ตอนที่ 579 คนในครอบครัวฉินเฉิน (3)
มุมปากฉินลี่ยกยิ้ม “ดังนั้น เฟยเอ๋อร์แต่งไปเป็นอนุของหนานเสียนก็ไม่เป็นไร คุณชายหนานเสียนผู้นี้พรสวรรค์โดดเด่นตั้งแต่เล็ก ถึงตอนนี้ไม่ได้กลับมานานหลายปีแต่น่าจะแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อน ฉินเฉินเจ้าคิดดูเอาเองดีๆ เถอะ”
“ตระกูลมู่…หนานเสียน...” ท่าทีของฉินเฉินยิ่งเยือกเย็นกว่าเดิม “ได้ ข้าจะกลับตระกูลฉิน”
หนานเสียน...
ตั้งแต่ตอนที่เห็นหนานเสียนครั้งแรกเขาน่าจะมองออก
นอกจากหนานเสียนตระกูลมู่และจวนเทียนเสินแล้ว ไม่มีผู้ใด…แข็งแกร่งเช่นเขา
ใช่ แม้ว่าหนานเสียนจะตามติดเฟิงหรูชิงเช้าจรดค่ำ ฉินเฉินก็จำต้องยอมรับว่าเขาแข็งแกร่งมากจริงๆ !
“หลังจากนี้สองวันข้าจะกลับตระกูลฉิน!”
“ได้ ข้าให้เวลาเจ้าสองวัน” ฉินลี่หรี่ตาลง นัยน์ตาแฝงด้วยรอยยิ้มเยาะ
เป็นอย่างที่คิด ชื่อตระกูลมู่ใช้ดีอะไรเยี่ยงนี้…
แม้แต่ฉินเฉินที่ถือตัวมาตลอด พอได้ยินว่าสามารถเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลมู่ได้ก็เปลี่ยนเป็นเช่นนี้แล้ว
ฉินลี่ไม่เห็นในตอนที่ฉินเฉินหลุบตาลง แสงเย็นยะเยือกในนัยน์ตาของเขาเข้มข้นและยังมีความเกลียดชังเข้ากระดูกราวกับสามารถกลืนกินได้ทุกสิ่ง
…
กลางดึกที่เงียบเหงา
สายลมพัดมาแผ่วเบา
เทียนหอมในห้องริบหรี่ กำยานเลือนราง
ร่างเหยียดตรงของชายหนุ่มยืนอยู่ที่หัวเตียง สีหน้าของเขาภายใต้แสงจันทร์สาดส่องนั้นช่างอบอุ่น นัยน์ตาดำจ้องมองหญิงสาวบนเตียง นิ้วมือเรียวยาวเห็นข้อนิ้วชัดค่อยๆ ลูบหน้าผากไปตามเส้นผมของนาง
ฉับพลันมือดั่งแท่งหยกก็ยื่นมาจับมือชายหนุ่มเอาไว้แน่น
“เฉินเอ๋อร์?”
ไม่รู้ว่าเฟิงหรูชิงลืมตาขึ้นตั้งแต่เมื่อใดมองชายหนุ่มข้างเตียงด้วยสายตางุนงง “เป็นอะไรไป?”
ชายหนุ่มหลุบตาลงปกปิดเงามืดในดวงตา มุมปากของเขายกยิ้มสะอาดบริสุทธิ์เหมือนแรกเริ่ม
“ข้าต้องกลับบ้านแล้ว”
กลับบ้าน...
ใจเฟิงหรูชิงสั่น
นางลืมไปแล้วว่าฉินเฉินในตอนนี้ ไม่ใช่สายน้ำที่ต้องพึ่งพิงอาศัยนางเหมือนในตอนแรก
ชีวิตนี้นางมีคนในครอบครัวของนาง ฉินเฉินก็มีคนในครอบครัวของเขา
เพียงแค่ไม่เคยได้ยินเขาเอ่ยถึงมาก่อนนางก็เลยละเลยไป
“คนในครอบครัวของเจ้า…” เฟิงหรูชิงเงียบไปชั่วครู่ “ดีต่อเจ้าหรือไม่?”
ชายหนุ่มยิ้มบางเบา รอยยิ้มนั้นดุจดั่งแสงแรกของพระอาทิตย์ไม่เย็นชาเหมือนตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่น กลับเหมือนแสงอาทิตย์หลังจากฤดูหนาวผ่านไป
“ดีมาก”
“เช่นนั้นข้าก็วางใจแล้ว เฉินเอ๋อร์ ถ้าหาก…ถ้าหากคนในครอบครัวเจ้าไม่ดีต่อเจ้า…เจ้าสามารถกลับมาได้ทุกเมื่อ ที่นี่ของข้าก็เป็นบ้านของเจ้าเช่นกัน”
ชาตินี้ไม่มีวาสนาได้เป็นคนในครอบครัวของเจ้า
ทว่าเจ้าจะเป็นคนในครอบครัวของข้าในโลกใบนี้ตลอดไป
“ชิงชิงไม่ต้องกังวล ข้าเคยไม่มีอะไรเลยมาก่อนก็จะไม่สนอะไรทั้งนั้น ตอนนั้น…ข้ามีเจ้า ข้าจะหวงแหนตัวของข้าเอง”
“เฉินเอ๋อร์ คนในครอบครัวเจ้า…” ในใจเฟิงหรูชิงยังวิตกอย่างปิดไม่มิด “ดีต่อเจ้ามากจริงหรือ? เหตุใดเจ้าจึงเร่รอนอยู่ข้างนอกนานหลายปี เหตุใดถึงทำให้ตัวเองตกระกำลำบากเช่นนี้? บอกข้ามาว่าบ้านเจ้าอยู่ที่ไหน หากข้าคิดถึงเจ้าจะได้ไปหาเจ้าได้ทุกเมื่อ”
“เป็นข้าที่ทำตามอำเภอใจจึงได้หนีออกจากบ้าน ชิงชิงไม่ต้องเป็นกังวลข้าเพียงแค่กลับไประยะหนึ่งเท่านั้น ไม่นานก็จะกลับมา” มือของฉินเฉินลูบศีรษะเฟิงหรูชิงแผ่วเบา “อีกอย่าง ที่ที่บ้านของข้าอยู่…เข้าไปยากมาก”
เฟิงหรูชิงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย สักพักจึงจะคลายลง
“เฉินเอ๋อร์ ข้าเคารพความตั้งใจจะกลับบ้านของเจ้า แต่ไม่ว่ามีเรื่องอะไรเจ้าจะต้องบอกข้า ห้ามแบกรับเอาไว้คนเดียว”
“ได้ ไม่ว่ามีเรื่องอะไรข้าจะมาบอกเจ้า ชิงชิงเชื่อข้า ครั้งต่อไปข้าจะเปลี่ยนไปแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้แล้วค่อยปรากฏตัวต่อหน้าเจ้า ข้าจะไม่ให้ใครทำร้ายเจ้าแม้แต่น้อย”
………………….
ตอนที่ 580 คนในครอบครัวฉินเฉิน (4)
เฟิงหรูชิงมองดวงตาใสสะอาดของชายหนุ่มแล้วยิ้มออกมาในที่สุด
“เช่นนั้นเจ้ากลับบ้านเถอะ แต่เจ้าต้องจำเอาไว้ จวนองค์หญิงของข้าก็เป็นบ้านของเจ้าตลอดไป”
จวนองค์หญิงของข้า ก็เป็น…บ้านของเจ้าตลอดไป
บ้านคำนี้สำหรับฉินเฉินในเมื่อก่อนนั้นเป็นเพียงความคิดเพ้อฟันเหลือเกิน ทว่าสำหรับเขาในตอนนี้ก็อบอุ่นเหลือเกินเช่นกัน
อบอุ่นจนทำให้เขาไม่อยากปล่อยมือ
“เสี่ยวชิง ขอบคุณเจ้า…”
ขอบคุณที่ชีวิตนี้ที่เจ้าได้มาปรากฏตัวตรงหน้าข้า
ขอบคุณเจ้า…ที่ให้บ้านกับข้า
ฉินเฉินไม่ได้รบกวนการพักผ่อนของเฟิงหรูชิงอีก เขาหันหลังเดินไปท่ามกลางความมืด ในตอนนั้นท่าทางของเขาน่าเกรงขาม แววตามุ่งมั่น
ในเมื่อเจ้าชอบเขา…เช่นนั้นข้าก็จะไม่ยอมให้ใครมาทำลายความสุขของเจ้า!
ใครก็ไม่ได้!
ที่ข้าทำให้เจ้าได้ก็มีเพียงเท่านี้!
เฟิงหรูชิงมองร่างที่หายลับไปของฉินเฉินค้าง รู้สึกว่าแผ่นหลังของชายหนุ่มมันเหงาโดดเดี่ยวเหลือเกิน ราวกับหลังจากไปแล้ว โลกทั้งใบเหลือเพียงเขาคนเดียว…
…
ในศาลา สาวงามขี้โรคภายใต้การประคองของสาวใช้ค่อยๆ นั่งลงอย่างระมัดระวัง ใบหน้าซีดขาวของนางไร้สีเลือด เม้มริมฝีปาก ร่างอ่อนที่อ่อนแรงนั่นราวกับจะล้มลงได้ทุกเมื่อ
“ลูกสาวของข้า เหตุใดจึงออกมาอีกแล้ว?”
หญิงที่สวมสุดงดงามตระการตาผู้หญิงรีบเดินมาตรงหน้าฉินเฟยเอ๋อร์ มองใบหน้าซีดขาวของนางด้วยความปวดใจ
“ร่างกายของเจ้าอ่อนแอ ใครให้เจ้าออกมา? หลิวสยา!”
นางตะโกนด้วยความโกรธ สาวใช้ด้านข้างตกใจรีบคุกเข่าลงทันที ตัวสั่นเทานัยน์ตาแฝงด้วยความแตกตื่น
“ท่านแม่” ฉินเฟยเอ๋อร์ส่งสายตาให้สาวใช้เป็นสัญญาณให้นางรีบออกไป แล้วจึงหันไปมองหญิงสูงศักดิ์ผู้นั้น “ท่านไม่ต้องโทษนาง เป็นข้าเองที่รู้สึกอุดอู้จึงได้ตั้งใจ…แค่กแค่ก ออกมารับลม”
“ปีก่อนๆ เจ้าก็ดีขึ้นตั้งมาก แล้วตอนนี้ก็กลับมาเป็นแบบนี้อีก ข้าก็เคยพูดแล้วว่าจะให้เจ้าเด็กฉินเฉินนั่นจากไปไม่ได้ ท่านพ่อของเจ้าก็คิดว่าอาการป่วยของเจ้าหายดีแล้วก็เลยไม่ได้ไปตามหาเขา”
หญิงสูงศักดิ์ขมวดคิ้วถอนหายใจอย่างจนใจ
ฉินเฟยเอ๋อร์เม้มปากที่ไร้ซึ่งสีเลือดน้อยๆ “ท่านแม่…น้อง…จะกลับมาหรือไม่?”
“เจ้าดีต่อเขาตั้งแต่เล็กเช่นนี้ หากเขาไม่กลับมาก็ไม่ใช่กลายเป็นหมาป่าตาขาวอกตัญญูหรอกหรือ?” หญิงสูงศักดิ์ทำเสียงหึ๊
“เขาอยู่ข้างนอกจะต้องลำบากไม่น้อย ถึงตอนนี้คงรู้แล้วว่าตระกูลฉินของเราดีต่อเขาเพียงใด หลายปีมานี้พวกเรานอกจากจะให้เขากินยาตามเวลา ให้เขาให้เลือดกับเจ้าเป็นตัวนำยาแล้วยังเคยให้เขาทำอะไรอีก? แถมยังให้ฐานะคุณชายตระกูลฉินกับเขา ยังมีอะไรให้เขาไม่พอใจ”
ฉินเฟยเอ๋อร์ไม่พอใจในคำพูดของหญิงสูงศักดิ์เท่าไรนัก นางขมวดคิ้วขึ้น “ท่านแม่ พวกเราตระกูลฉินติดค้างเขาอยู่ไม่น้อยชื่อเสียง และผลประโยชน์ไม่อาจทดแทนได้ อีกอย่างเขาไม่รู้มาตลอดว่าเรื่องชีวิตของตระกูลฉินแต่งเรื่องขึ้นมาหลอกเขา หากถูกเขารู้เข้าว่า…เขาถูกตระกูลฉินของพวกเราขโมยมา…”
ตอนนั้นคำพูดของปรมาจารย์คำเดียว บอกว่านางเกิดมาร่างกายอ่อนแอหากอยากจะช่วยชีวิตนางมีเพียงต้องไปทางทิศตะวันออกของโลกปุถุชน จึงจะสามารถหาคนที่จะช่วยชีวิตพบ
หลังจากนั้น…คนตระกูลฉินก็พบฉินเฉิน!
ดูเหมือนครอบครัวนั้นจะให้กำเนิดลูกแฝด ปรากฏว่าร่างกายของฉินเฉินพิเศษเหมาะแก่การเป็นตัวนำยา ดังนั้นจึงได้นำตัวฉินเฉินกลับมา เพื่อให้ฉินเฉินยิมยอมมอบให้แต่โดยดีหลายปีมานี้ตระกูลฉินจึงแต่เรื่องโกหกเรื่องแล้วเรื่องเล่า กลายเป็นที่เขาเรียกว่าผู้มีพระคุณช่วยชีวิต
แต่ทว่า…สำหรับวิธีการของตระกูลฉินนั้นฉินเฟยเอ๋อร์ไม่พอใจมาโดยตลอด อย่างไรพ่อแม่ก็ยืนยันจะทำเช่นนี้นางก็ไร้หนทาง
