ไหปีศาจ – บทที่ 116 การเยียวยา

บทที่ 116

การเยียวยา

ลั่วอู๋หยิบมีดสั้นที่ลงตราธาตุไม้อันน่าหลงใหลออกมา

หมอกสีเขียวที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณไหลเข้าสู่ร่างกายของเฒ่าเฉินอย่างช้าๆลมหายใจของเฒ่าเฉินเริ่มทรงตัวขึ้นมาเล็กน้อย แต่อาการบาดเจ็บในร่างกายก็ยังคงทรุดโทรมอยู่

ครู่ต่อมาเครื่องหมายสีตราธาตุสีเขียวบนกริชก็กะพริบและจางหายไป

พลังของมันกำลังจะหมดลง

ลมหายใจของเฒ่าเฉินยังคงตกลงอย่างต่อเนื่อง

ลั่วอู๋เลิกคิ้วและรู้สึกว่ามันยุ่งยากเล็กน้อย อาการบาดเจ็บนี้มันหนักเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นระดับแก่นวิญญาณของเฒ่าเฉินนั้นสูงเกินไป เทียบกับระดับพลังวิญญาณของกริชแล้วมันต่ำเกินไปที่จะรักษาแก่นวิญญาณของเขาได้

“เป็นอย่างไรบ้าง?” เจิ้งเว่ยถามอย่างระมัดระวัง

ลั่วอู๋คิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้ามีสัตว์วิญญาณระดับทองที่มีพลังวิญญาณเป็นธาตุไม้รึเปล่า?”

สองพี่น้องเจิ้งซี เจิ้งเว่ยมองหน้ากันแล้วส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

ลั่วอู๋ปวดหัว มันลำบากจริงๆ อาวุธของเขาถูกลงตราด้วยพลังของสัตว์วิญญาณระดับเงิน หากเขาใช้สัตว์วิญญาณระดับทอง เขาอาจมีโอกาสที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเฉินได้

ถ้าเขารู้ว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้ เขาคงจะไม่ทิ้งตั๊กแตนขู่เชิงทั้งหมดไว้ที่ศาลาไป่หยู่

ตอนนี้ก็คงสายเกินไปแล้วที่จะหามันมา

หากพวกเขาไม่รู้ว่าจะไปเอาสัตว์วิญญาณธาตุไม้ระดับทองมาจากที่ไหน อาการบาดเจ็บของเฒ่าเฉินก็คงจะเกินเยียวยาและเขาก็คงอยู่ได้อีกไม่นาน

“เจ้ามีหนูหาวิญญาณและตั๊กแตนวายุรึเปล่า” ลั่วอู๋ถาม ด้วยที่ว่ามันคือความหวังสุดท้าย

เจิ้งซีรู้สึกสับสน

สิ่งเหล่านี้จะมีประโยชน์อะไรกับอาการบาดเจ็บของผู้เฒ่าเฉิน

ลั่วอู๋ปวดหัว “ไม่มีงั้นเหรอ แย่ล่ะ”

“ข้ามี” ในกลุ่มทหารของเจิ้งซี มีชายคนหนึ่งยกมือขึ้นอย่างเงียบ ๆ

“ข้ามีสัตว์วิญญาณทั้งสองแบบนี้”

หลังจากนั้นชายคนนั้นก็ปล่อยหนูหาวิญญาณและตั๊กแตนวายุออกจากแหวนสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์

“ มีอีกไหม” ลั่วอู๋ถาม

ชายคนนั้นส่ายหัว “มีเพียงตัวเดียวเท่านั้นหนูหาวิญญาณข้าใช้เพื่อค้นหาแร่ และข้าเก็บตั๊กแตนวายุไว้เพื่อความสนุกสนานยามว่าง”

“ ดูเหมือนมันจะขึ้นอยู่กับโชคของเจ้าแล้ว” ลั่วอู๋กระซิบ

ความเป็นไปได้ที่การสังเคราะห์ตั๊กแตนขู่เชิง ไม่ใช่ความสำเร็จ 100%

ภายใต้การจ้องมองที่สับสนของผู้คน ลั่วอู๋วางหนูหาวิญญาณและตั๊กแตนวายุลงในไหปีศาจ

“สังเคราะห์”

ลั่วอู๋ใส่สัตว์วิญญาณสองตัวลงในส่วนต่อประสานการสังเคราะห์

[ได้รับ ตั๊กแตนขู่เชิงสัตว์วิญญาณระดับทอง, แต้มเซียน + 40]

ประสบความสำเร็จ!

ดูเหมือนว่าชะตาของคุณเฉินจะยังไม่ขาด

ลั่วอู๋รีบไปที่แท่นลงตราของคลังอาวุธ เพื่อสกัดเอาพลังวิญญาณธาตุดั้งเดิมของตั๊กแตนขู่เชิง จากนั้นแนบแก่นพลังวิญญาณลงตราเข้ากับมีดสั้น

มีดสั้นแตกในทันทีและระเบิดออกเป็นชิ้น ๆ

แต่พลังดั้งเดิมธาตุไม้ของตั๊กแตนขู่เชิง ยังคงอยู่ในอากาศและไม่ได้สลายไป

ดวงตาของลั่วอู๋เบิกกว้าง

มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

เป็นเพราะคุณภาพของมีดสั้นไม่ดีพอ?

มันเลยไม่สามารถทนรับการลงตราธาตุพลังวิญญาณระดับทองได้งั้นเหรอ?

“ไม่ข้าต้องหาอาวุธที่ดีกว่านี้ไม่งั้นแก่นวิญญาณของตั๊กแตนขู่เชิงจะหายไป” ลั่วอู๋กระวนกระวายเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่โล่ของเขา

“โล่คริสทัลที่เสริมแกร่งแล้วน่าจะใช้ได้”

ลั่วอู๋เลือกที่จะลงตราธาตุใส่โล่ของเขา

พลังวิญญาณระเบิดออกมาเป็นแสงสีเขียวเข้ม มันเริ่มซึมเข้าไปในคลังแสงทั้งหมด ลั่วอู๋รู้สึกว่ามันช่างน่าตื่นตา

“ แต่มันค่อนข้างน่ากลัวเหมือนกันแฮะ”

ดวงตาของลั่วอู๋มองตรงไปยังโล่คริสทัลของเขาเอง พื้นผิวโล่ที่ใสเหมือนคริสทัลนั้นเต็มไปด้วยสีเขียวและมีแถบบาง ๆ ที่บิดเบี้ยวแบบเดียวกับกิ่งไม้ที่เติบโตผิดปกติ

มันส่งพลังงานชีวิตที่ทำให้มึนเมาได้ออกมา

“ เยี่ยมไปเลย … ” ลั่วอู๋พึมพำกับตัวเอง

เขายังพบว่าดูเหมือนจะมีช่องว่างบนโล่ เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ขีดจำกัดของโล่ชิ้นนี้ บางทีโล่นี้น่าจะสามารถลงตราต่อไปได้

หนึ่งอาวุธแต่มีสองตราธาตุงั้นเหรอ?

หัวใจของลั่วอู๋กระโจนโลดเต้น

ถ้าทำได้นี่มันผิดกับหลักการที่ผ่านมาเลยจริงๆ

แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาค้นคว้าเพิ่มเติม มิฉะนั้นเกรงว่าคุณเฉินจะไม่สามารถต้านทานพิษของบาดแผลได้

ลั่วอู๋ออกจากมิติไห

ในสายตาของคนภายนอกลั่วอู๋เพียงแค่หลับตาและไตร่ตรองสักครู่ จากนั้นก็ลืมตาขึ้น

ลั่วอู๋หยิบโล่คริสทัลที่ลงตราวิญญาณธาตุไม้ของตัวเองออกมา พลังชีวิตที่เอ่อล้นทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจและประหลาดใจอย่างมาก

“นี่มันโล่อะไรกันเนี่ย” เจิ้งซีเห็นได้ถึงความหายากของโล่

“ ถ้าเจ้ายังถามเรื่องไร้สาระมากกว่านี้ คนของเจ้าคงจะตายก่อน” ลั่วอู๋พูด

เจิ้งซีหุบปากในทันที

ผู้คนในศาลาไป่หยู่ เองก็ประหลาดใจเช่นกัน พวกเขาเคยเห็นลั่วอู๋ใช้โล่คริสทัลที่เสริมพลังแล้ว แต่พวกเขาไม่เคยเห็นโล่คริสทัลที่ลงตราวิญญาณธาตุ

ลั่วอู๋วางโล่ไว้ใกล้เฒ่าเฉิน ทันใดนั้นพลังวิญญาณในโล่ทั้งหมดก็ระเบิดออกมาเป็นแสงสีเขียวพราว

พลังชีวิตไหลออกมาจากโล่และหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเฒ่าเฉิน

บาดแผลของเฒ่าเฉินค่อยๆหายเป็นปกติและลมหายใจของเขาก็ไม่ตกลงอีกต่อไป แต่เขาก็ยังคงดูหดหู่มากและใบหน้าของเขาซีดเซียว

นี่คือขีดจำกัดของมัน

คุณสมบัติตราวิญญาณธาตุไม้ ไม่ใช่ยาอายุวัฒนะหรือเวทมนตร์ มันไม่สามารถนำทุกอย่างกลับคืนมาได้อย่างสมบูรณ์เหมือนเดิม พลังวิญญาณและเลือดที่สูญเสียไปจะไม่กลับมา

อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้สามารถนำมาใช้ในบรรเทาอาการได้

ซึ่งมันก็เพียงพอแล้ว

“ เยี่ยมมาก” เจิ้งเว่ยดูมีความสุข

แม้ว่าเฒ่าเฉินจะยังไม่ตื่น แต่ชีวิตของเขาก็ไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายอีกต่อไป อย่างไรก็ตามหากไม่สามารถดูแลเขาได้ดี สภาพที่อาจจะทรุดลงอีกก็เป็นปัญหาใหญ่เช่นกัน

“ขอบคุณมาก” เจิ้งเว่ยเอาเงินและเครื่องประดับของนางออกมาทั้งหมด

เจิ้งซีกัดฟันและหยิบเงินออกมาเช่นกัน

ลั่วอู๋หยิบหินวิญญาณทั้งหมดของเจิ้งซีอย่างไร้มารยาท ส่วนสำหรับของเจิ้งเว่ยนั้นลั่วอู๋รับไปเพียงครึ่งหนึ่งและเครื่องประดับทั้งหมดก็ถูกส่งคืน

การช่วยเหลือในครั้งนี้ เจิ้งเว่ยรู้สึกขอบคุณจากใจจริงเช่นเดียวกับเจิ้งซีที่ก็แอบรู้สึกขอบคุณด้วยดวงตาเป็นประกายเช่นกัน

เวลาได้ผ่านไปจนเริ่มมืดแล้ว

มันคงเป็นเรื่องที่โง่มาก หากคิดจะเดินทางต่อไปในส่วนลึกของป่าหวงชาในความมืด

ห่างไกลจากลิงยักษ์ที่บ้าคลั่งนั้น ลั่วอู๋และพรรคพวกได้ตัดสินใจตั้งค่ายพักแรมใกล้ ๆ และไม่ไกลจากพวกเจิ้งซี ซึ่งส่วนหนึ่งที่พวกเขาเองก็ไม่ได้ไปไหนก็เพราะเฒ่าเฉินไม่สามารถเคลื่อนไหวไปมาได้และมีแนวโน้มที่จะเกิดอุบัติเหตุหากฝืน

ในทะเลทรายตอนกลางคืนอุณหภูมินั้นต่ำมาก

ลั่วอู๋จุดกองไฟขึ้นที่นี่ แม้ว่าพวกเขาจะสามารถใช้พลังวิญญาณ เพื่อต้านทานความหนาวเย็นได้ แต่วิธีนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

ดังนั้นไฟจึงสำคัญมาก

นอกจากนี้พวกเขายังสามารถใช้ไฟอุ่นอาหารเพื่อเติมเต็มกำลังกายของตัวเองได้อีกด้วย

กองไฟอาจก่อให้เกิดปัญหาที่ไม่จำเป็นดังนั้น ลั่วอู๋จึงสร้างเพิงไม้ชั่วคราวเพื่อปกปิดไฟไว้

ไม่นานนักเจิ้งเว่ยก็เดินมาร่วมด้วย

ผมสั้นของนางปลิวไสวในสายลมยามค่ำคืนแกว่ง นางดูเหมือนจะเป็นคนขี้เล่นและน่ารัก

“ เจ้ามานี่ทำไม” ลั่วอู๋ถามอย่างสงสัย

ใบหน้าของเจิ้งเว่ยเปลี่ยนเป็นสีแดง นางนำขวดหยกขนาดเล็กมา “นี่คือผงพิเศษที่สามารถปกปิดกลิ่นได้ มันสามารถขับไล่แมลง มด งูและแมงป่องได้ หากพวกเจ้ากำลังจะตั้งค่ายพักแรม เจ้าสามารถกระจายผงนี้ไปรอบ ๆ ค่ายพักแรมเพื่อปกป้องตัวเองจากพวกมันได้”

“สำหรับพวกเรา?” ลั่วอู๋หัวเราะและรับขวดหยกไป “ขอบคุณมาก”

เจิ้งเว่ยพยักหน้าดูเหมือนนางจะอายเล็กน้อยแล้วหันหนีไปทางซ้าย

ยากที่จะเชื่อว่าสาวขี้อายและขี้ขลาด คนนี้จะมีความกล้าเด็ดเดี่ยวได้ขนาดนั้นในตอนกลางวัน

ห่างออกไปไม่ไกลมีการสนทนากันอย่างเงียบ ๆ

“ เจ้าน้องโง่ ทำอะไรของเจ้า พวกเราไม่ค่อยมีแป้งแบบนี้แล้วยังเอาไปให้คนนอกอีก”

“แต่เพื่อขอบคุณเขา”

“ขอบคุณเขาอะไร เขาเรียกเก็บเงินเราไปตั้งมาก”

“แต่…”

“ เจ้าน้องโง่ เจ้าใจดีเกินไป ก็เลยเป็นทุกข์ง่ายไง”

“โอ้ …”