ตอนที่ 557 ที่อยู่ของน้องชาย (3)
ต้องตีชายสุนัข! องค์หญิงต้องเป็นของนายท่านของมันเท่านั้น!
ชายหนุ่มมองชิงน้อยอย่างนิ่งเรียบ “เรื่องอะไร?”
“มี…มีคนไปหาองค์หญิงแล้ว นายท่าน พวกเราต้องรีบไป เกิดองค์หญิงถูกคนพวกนั้นล่อลวงไปจะทำอย่างไร?”
องค์หญิงชื่นชอบของสวยๆ งามๆ เช่นนั้น หากชายผู้นั้นจู่โจมกว่านายท่านของเขาอีกหน่อยอาจจะเริ่มกอดก่ายแล้วก็ได้
แน่นอนชิงน้อยเห็นแค่ด้านหลังของจิ่วหมิงเพียงพริบตาเดียวไม่ได้เห็นหน้า ดังนั้นมันก็ไม่รู้ว่าชายสุนัขนั่นหน้าตาเป็นอย่างไร
หนานเสียนขมวดคิ้วขึ้นตามคาด “เป็นชายหรือหญิง?”
“…” ชิงน้อยชะงัก
เหตุใดเรื่องที่นายท่านสนใจกลับอยู่ตรงนี้?
ถึงตอนนี้แล้วยังจะถามว่าชายหรือหญิง?
“นายท่าน เป็นชายสุนัข พวกเรารีบไปกัน!”
ไม่ง่ายเลยกว่ามันจะกลับมาจากไปวางเพลิงตระกูลหลิ่วมาได้ กำลังคิดจะไปเอาใจองค์หญิงก็เห็นฉากที่มันไม่อยากเห็นเข้า!
“อ้อ” หนานเสียนลอบถอนหายใจ “ไม่ใช่ผู้หญิงก็ดี”
“…”
ชิงน้อยแทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ไม่ใช่ว่าผู้ชายอันตรายกว่าผู้หญิงหรอกหรือ?
“เรื่องนี้ไม่ต้องยุ่งมาก” หนานเสียนยิ้มบางๆ ที่มุมปาก เขาเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ “หากเจ้าเห็นจวนองค์หญิงมีสาวใช้อะไรเพิ่ม…ค่อยมารายงานข้า”
ชิงน้อยมองหนานเสียนตะลึงค้าง ไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร
“หรือว่า…” หนานเสียนขมวดคิ้ว “เจ้าจะไล่สาวใช้พวกนั้นออกไปเลยก็ได้”
ชิงน้อย “…”
นี่นายท่านป้องกันผู้หญิงไม่ป้องกันผู้ชาย?
“นายท่าน ท่านไม่กลัวองค์หญิงหนีไปกับชายป่าเถื่อนหรือ?”
“ไม่มีทาง” รอยยิ้มของหนานเสียนสดใสและอบอุ่น “ข้าเชื่อนาง”
“…” ชิงน้อยเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยถาม “เช่นนั้นเหตุใดเปลี่ยนเป็นผู้หญิงแล้วท่านไม่เชื่อนาง?”
“ชิงเอ๋อร์คิดว่าเป็นหญิงเหมือนกันนางจึงไม่ใส่ใจมากนัก และนางไม่เคยคิดว่าผู้หญิงจะชอบนาง นางจึงทำตามใจต้องการ ข้าก็แค่ทำเพื่อปกป้องนางก็เท่านั้น ไม่ให้…ใครมีโอกาส”
ชิงน้อยตะลึงอ้าปากค้าง
นายท่าน ท่านมีความสามารถในการพูดจามั่วซั่วเช่นนี้องค์หญิงรู้หรือไม่?
ท่านก็แค่เห็นองค์หญิงกอดซ้ายโอบขวาก็เกิดหึงหวงขึ้นมาก็เท่านั้น ผลสุดท้ายยังมาบอกว่าปกป้ององค์หญิง…
หนานเสียนตระหนักได้ถึงความคิดในใจของชิงน้อย สายตาเย็นชาก็กวาดมองไปยังร่างของมัน ชิงน้อยตกใจรีบปิดปาก “นายท่านพูดไว้ไม่ผิด ที่ท่านทำทั้งหมดล้วนเพื่อปกป้ององค์หญิง”
“อื้อ”
หนานเสียนไม่พูดต่อให้มากความ เดินออกไปทางด้านนอกป่าไผ่ทิศใต้ด้วยความนิ่งเงียบ
…
ในเวลาเดียวกันในภูเขาแห่งหนึ่งที่ไกลออกไป
หงส์ขาวเหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว มันค่อยๆ ร่วงหล่นลงมาจากความว่างเปล่านั่งหอบหายใจอยู่ที่พื้น
“ซู่อี ที่นี่คือที่ใดกันแน่? พวกเราจะไปแคว้นหลิวอวิ๋นอย่างไรดี?”
มันเศร้าใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา
บินมาสามวันสามคืนเต็มๆ สุดท้ายก็บินกลับมาอีก! ไม่รู้ว่าเดือนไหนปีไหนถึงจะหาเสี่ยวชิงชิงเจอ
“ไม่ต้องกังวล” ซู่อีเช็ดเหงื่อบนหน้าผากเอ่ยด้วน้ำเสียงนิ่งเรียบ “ข้าจะไปถามทาง เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่”
“ได้ซู่อี หากเจอคนชั่วอย่าลืมร้องเรียกข้านะ ข้าจะรีบไปทันที”
ซู่อีไม่ได้สนใจหงส์ที่ส่งเสียงจีจีจาจาอยู่ด้านหลัง ย่างก้าวของนางสง่างามและเดินไปข้างหน้า
และด้วยความบังเอิญซู่อีก็โชคดีเช่นกัน นางเดินออกมาไม่นานก็ได้เจอกับหญิงคนหนึ่ง
หญิงผู้นี้หน้าตาไม่เลวแต่สีหน้ากลับไม่ดีเอามากๆ นัยน์ตามีแสงแห่งความโกรธแค้นชิงชังทำให้นางชะงักไปเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้วบางๆ
หากเป็นก่อนหน้านี้ เห็นผู้อื่นอารมณ์ไม่ดีนางก็ไม่อยากเข้าไปรบกวน แต่สถานที่ที่อ้างว้างไร้ผู้คนนี่จะเจอคนสักคนไม่ง่ายเลย พลาดหญิงผู้นี้ไปไม่รู้ว่าเมื่อใดนางจะหาคนข้างทางเจออีก
……………………..
ตอนที่ 558 ที่อยู่ของน้องชาย (4)
คิดคิดดูแล้วซู่อีก็ก้าวเท้าไปด้านหน้าช้าๆ ใบหน้าสง่างามของนางแย้มยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยถาม
“ขอถาม…”
“ไสหัวไป ไม่เห็นว่าข้าอารมณ์ไม่ดีหรือ เจ้ามาขวางทางทำไม?”
อารมณ์ของจื่อเยียนไม่ดีเอามากๆ
หลังจากความสามารถของชิงหย่วนถดถอยนางก็ไม่อยากอยู่เคียงข้างชิงหย่วนอีก ทว่าในตอนนี้นางยังหาคนอื่นที่สามารถแทนชิงหย่วนพบ จึงได้แต่อดทนติดตามเขา
แต่พอคิดว่าตัวเองละทิ้งน่าหลานจิ้งเลือกชิงหย่วนนางก็ยิ่งอึดอัด อดที่จะโกรธแค้นไม่ได้
ซู่อีนิ่งไปสักพัก การฝึกมาเป็นอย่างดีทำให้นางไม่ได้อารมณ์เสียแต่อย่างใด แล้วยิ่งเป็นนางที่ต้องการขอความช่วยเหลือผู้อื่นจริงๆ ย่อมอดทนเอ่ยถามต่อ
“ข้าอยากถามว่าไปแคว้นหลิวอวิ๋นต้องเดินไปทางไหน?”
แคว้นหลิวอวิ๋นไม่กี่คำนี้ราวกับเข็มแทงไปที่ใจจื่อเยียนเต็มแรง
“เจ้าจะไปแคว้นหลิวอวิ๋น?”
ซู่อียิ้มบางเอ่ยถาม “แม่นางรู้หรือไม่ว่าจะไปแคว้นหลิวอวิ๋นได้อย่างไร?”
จื่อเยียนมองซู่อีสักพักสุดท้ายก็เอ่ยตอบ “จากตรงหน้าเจ้าเดินตรงไปก็จะเป็นเขตชายแดนของแคว้นหลิวอวิ๋น เจ้าถึงชายแดนแคว้นหลิวอวิ๋นแล้วค่อยถามคนดูก็ได้แล้ว แต่ทว่า แคว้นหลิวอวิ๋นนั่นไม่ใช่ที่ที่ดีอะไรหรอก”
ในตอนที่เอ่ยประโยคสุดท้ายมุมปากของจื่อเยียนแฝงด้วยรอยยิ้มเย็น
นางเสียดายที่ถอนหมั้นกับน่าหลานจิ้งไม่ผิด
แต่ที่นางเกลียดแค้นมากกว่าคือสองแม่ลูกน่าหลาน!
หากน่าหลานเยียนปรากฏตัวเร็วกว่านี้ปีหนึ่งก็จะไม่สถานการณ์เช่นนี้ และเฟิงหรูชิงทำให้นางจะตกลงมาจากที่สูงไม่มีวันได้เป็นองค์หญิงที่สูงส่งได้อีก
คิ้วซู่อีขมวดแน่นขึ้นอีกนัยน์ตาหนาวเหน็บ “เหตุใดแม่นางจึงเอ่ยเช่นนี้?”
“ฮ่องเต้และฮองเฮาแคว้นหลิวอวิ๋นเหมือนไม่ใช่มนุษย์! ผู้บริสุทธิ์นับไม่ถ้วนต้องตายด้วยน้ำมือของพวกเขา เสด็จพ่อของข้าเป็นคนดีเช่นนี้แต่เพื่ออำนาจเฟิงเทียนอวี้พ่อลูกนั่น ทำให้คนตระกูลข้าต้องตาย แยกพ่อแยกลูก!”
“เฟิงหรูชิงยิ่งกว่านั้น นางทำลายน้องชายพ่อเดียวกันแต่คนละแม่! ก่อกรรมทำชั่วมานับไม่ถ้วน! กลั่นแกล้งทั้งหญิงและชาย แยกคู่รักอย่างไม่มีลังเล บังคับแต่งงานกับลูกชายของเสนาบดี สุดท้ายก็ทำแม่สามีโกรธจนเป็นลมถูกเขาหย่า!”
“มีพ่อลูกเช่นนี้อยู่แคว้นหลิวอวิ๋นจะดีได้อย่างไร? ฮูหยินท่านนี้ ข้าแนะนำเจ้าอย่าไปแคว้นหลิวอวิ๋นจะดีกว่า เฟิงเทียนอวี้นั้นเจ้าชู้ เห็นหญิงสาวสวยๆ ก็ทนไม่ได้ ตระกูลน่าหลานก็เช่นกัน เจ้าระวังจะถูกคนบังคับจับตัวไป”
จื่อเยียนยิ้มเย็น นางเอ่ยวาจาเสียดสีแววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
สีหน้าเรียบนิ่งของซู่อีบึ้งตึงลงหลายส่วน “เปรียบเทียบกันแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าที่เคี้ยวโคนลิ้น[1]ลับหลังคนเช่นนี้ชั่วร้ายยิ่งกว่า”
คนตรงหน้านี้พูดตามจริงแล้วก็เป็นเพียงคนนอก นางไม่รู้จักนางด้วยซ้ำก็แค่ถามทางเท่านั้น
นางจะไม่เชื่อสายตาของลูกชายตัวเองไปเชื่อคนนอกคนหนึ่งอย่างนั้นหรือ?
ยิ่งไปกว่านั้นหงส์ขาวแค่เจอชิงเอ๋อร์ครั้งแรกก็ชื่นชมนางเช่นนั้น นั่นจะต้องเป็นเพราะนางดีพอที่จะทำให้คนชื่นชอบได้
นางไม่มีทางเชื่อคำคนอื่น แต่กลับไม่เชื่อลูกชายและเพื่อนของตัวเอง
สีหน้าจื่อเยียนแข็งกระด้าง นางทำเสียงหึ๊ “เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เจ้า ข้าก็แค่หวังดี…”
“จื่อเยียน”
เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังของจื่อเยียน
นางหันศีรษะไปแข็งทื่อก็พบว่าชิงหย่วนปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของนางก็มิอาจทราบ แต่นางกลับไม่รู้ตัวมาโดยตลอด
“ชิง…ชิงหย่วน เจ้า…เจ้ามาตั้งแต่เมื่อใดกัน?”
บนใบหน้าชิงหย่วนแฝงด้วยความผิดหวัง เขามองจื่นเยียนด้วยความตะลึงก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ ด้วยความเจ็บปวด
………………………..
[1] เคี้ยวโคนลิ้น หมายถึง นินทา พูดจาไร้สาระ
