เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา – ตอนที่ 529 เขามาเพื่อแก้แค้นอย่างนั้นหรือ

ตอนที่ 529 เขามาเพื่อแก้แค้นอย่างนั้นหรือ (2)

“ฮอง…ฮองเฮาหรือเพคะ”

น่าหลานฮองเฮาไม่ได้ตายไปแล้วหรือ แล้วทำไม…ฮองเฮาถึงมาปรากฏตัวต่อหน้านางได้

ร่างกายของหลิวลี่สั่นสะท้าน น้ำตาเอ่อล้นเต็มดวงตา นางกลัวว่านี่จะเป็นเพียงภาพลวงตา อีกสักพักก็จะหายไป

“เจ้าคือหลิวลี่ใช่หรือไม่” น่าหลานเยียนยิ้ม “ก่อนหน้านี้ข้าเคยได้ยินชิงเอ๋อร์พูดถึงว่าเจ้ายังอยู่กับนาง นึกไม่ถึงเลยว่าไม่ได้เจอหลายปี สาวน้อยอย่างเจ้าจะโตขนาดนี้แล้ว”

“ฮอง…ฮองเฮา”

ฮองเฮาจริงๆ ด้วย!

หลิวลี่ร้องไห้ด้วยความดีใจ บนหน้ามีน้ำตาไหลเป็นสาย

นางไม่รู้ว่าน่าหลานฮองเฮาฟื้นมาได้อย่างไร และไม่รู้ว่าในหลุมฝังศพนั้นคือใคร

นางรู้เพียงแต่ น่าหลานฮองเฮาของแคว้นหลิวอวิ๋น ยังมีชีวิตอยู่!

นี่ก็เพียงพอแล้ว!

ชิงหลิงก็ตกตะลึง “น่าหลานฮองเฮา”

บนโลกนี้ไม่คาดคิดว่าน่าหลานฮองเฮาจะกลับมา!

และเพราะข่าวที่น่าหลานเยียนยังมีชีวิตอยู่นั้นเป็นเรื่องใหญ่มาก เฟิงเทียนอวี้จึงยังไม่ได้ผลีผลามประกาศออกไป แต่รอให้น่าหลานเยียนกลับถึงแคว้นหลิวอวิ๋นก่อน จึงจะประกาศเรื่องนี้ต่อสาธารณะ

“หลิวลี่ ชิงหลิง ช่วงเวลาตอนที่ข้าไม่อยู่ มีอะไรเกิดขึ้นที่จวนองค์หญิงหรือไม่” เฟิงหรูชิงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มที่ปรากฏในดวงตา

หลิวลี่นิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตอบด้วยท่าทีเคารพ “รายงานองค์หญิง จวนองค์หญิงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพคะ เพียงแต่ก่อนหน้านี้ไม่นาน บ่าวได้ยินหลิ่วอวี้เฉินและสกุลหลิ่วมีปากเสียงกัน จึงแยกตัวออกมาจากสกุลหลิ่ว ไปอยู่กับถานซวงซวงแล้วเพคะ”

“…”

นางไม่ได้อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับหลิ่วอวี้เฉิน

ระหว่างนางและเขา กลายเป็นเพียงคนแปลกหน้ากันแล้ว

ไม่ได้เกลียดชัง แต่ก็ไม่มีอะไรต้องข้องเกี่ยวกันอีก

“แต่ว่า…” หลิวลี่กะพริบตาปริบๆ “สาวใช้เห็นหลิ่วอวี้เฉินย่องเข้ามาด้านนอกจวนองค์หญิงหลายครั้ง แล้วก็จะยืนหยุดนิ่งอยู่นานนม แต่ก็ไม่ได้เข้าใกล้จวนองค์หญิง รอจนฟ้ามืดถึงจะกลับ สาวใช้คิดว่าหลิ่วอวี้เฉินจะต้องลงมืออะไรทำอะไรสักอย่าง จึงจำเป็นจะต้องรายงานองค์หญิงเพคะ”

ถึงอย่างไรก็ตาม…นางไม่สามารถไปพบเขาได้

“หลิ่วอวี้เฉินหรือ” น่าหลานเยียนขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชา “คือคนสกุลหลิ่วที่จะฆ่าเจ้าใช่หรือไม่”

“…”

ท่านแม่ หม่อมฉันก็ต้องรักษาหน้านะเพคะ ไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกได้หรือไม่

ทันทีที่ชิงหลิงได้ยินเรื่องนี้ ก็กัดฟันกรอด ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ “ฮองเฮาเพคะ หลิ่วอวี้เฉินคนนั้นมันเป็นคนชั่ว นอกจากจะหย่ากับองค์หญิงของเรา แถมยังทำร้ายจนองค์หญิงจะฆ่าตัวตายเพคะ”

สีหน้าของน่าหลานเยียนยิ่งบูดเบี้ยว “ชิงเอ๋อร์เจ้าแต่งงานแล้ว แล้วยังถูกขอหย่าอย่างนั้นหรือ”

“…เรื่องนี้ หม่อมฉันคิดว่าหม่อมฉันอธิบายได้…” นางหันหน้า จ้องเขม็งไปยังชิงหลิง ส่งสัญญาณเตือนผ่านแววตา

ทันทีที่ชิงหลิงเห็นสายตาของเฟิงหรูชิง ก็รีบลุกขึ้นยืนและพูดต่อทันที “ฮองเฮา ไม่ได้มีเพียงแค่หลิ่วอวี้เฉิน แต่ยังมีถานซวงซวง รู้ทั้งรู้ว่าหลิ่วอวี้เฉินแต่งงานกับองค์หญิง ยังจะพยายามไต่เต้า หญิงร้ายชายชั่วคู่นี้มัน…”

“ชิงหลิง เงียบปากไปเดี๋ยวนี้!”

ภาพลักษณ์ของนาง วันนี้ ถูกสาวใช้ขยี้จนป่นปี้ไปหมดแล้ว!

ชิงหลิงมุ่ยปากด้วยความน้อยใจ “องค์หญิง ท่านเป็นคนให้บ่าวพูดไม่ใช่หรือเพคะ บ่าวเห็นสายตาที่องค์หญิงส่งมาให้”

“…”

มีสาวใช้ไม่ค่อยฉลาดควรทำอย่างไรดี ทราบแล้วตอบด้วย ด่วน!

“เสด็จแม่” เฟิงหรูชิงหันหน้าไปมอง เมื่อได้เห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของน่าหลานเยียน นางจึงกุมมือของน่าหลานเยียนเบาๆ “เรื่องราวในปีนั้น หม่อมฉันเป็นฝ่ายทำผิดก่อน ดังนั้น หม่อมฉันคงไม่โทษพวกเขา ได้แต่โทษตัวเองที่มองคนไม่ขาด เรื่องราวเหล่านั้นหม่อมฉันจัดการเรียบร้อยแล้วเพคะ อีกอย่าง ไม่ใช่เขาที่ขอหย่ากับหม่อมฉัน แต่หม่อมฉันเป็นคนขอหย่ากับเขา!”

…………………..

ตอนที่ 530 เขามาเพื่อแก้แค้นอย่างนั้นหรือ (3)

สีหน้าของน่าหลานเยียนเพิ่งจะผ่อนคลายลงได้ไม่นาน “ในเมื่อหลิ่วอวี้เฉินไม่ใช่คู่ครองที่ดีของเจ้า ในภายภาคหน้า เจ้าอย่าได้ไปมีการติดต่อกับสกุลหลิ่วอีก คนพวกนั้นไม่คู่ควรกับวงศ์ตระกูลของเรา!”

ถึงแม้นางจะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องราวอะไรขึ้น แต่การเข้าข้างเป็นสัญชาติญาณของมนุษย์ นางรู้แค่ว่า ลูกสาวของนางได้รับความไม่เป็นธรรม

แม้ว่าลูกสาวของนางจะไม่ใช่คนซักไซ้อะไรมากมาย และนางก็ไม่ใช่คนประเภทหาเรื่องใส่ตัว แต่นางจะไม่มีวันยอมให้ชิงเอ๋อร์กับสกุลหลิ่วมาเกี่ยวข้องอะไรกันอีก

เฟิงหรูชิงยิ้มหรี่ตา “นั่นมันเป็นเรื่องธรรมดา ลูกมีเป้าหมายที่ลูกต้องการ ซึ่งเป้าหมายนั้น ไม่ใช่หลิ่วอวี้เฉิน!”

ในความจริง เฟิงหรูชิงเคยคิดมาตั้งแต่แรกว่าความรู้สึกที่องค์หญิงคนเดิมมีต่อหลิ่วอวี้เฉินนั้นไม่ใช่ความรัก

เพียงแต่องค์หญิงคนเดิมมองคนไม่ขาด ไปรู้จักเข้ากับหลิวหรงและลูกของนาง

ภายใต้แผนการของเฟิงหรูซวง นางมีความรู้สึกดีๆ กับหลิ่วอวี้เฉิน แต่กลับกลายเป็นเขาไม่แต่งงานด้วย

การกระทำราวกับถูกขัดขวางความรักของพวกเขา เดิมทีเฟิงหรูชิงก็ไม่พอใจอยู่แล้ว ขอเพียงหลิ่วอวี้เฉินกับถานซวงซวงไม่มายั่วยุนางก่อน นางก็คงไม่ทำอะไรพวกเขา

หากแต่พวกเขายังกัดนางไม่ปล่อยเช่นนั้น เฟิงหรูชิงคนนี้ จะไม่ยอมเป็นฝ่ายที่ถูกเอาเปรียบ!

ใครทำผิด ก็จะต้องชดใช้!

…

บริเวณประตูจวน

หลิวหรงยืนอย่างงุนงงที่หน้าประตู เมื่อสายตามองไปเห็นสองแม่ลูกยืนคุยกันหัวเราะสนุกสนาน ความรู้สึกริษยาก็อัดแน่นเต็มอก ทำให้นางกำหมัดจนแน่น

ปัง!

องค์รักษ์ใช้เท้าถีบเข้าไป จนหลิวหรงสั่นไปทั้งร่าง เข่าของนางทรุดลงไปที่พื้น จนสร้างความเจ็บปวดให้นาง

แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือความอัปยศ!

การเคลื่อนไหวที่ด้านหลังดึงดูดความสนใจของน่าหลานเยียน นางค่อยๆ หันหน้ามา สายตามองไปยังใบหน้าของหลิวหรงกับลูก เป็นจังหวะเดียวกับที่หลิวหรงเงยหัวขึ้น เมื่อได้เห็นใบหน้าของน่าหลานเยียน นางก็ตกตะลึง ไม่สามารถบังคับความริษยาที่ส่งผ่านดวงตาออกมาได้

ที่พบกันคราวล่าสุด เวลาก็ผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว

เวลาสิบกว่าปีนั้นไม่ทิ้งร่องรอยใดไว้บนหน้าของผู้หญิงคนนี้เลย

น่าหลานเยียนยังดูอ่อนเยาว์ เพียงแต่ผอมลงไปนิดหน่อย แต่ยังงามเหมือนเดิมราวกับกาลเวลาไม่สามารถทำอะไรนางได้

มือของหลิวหรงลูบไล้ไปยังรอยเหี่ยวย่นของตนเอง ภายในใจเต็มไปด้วยความทุกข์ระทม

นางแก่ลงแล้ว! ไม่หลงเหลือเค้าเดิมความงามในอดีต กลับกัน น่าหลานเยียนยังคงงดงามเหมือนเดิม ไม่แปลกใจ…ที่กู้เจิ้นหยางกับเฟิงเทียนอวี้จึงไม่อาจลืมเลือนได้!

จนถึงท้ายที่สุด หลิวหรงถึงเริ่มรู้สึกเสียใจ!

นางเสียใจที่เป็นศัตรูกับน่าหลานเยียน ทำร้ายทั้งสกุลหลิว และทำร้ายตัวเอง!

“น่าหลานเยียน ข้าแพ้แล้ว…” หลิวหรงหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา หัวเราะไปหัวเราะมา น้ำตาของนางก็ไหลลงมา เต็มไปด้วยความขมขื่นและเศร้าใจ

น่าหลานเยียนไม่ได้พูดอะไร มองหลิวหรงอย่างเงียบๆ

“หากชาติหน้ามีจริง…” ดวงตาของหลิวหรงเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า “ข้าจะไม่ขอสู้กับเจ้าอีก ข้าเหนื่อยเหลือเกิน ข้าไม่อยากจะสู้กับเจ้าต่อไปแล้ว”

น่าหลานเยียนก้าวมาข้างหน้า หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของหลิวหรง

นางมองเหยียดลง แววตานั้นกลับไม่แยแสอย่างชัดเจน

“เจ้าคิดผิดแล้ว หลิวหรง ข้าไม่เคยสู้กับเจ้า เพราะว่าเจ้า…ไม่คู่ควรกับการที่ข้าจะเปลืองแรงลงไปสู้ด้วย”

ริมฝีปากของหลิวหรงสั่นเทาเล็กน้อย พูดไม่ออกสักประโยค

ช่างน่าขัน…

นางเห็นน่าหลานเยียนเป็นศัตรูชั่วชีวิต แต่น่าหลานเยียนกลับบอกว่าไม่เคยคิดจะสู้กับนางมาก่อนทั้งหมด คือนางคิดเองเออเองว่าเป็นการต่อสู้!

“หลิวหรง ข้ายกโทษที่เจ้าดิ้นรนเพื่อที่จะพยายามเข้ามาในวัง และก็ยกโทษที่เจ้าเหยียดหยามข้าได้ แต่ข้าไม่สามารถยกโทษเรื่องที่เจ้าคิดร้ายกับฮ่องเต้และลูกสาวของข้า และข้าไม่สามารถยกโทษให้เจ้า…ที่ฆ่าคนตายไปนับไม่ถ้วน!”

……………………