ตอนที่ 543 กั๋วซือมาดื่มสักแก้ว (1)
ดูเหมือนว่าเวลาจะถูกหยุดอยู่ตรงนั้น
ท่ามกลางสายลมเอื่อย หญิงสาวแย้มมุมปาก เห็นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ
ดวงตาของเฟิงหรูชิงดุจดวงดาวทอแสงระยิบระยับ และเปรียบดังทะเลอันกว้างใหญ่ ที่บัดนี้เต็มไปด้วยหนานเสียนเพียงคนเดียวเท่านั้น
ชายที่อยู่ไม่ห่างออกไปก็เป็นเช่นเดียวกับนาง
แววตาอันเย็นชาเมื่อมองเห็นภาพหญิงสาวผู้งดงาม ก็เปลี่ยนเป็นสายตาอันอบอุ่นขึ้นมา
ภาพเช่นนี้ งดงามจนทำให้คนลืมหายใจ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากเข้าไปขัดขวางบรรยากาศ
“กั๋วซือ เจ้ากลับมาแล้วหรือ”
“อืม” หนานเสียนท่าทีสงบ รูปงามยิ่งนัก “รอเจ้ามาหลายวันแล้ว เจ้าก็ยังไม่มาสักที ข้าเลยมาหาเจ้า เจ้าไม่ต้องกังวลว่าคนของพรรคเภสัชเทพจะไปหาเรื่องที่จวนเฟิงอวิ๋น เพราะข้าพาตัวกู้เจิ้นหยางมาแล้ว”
เฟิงหรูชิงยิ้ม นางยกเหล้าออกมาไหหนึ่งราวกับว่าเป็นของล้ำค่า
“กั๋วซือ นี่เป็นเหล้าที่ข้าหมักไว้ มาดื่มด้วยกันดีหรือไม่”
สายตาของหนานเสียนหยุดอยู่ที่ไหเหล้าในมือของหญิงสาว เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เจ้ารอเดี๋ยว”
เฟิงหรูชิงงุนงง นางไม่รู้ว่าหนานเสียนจะทำอะไร จากนั้น นางเห็นหนานเสียนดึงงูเขียวที่นอนหลับขดพันตัวเขาออกมา เขากลับหลังหันเดินไปที่ประตูโดยไม่ลังเล แล้วเหวี่ยงเจ้างูเขียวที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นออกไปด้านนอก
จนกระทั้ง…มันลอยไปในอากาศ หายลับไปกับตา
“ได้แล้ว”
“…”
มันเกิดอะไรขึ้น
ระหว่างกั๋วซือกับเจ้างูเขียว มีความลับอะไรที่นางยังไม่รู้หรือไม่
“หลิวลี่ ชิงหลิง พวกเจ้าพากู้เจิ้นหยางไปส่งให้คุกหลวง ท่านตาข้าจะได้มีคำตอบให้กับคนทั้งหลายได้ พอพวกเจ้ากลับมา จะได้ดื่มด้วยกันให้หนำใจ ไม่เมาไม่เลิก แล้วตามท่านลุง ท่านตา กับคนของทัพเลือดเหล็กมาให้ข้าด้วย”
เมื่อเอ่ยถึงทัพเลือดเหล็ก ดูเหมือนนางยังมีเรื่องบางอย่างที่ยังไม่ได้จัดการ
อ้อ จริงสิ ถังจือ!
ตอนนั้นคนที่ใส่ร้ายถังจือ คือคนจากอีกตระกูลในเมืองเยว่ อีกอย่าง คนเมืองเยว่กลุ่มนั้นยังช่วยถังอิ่นหลอกเสด็จพ่อ เรื่องนี้ นางต้องไปชำระกับคนพวกนั้นเสียหน่อย!
ช่างมันเถอะ วันนี้ดื่มให้เมามายก่อนแล้วกัน! เรื่องพวกนี้ไว้วันหลังค่อยจัดการก็ยังไม่สาย!
แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น เฟิงหรูชิงก็มีแผนในใจ
เมื่อก่อนตอนอยู่ต่อหน้าคนของทัพเลือดเหล็ก นางดื่มเข้าไปจอกเดียวก็หงายหลัง เสียหน้าเหลือเกิน ต่อมาที่ป่าไผ่ทิศใต้ นางดื่มจนเมา ลวนลามซ้ำยังทำร้ายกั๋วซือ คราวนี้นางต้องควบคุมตัวเองให้ได้
จิบนิดเดียวก็พอ
“เพคะ องค์หญิง”
หลิวลี่กับชิงหลิงรับคำสั่งแล้วถอยออกไป
แน่นอน พวกนางคงไม่กลับเข้ามาอีกแน่!
ในเมื่อออกไปแล้ว วันนี้ไม่มีทางกลับเข้าจวนแน่นอน!
เพราะถึงอย่างไรฝันร้ายในวันนั้น พวกนางยังไม่เคยลืม
ดังนั้น ในช่วงเวลานี้ จวนองค์หญิงนอกจากหญิงชายคู่นี้ จึงเหลือแค่เพียงถังอิ่นที่ใบหน้าขัดเคืองเท่านั้น
หนานเสียนมองดูถังอิ่นด้วยสายตาเรียบเฉย “ทำไมเจ้ายังอยู่ที่นี่อีก”
“…” ถังอิ่นน้อยใจจนเกือบจะร้องไห้
คนที่นางชอบก็ถูกแย่งไปแล้ว แค่นั่งอยู่ข้างๆ นางยังไม่มีสิทธิ์อีกหรือ
ถังอิ่นกัดชายแขนเสื้อ “ข้าไม่ไป ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวชิง นางจะได้ไม่ถูกคนรังแก”
หนานเสียนขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาไม่ค่อยสบอารมณ์
แต่ถังอิ่น...เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง คงไม่มีปัญหาอะไร
เฟิงหรูชิงถกชายแขนเสื้อ นางนั่งลงบนตั่งหิน นางมองดูหนานเสียนด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “กั๋วซือ นั่งสิ พวกเรามาดื่มกันสักจอก เพื่อฉลองที่เสด็จแม่ข้ากลับมาสักที”
หลังจากนางรินเหล้าให้หนานเสียนเสร็จ นางก็รินให้ตัวเองไม่เต็มจอก
ครั้งนี้เฟิงหรูชิงระมัดระวังมากขึ้น นางยกจอกเหล้าแตะที่ริมฝีปากแล้วจิบเล็กน้อยเท่านั้น
……………………
ตอนที่ 544 กั๋วซือมาดื่มสักแก้ว? (2)
กลิ่นเหล้าเข้มข้นลอดผ่านปากของนาง ไม่เสียแรงที่เป็นเหล้าที่หมักด้วยยาวิเศษระดับสาม อร่อยกว่าเหล้าวิเศษที่หมักที่ตอนแรกมาก
น่าเสียดาย ความคออ่อนแค่เดียวก็ล้มของนางทำให้นางไม่สามารถลิ้มรสเหล้ารสชาติดีงามเช่นนี้แต่นางไม่ทันได้จิบครั้งที่สองในหัวก็มีเสียงดังปึ้ง ร่างทั้งร่างล้มหงายหลังทั้งยืน ในตอนเมานั้นในหัวของเฟิงหรูชิงมีเพียงความคิดเดียว
นางเพียงแค่แตะริมฝีปากล่างเท่านั้นไม่ได้ดื่มเข้าไปสักอึกด้วยซ้ำ!
เพราะเหตุใด! เพราะเหตุใดแค่เท่านี้ก็ไม่ได้?
ความคออ่อนของนางมันอ่อนถึงขั้นใดกันแน่?
หนานเสียนวางแก้วเหล้าในมือลง เขาเอื้อมมือไปดึงเฟิงหรูชิงเข้ามาในอ้อมกอด นิ้วสัมผัสใบหน้างดงามของนางแผ่วเบา
นัยน์ตาแฝงด้วยรอยยิ้มจางๆ
ถังอิ่นถลึงตาจนแทบถลน นี่หนานเสียน...ล่วงเกินเสี่ยงชิงของนางต่อหน้านาง?
นางนับนิ้วคำนวณอย่างละเอียด หากนางเข้าไปแย่งชิงละก็ ก่อนที่เสี่ยวชิงจะตื่นขึ้นมามีเวลาเพียงพอที่นางจะถูกตีจนปางตาย เกิดหนานเสียนตีจนเสียโฉม…เสี่ยวชิงไม่ชอบนางแล้วจะทำอย่างไร?
ในตอนที่สีหน้าถังอิ่นเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวายอยู่นี้เอง ก็เห็นหญิงสาวในอ้อมแขนชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาสีดำขึ้นมา
แววตานางงุนงงกวาดมองไปรอบๆ อย่างเชื่องช้า สุดท้ายก็หยุดลงที่ถังอิ่น
หนานเสียนสังเกตเห็นสายตานางมองไปยังถังอิ่นก็ขมวดคิ้วนัยน์ตาเย็นชามองถังอิ่น
“เจ้ายังไม่ไปอีก?”
“เจ้าหุบปาก! อ่อนโยนกับคนงามของข้าหน่อย”
“…” หนานเสียนเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะดึงเฟิงหรูชิงเข้าสู่อ้อมแขนอีกครั้ง “เจ้าเมาอีกแล้วข้าจะหาเจ้าไปพักผ่อน”
เขาไม่ควรคิดว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่มีพิษมีภัยแล้วละเลยนาง
เขาควรจะ…นำนางโยนออกไปพร้อมชิงน้อย
เฟิงหรูชิงผลักหนานเสียนออกอย่างแรง
ผลปรากฏว่าไม่ขยับแม้แต่น้อย
หนานเสียนดึงนางไว้ในอ้อมแขนไม่ให้นางมีโอกาสดิ้นรน
“ผู้ชายไสหัวออกไป!” มุมปากเฟิงหรูชิงยกยิ้มที่มุมปาก นางหันไปมองถังอิ่นแล้วแย้มยิ้มเจ้าชู้เสเพล “คนงาม เจ้าอายุเท่าไรแล้ว? คืนนี้อยากจะนอนเป็นเพื่อนข้าหรือไม่?”
ถังอิ่นสีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง
ใครบอกนางได้บ้างว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?
ชิงชิงไม่ชอบผู้ชายแล้ว? ชอบนาง?
หรืออาจเพราะคิดได้ดังนี้ในใจถังอิ่นก็ดีใจสุดขีดยิ้มหน้าบานเดินไปหาเฟิงหรูชิง
แต่นางยังไม่ทันถึงตรงหน้าเฟิงหรูชิง จู่ๆ ก็รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกล้อมรอบตัวนาง เย็นจนนางหดคอฝีเท้าก็หยุดชะงัก
นางตกตะลึงเงยหน้าขึ้นก็สบสายตากับดวงตาของหนานเสียนพอดี
น่า…น่ากลัวจริง…
ถังอิ่นกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก เจ็บปวดใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา
ตระกูลถังพวกคนสมควรตายนั่น ใครบอกนางว่าหนานเสียนนิสัยดีมาก อ่อนโยนมากกัน?
นี่มันนับว่านิสัยดีหรือ?
แค่แววตานั่นก็ทำให้นางเหมือนถูกหลิงฉือ[1]อย่างไรอย่างนั้น ทำให้นางไม่มีวิธีจะเข้าใกล้เสี่ยวชิง
โชคดีที่…โชคดีที่นางเก็บความรู้สึกกลับมาได้ทันเวลา เปรียบเทียบกันแล้วเสี่ยวชิงอ่อนโยนกว่าเป็นไหนๆ
หนานเสียนอุ้มเฟิงหรูชิงขึ้นไม่สนใจว่านางจะดิ้นรน หันหลังเดินไปทางด้านหลังจวนด้วยท่าทีนิ่งเรียบ
…
ห้องปีกด้านข้าง
หนานเสียนวางเฟิงหรูชิงบนเตียงอย่างแผ่วเบา เขาจ้องมองใบหน้าหญิงสาว แววตาเย็นแฝงด้วยความจนใจ
หลังจากนี้จะไม่ให้นางแตะเหล้าอีกเป็นอันขาด
หากนางจะดื่มให้ได้ละก็ ต้องไล่ทุกคนออกไปให้หมดจึงจะดี
เฟิงหรูชิงดิ้นผละออกจะลุกขึ้น “คนงามของข้าเล่า?”
…………………………..
[1] หลิงฉือ คือ การลงโทษประหารโดยการตัดแขนตัดขาของนักโทษก่อนแล้วจึงเชือดคอ
