เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 166 โดนแต่งตั้ง

บทที่ 166 โดนแต่งตั้ง

ซางหลิวอวี้ ส่ายหัวด้วยความระอาใจ “เจ้านี่มันเหลือเชื่อจริง ๆ… ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีคนจำนวนมากอยากจะจัดการกับเจ้า ทั้ง ๆ ที่เจ้าเพิ่งจะเข้ามาเรียนในสถาบันได้เพียง ไม่กี่วันแบบนี้”

“พวกเขาแค่อิจฉาว่าข้าหล่อกว่าพวกเขาต่างหาก! เจ้าสังเกตเห็นหรือเปล่าว่าที่ผ่านมายังไม่มีผู้หญิงในสถาบันคนไหนที่มาหาเรื่องข้าเลย!” ซูอัน ตอบกลับพร้อมกับยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ

ในทางกลับกันคำพูดนี้ทำให้ ซางหลิวอวี้ รู้สึกประหลาดใจอยู่พอสมควรเพราะหาก คิดดี ๆ แล้ว นี่เป็นเรื่องจริง บรรดาผู้ที่พยายามจะจัดการกับซูอันล้วนแต่เป็นผู้ชายทั้งนั้น ในทางกลับกัน ผู้หญิงมักจะออกมายืนหยัดเพื่อเขาอยู่ตลอดเวลาในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน แม้แต่ ไป๋ซู่ซู่ ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงเกินครึ่งก็เข้าข้างเขาเช่นกัน

ตัดกลับมาทางด้านของ เจียงลั่วฝู เสียงกระซิบของ ซูอัน และ ซางหลิวอวี้ ดึงดูดความสนใจของนางอย่างรวดเร็ว นางอดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจของตัวเองด้วยความหงุดหงิด ไอ้เด็กผู้นี้ บอกว่าไม่รู้จัก ซางหลิวอวี้ ไม่ใช่หรือไง? แล้วดูตอนนี้สิ คุยกันจนหน้าจะชนกันอยู่แล้ว!

เจียงลั่วฝู คุ้นเคยกับนิสัยของ ซางหลิวอวี้ เป็นอย่างดี ถึงแม้ภายนอกผู้หญิงคนนี้จะมีบุคลิกที่ไร้กังวลและอ่อนโยนซึ่งทำให้ดูเหมือนง่ายที่จะเข้าถึง แต่ในความเป็นจริง นางมักจะรักษาระยะห่างกับผู้อื่นอยู่เสมอและภายใต้เปลือกที่ดูอ้อมอารีของนาง แท้จริงแล้วนางเป็นคนที่มีจิตใจที่เย็นชา นางไม่เคยคุยกับใครอย่างสนิทสนมขนาดนี้มาก่อน

หลังจากมองอยู่สักพัก เจียงลั่วฝู กระแอมในลำคอและจ้องไปที่ ลู่เต๋อ และ ไป๋ซู่ซู่ “พวกเจ้าสองคนกำลังทำอะไร? พวกเจ้าเป็นอาจารย์ผู้สอนแท้ ๆ แต่ทำไมพวกเจ้าสองคนกลับมาสู้กันเองในสถาบันต่อหน้านักศึกษาจำนวนมากแบบนี้?”

ไป๋ซู่ซู่ หัวเราะอย่างกระอักกระอ่วนและรีบแก้ตัวว่า “ท่านอาจารย์ใหญ่เจียง ท่านเข้าใจข้าผิดแล้ว มันเป็นเพราะอาจารย์ลู่ต่างหากที่พยายามจะเอาผิดนักศึกษาคนหนึ่งของเราโดยไร้เหตุผล ถ้าท่านไม่เชื่อคำพูดของข้า ท่านสามารถถามใครก็ได้ที่นี่”

ลู่เต๋อ เกือบจะระเบิดอารมณ์เมื่อได้ยิน ไป๋ซู่ซู่ โยนความผิดมาให้เขาคนเดียว อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่นต่อหน้า เจียงลั่วฝู เขาสูดหายใจลึกและรีบโต้แย้งอย่างรวดเร็ว “ท่านอาจารย์ใหญ่ ซูอัน ไม่รู้จักเคารพผู้ที่อาวุโสกว่าและเขาก็ยังเล่นการพนันกับผู้อื่น เขาทำให้ภาพลักษณ์ของสถาบันเราเสื่อมเสียด้วยนิสัยแย่ ๆ ของเขา ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงตัดสินใจไล่เขาออกจากสถาบัน แต่แล้วไอ้ชายผู้นี้กลับเข้ามาขวางข้าไว้อย่างไร้เหตุผล!”

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนโยนความผิดให้กัน เจียงลั่วฝู ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ก่อนที่จะ โบกมือ “พอ! เจ้าสองคนเลิกโยนความผิดใส่กันได้สักที ข้าเข้าใจสถานการณ์แล้ว เนื่องจากเป็นอาจารย์หยางที่เสนอการเดิมพันก่อน ดังนั้นมันควรเป็นเขาที่ต้องถูกลงโทษ ไม่เช่นนั้นสถาบันของเราจะถูกคนทั้งอาณาจักรหัวเราะเยาะแน่นอน”

…

ทางด้านของ หยางเว่ยที่เมื่อครู่รีบวิ่งออกไปเนื่องจากความอับอาย แต่เมื่อเขาสงบลง ก็ตระหนักว่าเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้สักเท่าไหร่ เพราะว่าตำแหน่งของเขานั้นถูกแต่งตั้งโดย ราชสำนักโดยตรง ดังนั้นต่อให้เขาจะไม่ทำตามสัญญาที่เดิมพันเอาไว้มันก็ไม่มีใครสามารถมาไล่เขาออกได้แน่นอน

เมื่อคิดได้เช่นนี้เขาจึงรวบรวมความกล้าและเดินกลับมาที่ห้องเรียน เขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะ อยู่ที่นี่ต่อไปในฐานะอาจารย์ผู้สอนแม้ว่าเขาจะไม่สามารถสู้หน้าใครในสถาบันได้อีกต่อไปก็ตามมันคงจะเป็นความทุกข์ระทมที่แสนสาหัส แต่เขาจะทนกับมันดีกว่าต้องตกงาน

แต่ทันทีที่เขามาเดินถึงห้องเรียน เขาก็ได้ยินคำตัดสินของ เจียงลั่วฝู พอดีซึ่งมันทำให้หัวใจของเขาจมดิ่งลงสู่ความสิ้นหวัง

แต่เมื่อเขาคิดถึงความกล้าหาญที่ตนพยายามรวบรวมเมื่อครู่เพื่อเดินกลับมา เขาก็บอกกับตัวเองว่าเขาไม่สามารถยอมรับให้เรื่องมันจบแบบนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงก้าวออกไปหา เจียงลั่วฝู และพูดขึ้นเสียงดัง “ตำแหน่งของข้าในฐานะอาจารย์ผู้สอนนั้นได้รับการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการจากราชสำนัก ต่อให้ท่านเป็นอาจารย์ใหญ่ของสถาบัน ท่านก็ไม่มีอำนาจที่จะไล่ข้าออกแบบนี้!”

เสียงโห่ร้องดังก้องไปทั่ว ไม่มีใครคิดว่า หยางเว่ย จะไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้..

“แม้เจ้าจะเป็นอาจารย์ที่ถูกแต่งตั้งมาอย่างเป็นทางการ แต่เจ้ากลับโดนนักศึกษาในสถาบันบดขยี้ด้วยสาขาวิชาที่เจ้าถนัด สถาบันของข้าไม่ต้องการอาจารย์ที่ไร้ความสามารถอย่างเจ้า เอาไว้หลังจากนี้ข้าจะเขียนรายงานไปยังเมืองหลวงเป็นการส่วนตัวเพื่อเพิกถอนตำแหน่งของเจ้า ในฐานะอาจารย์ผู้สอนของสถาบันของข้าอย่างเป็นทางการและแน่นอนว่าข้าจะไม่ลืมใส่เหตุผล ไปด้วยแน่นอนว่าทำไมเจ้าถึงไม่คู่ควรมาเป็นอาจารย์ในสถาบันของข้า!” เจียงลั่วฝู ตอบกลับด้วย สีหน้าเย็นชา

ไม่มีทางที่คนอย่างนางจะไม่รู้ว่า หยางเว่ย จงใจพุ่งเป้ามาที่ ซูอัน เพราะถูกใครบางคน จ้างวานมา และนางก็ไม่สนใจด้วยว่าผู้จ้างวานเป็นใครนางไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวอะไรกับเรื่องวุ่นวายนอกสถาบัน ดังนั้นนางจึงเรื่องแก้ปัญหานี้โดยการไล่ หยางเว่ย ออกไปให้พ้น ๆ เพื่อจบปัญหา ในสถาบัน

หาก ซูอัน เป็นนักศึกษาธรรมดา นางคงต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนที่จะตัดสินใจ แต่บังเอิญว่า ซูอัน ไม่ใช่ นางไม่ยอมให้คนที่มีศักยภาพไร้ขีดจำกัดอย่างซูอันหลุดไปจากสถาบันของนางแน่นอน เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาสามารถเป็นได้ในอนาคต อาจารย์ระดับ 3 กิ๊กก๊อกผู้นี้มีค่าไม่ต่างอะไรกับฝุ่นผงเลย

หยางเว่ย ตกตะลึงเป็นอย่างมากกับคำพูดของ เจียงลั่วฝู ท่าทีของนางนั้นแน่วแน่มาก ที่จะไล่เขาออกซึ่งมันทำให้เขาไม่สามารถเถียงอะไรต่อได้อีก เขาวิ่งหนีจากไปอีกรอบด้วยความ อับอายแบบที่ไม่เคยอับอายมาก่อนในชีวิตและยิ่งไปกว่านั้นแค่เขาคิดถึงรอยยิ้มที่มีความสุข บนใบหน้าของ ซูอัน มันก็ทำให้เขาอยากจะกระโดดไปฉีกปากฝั่งตรงข้ามออก!

ท่านยั่วยุ หยางเว่ย สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +999!

ซูอัน พูดไม่ออกเมื่อเห็นการแจ้งเตือนนี้ในระบบ เดี๋ยวนะ? มันเป็นอาจารย์ใหญ่ที่ปลดเจ้าออกจากตำแหน่งไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมเจ้าถึงโทษข้าในเรื่องนี้?

จิตใจของ หยางเว่ย เต็มไปด้วยความโกรธ มันเป็นความผิดของนังบ้านั่นที่ส่งข้ามาที่นี่ มันควรจะเป็นเรื่องง่าย ๆ แต่สุดท้ายข้ากลับต้องมาพบกับความอัปยศอันแสนสาหัส นังผู้หญิงเลวคนนั้นควรมีคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้ให้ข้า ไม่เช่นนั้นข้าขอสาบานว่าข้าจะทำให้นางต้องทนทุกข์ทรมานกับเรื่องนี้ด้วย!

ลู่เต๋อ ขมวดคิ้วเมื่อเห็น หยางเว่ย วิ่งหนีไป เขาส่ายหัวเล็กน้อยจากนั้นเขาหันไปหา เจียงลั่วฝู และกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ใหญ่ ข้าเห็นด้วยที่ท่านไล่ หยางเว่ย ออกไป อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่า ซูอัน ไม่ให้ความเคารพต่ออาจารย์ผู้สอนของเขาแถมเขายังเล่น การพนันในสถาบัน ดังนั้นเขาเองก็ควรถูกลงโทษจากการกระทำของเขาด้วยไม่ใช่หรือ?”

“อาจารย์ลู่ ข้าว่าการเดิมพันระหว่าง ซูอัน และ หยางเว่ย มันเป็นสัญญามากกว่าการพนันดังนั้นคำกล่าวหาของท่านมันจึงเกินจริงไปสักหน่อยและท่านก็น่าจะรู้ว่าสัญญานั้นมีอำนาจผูกพันและเนื่องจาก ซูอัน เป็นผู้ชนะ มันจึงเป็นเรื่องปกติที่ หยางเว่ย จะต้องปฏิบัติตามคำสัญญาของเขา ที่ให้เอาไว้” เจียงลั่วฝู ตอบกลับ

“แต่…” ลู่เต๋อ ยังคงรู้สึกไม่ยินยอมและต้องเถียงในเรื่องนี้ต่อ

เจียงลั่วฝู หรี่ตามองไปที่ ลู่เต๋อ และถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจ้าสงสัยในคำพูดของข้างั้นหรือ?”

หัวใจของ ลู่เต๋อ เต้นผิดจังหวะ เขารีบก้มศีรษะลงและตอบกลับอย่างรวดเร็วทันที “ข้าไม่กล้า ๆ !”ซูอัน รู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นฉากนี้ อำนาจของอาจารย์ใหญ่นั้นน่าทึ่งเป็นอย่างมากมาก! แม้แต่ ลู่เต๋อ ผู้ดุดันก็ยังกลายเป็นเหมือนลูกเจี๊ยบเมื่ออยู่ต่อหน้าของนาง

ทางด้านฝูงชนโดยรอบก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของ เจียงลั่วฝู พวกเขารู้สึกว่าเป็น หยางเว่ย ที่เริ่มความขัดแย้งตั้งแต่แรกดังนั้นมันจึงถูกแล้วที่ หยางเว่ย จะต้องเผชิญกับผลลัพธ์เช่นนี้ การเข้ามาวุ่นวายของ ลู่เต๋อ นั้นมันเป็นเรื่องที่ไร้เหตุผลอย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตามถึงแม้ทุกคนจะคิดเช่นนี้ แต่พวกเขาก็ไม่ต้องการก้าวออกไปพูดแทน ซูอัน อยู่ดีเพราะพวกเขาไม่ต้องการสร้างความบาดหมางกับ ลู่เต๋อ และยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาไม่ได้เป็นเพื่อนกับ ซูอัน สักหน่อย ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะต้องเอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับปัญหานี้ด้วย

แต่แน่นอนว่ายังมีบางคนที่ไม่ชอบที่เรื่องนี้จบลงเช่นนี้ ยกตัวอย่างเช่น หยวนเหวินตง,หงซิงอิง และ เย่เฉินเหลียง พวกเขาคิดว่าอาจารย์ใหญ่มาในเวลาที่พอดิบพอดีเกินไป พวกเขา ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกครั้งที่ ซูอัน ประสบปัญหามันกลับมีคนมาคอยให้ความช่วยเหลือทุกครั้งไป ทำไมไอ้สารเลวผู้นี้มันถึงมีโชคที่ดีขนาดนี้!

ท่านยั่วยุ หยวนเหวินตง สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +444!

ท่านยั่วยุ หงซิงอิง สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +444!

ท่านยั่วยุ เย่เฉินเหลียงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +444!

…

ซูอัน รู้สึกเบิกบานที่จู่ ๆ คะแนนความโกรธแค้นก็หลั่งไหลเข้ามา แต่เขาก็ยังคิดว่ามันน้อยเกินไป ดูเหมือนว่าข้าควรพยายามทำให้ผู้คนร่วม ๆ มีอารมณ์ร่วมเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อยก่อนที่เรื่องนี้ จะจบลง!

ทันใดนั้น เจียงลั่วฝู ก็พูดขึ้น “เนื่องจาก หยางเว่ย ถูกไล่ออก สถาบันของเราจึงไม่มีอาจารย์สอนคณิตศาสตร์ในขณะนี้ แต่ด้วยการที่ ซูอัน สามารถเอาชนะ หยางเว่ย ได้ในการประชันทักษะทางด้านคณิตศาสตร์ข้าจึงจะให้ ซูอัน เข้ารับตำแหน่งอาจารย์ผู้สอนวิชาคณิตศาสตร์แทนไปก่อนจนกว่าอาจารย์สอนคณิตศาสตร์คนใหม่จากราชสำนักจะถูกส่งมา ฉะนั้นชั้นเรียนคณิตศาสตร์ทั้งหมดในสถาบันนับจากนี้จะถูกสอนโดยเขา”

เมื่อสิ้นประโยคนี้ความเงียบก็เข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณ ทุกสายตาต่างก็ไปหยุดที่ ซูอัน

“???” ลู๋เต๋อ

“???” ไป๋ซู่ซู่.

“???” ซางหลิวอวี้

“???” นักศึกษาทุกคน