ตอนที่ 555 ที่อยู่ของน้องชาย (1)
“เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรกันแน่?”
“ก่อนหน้านี้เรื่องแคว้นหลิวอวิ๋นข้าได้ยินพวกเขาพูดหมดแล้ว” จิ่วหมิงยิ้ม “ดูเหมือนว่าเจ้าเองก็รู้แล้ว เจ้ายังมีน้องชายอีกคนอยู่บนโลกใบนี้”
ใจเฟิงหรูชิงเต้นแรงขึ้น แววตาของนางจับจ้องดวงตาของจิ่วหมิง
“เจ้ารู้ได้อย่างไร?”
มุมปากของจิ่วหมิงแฝงด้วยรอยยิ้ม ปลายนิ้วเรียวยาวของเขาคีบใบไม้ใบหนึ่งกลางสายลมพัด
“นางหนู ถ้าข้าต้องการสืบเรื่องราวง่ายกว่าพวกเจ้าไปสืบมากนัก ยิ่งกว่าจวนเฟิงอวิ๋น”
เฟิงหรูชิงหรี่ตาลง “เจ้ารู้นานแล้วว่าเสด็จแม่ของข้าเป็นคนจวนเฟิงอวิ๋น?”
จิ่วหมิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้าก็เองก็เพิ่งรู้เมื่อไม่นาน แต่ว่า น่าหลานฮองเฮาผิดใจกับผู้มีอำนาจแข็งแกร่งเกิน ตอนนั้นให้จวนเฟิงอวิ๋นเชื่อมสัมพันธ์กับแคว้นหลิวอวิ๋นก็มีแต่จะทำให้พรรคเภสัชเทพมีโอกาสลงมือกับพวกเจ้า ข้าเลยปิดบังเอาไว้”
ครั้งนี้ที่เขาออกไปเพราะบังเอิญรู้ว่าศิษย์ชั้นยอดของพรรคเภสัชเทพพบสุสานโบราณแห่งหนึ่งเข้า เพื่อไม่ให้คนพรรคเภสัชเทพเหล่านั้นได้ของล้ำค่าไป เขาจึงนำคนไปขโมย ใครจะรู้ว่าช่วงที่เขาออกไปจะเกิดเรื่องมากมายเช่นนี้ขึ้น…
ที่โชคดีเพียงอย่างเดียวก็คือ น่าหลานฮองเฮากลับมาแล้ว
“อ้อ” เฟิงหรูชิงแย้มยิ้ม นางเดินเข้าใกล้จิ่วหมิงขึ้นอีก “ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้ว่าเสด็จแม่ของข้ายังมีชีวิตอยู่นานแล้วจริงๆ”
สีหน้าของจิ่วหมิงถูกหน้ากากบดบังเอาไว้ทำให้ไม่สามารถเห็นสีหน้าของเขาได้ชัด แต่แววตาร้ายกาจของเขาเต็มไปด้วยความจนใจ
“ข้าก็ไม่รู้ว่า…น่าหลานฮองเฮาอยู่ตระกูลถังนั่น”
เฟิงหรูชิงหยุดฝีเท้าลง “เช่นนั้นเจ้าบอกข้อมูลเรื่องน้องชายของข้ามาให้หมด”
“นางหนู ข้าบอกเจ้าได้เพียงว่าข้อมูลที่ข้ารู้มีเพียงครึ่งเดียว ยังมีอีกครึ่งที่ข้าต้องไปสืบ” ท่าทีของ
จิ่วหมิงไม่ได้ไร้สาระเช่นก่อนกลับเคร่งขรึมขึ้น “ข้ามั่นใจเพียงอย่างเดียวคือ เขาเกี่ยวพันธ์กับจวนเทียนเสิน!”
จวนเทียนเสิน…
คิ้วของเฟิงหรูชิงขมวด
เหตุใดน้องชายของนางจึงเกี่ยวพันธ์กับจวนเทียนเสินได้?
บนผืนแผ่นดินใหญ่ จวนเทียนเสินกับพรรคเภสัชเทพมีอำนาจสูงสุดเช่นเดียวกัน แต่พรรคเภสัชเทพมีอำนาจเต็มตัว และในจวนเทียนเสินมีอำนาจขัดแย้งวุ่นวายเหมือนกับแคว้นแคว้นหนึ่ง
ทั้งหมดนี้เฟิงหรูชิงล้วนเคยได้ยินน่าหลานเยียนเอ่ยถึง
แต่จวนเทียนเสินนี่ไม่เคยมีไปมาหาสู่กับโลกภายนอก แม้แต่พรรคเภสัชเทพที่อยู่ในระดับเดียวกันยังไม่ได้รับสิทธิให้เข้าไปในจวนเทียนเสิน
นางอยากจะไปจวนเทียนเสินสืบเรื่องน้องชายเกรงว่าจะ…ยากยิ่ง
“ข้ารู้แล้ว” มุมปากเฟิงหรูชิงยกยิ้ม “ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะคิดทุกวิธีทางหาเขาให้พบ”
แววตาหญิงสาวแฝงด้วยความแน่วแน่ ราวกับมีแสงเจิดจ้าดุจดวงดาวที่ส่องประกาย
จิ่วหมิงเดินเข้าไปใกล้เฟิงหรูชิงอีก ยิ้มมีเสน่ห์ดึงดูด
“นางหนู เจ้าคิดว่าหอแห่งแรกของข้านี้…เป็นอย่างไร?”
หอแห่งแรก เดิมเขาสร้างขึ้นเพื่อตอบแทนน่าหลานฮองเฮา หลายปีมานี้เขาตั้งตนเป็นเพียงคุณชาย ไม่เคยใช้ชื่อว่าเป็นเจ้าของหอเลย เพื่อรอคนคนหนึ่ง
ตอนนี้เขารอจนนางเติบโตขึ้นมาแล้ว เขาก็สามารถมอบหอแห่งแรกให้กับนางได้อย่างวางใจ
เฟิงหรูชิงทำปากยื่น “ไม่เป็นอย่างไร เจ้าบอกว่าหอแห่งแรกของเจ้าเรื่องข่าวสารไม่มีผู้ใดเทียบได้ แต่แม้แต่เสด็จพ่อข่าวของเสด็จแม่ของข้ากลับยังสืบไม่ได้ ข้าดูแล้วหอแห่งแรกของเจ้า สมคำร่ำลือ…”
ฝีเท้าจิ่วหมิงชะงัก
เหตุใดนางหนูนี่ไม่ออกไพ่ตามที่คาดไว้?
“แต่ว่ามีเรื่องหนึ่งที่ข้าสงสัยยิ่งนัก” เฟิงหรูชิงหรี่ตาลง นัยน์ตาฉายแววอันตราย “ข้ามักรู้สึกว่า ตั้งแต่แรกเจ้าก็คอยช่วยข้า ข้ากับเจ้าไม่ใช่ทั้งญาติมิตรหรือศัตรู เจ้าช่วยข้าโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดเช่นนี้เพื่ออะไร?”
………………..
ตอนที่ 556 ที่อยู่ของน้องชาย (2)
ดวงตาจิ่วหมิงแฝงด้วยรอยยิ้ม “นางหนู ข้ายกหอแห่งแรกให้เจ้าเป็นอย่างไร?”
“…” เขาไม่ได้มาดีจริงด้วย!
แม้แต่หอแห่งแรกยังหยิบยื่นออกมาได้!
เฟิงหรูชิงนึกเชื่อมโยงอดีตทั้งหมดที่มีกับจิ่วหมิงทั้งหมดในหัวจู่ๆ นางก็นึกขึ้นได้ เรื่องของเสด็จแม่จิ่วหมิง…รู้เป็นอย่างดี
ยิ่งกว่านั้นยังตามหาเสด็จแม่ทั่วทุกแห่งหน แม้กระทั่งแก้แค้นให้นาง!
เฟิงหรูชิงเข้าใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย “คงจะไม่ใช่…เจ้าติดค้างเงินเสด็จแม่ ดังนั้น…เลยมาชำระคืน?”จิ่วหมิงเงียบไปชั่วขณะ เขาเหมือนคนยากจนค้นแค้นต้องหายืมเงินคนอื่นหรือ?
“นางหนู เจ้าไม่ต้องเดาให้มากเรื่อง ข้าไม่มีความคิดร้ายอะไรต่อเจ้า มิเช่นนั้นอย่างเจ้าที่เอาหน้าข้าไปเหยียบลงพื้นหลายต่อหลายครั้ง ข้า…ฆ่าไปนานแล้ว”
“อ้อ” เฟิงหรูชิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ฆ่าข้าก็ต้องดูด้วยว่าเจ้ามีความสามารถนั้นหรือไม่”
จิ่วหมิงรู้สึกมาตลอดว่าตนเองหยิ่งยโสมาก แต่หลังจากรู้จักกับนางหนูนี่เขาก็เข้าใจในทันที นี่ต่างหากหยิ่งยโสของจริง!
ดูเหมือนรอยยิ้มเขาจะจางหายไป ในตอนนี้เขาตระหนักได้ว่านางหนูคนนี้ไม่ได้น่าเบื่อเช่นนั้น…อย่างน้อย แม้จะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับน่าหลานฮองเฮา เขาก็ยังชอบมาก
“นางหนู ไม่เป็นเจ้าของหอแห่งแรกก็ได้ ไม่สู้ข้าช่วยเจ้าหาน้องชายเจ้าให้พบ เจ้าก็ตอบแทนข้าด้วยตัวของเจ้าเป็นอย่างไร?”
เฟิงหรูชิงสำรวจจิ่วหมิงศีรษะจรดเท้า นัยน์ตานั้นแฝงด้วยความเยาะเย้ย “เจ้ารูปงามเช่นกั๋วซือของข้าหรือ?”
“…เจ้าไม่เคยเห็นหน้าข้ารู้ได้อย่างไรว่าไม่?”
“ต่อให้รูปงามเจ้าก็ไม่ใช่กั๋วซือของข้า”
ชีวิตนี้ของนาง คนที่อยากหลับนอนด้วยมีเพียงกั๋วซือ!
นั่นคือสิ่งที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่เห็นเขาครั้งแรก ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้นางก็ชื่นชมคนรูปงามเป็นอย่างยิ่ง ใช่แล้ว เพียงแค่ชื่นชมไม่ใช่ชื่นชอบ ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายขอเพียงหน้าตางดงาม นางล้วนมองสิ่งงดงามนั้นจากมุมมองที่ชื่นชม แต่จำกัดอยู่เพียงเท่านั้นเอง
ทว่าสำหรับกั๋วซือ…นางกลับไม่เหมือนกัน ไม่ว่าเขาจะหน้าตาโดดเด่นเช่นเดิม หรือวันหนึ่งเขาไม่สง่างามอีกต่อไป วันเวลาของเขาล่วงโรยไปแล้ว
ขอเพียงเป็นกั๋วซือของนาง นางล้วนชื่นชอบ!
มีความชอบอย่างหนึ่ง ไม่เกี่ยวกับหน้าตา ฐานะ ความสามารถ…แค่เพียงคนนี้เท่านั้น!
นัยน์ตาจิ่วหมิงปรากฏแสงประหลาด สักพักมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเผยรอยยิ้ม “นางหนู ข้ายังนึกว่าจะรักคนรูปงามทุกคนเสียอีก ดูแล้ว…ที่เจ้ารักมีเพียงคนเดียว”
“รู้ก็ดีแล้ว”
สายตาจิ่วหมิงจับจ้องที่ใบหน้าหญิงสาวอีกครั้ง “เช่นนั้นข้าก็หวังว่า ชาตินี้ข้าจะไม่ชอบเจ้า ,bเช่นนั้น…ของบางอย่างติดแล้วไม่อาจเลิกได้”
“…”
เฟิงหรูชิงมองสายตาของจิ่วหมิงที่แฝงด้วยความสงสารเห็นใจ
เจ้านี่บ้าไปแล้ว?
ไม่เช่นนั้นเหตุใดจึงไร้สาระอะไรตรงนี้
กั๋วซือของนางยังดีเสียกว่า ไม่เคยพูดคำบ้าๆ
ชิงน้อยชะโงกหัวเลื้อยเข้ามาจากนอกประตู มันก็เห็นเฟิงหรูชิงกับจิ่วหมิงที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
ร่างของมันพลันแข็งทื่อ รีบหันหลังกลับเลื่อยออกไปนอนประตู
…
ป่าไผ่ทิศใต้
ชายชุดขาวราวกับภาพวาดในมือมีขลุ่ยหยก เขาหันหลังปะทะสายลมอ่อนๆ สง่างามสูงส่งและเยือกเย็น
“นายท่าน!” ชิงน้อยรีบเลื้อยไปหาหนานเสียน มันหายใจเหนื่อยหอบ “รีบ รีบไปจวนองค์หญิงกับข้า!” มีชายสุนัขคนหนึ่งอาศัยตอนที่นายท่านไม่อยู่ไปก่อกวนองค์หญิง!
มันในฐานะสัตว์เลี้ยงของนายท่าน ทนไม่ได้!
…………………….
