เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 446 ความหมางใจระหว่างสองตระกูลพันธมิตร

บทที่ 446 ความหมางใจระหว่างสองตระกูลพันธมิตร

บทที่ 446 ความหมางใจระหว่างสองตระกูลพันธมิตร

ซูอันรู้สึกไม่สบายใจกับคำพูดของนาง “เจ้าอยากไปหอคณิกาด้วยกันกับข้าเหรอ?”

ฉู่ชูเหยียนกลอกตาอย่างไม่อดทน “แน่นอนว่าข้าไม่ใช่คนที่จะไปกับเจ้า ข้าแค่อยากให้เจ้าจัดเตรียมที่สำหรับอีกคนหนึ่ง”

“ใคร?” ซูอันสงสัย

“นายน้อยของตระกูลหวาง หวางหยวนหลง!” ฉู่ชูเหยียนกล่าวอย่างจริงจัง

ซูอันมองดูนางอย่างแปลกใจ “เจ้าไม่มีอะไรกับนายน้อยตระกูลหวางคนนั้นใช่ไหม? ข้าเคยได้ยินมาว่าตระกูลฉู่เข้ากันได้ดีกับตระกูลหวาง มันคงไม่ใช่ว่าเจ้ากับเขาเป็นรักแรกในวัยเด็กใช่ไหม? ให้ตายสิ ทำไมชะตากรรมของข้าถึงได้โหดร้ายนัก…”

ถ้าข้ารู้เรื่องนี้ล่วงหน้า ข้าคงไม่ช่วยนายน้อยตระกูลหวางนั่น ข้าควรปล่อยให้เฉินเซวียนจัดการมันให้ตาย!

ฉู่ชูเหยียนโกรธและอับอาย นางจับหูเขาแน่น “หยุดโวยวายเหมือนคนงี่เง่าได้แล้ว! ข้ากับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย! ทุกวันนี้มีเรื่องไร้สาระกี่เรื่องอยู่ในหัวของเจ้ากันแน่?”

—

ท่านยั่วยุฉู่ชูเหยียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 123!

—

“แล้วถ้างั้นทำไมเจ้าถึงต้องการให้ข้าพานายน้อยตระกูลหวางนั่นไปหาความสุขที่หอสุขนิรันดร์ด้วย ถ้าเจ้าไม่อยากเห็นเขามีความสุข?”

ซูอันกะพริบตาอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเขางงงวยอย่างสมบูรณ์

ฉู่ชูเหยียนอธิบายเรื่องให้เขาฟัง “ซ่างหงเรียกพ่อของข้าไปคุย เช่นเดียวกับผู้นำตระกูลเจิ้ง หยวน หวาง และตระกูลอื่น ๆ เพื่อเข้าร่วมการประชุม เขากล่าวว่าราชสำนักจะส่งกองกำลังไปทางเหนือเพื่อต่อสู้กับชนต่างเผ่า และอาณาจักรกำลังขาดแคลนเสบียงอย่างมาก นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจึงขอให้ตระกูลที่มั่งคั่งทั้งหมดช่วยเหลือด้วยการบริจาคเพิ่มเติม”

ซูอันพยักหน้ารับรู้ เพราะฉู่ชูเหยียนเคยกล่าวถึงการบริจาคเหล่านี้มาก่อน

“ปีที่แล้วมีการร้องขอเงินบริจาคเป็นจำนวนมาก แม้แต่ตระกูลที่ใหญ่ที่สุดก็ยังลำบากหากถูกขอให้บริจาคบ่อยครั้ง นี่คือเหตุผลที่คราวนี้ บรรดาตระกูลใหญ่ทั้งหมดจึงเกิดความลังเลที่จะบริจาค”

ฉู่ชูเหยียนหยุดสักครู่แล้วพูดต่อ “พ่อของข้าใช้เหตุผลถึงการค้าเกลืออย่างผิดกฎหมายเป็นข้ออ้างในการอธิบายว่าทำไมเขาถึงไม่สามารถบริจาคได้”

ซูอันไม่สามารถระงับรอยยิ้มได้ “ท่านพ่อตามักจะดูซื่อตรงและมีเกียรติมาก ใครจะรู้ว่าเขามีด้านที่เจ้าเล่ห์ด้วย”

“เจ้ากำลังพูดถึงพ่อข้าอยู่นะ!” ฉู่ชูเหยียนดุ “แต่น่าเสียดายที่จิ้งจอกเฒ่าซ่างหงคาดการณ์ไว้แล้วว่าเราจะใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้าง ด้วยเหตุนี้ ซ่างหง จึงบอกกับพ่อของข้าว่าจะมอบหมายให้ซ่างเชียนช่วยเหลือ พ่อของข้าสามารถใช้กองทหารลาดตระเวนลำน้ำของซ่างเชียนได้ตามที่เห็นสมควรในการปราบปรามพวกค้าเกลือผิดกฎหมาย”

ซูอันถอนหายใจ “นี่อาจเป็นการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ที่เจ้ากล่าวถึงก่อนหน้านี้ หากตระกูลฉู่บริจาค ตระกูลซ่างก็จะให้ความช่วยเหลือในการขจัดการค้าเกลือที่ผิดกฎหมาย”

ฉู่ชูเหยียนพยักหน้า “พ่อของข้ารู้ดีว่าการค้าเกลือผิดกฎหมายนี้ส่งผลกระทบอย่างมากต่อธุรกิจของตระกูลฉู่ และด้วยความช่วยเหลือจากซ่างเชียนที่เป็นผู้บัญชาการกองทหารลาดตระเวนลำน้ำ เราจะมีโอกาสมากขึ้นในการกำจัดการค้าเกลือผิดกฎหมายได้แบบรวบหัวรวบหางทั้งหมด หากเราสามารถใช้โอกาสนี้ทำลายการค้าเกลือที่ผิดกฎหมายได้ทั้งหมด แม้ว่าเราจะต้องบริจาคอีกรอบมันก็ถือว่าคุ้มค่า นี่จึงเป็นเหตุผลที่เราตกลงบริจาคเงินหนึ่งแสนตำลึงก่อน และเมื่อการค้าเกลือผิดกฎหมายได้รับการกำจัดจนหมดสิ้น และเราเริ่มเห็นรายได้จากการขายเกลือที่ถูกกฎหมาย เราจะบริจาคส่วนที่เหลือให้”

ซูอันพยักหน้า “ฟังดูเป็นแผนที่ดี”

ฉู่จงเทียนไม่ใช่ผู้นำตระกูลแต่เพียงในนาม ถึงแม้ว่าปกติแล้วเขาจะดูเป็นคนหน้าซื่อ ๆ แต่จริง ๆ แล้วกลับมีความเฉลียวฉลาดพอสมควร

“ทุกอย่างฟังดูดีใช่ไหมล่ะ?” ฉู่ชูเหยียนกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ “แต่เมื่อเร็วนี้ ๆ ตระกูลหวางประสบความสูญเสียอย่างร้ายแรง สถานีการค้าของพวกเขาถูกปล้นโดยชนต่างเผ่า พวกเขาจึงต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อชดเชยความสูญเสียที่เพิ่งเกิดขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงขอให้ได้รับการยกเว้นจากการบริจาคในครั้งนี้”

ซูอันจำได้ว่านางเคยเล่าให้ฟังว่าเกลือในราชวงศ์โจวสามารถขนส่งและขายได้ด้วยใบอนุญาตค้าเกลือเท่านั้น ทว่าใบอนุญาตเหล่านี้ไม่สามารถซื้อได้ด้วยเงินเพียงอย่างเดียว ในช่วงเวลาอันเลวร้ายของสงคราม สิทธิในการซื้อใบอนุญาตค้าเกลือเหล่านี้สงวนไว้สำหรับผู้ที่ขนส่งเสบียงไปยังชายแดนเท่านั้น

แต่ผู้ค้าเกลือจำนวนมากไม่มีวิธีส่งเสบียงไปยังชายแดน และนี่คือที่มาของตระกูลหวาง

ตระกูลหวางทำธุรกิจส่งเสบียงไปยังชายแดน สิ่งนี้ทำให้พวกเขาได้รับสิทธิ์ในใบอนุญาตค้าเกลือ ซึ่งพวกเขาจะขายมันให้กับพ่อค้าเกลือรายอื่น

อย่างไรก็ตาม การขนส่งเสบียงจากเมืองไปยังชายแดนอย่างต่อเนื่องนั้นไม่ยั่งยืน การเดินทางต้องใช้ทรัพยากรจำนวนมาก และต้นทุนก็สูงเกินไป นี่คือเหตุผลที่พ่อค้าเหล่านี้เลือกที่จะแผ้วถางพื้นที่รกร้างว่างเปล่าใกล้กับชายแดน และสร้างพื้นที่เกษตรกรรมแทน เพื่อที่ผลผลิตจากพื้นที่เพาะปลูกเหล่านั้นจะถูกส่งไปยังชายแดนได้อย่างง่ายดายกว่า

การตั้งถิ่นฐานแบบนั้นเรียกว่าสถานีการค้า

“ถูกชนต่างเผ่าปล้น?” ซูอันถอนหายใจ

“ถูกต้อง ตระกูลหวางได้รับความเสียหายอย่างสาหัสในครั้งนี้” ฉู่ชูเหยียนถอนหายใจ “ซ่างหงไม่ได้พูดอะไรมาก เขาแค่มอบคำปลอบใจแบบลวก ๆ และหลังจากนั้นเขาก็ได้จัดสรรใบอนุญาตแลกเปลี่ยนของตระกูลหวางให้กับตระกูลฉู่ทันที เขาบอกว่านี่เป็นรางวัลสำหรับผู้ที่มีส่วนทำให้ประเทศชาติรุ่งเรือง”

“ใบอนุญาตแลกเปลี่ยน?” ซูอันรู้สึกสับสน

หลังจากฟังคำอธิบายของฉู่ชูเหยียน เขาก็สามารถคิดอย่างคร่าว ๆ ได้ว่ามันคืออะไร

ตามกฎหมายของราชวงศ์โจวที่ยิ่งใหญ่ การผลิต ขนส่งและขายเกลือจำเป็นต้องได้รับใบอนุญาตค้าเกลือ แต่สำหรับการซื้อเข้าหรือขายต่อเหมือนกับเป็นพ่อค้าคนกลางนั้น ไม่เพียงแต่ต้องมีใบอนุญาตค้าเกลือเท่านั้น แต่ยังจำเป็นต้องมีใบอนุญาตแลกเปลี่ยนที่ราชสำนักอนุมัติด้วย

ใบอนุญาตแลกเปลี่ยนให้สิทธิ์แก่ผู้ครอบครองในการขายบางสิ่งภายในภูมิภาคที่กำหนด ตระกูลสามารถขายเกลือได้เฉพาะในบางภูมิภาค หากพวกเขามีใบอนุญาตแลกเปลี่ยนสำหรับภูมิภาคนั้น

การขายเกลือในพื้นที่ที่ไม่มีใบอนุญาตแลกเปลี่ยนจะถือเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย ไม่เพียงแต่จะถูกสอบสวนในฐานะพ่อค้าเกลือผิดกฎหมาย แต่ตระกูลที่ปฏิบัติเช่นนี้ก็จะถูกลงโทษด้วย

มันเหมือนกับกฎหมายควบคุมยาสูบในโลกก่อนหน้านี้ที่ไม่อนุญาตให้ขายข้ามภูมิภาค

เมื่อเข้าใจทั้งหมดนี้แล้ว ซูอันก็โกรธจัด “ซ่างหงช่างไร้ศีลธรรมจริง ๆ! ตระกูลหวางเป็นพันธมิตรกับตระกูลฉู่ การเคลื่อนไหวนี้ไม่เพียงแต่กระทบกระเทือนต่อตระกูลหวางเท่านั้น แต่ยังเป็นการสร้างความหมางใจระหว่างสองตระกูลด้วย”

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่พอใจซ่างหง แต่ซูอันก็รู้สึกเคารพอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้ ซ่างหงไม่ต้องเสียอะไรเลยเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย เพียงแค่ใช้ทรัพย์สินของตระกูลหวางเพื่อทำให้มิตรภาพระหว่างสองตระกูลสั่นคลอน

และที่สำคัญที่สุดคือทั้งหมดนี้สามารถทำได้ตามกฎหมายของราชวงศ์โจว เนื่องจากตระกูลหวางไม่สามารถมอบเงินช่วยเหลือที่จำเป็นได้ ราชสำนักจึงยึดใบอนุญาตแลกเปลี่ยนจากพวกเขาคืนและมอบให้แก่ตระกูลอื่น แม้ว่าเรื่องนี้จะถูกรายงานไปยังเมืองหลวงก็ไม่มีใครสามารถวิพากษ์วิจารณ์การตัดสินใจนี้ได้

ตระกูลหวางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทนรับเรื่องไปนี้ และเนื่องจากพวกเขาไม่อาจแสดงความขุ่นเคืองต่อราชสำนักได้ ดังนั้นคนที่พวกเขาจะโกรธแทนจึงเป็นตระกูลฉู่ เพราะเป็นผู้ที่ได้รับประโยชน์ในท้ายที่สุด

เรื่องแบบนี้ที่เกิดขึ้นมันทำให้สมาชิกบางคนของตระกูลหวางบางคนเชื่อว่าตระกูลฉู่จงใจวางแผนทำร้ายตระกูลหวางเพื่อใบอนุญาตแลกเปลี่ยน

“แต่ละตระกูลมักจะมีคนงี่เง่าเสมอ” ซูอันแสดงความคิดเห็น “และข้าคิดว่าซ่างหงต้องเป็นคนคอยเป่าไฟอย่างแน่นอน เหตุผลที่เจ้าต้องการให้ข้าพบกับหวางหยวนหลงคือการอธิบายความเข้าใจผิดนี้ใช่ไหม?”

“นั่นไม่ใช่ทั้งหมด” ฉู่ชูเหยียนตอบ “ตระกูลใหญ่เช่นตระกูลฉู่ ตระกูลหวาง และตระกูลเจิ้งล้วนเป็นผู้นำการค้าขนาดใหญ่ที่ได้รับการอนุมัติจากราชสำนัก เมื่อผู้ขายแต่ละรายมาจากที่ต่าง ๆ เพื่อซื้อเกลือจำนวนมาก พวกเขามักจะต้องจ่ายเงินมัดจำล่วงหน้าหนึ่งปี ในขณะเดียวกัน เมื่อผู้นำการค้าได้รับเงินจำนวนนี้ เงินจะถูกเคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม เงินจำนวนนี้ยังไงก็เป็นของพวกเขาในปีหน้า ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่หากพวกเขาใช้มันล่วงหน้า

“อย่างไรก็ตาม เมื่อตระกูลหวางถูกยึดใบอนุญาตแลกเปลี่ยนแล้ว ตระกูลหวางจะต้องคืนเงินมัดจำให้กับผู้ขายแต่ละรายที่จ่ายล่วงหน้ามาก่อน” ดวงตาของฉู่ชูเหยียนสั่นไหวด้วยความกังวลอย่างลึกล้ำ “ในช่วงเวลาปกติ เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตสักเท่าไหร่ อย่างไรก็ตาม หลังจากถูกปล้นสถานีการค้า หากตระกูลหวางถูกบังคับให้คืนเงินฝากเหล่านี้ด้วย เงินทุนหมุนเวียนของพวกเขาอาจเข้าขั้นวิกฤตอย่างแท้จริง หากเป็นเช่นนั้น ตระกูลหวางที่ใหญ่โตอาจล่มสลายไปด้วยก็เป็นได้”