เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 149 ดอกบัวเร้นลักษณ์

“มันเรียกว่าอะไร? ข้าไม่เชื่อว่ามันจะมีอะไรในโลกที่เงินไม่สามารถซื้อได้!” ซูอัน เอ่ยขึ้น ด้วยสีหน้ากังวล

“สมุนไพรที่ยังขาดอยู่เรียกว่า ‘ดอกบัวเร้นลักษณ์’ ตามตำนานกล่าวเอาไว้ว่ามันจะออกดอกเพียงครั้งเดียวในทุก ๆ พันปี และแค่เพียงกลีบดอกเดียวของมันก็สามารถทำให้ผู้บ่มเพาะทะลวงระดับไปได้ 1 ขั้นได้ในชั่วพริบตา เจ้าคิดว่าของเช่นนี้ที่ไม่สามารถประเมินค่าได้ด้วยเงินจะหาซื้อได้ด้วยเงินงั้นเหรอ?” จี้เติ้งถู มองไปที่ ซูอัน ด้วยสายตาเย้ยหยัน

“มันมีของแบบนี้อยู่ในโลกจริง ๆ งั้นเหรอ?” ซูอัน ตกตะลึง “นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด! ระดับการบ่มเพาะแต่ละระดับนั้นต้องใช้พลังชี่ในจำนวนที่แตกต่างกันในการทะลวงระดับขึ้นไป แต่ไอ้ดอกบัวที่ท่านว่ากลับสามารถทำให้ทุกคนทะลวงระดับได้ 1 ขั้นทันทีแค่เพียงกินมัน 1 กลีบ แบบนี้มันจะไม่ผิดหลักการไปหน่อยรึไง?”

“นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้มันลึกลับมาก” จี้เติงถู ตอบ “มันเหมือนกับว่า ดอกบัวเร้นลักษณ์ สามารถก้าวข้ามกฎของโลกและสวรรค์ได้ ไม่ว่าจะเป็นผู้บ่มเพาะระดับสูงหรือผู้บ่มเพาะระดับต่ำ แค่เพียงกินกลีบดอกของมันเพียงกลีบเดียว ระดับการบ่มเพาะของคนผู้นั้นก็จะเพิ่มขึ้นทันที 1 ขั้นอย่างแน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นมันจะเป็นการดีที่สุดหากเก็บมันเอาไว้รอกินตอนบ่มเพาะไปถึงระดับสูง ๆ ใช้ไหม มันจะมีใครที่โง่ถึงขนาดกินมันตอนอยู่ในระดับการบ่มเพาะต่ำ ๆ จริงรึเปล่า?” ซูอัน เอ่ยถาม

“สิ่งที่เจ้าพูดไม่ผิด แต่โลกนี้ย่อมต้องพยายามรักษาสมดุลของมัน ตามตำนานกล่าวเอาไว้อีกว่า ดอกบัวเร้นลักษณ์ จะบานขึ้นเพียงไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น และเมื่อพลาดจังหวะเวลาอันสมบูรณ์ ดอกบัวจะเหี่ยวเฉาและสูญเสียคุณสมบัติอันน่าอัศจรรย์ของมันไป ดังนั้นใครก็ตามที่ได้รับมันมา คนผู้นั้นก็ควรจะกินมันในทันที การเก็บดอกบัวเอาไว้ในอนาคตไม่ใช่ทางเลือกที่ถูกต้องแม้แต่น้อย” จี้เติ้งถู กล่าวเสริม “ทำไมท่านไม่พูดข้อเสียนี้ของมันตั้งแต่แรก!” ซูอัน พูดขึ้นด้วยสีหน้าระอาใจ “ว่าแต่แล้วเราจะพบดอกบัวเร้นลักษณ์ได้ที่ไหน? แล้วไม่มีพวกสมาคมพ่อค้าที่รับจัดหาของทุกอย่างตามที่ลูกค้าตราบใดที่ลูกค้ามีเงินเอามันมาขายบ้างเลยงั้นเหรอ?”

ในนวนิยายกำลังภายในที่เขาเคยอ่านในชีวิตก่อนหน้านี้ มันมักจะมีพวกสมาคมพ่อค้าลึกลับที่มักจะเอาพวกของแปลก ๆ มาขายอยู่เสมอ ดังนั้นซูอันจึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นในเรื่องนี้

“มีสมาคมพ่อค้าเช่นนั้นจริง ๆ ” จี้เติ้งถู ตอบกลับ แต่แล้วเขาก็ส่ายหัวก่อนจะพูดต่อ “ปัญหาคือดอกบัวเร้นลักษณ์นั้นหายากเกินไป มันออกดอกเพียงครั้งเดียวใน 1พันปี แม้แต่ข้าเอง ก็ยังรู้จักมันจากการบังเอิญไปอ่านเจอในตำราโบราณเท่านั้น ข้าไม่เคยเห็นมันด้วยตัวเองมาก่อน ข้าไม่คิดว่ามันเป็นไปได้ที่สมาคมพ่อค้าพวกนั้นจะมีมันเช่นกัน”

ซูอัน ขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้ “เดี๋ยวนะ นี่ท่านเองก็ไม่เคยเห็นมันมาก่อนงั้นเหรอ? แล้วแบบนี้ท่านแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะได้ผล? นี่ท่านกำลังหลอกข้าอยู่ใช่ไหม? ท่านคิดจะหลอกให้ข้าออกไปหาดอกบัวเร้นลักษณ์มาให้ท่านเพื่อที่ท่านจะได้ใช้มันเพื่อเพิ่มการบ่มเพาะของท่าน เองใช่ไหม!”

จี้เติ้งถู ตวาดกลับด้วยสีหน้าเดือดดาลทันที “ไอ้เด็กเหลือขอ เข้าออกไปเดินรอบเมืองแล้วถามใครที่ไหนก็ได้ว่าข้า จี้เติ้งถู เป็นคนยังไง เจ้าเห็นว่าข้าเป็นคนปลิ้นปล้อนถึงขนาดสามารถวางแผนหลอกใช้เจ้าได้อย่างที่เจ้าคิดงั้นเหรอ!”

ซูอัน อดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพที่เขาเห็นตอนที่ จี้เติ้งถู กำลังเปิดดูหนังสือภาพลามกด้วย สีหน้าโรคจิต เขาพยักหน้าและตอบกลับโดยไม่รู้ตัว “ใช่ข้าคิดว่าท่านน่าจะทำ”

คำพูดนี้ทำให้จี้เติ้งถู แทบจะสำลักน้ำลายตัวเองจากความโกรธ แต่แล้วในท้ายที่สุด เขาก็เบือนหน้าหนีและเอ่ยขึ้นด้วยอย่างฉุนเฉียว “จงรู้เอาไว้ว่าที่ข้าช่วยรักษาเจ้ามันไม่ใช่เพราะว่าข้าอยากได้ของจากเจ้า แต่ที่ข้ารักษาให้เจ้าเป็นเพราะว่า เสี่ยวซี ขอร้องให้ข้าช่วยเจ้า! ข้าจะพูดอย่างตรงไปตรงมากับเจ้าว่า โอสถคลายผนึกรากวิญญาณ เป็นสิ่งที่ข้าเพิ่งคิดขึ้นมาหลังจากกลับไปอ่านตำราโบราณนับร้อยเล่ม ข้าอาจไม่เคยเห็น ดอกบัวเร้นลักษณ์ ด้วยตาตนเอง แต่ตามตำราก็ ระบุเอาไว้อย่างชัดเจนว่ามันมีสรรพคุณยังไงซึ่งเมื่อบวกกับความหลักแหลมของข้า ข้าจึงสามารถสร้างสูตรโอสถนี้ขึ้นมาได้สำเร็จ!”

“พูดอีกอย่างก็คือ โอสถนี้ยังไม่ได้รับการพิสูจน์ว่าใช้ได้ผลใช่ไหม?” ซูอัน ถามกลับ อย่างรวดเร็ว

จี้เติ้งถู โกรธจริง ๆ ในครั้งนี้ “ถ้าเจ้าไม่ไว้วางใจในทักษะการรักษาของข้านัก เจ้าก็ไปหาให้คนอื่นรักษาเจ้าแทน!”

เมื่อพูดจบ จี้เติ้งถู ลุกขึ้นยืนและกระทืบเท้าออกไปในทันที

เมื่อเห็นว่าจี้เติ้งถูกำลังจะออกไปจริง ๆ ซูอัน รีบเดินไปข้างหน้าเพื่อรั้งจี้เติ้งถูเอาไว้ ก่อนจะกล่าวขอโทษอย่างกระอักกระอ่วน “เดี๋ยวก่อน ๆ จี้เติ้งถู ข้าขอโทษข้าแค่ล้อท่านเล่น เท่านั้นเองข้าจะไม่เชื่อท่านได้อย่างไร? จี้เติ้งถูท่านลองดูนี่ก่อนสิ นี่เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ข้าเตรียมไว้ให้ท่านโดยเฉพาะเลยนา สิ่งนี้น่าจะพอทำให้ใจของท่านเย็นลงได้บ้างจริงไหม?”

เมื่อพูดจบ ซูอัน ก็หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกจากเสื้อของเขาและยื่นมันให้กับจี้เติ้งถู

“นี่อะไร?” จี้เติ้งถู ชำเลืองมองดูหนังสือเล่มเล็กด้วยสายตาหงุดหงิด เขาดูเหมือนจะไม่สนใจมันมากนัก

ซูอัน ยิ้มอย่างมีเลศนัย และกระซิบเบา ๆ “ท่านลองเปิดมันอ่านดูสักหน่อยเดี๋ยวก็รู้เอง!”

นับตั้งแต่ที่เขาเห็นจี้เติ้งถู ชอบหนังสือภาพลามกเป็นชีวิตจิตใจ ซูอัน ก็เขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาด้วยตัวเองเล่มหนึ่งเผื่อเอาไว้ใช้มันตีสนิทกับจี้เติ้งถูในอนาคต

จี้เติ้งถูเปิดหนังสือเล่มเล็กด้วยท่าทีไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันมากมายนัก ซึ่งที่หน้าแรกของหนังสือมีประโยคที่เขียนขึ้นว่า: ทุกคนมีความโชคร้ายของตัวเอง…

ตอนแรกเขาไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับมากเท่าไหร่แต่เมื่ออ่านต่อไป จังหวะหายใจของเขากลับเปลี่ยนเป็นถี่เร็วขึ้น ในไม่ช้าเขาก็รีบเก็บหนังสือเล่มเล็กเอาไว้ในเสื้อคลุมของตัวเองอย่างรวดเร็ว เป็นการสิ้นเปลืองเกินไปที่จะอ่านหนังสือดี ๆ แบบนี้ในช่วงเช้าของวัน เขาควรจะค่อย ๆ ชื่นชมมัน ในตอนกลางคืนสิ

“เจ้าเก่งมากเด็กน้อย!” จี้เติ้งถู ตบไหล่ ซูอัน พร้อมกับพยักหน้าด้วยสีหน้าชื่นชม

ซูอัน ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนที่จะหัวเราะเบา ๆ

แค่นี้เจ้าก็ประทับใจแล้วงั้นเหรอ? ฮ่า! เจ้าคงจะตื่นตะลึงจนหยุดหายใจแน่นอนหากเจ้า ได้รู้ว่าในหัวของข้ามันมีคอลเล็กชันชุดใหญ่ที่ข้าเก็บเอาไว้ตั้งแต่โลกก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าผู้คน ในโลกนี้จะขาดทางเลือกด้านความบันเทิงจริง ๆ

“เจ้าไปเอาของดี ๆ แบบนี้มาจากไหน” จี้เติ้งถู เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าเบิกบาน

“ข้าได้มาจากหลวงจีนผู้หนึ่งซึ่งกำลังออกธุดงค์” ซูอัน ไม่กล้าบอกความจริงว่าเขาเป็น คนเขียน เพราะถ้าหากมีใครรู้ว่าเขาเขียนเรื่องราวแบบนี้ เขาคงไม่กล้าที่จะออกไปสู้หน้าใครข้างนอกแน่นอน

“หลวงจีนผู้นั้นนี่ช่าง…” จี้เติ้งถู พยักหน้าด้วยสีหน้าเทิดทูน ดูเหมือนว่าหลวงจีนผู้นี้จะไม่ได้นั่งสมาธิไปวัน ๆ เปล่า ๆ เหมือนหลวงจีนรูปอื่นแน่นอน “เมื่อครู่นี้ข้าแอบหลงคิดว่าเป็นเจ้าเองที่เขียนเรื่องพวกนี้เหมือนกัน มันคงจะน่าประทับใจมากจริง ๆ ถ้าเจ้าสามารถเขียนเรื่องราวที่น่าตื่นเต้นเช่นนี้ได้แม้ว่าเจ้าจะไม่สามารถใช้ไอ้นั่นของเจ้าได้”

“ถ้า ดอกบัวเร้นลักษณ์ หายากอย่างที่ท่านพูด งั้นมันก็หมายความว่าความหวังของข้ามันก็ริบหรี่จนแทบจะไม่มีหวังเลยน่ะสิใช่ไหม?” ซูอัน เอ่ยถามกลับด้วยสีหน้ามืดหม่น เขาไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงในเรื่องหนังสือกับจี้เติ้งถู เพราะถึงเขาจะเถียงชนะไปมันก็ไม่ได้เป็นผลดีกับตัวเอง

“เจ้าอย่าทำหน้าหมดหวังแบบนั้นสิ ในฐานะที่เจ้าอุตส่าห์มอบของดีให้กับข้า ข้าจะไม่ตอบแทนเจ้าได้ยังไง มา ๆ เดี๋ยวข้าจะบอกเบาะแสของมันให้เจ้าฟัง!” จี้เติ้งถู หัวเราะพร้อมกับ ลูบเคราแพะของตัวเองด้วยสีหน้าสบายใจ

“หากท่านจี้เติ้งถู เปิดเผยเบาะแสของ ดอกบัวเร้นลักษณ์ ให้แก่ข้าจนสามารถหามันเจอ ข้าขอสัญญาว่าข้าจะไม่มีทางลืมพระคุณนี้ไปจนวันตาย!” ตอนนี้ ซูอัน อยากจะเขกหัวตัวเองสัก ร้อยรอบ เขารู้สึกว่าตัวเองยอมจำนนให้อีกฝ้ายมากเกินไปจนแทบจะรับตัวเองไม่ไหวอยู่แล้ว

“เมื่อเร็ว ๆ นี้ข้าได้ยินข่าวลือว่ามีการค้นพบก้านดอกบัวเร้นลักษณ์ใน มิติลับหยกจรัส ส่วนการที่เจ้าจะสามารถหามันเจอได้ในนั้นหรือไม่อันนี้มันก็คงขึ้นอยู่กับวาสนาของเจ้าเองแล้วล่ะ” จี้เติ้งถู ยิ้มและเอ่ยขึ้น

“มิติลับหยกจรัส?” ซูอัน แสดงสีหน้าโง่งมเพราะเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร

จี้เติ้งถูขมวดคิ้ว “เจ้าไม่ใช่นักศึกษาของสถาบันจันทร์กระจ่างหรอกเหรอไง? ทำไมเจ้าถึง ทำหน้าเหมือนกับว่าไม่รู้จักมัน?”

“ข้าจะไปรู้ทุกอย่างของสถาบันจันทร์กระจ่างได้ยังไง? ข้าเพิ่งลงทะเบียนที่นั่นเมื่อสองวันก่อนนี้เอง!” ซูอัน ตอบกลับเสียงดัง

จี้เติ้งถู พยักหน้าอย่างเข้าใจจากนั้นเขาก็เริ่มอธิบายว่า “อย่างที่เจ้าจินตนาการได้ มีผู้บ่มเพาะที่น่าเกรงขามมากมายในโลกนี้ เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาได้พิชิตดินแดนใหม่ ๆ เพื่อขยายอาณาเขตของมนุษย์ออกไปเรื่อย ๆ อย่างไรก็ตามโลกนี้กว้างใหญ่นักและยังมีความลับอีกมากมาย ที่เรายังไม่ได้เปิดเผย”

“ในทุกมณฑลมีมิติลับซ่อนอยู่ทุกมณฑล แต่ไม่มีใครรู้ว่ามิติลับเหล่านี้มาจากไหน มีข้อมูลเพียงน้อยนิดที่อธิบายเอาไว้สั้น ๆ ว่าการดำรงอยู่ของพวกมันย้อนไปตั้งแต่ยุคเริ่มก่อตั้งโลก” ในระหว่างที่เล่าเรื่องไป สายตาของ จี้เติ้งถู ก็เปล่งประกายไปด้วยความตื่นเต้น

“มีข่าวลือว่ามิลับเหล่านี้เป็นโลกเล็ก ๆ ที่ถูกสร้างขึ้นโดยเทพโบราณ โลกเล็ก ๆ เหล่านี้ บางแห่งดูเหมือนโลกของเรา แต่โลกเล็ก ๆ บางใบก็เต็มไปด้วยอันตรายมากมายซึ่งในเวลาเดียวกัน ก็มีของวิเศษมากมายให้พวกเราไปค้นหา”

ซูอัน พยักหน้าตอบ โดยพื้นฐานแล้วมันเหมือนกับพวกดันเจี้ยน26ในเกมใช่ไหม?

“อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป มิติลับเหล่านี้ส่วนใหญ่ก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของราชสำนัก ซึ่งในภายหลังทางราชสำนักก็ใช้มิติลับเหล่านี้นี่แหละในการฝึกฝนบรรดาอัจฉริยะของตัวเอง กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือมีเพียงนักศึกษาของสถาบันที่ขึ้นตรงต่อราชสำนักเท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้าไปในมิติลับเหล่านี้ได้” จี้เติ้งถู เอ่ยขึ้น

26ดันเจี้ยน : Dungeon พื้นที่ที่ออกแบบมาพิเศษเพื่อทำภารกิจหนึ่ง ๆ โดยมีรางวัลเป็นไอเทมต่าง ๆ