นไม่นาน นางก็หันมามองที่เฝิงชิงที่นอนกองอยู่บนพื้น นางหยีตา
“เจ้าทำร้ายท่านลุงกับพี่ชายของข้าใช่ไหม”
เฝิงชิงสีหน้าไม่สู้ดี “ครั้งนี้ที่สี่แคว้นผนึกกำลังกัน มียอดฝีมือจากโลกสันโดษคอยสนับสนุน พวกเจ้าเอาชนะยอดฝีมือที่มีฌานระดับสี่ได้ แต่ไม่รับประกันว่าจะเอาชนะคุณชายท่านนั้นได้ ถ้าเจ้ารู้จักประมาณตนล่ะก็…”
“อ้อ เจ้าหมายถึงกู้เจิ้นหยางใช่ไหม” เฟิงหรูชิงทำสีหน้าเชิงเย้ยหยัน
เฝิงชิงอึ้งไป
เขาไม่เคยพบชายจากโลกสันโดษผู้นั้นมาก่อน คนที่ติดต่อพวกเขามีเพียงนางกำนัลคนหนึ่งเท่านั้น แต่เขาเคยแอบได้ยินนางกำนัลคนนั้นเรียกชื่อชายผู้นั้นว่าคุณชายเจิ้นหยางอะไรประมาณนั้น
ทำไม…เฟิงหรูชิงถึงรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของเขา
“ช่างบัญเอิญเหลือเกิน คุณชายเจิ้นหยางคนนั้นมาเยี่ยมเสด็จแม่ข้าพอดี” เฟิงหรูชิงยิ้มออกหน้าออกตา “เจ้าอยากเจอเขาหรือไม่”
……………………………
