เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 450 ข้าแค่เข้ากับผู้หญิงได้ดี

บทที่ 450 ข้าแค่เข้ากับผู้หญิงได้ดี

บทที่ 450 ข้าแค่เข้ากับผู้หญิงได้ดี

ทหารยามคนอื่น ๆ ต่างก็สับสนเช่นกัน ทำไมนายน้อยของพวกเขาถึงยืนส่องกระจกตอนค่ำ ๆ มืด ๆ แบบนี้?

“ข้ากำลังพยายามคิดว่าข้าหล่อเกินไปหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นทำไมผู้หญิงหลายคนถึงชอบข้า?” ซูอันตอบกลับด้วยสีหน้าเคลิ้มฝัน ตอนแรกเป็นซางหลิวอวี้ ตามด้วยฉู่ชูเหยียน แล้วก็ชิวฮัวเล่ย และมาตอนนี้ก็ เพ่ยเหมียนหมาน พวกนางทั้งหมดต่างเข้ามาหาตัวเองพร้อมกับของวิเศษและเคล็ดวิชาที่ล้ำค่าเมื่อพวกนางรู้ว่าเขากำลังตกเป็นเป้าหมายของเฉินเซวียน

เมื่อถูกเป็นห่วงขนาดนี้ เขาจะไม่รู้สึกภาคภูมิใจเกี่ยวกับรูปลักษณ์หน้าตาของตัวเองได้อย่างไร?

เย่วซานอ้าปากค้าง เขาหันหลังกลับโดยไม่พูดอะไรอีก จากนั้นทหารยามทั้งหมดก็เดินตามเขาออกไป

ทำไมจู่ ๆ พวกข้าถึงรู้สึกอยากจะอาเจียน?

ทหารยามทั้งหมดแสดงสีหน้าแปลก ๆ เมื่อพวกเขาจากไป

เมื่อสังเกตเห็นคะแนนความโกรธแค้นที่หลั่งไหลเข้ามา ซูอันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดูหมิ่นในตัวเลขที่ค่อนข้างน้อยนิดเหล่านี้ นี่คงเป็นแค่ความอิจฉาริษยาแบบเพื่อนร่วมงานเท่านั้นล่ะมั้ง?

…

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ซูอันยังคงหลับสนิท ขณะที่ถูกปลุกให้ตื่นโดยเสียงเคาะประตู

“ใครวะ!?”

ซูอันรู้สึกง่วงจนหงุดหงิด ไอ้งี่เง่าตัวไหนมาเคาะประตูห้องข้าแต่เช้า

เขาพลิกร่างไปอีกด้านหนึ่งโดยไม่สนใจ แต่ประตูกลับถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน

“พี่เขยจอมขี้เกียจตะวันส่องก้นของท่านแล้ว ตื่นได้แล้ว!” เสียงหวานแจ๋วของฉู่ฮวนเจาดังขึ้นมา

เมื่อเขาเห็นกลอนประตูที่หัก ใบหน้าของซูอันก็มืดมนลง “สาวน้อย ถ้าเจ้าเป็นกุลสตรีมากกว่านี้มันจะตายงั้นเหรอ? ข้าล่ะห่วงจริง ๆ ว่าต่อไปจะไม่มีใครอยากแต่งงานกับเจ้า!”

“ไม่ใช่เรื่องของท่าน ข้าไม่เดือดร้อนอะไรทั้งนั้นต่อให้จะไม่มีใครต้องการแต่งงานกับข้าก็ตาม!” เมื่อเห็นเขายังคงห่อตัวอยู่ในผ้าห่ม ฉู่ฮวนเจาก็ขู่เขาว่า “รีบลุกขึ้น! ข้าจะดึงผ้าห่มออก ถ้าท่านยังไม่ลุกขึ้น!”

มือของนางเอื้อมมาที่ผ้าห่มขณะที่นางพูด

ซูอันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และพูดขึ้นด้วยสีหน้าท้าทาย “เอาสิ ดึงเลย! ตอนนี้ข้าไม่ได้ใส่อะไรเลย! หากเจ้าต้องการเอาผ้าห่มออกก็เอาเลย!”

“คนลามก!” ฉู่ฮวนเจาดึงมือของนางกลับทันทีราวกับถูกไฟลวก

ซูอันพูดไม่ออก ข้านอนหลับของข้าอยู่ดี ๆ ส่วนนางคือคนที่เข้ามาในห้องแล้วจะดึงผ้าห่มของข้า แล้วข้ากลายเป็นคนทะลึ่งไปได้ยังไง?!

ใบหน้าของฉู่ฮวนเจาแดงราวกับถูกแต่งแต้มอย่างจงใจ “ทำไมวันนี้ท่านถึงไม่ยอมไปเรียน?” นางถามโดยหันหลังให้เขา

“ใครบอกเจ้า?” ซูอันรู้สึกสับสน

“พี่ใหญ่บอกมา!” ฉู่ฮวนเจาโกรธจัด ก่อนหน้านี้ พี่สาวของนางบอกว่า ซูอันจะไม่ไปสถาบันจันทร์กระจ่างในวันนี้ และนางไม่ต้องรอเขา ดังนั้นนางจึงวิ่งมาเพื่อขอคำยืนยัน

“ใช่ วันนี้ข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องไปจัดการ” ซูอันลุกขึ้น และเริ่มใส่เสื้อผ้า ไม่มีทางที่ตัวเองจะนอนหลับต่อได้อีกหลังจากถูกรบกวนเช่นนี้

“ชิ เรื่องสำคัญประเภทไหนที่ท่านจัดการได้?” เมื่อนางได้ยินเสียงเขาสวมเสื้อผ้า ใบหน้าเล็ก ๆ ของฉู่ฮวนเจาก็ยิ่งแดงมากขึ้น นางเริ่มสงสัยว่าพี่เขยของนางจะดูเป็นอย่างไรเมื่อไม่สวมเสื้อผ้า?

นางตกใจเมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจของนาง “ถุย! ถุย!”

นางถ่มน้ำลาย

“เจ้าทำบ้าอะไร?” ซูอันถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไร! ถ้าท่านไม่ไป ข้าจะไปเอง!” ฉู่ฮวนเจารีบวิ่งหนีไปราวกับว่า ซูอันจะรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่หากนางอยู่ต่อไปอีกสักวินาที

ซูอันรู้สึกงุนงง ทำไมจู่ ๆ เด็กสาวคนนี้ถึงทำตัวแปลก ๆ? จิตใจของน้องเมียคนนี้ช่างเป็นปริศนาสำหรับข้าจริง ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ฉู่ชูเหยียนก็เดินมาบอกเขาว่าเงินถูกเตรียมไว้แล้ว และเขาสามารถทำตามแผนได้

ซูอันใช้เวลาในการคิดเรื่องนี้ “ข้าเคยพบหวางหยวนหลงเพียงครั้งเดียว ข้าควรพาฉู่อวี้เฉิงไปด้วยเพื่อทำหน้าที่เป็นตัวกลาง ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันอยู่แล้ว”

ฉู่ชูเหยียนไม่คัดค้าน เพราะตระกูลฉู่สายที่สามรับผิดชอบธุรกิจค้าเกลือด้วยเช่นกัน

ซูอันให้ฉู่อวี้เฉิงนัดหวางหยวนหลงให้ โดยในตอนเที่ยงทั้งสามก็ได้พบกันที่หอสุขนิรันดร์

หวางหยวนหลงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความชื่นชมเมื่อเห็นร่างของชิวฮัวเล่ยหลังม่านลูกปัด “ข้านับถือพี่ซูจริง ๆ…ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน ข้าคงไม่มีโอกาสได้ชื่นชมเสียงพิณอันไพเราะที่แม่นางชิวเล่นอย่างใกล้ชิดขนาดนี้”

ซูอันหัวเราะอย่างเต็มที่ “เจ้ายกยอข้ามากเกินไปแล้ว ข้าแค่ไม่มีทักษะอย่างอื่นเลย นอกจากแค่บังเอิญเข้ากับผู้หญิงได้ดีก็เท่านั้น ฮ่า ๆ ”

หวางหยวนหลงและฉู่อวี้เฉิงได้แลกเปลี่ยนสายตากัน ทั้งสองมีความคิดเดียวกันอย่างชัดเจน

ทำไมข้าอยากจะฟาดหน้าไอ้นี่เข้าสักที?

ทั้งสองหันไปมองชิวฮัวเล่ยที่กำลังเล่นพิณอยู่ พวกเขาสิ้นหวังในทันที โดยไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร

—

ท่านยั่วยุหวางหยวนหลงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 666!

—

—

ท่านยั่วยุฉู่อวี้เฉิงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 666!

—

ซูอันถอนหายใจด้วยความซาบซึ้ง เมื่อเห็นคะแนนความโกรธแค้นก้อนใหญ่หลั่งไหลเข้ามา อย่างที่คาดไว้ พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจริง ๆ! พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องใจกว้างขนาดนี้ก็ได้…

หลังม่านลูกปัด ชิวฮัวเล่ยใส่ใจทุกสิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอก รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของนาง อาซูคนนี้ไม่เหมือนใครจริง ๆ

หวางหยวนหลงรีบเปลี่ยนหัวข้อ “พี่ซู อะไรทำให้ท่านมีเวลาว่างกระทันหันและชวนข้ามาดื่มด้วยกันในวันนี้? ว่าแต่…คนที่บ้านท่านรู้หรือเปล่า?”

ทุกคนในเมืองจันทร์กระจ่างต่างรู้ว่าฉู่ชูเหยียนเป็นหญิงสาวที่หยิ่งในศักดิ์ศรีแค่ไหน! ถ้าเจ้ามาหอคณิกาแบบนี้บ่อย ๆ ภรรยาของเจ้าอาจให้เจ้านอนนอกห้องคืนนี้ก็ได้!

“เจ้ากำลังพูดถึงชูเหยียน? ใช่ นางรู้ แถมนางยังมอบเงินพิเศษให้ข้าก่อนมาที่นี่อีกต่างหาก นางเตือนข้าด้วยเสียงหนักแน่นว่า ผู้ชายไม่สามารถตระหนี่ได้เมื่อออกมาเที่ยวเล่นข้างนอก และข้าไม่ควรรังแกแม่นางชิวมากจนเกินงาม!” ซูอันตอบกลับอย่างภูมิอกภูมิใจ

“ท่านล้อข้าเล่นแน่ ๆ!” หวางหยวนหลงตกตะลึง คุณหนูฉู่ดูไม่เหมือนคนอย่างเจ้าว่า!

ฉู่อวี้เฉิงยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าเกรงว่าคราวนี้เขาจะพูดความจริง ก่อนออกมาวันนี้ชูเหยียนยังจัดเสื้อผ้าให้เขาเป็นพิเศษก่อนที่เราจะจากมา นางบอกเรื่องพวกนี้กับเขาจริง ๆ”

หวางหยวนหลงมองอ้าปากค้าง

บ้าอะไรวะเนี่ย? หน้าตาหรือภูมิหลังของข้าแย่กว่าผู้ชายคนนี้มากหรือยังไง ทำไมถึงไม่มีสาวสวยมาปรนนิบัตรข้าแบบนี้บ้าง?

—

ท่านยั่วยุหวางหยวนหลงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 233!

—

ซูอันยิ้มให้กับคะแนนความโกรธแค้น ผู้ชายอย่างเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงการทำให้คนอื่นขุ่นเคืองได้

ช่างเถอะ วันนี้ข้ามาเรื่องงาน ข้าแหย่เขาแค่นี้พอแล้วจะดีกว่า…