ตอนที่ 523 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (6)
ตุบ!
โอวหยางเหวินตัวสั่น เขานั่งจุ้มปุ๊กลงบนพื้น แววตาของเขาดูกระวนกระวาย กลืนน้ำลายอย่างฝืดๆ คอ
“นาง…พาคนมาด้วยเท่าไร”
“แค่สองคนพ่ะย่ะค่ะ”
“สองคนหรือ” โอวหยางเหวินงุนงง
ถึงอย่างไรแคว้นจื่ออวิ๋นก็มีทหารนับล้าน ยอดฝีมืออีกนับไม่ถ้วน พวกนางสองคนยังกล้าบุกมาอีกหรือ
“อีกคนคือ…”
คงไม่ใช่…ตาเฒ่าน่าหลานหูนั่นหรอกนะ
ได้ยินว่าเขายังไม่ตาย ถ้าไม่ใช่ตานี่ก็คงไม่มีคนอื่นแล้ว
“ทูลฝ่าบาท” ขันทีพูดเสียงสั่น ตัวเขามีกลิ่นฉี่คลุ้งมา แสดงให้เห็นว่าคงตกใจจนฉี่ราดมาก่อนแล้ว
“อีกคนคือ คือ…น่าหลานเยียนพ่ะย่ะค่ะ”
คำพูดนี้ราวกับมีไม้หน้าสามฟาดลงไปกลางศีรษะโอวหยางเหวินอย่างจัง
เขาอึ้งทำอะไรไม่ถูก ถามด้วยน้ำเสียงสั่นว่า “เจ้าบอกว่าอีกคนคือใครนะ”
“นางบอกว่าเป็นฮองเฮาของแคว้นหลิวอวิ๋น ชื่อน่าหลานเยียนพ่ะย่ะค่ะ”
ฮองเฮาของแคว้นหลิวอวิ๋น แต่ไหนแต่ไรมีเพียงคนเดียว
น่าหลานเยียนชื่อนี้เคยเป็นฝันร้ายของแคว้นทั้งสี่
โอวหยางเหวินตกใจ เขาพยายามจะลุกขึ้นจากพื้นหลายครั้ง แต่ก็ลุกไม่ขึ้นสักที
ตามหลักแล้ว พวกขุนนาง ขันที หรือนางกำนัลต้องรีบเข้ามาประคองเขา แต่ตอนนี้ ทุกคนต่างหวาดผวากับชื่อของน่าหลานเยียน ไม่มีใครสนใจโอวหยางเหวินที่นั่งกองอยู่ที่พื้น
“น่าหลานเยียน!”
นางตายไปแล้วไม่ใช่หรือ
นางโผล่มาได้อย่างไร
“ฝ่าบาท” ขุนนางฝ่ายบุ๋นคนหนึ่งร้องไห้โฮ “ก่อนนี้กระหม่อมเตือนแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับแคว้นหลิวอวิ๋น ต่อให้น่าหลานเยียนตายแล้ว เราก็ไม่ควรไปหาเรื่องแคว้นหลิวอวิ๋น แคว้นหลงอ้าวเป็นตัวอย่างที่ดี พระองค์ดูสิพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้เป็นอย่างไร น่าหลานเยียนโมโหจนลุกมาจากสุสาน แคว้นจื่ออวิ๋นของเรา…จะต้องเป็นเหมือนแคว้นหลงอ้าวแน่พ่ะย่ะค่ะ!”
เหล่าขุนนางที่เห็นด้วยกับโอวหยางเหวินต่างเสียดายกับสิ่งที่ทำลงไปตอนนั้น
อยู่ดีไม่ว่าดี ทำไมถึงไปหาเรื่องแคว้นหลิวอวิ๋น
ตอนนี้เป็นอย่างไร เฟิงหรูชิงมา น่าหลานเยียนก็มาด้วย!
คนหนึ่งเคยเป็นดุจฝันร้าย
อีกคนเป็น…ตัวที่ทำให้ใครๆ ต่างหวาดผวา!
“ฝ่าบาท” ขุนนางใหญ่อีกคนปาดน้ำตา พูดด้วยความทุกข์ทรมานใจ “จุดจบของแคว้นหลงอ้าวเป็นฝีมือของเฟิงหรูชิง กระหม่อมเคยทูลแล้วผู้หญิงของตระกูลน่าหลานร้ายกาจกว่าผู้ชายนัก พระองค์ไม่ทรงเชื่อ จะบุกตีแคว้นหลิวอวิ๋นให้ได้ ตอนนี้ถึงคราวซวย พวกเราจะทำอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ”
โอวหยางเหวินทำปากหมุบหมิบ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา ด้านนอกตำหนักก็มีภาพคนสองคนเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนมาอยู่ตรงหน้าของเขา
ช่วงเวลานั้น นัยน์ตาของโอวหยางเหวินเบิกโพลง หายใจติดขัด ในใจรู้สึกหวาดกลัวอย่างท่วมท้น เจ้ากรรมขาทั้งสองข้างอ่อนระทวย อยากจะวิ่งหนีก็หนีไม่ได้
“โอวหยางเหวิน ไม่ได้เจอกันนานนะ” น่าหลานเยียนยิ้มอย่างโอหัง “คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะใจกล้าขนาดนี้ เมื่อก่อนเจ้าเห็นข้าเป็นอันต้องหนี บัดนี้เจ้ากล้ากระทั่งรุกรานแคว้นหลิวอวิ๋นหรือ ฮะ?”
พยางค์สุดท้ายที่น่าหลานเยียนพูดทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของเขาขาดลง ในที่สุดโอวหยางเหวินก็รับไม่ไหว เขาหลับตาเป็นลมล้มพับลงไป
เฟิงหรูชิงอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง
ไอ้หมอนี่ตกใจจนหมดสติหน้าตาเฉย
ปอดแหกแบบนี้…ยังกล้ารุกรานแคว้นหลิวอวิ๋นอย่างนั้นหรือ
“เสด็จแม่ พวกเราพาตัวโอวหยางเหวินกลับไปให้เสด็จพ่อลงโทษเถอะเพคะ” เฟิงหรูชิงยิ้มน้อยๆ แล้วหันไปมองพวกขุนนางที่อยู่ข้างหลัง “ต่อไป แคว้นจื่ออวิ๋นถือเป็นเมืองขึ้นของแคว้นหลิวอวิ๋น กษัตริย์ของแคว้นจื่ออวิ๋น แคว้นหลิวอวิ๋นจะเป็นผู้แต่งตั้ง ส่วนพวกเจ้านั้น…”
………………..
ตอนที่ 524 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (7)
สายตาของเฟิงหรูชิงดูน่ากลัว
“ใครเป็นพวกเดียวกับโอวหยางเหวิน ก็จะกลายเป็นนักโทษของแคว้นหลิวอวิ๋นไปโดยปริยาย ต้องรับโทษตามความผิด หากใครเป็นผู้บริสุทธิ์ พวกข้าก็จะจัดการตามที่เหมาะสม”
เฟิงหรูชิงเกลียดสงครามมาแต่ไหนแต่ไร เพราะสงคราม มักทำให้ชาวบ้านและทหารที่อยู่แนวหน้าได้รับบาดเจ็บ แคว้นบางแคว้นก็กระหายการเข่นฆ่า ไม่เห็นความสำคัญของชีวิตผู้คน ผ่านไปที่ไหนก็ต้องเข้าไปปล้นฆ่า ไม่ต่างอะไรกับพวกโจรชั่วบุกปล้นฆ่าคนในหมู่บ้าน
ดังนั้นนางจึงพยายามหลีกเลี่ยงการล้มตายที่ไม่จำเป็น
แต่จะไม่ปล่อยคนที่ทำชั่วให้หลุดลอดไปได้สักคน!
เหล่าขุนนางต่างใจเสีย แต่พวกเขารู้ดีว่านี่เป็นความผิดที่โอวหยางเหวินก่อไว้ จึงต้องรับผลที่ตามมา
ผู้ชนะได้เป็นใหญ่ ผู้ปราชัยไร้ที่ยืน!
แคว้นหลิวอวิ๋นมีกำลังที่จะรวมแคว้นทั้งหลายเป็นหนึ่งเดียว!
“เสด็จแม่ พวกเราไปกันเถอะ ข้าแจงพวกสัตว์วิเศษละแวกนี้ไปแล้ว พวกมันจะมาจัดการเรื่องที่เหลือเอง” เฟิงหรูชิงหยุดก่อนจะหันไปมองเหล่าขุนนาง “อีกครึ่งชั่วยามจะมีสัตว์วิเศษมาที่เมืองหลวง พวกเจ้าต้องปล่อยให้พวกมันเข้ามา”
เหล่าขุนนางหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ตัวสั่นระริก สัตว์วิเศษจะมาที่เมืองหลวง?
แบบนี้เมืองหลวงจะไม่พินาศ ผู้คนทั้งหลายตกเป็นอาหารของพวกมันหรอกหรือ
เฟิงหรูชิงดูออกว่าพวกเขากำลังคิดอะไร นางยิ้ม “ถ้าเทียบกับคนบางพวก สัตว์วิเศษไม่ได้บ้าการเข่นฆ่าอยากที่พวกเจ้าคิดหรอกนะ ขอแค่ไม่ไปยั่วโมโหพวกมัน ไม่เข้าไปในเขตของพวกมัน พวกมันไม่มีทางฆ่าคนตามใจชอบหรอก”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงหรูชิง เหล่าขุนนางก็รู้สึกโล่งอก
ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งโล่งใจไปได้ไม่เท่าไร เฟิงหรูชิงจะพูดขึ้นมาอีก
“แน่นอนว่า พวกมันต้องอยู่ในสภาพที่กินอิ่มมาแล้วนะ”
พวกขุนนางพากันตกใจหน้าซีดอีกหน พวกเขาแทบจะร้องไห้ออกมา
ถ้าสัตว์วิเศษพวกนั้นหิวอยู่ล่ะก็ พวกมันจะกินพวกเขาหรือเปล่า
“เสด็จแม่ ไปกันเถอะเพคะ พวกเรายังต้องไปแคว้นอื่น ไปถามสารทุกข์สุขดิบฮ่องเต้แคว้นนั้นสักหน่อย”
หวังว่ารายต่อไป จะไม่ตกใจง่ายแบบนี้นะ
นางยังไม่ทันพูดอะไร ก็ตกใจหงายหลังไปเสียแล้ว
…
แคว้นเทียนเสวียน
ครั้งนี้เฟิงหรูชิงกับน่าหลานเยียนไม่ได้เข้าไปในเมืองง่ายดายเหมือนแคว้นก่อนหน้า เมื่อพวกนางไปถึงหน้าประตูเมือง ก็มีทหารมากมายนับไม่ถ้วนยกพลออกมาล้อมพวกนางทั้งสองเอาไว้
ช่างบังเอิญที่จางอวิ๋นแม่ทัพของทหารพวกนั้นเคยเจอน่าหลานเยียนมาก่อน แต่ก็มีโอกาสแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
บัดนี้น่าหลานเยียนผอมเพรียวลง มีเพียงคนที่คุ้นเคยกับนางเท่านั้นที่จะจำนางได้ การเคยเจอหน้าเพียงครั้งเดียว จางอวิ๋นไม่มีทางจำน่าหลานเยียนได้แน่นอน
แต่น่าหลานเยียนกับเฟิงหรูชิงหน้าตาคล้ายกันมาก ดังนั้นจางอวิ๋นจึงจำเฟิงหรูชิงได้
“องค์หญิง ที่นี่คือแคว้นเทียนเสวียน ท่านมาที่นี่โดยไม่แจ้งให้พวกเราทราบก่อน แบบนี้ไม่เหมาะสมกระมัง” จางอวิ๋นเดินไปข้างหน้าเพียงลำพัง เขาในชุดเกราะดูน่าเกรงขาม พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
เฟิงหรูชิงยิ้มน้อยๆ “งั้นเจ้าจงไปบอกฮ่องเต้ของพวกเจ้า ว่าที่ข้ามาวันนี้ ก็เพื่อมาเอาชีวิตเขา!”
จางอวิ๋นตะลึง
ก่อนหน้านี้ที่สี่แคว้นส่งยอดฝีมือไปยังแคว้นหลิวอวิ๋น เขารู้เรื่องนี้แล้ว แต่ไม่รู้ว่ายอดฝีมือของแคว้นทั้งสี่ถูกฆ่าทิ้งหมดเกลี้ยง
เรื่องน่าอายแบบนี้ ฮ่องเต้คงไม่บอกแม่ทัพเฝ้าประตูเมืองอย่างเขาหรอก
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่รู้ว่ายอดฝีมือถูกฆ่าตายหมดแล้ว และคิดไปว่าพวกเขาทำสำเร็จ เฟิงหรูชิงเลยพาแค่คนๆ เดียวมาล้างแค้นด้วย
“องค์หญิง ฝ่าบาทของเราไม่ให้ใครเข้าพบ เชิญกลับไปเถอะ!”
จางอวิ๋นแววตาไม่สบอารมณ์ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ยอมให้เฟิงหรูชิงผ่านประตูเมืองเข้าไป
นี่เป็นหน้าที่ของเขา!
………………………………
