ตอนที่ 517 ชิงหย่วนที่อกจะแตกตาย (5)
“ผู้เฒ่าสกุลฉินแย่งเหล้าข้าดื่ม” น่าหลานหูทำทีน้อยอกน้อยใจ น่าสงสาร
น่าหลานเยียนจ้องเขม็งไปทางฉินเฟยหยาง ทำให้เขาตกใจกลัวจนแทบทรุดเข่าลง ร้องไห้จนน้ำตาอาบหน้า “แม่ทัพเฒ่า ข้าไปแย่งเหล้าของเจ้ามาตอนไหน เห็นๆ กันอยู่ว่าเจ้าแบ่งให้เอง”
น่าหลานหูฟึดฟัด “ข้าไม่สนหรอก เจ้าดื่มไปตั้งเยอะ สุดท้ายก็อ้วกออกมาจนได้ ควรจะให้ข้าได้ระบายความแค้นเคืองหน่อย”
ฉินเฟยหยาง “…”
ตาแก่นี่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย
“แล้วยังมีเจ้าหนุ่มสกุลหลิ่วนั่นอีก เกือบทำให้ลูกสาวเจ้าตาย” ชายชราพูดต่อ
น่าหลานเยียนสีหน้าดุดัน น้ำเสียงเย็นยะเยือก “ใครจะฆ่าลูกสาวข้า”
“…เสด็จแม่ เรื่องทั้งหมดมันผ่านไปแล้ว” เฟิงหรูชิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เรื่องราวเหล่านั้นมันตั้งแต่สมัยองค์หญิงคนเดิม หากในวันนี้ท่านตาพูดออกมาต่อหน้าคนมากมาย จะขายหน้าขนาดไหนนะ
“แล้วก็มีนางหลิวหรงจอมหลอกลวง ขโมยป้ายเลือดเหล็กของเจ้าไป แถมยังเลี้ยงดูชิงเอ๋อร์ให้ไม่เต็ม หนำซ้ำยังสอนให้นางเป็นคนชั่วร้ายอีก”
“…”
ท่านตา เลิกพูดได้แล้ว
นางจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
อีกอย่าง แม้จะรู้ว่าที่ท่านตาบอกว่าไม่เต็มนั้นพูดถึงน้ำหนัก แต่ท่านพูดออกมาแบบนี้ คนจะเข้าใจผิดกันได้…
น่าหลานเยียนโกรธจนหน้าบูดเบี้ยว นางลืมคนสองคนที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าไปจนหมดสิ้น
“นางตายหรือยัง ถ้ายังไม่ตาย พาข้าไปเจอนางที”
แรกเริ่ม นางรู้ว่าหลิวหรงเป็นคนวางยาเฟิงเทียนอวี้
ไม่ว่าอย่างไรตอนนั้นนางไม่มีทางปรากฏตัวออกมา
และนางก็รู้ดีว่าคืนนั้น เฟิงเทียนอวี้ไม่ได้ให้หลิวหรงเข้าเฝ้า
ก่อนที่นางจะสูญเสียความทรงจำ นางแอบไปพบชิงเอ๋อร์อยู่หลายครั้ง ตอนนั้นชิงเอ๋อร์ยังเป็นเด็กสาวที่น่าเอ็นดูและเฉลียวฉลาด
นางคิดไม่ถึงเลยว่า หลิวหรงจะลงมือกับชิงเอ๋อร์ ทำลายทั้งชีวิตของนางอย่างโหดเหี้ยม!
“ยังมีตอนที่องค์ชายของแคว้นหลงอ้าวบุกเข้ามา หากไม่ใช่เพราะชิงเอ๋อร์มาได้ทันเวลา วันนั้นเมืองหลวงก็คงล่มสลาย แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาอยากบังคับให้ชิงเอ๋อร์ไปเป็นนางสนมหยามเกียรตินาง”
น่าหลานเยียนกำหมัดแน่น โกรธจนไฟลุกโชน
ลูกสาวของนาง จะไม่ให้ใครหน้าไหนมารังแก!
“นายหญิง…”
น้ำเสียงอ่อนแรงของชิงหย่วน ต้องการจะพูดอธิบาย
น่าหลานเยียนมองชิงหย่วนด้วยสายตาโกรธเคือง “เจ้าไสหัวไปได้แล้ว จื่อเยียนยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น แค้นของแคว้นหลงอ้าว ยังต้องสะสางกับนางต่อ”
ชิงหย่วนตื่นตระหนก “นายหญิง! นั่นมันคือสิ่งที่คุณชายของแคว้นหลงอ้าวทำไว้ ไม่เกี่ยวกับ
จื่อเยียนสักนิด ข้าน้อยรู้จักนางดี นางไม่ใช่คนที่จะหลอกลวงคนอื่นได้ถึงขั้นนั้น!”
สายตาของน่าหลานเยียนมองไปยังสีหน้าที่ร้อนรนใจของชิงหย่วน
“หากว่า…ไม่ใช่ข้าเป็นคนเก็บเจ้ามากับมือ หากเจ้าไม่ได้ภักดีกับจวนเฟิงอวิ๋น บางทีเจ้าอาจจะกลายเป็นขยะไปแล้ว!”
แววตาตื่นตระหนกของจื่อเยียน มองไปที่ชิงหย่วน ดวงตางามของนางเต็มไปด้วยน้ำตา วิตกและน่าสงสาร
“ชิงหย่วน ข้ากลัว…”
คำพูดแค่สี่คำทำให้ ชิงหย่วนเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ เขาไม่ทันได้สังเกต สายตาที่หลุบลงของ
จื่อเยียนนั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้นเกลียดชัง
น่าหลานเยียนกลายเป็นนายหญิงของจวนเฟิงอวิ๋น!
เพราะอย่างนี้ น่าหลานจิ้ง…ก็ถือว่าเป็นคนของจวนเฟิงอวิ๋น!
น่าขัดใจเหลือเกิน!
ทำไมน่าหลานเยียนไม่ปรากฏตัวให้เร็วกว่านี้!
ทั้งหมดมันเป็นเพราะน่าหลานเยียน ถ้ากลับมาเร็วกว่านี้สักหนึ่งปี นางไม่มีทางถอนหมั้นเด็ดขาด!
แค่ผู้พิทักษ์ เทียบไม่ติดกับหลานชายของนายหญิงจวนเฟิงอวิ๋นหรอก!
แต่จื่อเยียนรู้ดีแก่ใจ น่าหลานจิ้งคงไม่ยอมรับนางอีกครั้ง นางคว้าไว้ได้เพียง…ชิงหย่วนคนเดียวเท่านั้น!
ชิงหย่วนคลายหมัดที่กำแน่นออก “นายหญิง ข้าน้อยยินยอมที่จะออกจากจวนเฟิงอวิ๋น แต่ว่า…ในคราวนั้น…ข้าน้อยเคยเอาตัวรับกระบี่แทนท่าน ท่านรับปากกับข้าน้อยไว้ ว่าจะทำตามสัญญาในภายหลัง ข้าน้อยขอร้องท่าน…ให้ท่านให้โอกาสจื่อเยียนอีกครั้งได้หรือไม่”
…………………….
ตอนที่ 518 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (1)
สายตาเย็นตาของน่าหลานเยียน มองไปยังชายหนุ่มที่กำลังคุกเข่าต่อหน้านางแววตาของนางนั้นราวกับมองคนแปลกหน้า
เดิมทีน่าหลานเยียนยังพอเห็นแก่มิตรภาพเก่าแก่ที่มีมากับชิงหย่วน แต่ตอนนี้น้ำใจเดียวที่เหลือให้ชิงหย่วนได้หายไปพร้อมกับคำพูดของเขาแล้ว
“เจ้าแน่ใจรึ”
หัวใจของชิงหย่วนค่อยๆ สลดลงสำหรับเขาแล้ว จวนเฟิงอวิ๋นคือบ้านของเขาให้หัวเด็ดตีนขาดอย่างไร เขาก็ไม่ยอมละทิ้งที่แห่งนี้คนในจวนเฟิงอวิ๋นทั้งหมดล้วนเป็นญาติพี่น้องเขา
แต่ว่า…ทั้งชีวิตนี้ ข้างกายจื่อเยียนเหลือเขาเพียงคนเดียว
หากเขาทอดทิ้งจื่อเยียน อย่างนั้นนางคงเหลือเพียงตัวคนเดียว เขาจะใจดำทิ้งนางให้โดดเดี่ยวได้อย่างไร…
“ข้าน้อยขออภัย นายหญิง”
บนหน้าของชิงหย่วนมีน้ำตาไหลเป็นสาย เอาหัวกระแทกพื้นอย่างรุนแรงจนเลือดอาบ ก็ยังไม่สามารถบรรยายความทุกข์ในใจของเขาได้
นัยน์ตาของน่าหลานเยียนเต็มไปด้วยความเย็นชา “เจ้าจะไม่เสียใจแน่นะ”
“ข้าน้อย…ไม่เสียใจ!” ชิงหย่วนเงยหน้าขึ้น หัวของเขาแดงฉานไปด้วยเลือด ใบหน้าแสดงถึงความมุ่งมั่นและเจ็บปวด หากให้เลือกระหว่างจวนเฟิงอวิ๋นกับจื่อเยียน ท้ายที่สุด…เขาก็เลือกจื่อเยียน
“แม้ต้องละทิ้งจวนเฟิงอวิ๋นของข้า ก็จะไม่ทอดทิ้งนางอย่างนั้นหรือ” น่าหลายเยียนยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นเหมือนกับพระจันทร์ที่สุกสกาว แววตาเหมือนดวงดาวระยิบระยับ
“ขอรับ!” คำพูดสุดท้ายนี้เหมือนใช้ความกล้าทั้งหมดที่มีของชิงหย่วน สีหน้าเขาขาวซีดราวกับกระดาษ ขบฟันแน่น
“ชิงหย่วน เจ้าลุ่มหลงในความรักเช่นนี้ ข้าก็ชื่นชมเจ้า ข้าขอให้เจ้า…ไม่เสียใจในภายหลัง”
ชิงหย่วนนั้นเป็นคนบูชาความรัก น่าเสียดายที่เขามอบให้ผิดคน คนที่มีความสัมพันธ์กับจื่อเยียนอยู่ น่าหลานเยียนไม่มีทางปล่อยให้อยู่ในจวนเฟิงอวิ๋น
ผู้หญิงอย่างจื่อเยียนนั้นเพียงอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ ดูแผนการณ์ของนางออกหมด มีเพียงหมากในกระดานอย่างชิงหย่วนที่มองไม่เห็นด้านที่แท้จริงของนาง
ดังนั้นนางจะช่วยให้เขาสมหวัง ถือเป็นมิตรภาพสุดท้ายที่จะมอบให้หลังจากนั้น ชิงหย่วนกับจวนเฟิงอวิ๋น…ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก
“เสด็จแม่” เฟิงหรูชิงก้าวออกมาอย่างยิ้มแย้ม “หากท่านพูดจบแล้วล่ะก็ ต่อไปก็ตาข้าแล้ว”
น่าหลานเยียนงุนงงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร นางเดินถอยหลังไปสองก้าว ดวงตางามมองไปที่เฟิงหรูชิงอย่างสงสัย
“เจ้าจะทำอะไร”
จื่อเยียนมองไปที่เฟิงหรูชิงที่ขยับมาใกล้ตนเอง สีหน้าไม่สู้ดี กัดฟันกรอดด้วยความโกรธถาม
เฟิงหรูชิงหัวเราะเบาๆ “ไม่มีอะไร แค่อยากจะพิสูจน์เจ้าสักหน่อย เจ้าชอบเขาจริงหรือ”
หากไม่ได้เกิดเรื่องราวในวันนี้ขึ้นมาละก็ หลังจากจื่อเยียนได้รู้ฐานะของน่าหลานเยียนแล้ว นางคงจะเอาเรื่องถอนหมั้นไปโยนให้เป็นความผิดเสด็จพ่อแน่ๆ
แต่จื่อเยียนไม่ได้โง่พอทีจะคิดว่าหลังจากเกิดเรื่องราวมากมาย น่าหลานจิ้งอาจจะยังเลือกนางอยู่ดังนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเฟิงหรูชิง สายตาของนางจึงหนักแน่นไม่ไหวหวั่น
“อย่างที่ข้าเคยพูดไว้ ข้าไม่ใช่ผู้หญิงที่โลภในอำนาจ ข้าชอบเขาไม่ใช่เพราะฐานะของเขาในจวนเฟิงอวิ๋น แต่เพราะเขาคือชิงหย่วน…หากวันใดเขาไม่ใช่คนของจวนเฟิงอวิ๋นอีกต่อไป ต่อให้ข้าไปตกระกำลำบากกับเขา ข้าก็เต็มใจ”
แม้ชิงหย่วนจะไม่ใช่ผู้พิทักษ์ของจวนเฟิงอวิ๋นแล้ว แต่พลังของเขายังคงแข็งแกร่งเช่นเดิม ภายในมหาทวีปนั้นนางไม่ต้องกลัวว่าจะอดตาย
“อ้อ” เฟิงหรูชิงเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “เขาเคยรับกระบี่แทนเสด็จแม่ของข้า กลับใช้เรื่องนี้เพื่อร้องขอชีวิตให้เจ้า ดังนั้นเขากับเสด็จแม่ของข้าไม่มีอะไรติดค้างกัน แต่เขายังชดใช้ให้จวนเฟิงอวิ๋นไม่หมด”
……………………….
