ตอนที่ 531 เขามาเพื่อแก้แค้นอย่างนั้นหรือ (4)
สายตาของน่าหลานเยียนเย็นชาและเฉยเมย “ดังนั้น สำหรับข้าแล้ว แม้ตอนนี้เจ้าจะสำนึกผิดก็ไม่มีประโยชน์อันใด ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรือกู้เจิ้นหยาง ทำเรื่องที่ผิด ก็ต้องชดใช้!”
นางก็ทำแบบนี้กับกู้เจิ้นหยางเช่นกัน
แม้ต่อให้นางจะให้อภัยเขา แต่เหล่านักรบในสนามรบ หรือกระทั่งประชาชนผู้บริสุทธิ์ที่ต้องตายไป…
พวกเขาจะให้อภัยได้หรือ
หากว่านางให้อภัยเขา ในภายภาคหน้าหากต้องไปที่ใต้แหล่งน้ำบาดาลทั้งเก้า นางจะมองหน้า
วีรชนผู้พลีชีพติดได้อย่างไร
หลิวหรงร่างกายอ่อนยวบทรุดลงที่พื้น หน้าของนางซีดขาว มุมปากนั้นแสยะยิ้มออกมา
“พวกเจ้าพาพวกนางไปซะ ไม่จำเป็นต้องมาไว้ตรงหน้าข้า ควรลงโทษอย่างไรก็ลงโทษเช่นนั้น! หากผู้คนอยากจะระบายความแค้นเคืองกับพวกนาง ก็จงปล่อยให้พวกเขาทำซะ!” น่าหลานเยียนปัดมือไล่ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
หลิวหรงไม่ได้พูดอะไรอีก ปล่อยให้องครักษ์ลากตัวนางไป
เฟิงหรูซวงกลับวิ่งไปที่ตรงหน้าของน่าหลานเยียน ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด “ฮองเฮาเพคะ ทั้งหมดเป็นความผิดของท่านแม่หม่อมฉัน หม่อมฉันไม่ได้มีความผิดใด หม่อมฉันขอร้องท่าน ได้โปรดปล่อยหม่อมฉันไป! อย่างไรก็ตามหม่อมฉันเป็นลูกสาวที่ฮ่องเต้เลี้ยงดูมา ฮ่องเต้เลี้ยงดูหม่อมฉันมานานหลายปี ไม่มีทางยอมแน่นอน”
สายตาของน่าหลานเยียนเย็นยะเยือก เท้าข้างหนึ่งเหยียบอกของเฟิงหรูซวง ก่อนจะเตะนางจนลอยกระเด็นไป
“เฟิงหรูซวง ถ้าเจ้าไม่ออกมาข้าก็ลืมไปแล้ว หลายปีที่ผ่านมา เจ้าจงใจทำลายลูกสาวข้าอย่างไรบ้าง ก็เห็นกันอยู่ว่าเจ้ามอมเมาให้นางไปทำเรื่องต่างๆ แล้วสุดท้ายก็โยนไปให้เป็นความผิดนาง แต่ตัวเจ้าเองกลับกลายเป็นคนดี” น่าหลานเยียนยิ้มเย็นยะเยือกกล่าว “เป็นเช่นนี้ ตอนนี้เจ้าจึงยังตายไม่ได้!”
นางกล่าวด้วยน้ำเสียงน่าเกรงขามและเคร่งขรึม “ทหาร มาจับตัวเฟิงหรูซวงไปมัดไว้ที่ประตูเมือง นำเรื่องที่นางทำไว้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา พูดออกมาให้หมดทีละเรื่อง ข้าต้องการคืนความยุติธรรมให้กับคนที่นางเคยทำร้ายไว้!”
หลายปีที่ผ่านมา นางหายไปจากชีวิตของชิงเอ๋อร์ จึงทำให้ชิงเอ๋อร์ถูกเลี้ยงดูมาเช่นนั้น แถมยังได้รับความไม่เป็นธรรมมากมาย
ดังนั้น ผู้หญิงคนนี้ที่ทำร้ายเฟิงหรูชิง นางไม่มีวันยอมปล่อยไปแน่!
เฟิงหรูซวงตื่นตระหนก “ไม่ ท่านทำกับหม่อมฉันแบบนี้ไม่ได้…ไม่ได้!”
ทันทีที่สิ้นคำพูดสุดท้าย นางก็ถูกลากออกไปอย่างรุนแรงทันที
เหลือไว้เพียงเสียงตะโกนที่แหบแห้ง ภายใต้แสงตะวันยามบ่ายที่เนิ่นนาน…
เฟิงหรูชิงยังไม่ทันละสายตากลับมา นางก็สัมผัสได้ถึงแววตาที่ซับซ้อนคู่หนึ่ง
เมื่อมองตามสายตาคู่นั้นไป ทันใดนั้น ใบหน้าละมุนละไมราวกับหยกของชายหนุ่มก็ปรากฏขึ้นดวงตาของนางหรี่ตาลงเล็กน้อย เสียงสัญญาณเตือนดังลั่นอยู่ภายในใจ
เป็นไปดั่งคำของหลิวลี่จริงๆ คนชั่วอย่างหลิ่วอวี้เฉินจะมายืนจ้องจวนองค์หญิงของนางตั้งแต่เช้าจรดเย็นทำไมกัน
“หลิวลี่ ช่วงนี้เสี่ยวอิ่นไม่ได้ทำอะไรหลิ่วอวี้เฉินใช่หรือไม่”
หลิวลี่ส่ายหัว “คุณหนูถังอิ่นไม่เคยไปที่สกุลหลิ่ว และก็ไม่เคยพบหลิ่วอวี้เฉินเพคะ”
“คาดว่าเรื่องที่เดิมทีเสี่ยวอิ่นกับท่านพี่ไปวางเพลิงสกุลหลิ่ว หลิ่วอวี้เฉินคงไปรู้เข้า เขาจึงอยากจะมาแก้แค้น พวกเจ้าอย่าลืมจับตาดูเขาไว้ หากเขากล้ามาทำร้ายจวนองค์หญิงของข้าแม้แต่นิดเดียว ข้าจะส่งสัตว์วิเศษไปกัดให้หมด!”
…
ไม่ไกลนัก สายตาของหลิ่วอวี้เฉินมองตามเฟิงหรูชิงอย่างไม่ละสายตา แววตาอ่อนโยนนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
นางกลับมาแล้ว…
น่าเสียดายนัก ตลอดชีวิต เขาไม่มีโอกาสจะไปพบนางอีก! ชีวิตนี้ ระหว่างพวกเขา…ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว
ทว่า สายตาของเฟิงหรูชิงที่มองมาที่เขานั้น ทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะจนแทบจะหยุดเต้น
แต่ไม่รู้ทำไม เขากลับรู้สึกว่า…สายตาที่เฟิงหรูชิงมองเขาช่างดูเหมือนหวาดระแวง ราวกับว่า…เขาจะไปเผาจวนองค์หญิงปานนั้น…
หลิ่วอวี้เฉินยิ้มแล้วส่ายหัว เขาคงจะคิดผิดไปเองสินะ
เขาไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย เฟิงหรูชิงจะมองเขาแบบนั้นได้อย่างไร
……………………
ตอนที่ 532 อย่ากลัว (1)
เฟิงหรูชิงหันหน้ากลับไป
หลังจากที่นางไปโดยไม่ทันได้เห็นว่าหลิ่วอวี้เฉินนั้นยืนอยู่ที่เดิมใช้สายตาที่หลงใหลมองไปที่นางจนกระทั่งตะวันลับขอบฟ้าเขาถึงจะละสายตาด้วยความอาลัยอาวรณ์หมุนตัวเดินกลับไปยังโรงเตี๊ยมที่อยู่อีกฟากของถนน
…
อุทยานของสกุลหลิ่วบนถนนฝั่งซ้ายนั้นไม่ใช่ทรัพย์สมบัติของสกุลหลิ่วแต่เป็นสมบัติที่หลิ่วอวี้เฉินซื้อมาด้วยเงินทองของตัวเองเพียงเพื่อให้ถานซวงซวงอาศัยไม่คาดคิดเลยว่าวันนี้จะกลายเป็นสิ่งที่เขาอยากทิ้งไปมากที่สุด
ถานซวงซวงยืนอยู่ที่หน้าประตูสายตาของนางมองจ้องไปยังบริเวณประตูไม่นานหลิ่วอวี้เฉินในชุดคลุมยาวก็ปรากฏให้นางเห็น
นอกจากนั้นยังมีกลิ่นเหล้าฉุนจนเตะจมูก
“อวี้เฉินท่านดื่มเหล้ามาอีกแล้วหรือ”
ถานซวงซวงเก็บสีหน้าเดินตรงไปยังหลิ่วอวี้เฉินพร้อมขมวดคิ้วถาม
“ท่านจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตหรือแต่ก่อนท่านกตัญญูต่อแม่ของเจ้ามากเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยท่านจะไม่กลับบ้านอีกเลยอย่างนั้นหรือ”
หลิ่วอวี้เฉินสายตาไม่สบอารมณ์ในทันใดผลักถานซวงซวงออกมุมปากของเขานั้นแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน ใช้สายตาเหยียดหยามมองเหยียดลงไปที่ผู้หญิงตรงหน้า
“ถานซวงซวงเจ้าไม่ลงรอยกับท่านแม่ข้าไม่ใช่หรือแล้วทำไมตอนนี้ถึงมาเกลี่ยกล่อมให้ข้าไปทำดีกับท่านแม่” ถานซวงซวงหัวใจเต้นแรง กัดริมฝีปากแน่น
“แม่ลูกบาดหมางกันข้ามคืนได้ที่ไหน อีกอย่างต่อให้ท่านหลิ่วฮูหยินทำอะไรกับข้า ข้าก็ไม่เคยแค้นเคืองท่าน แล้วทำไมข้าจะต้องไม่ลงรอยกับท่านด้วย”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” หลิ่วอวี้เฉินหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ถานซวงซวงถ้าเจ้าไม่ได้เกลียดท่านแล้วใครกันที่วางหุ่นสาปแช่งท่านไว้ที่ใต้เตียง”
ใบหน้าของถานซวงซวงซีดเผือด รีบเงยหน้ามองหลิ่วอวี้เฉินอย่างสั่นเทา
นางซ่อนไว้มิดแล้วแท้ๆ ทำไมหลิ่วอวี้เฉินถึงหาเจอได้…
“อวี้เฉิน ข้าเปล่านะ ข้าไม่ได้…”
ถานซวงซวงตื่นตระหนกอยากจะเข้าไปกุมมือหลิ่วอวี้เฉินหลิ่วอวี้เฉินใช้แรงผลักถานซวงซวงลงไปกับพื้นอย่างแรง กล่าวด้วยเสียงหัวเราะเยาะ
“ถานซวงซวง เจ้าเกลี่ยกล่อมให้ข้ากลับสกุลหลิ่ว เพราะว่าเจ้าไม่มีสกุลถานคอยถือหางแล้ว เลยอยากจะมาเป็นฮูหยินรอง เจ้าล้มเลิกความคิดนั้นไปได้เลย ข้าไม่มีวันกลับสกุลหลิ่วอีก สำหรับข้าแล้ว นั่นมันเป็นเรื่องน่าอัปยศ! และข้าก็รู้ ว่าเจ้าก็เกลียดข้า!”
มือของถานซวงซวงนั้นเลอะเปรอะเปื้อนไปหมดและที่เข่าก็ได้รับความเจ็บปวดแต่ที่เจ็บปวดมากกว่านั้น คือที่ใจของนาง
ความจริง นางเคยเกลียดหลิ่วอวี้เฉิน
เกลียดเพราะวันนั้นที่ร้านขายยาวิเศษ เขาเลือกหลิ่วฮูหยิน และทอดทิ้งนาง!
แต่ที่เกลียดยิ่งกว่า ก็ไม่เท่ากับหลายปีที่ผ่านมา นางทุ่มเทความรู้สึกไปทั้งหมด!
นางทุ่มเทไปมากมายขนาดนั้น ผลสุดท้าย กลับกลายเป็นไม่เหลืออะไรเลย
“อวี้เฉิน” ถานซวงซวงยิ้มและลุกขึ้นยืน แววตาเต็มไปด้วยความอ้างว้าง ทุกข์ใจ และโศกเศร้า “ท่านคงจะลืมสัญญาที่ให้ไว้กับข้าไปแล้วสินะ หากไม่ใช่เพราะเฟิงหรูชิง…พวกเราคงไม่เป็นดั่งเช่นวันนี้ ทั้งหมดมันเป็นความผิดนาง!”
หากไม่ใช่เพราะเฟิงหรูชิง นางคงได้เป็นภรรยาของเขาไปนานแล้ว! และคงไม่เกิดเรื่องราวมากมายเช่นนั้นขึ้น
เรื่องราวทั้งหมดทั้งมวลนี้ ล้วนเป็นความผิดของเฟิงหรูชิง!
ถานซวงซวงกำมือแน่น ภายในใจของนางเต็มไปด้วยความจงเกลียดจงชังและเดือดดาล จนทำให้ใบหน้าของหน้านั้นบิดเบี้ยวไปหมด
หลิ่วอวี้เฉินมองถานซวงซวงอย่างมึนงง นี่เป็นครั้งแรกของเขา…ที่ได้เห็นหน้าของถานซวงซวงบิดเบี้ยวเช่นนี้
หรือว่า…นี่คือธาตุแท้ของถานซวงซวงที่ผ่านมาเขามองนางผิดไปเข้าใจผิดไปว่านางคือคนที่เขาอยากปกป้องไปตลอดชีวิต
………………..
