ทะลุมิติไปเป็นแม่ของวายร้ายทั้งสาม [穿书后，我成了三个反派的娘] – บทที่ 284 เหตุการณ์ในวันนี้ จะไม่เกิดขึ้นอีก

บทที่ 284 เหตุการณ์ในวันนี้ จะไม่เกิดขึ้นอีก

บทที่ 284 เหตุการณ์ในวันนี้ จะไม่เกิดขึ้นอีก

รถม้าขับเคลื่อนจากหัวมุมมาถึงจวนเซี่ยอย่างเงียบ ๆ

หลินเหราให้ฝูลี่พาอาจื้อออกไปข้างนอก จากนั้นก็จัดที่จัดทางในห้องรับรองให้เหยาซูและเด็ก ๆ แล้วสั่งให้ฝูหยาเตรียมน้ำอุ่นสำหรับอาบให้เหยาซู

เมื่อเหยาซูอาบน้ำเสร็จ เปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดสะอ้านและอ่อนนุ่มเรียบร้อยแล้ว จิตใจจึงค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

นางมองไปยังเด็ก ๆ ที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเป็นกังวล “เอ้อเป่าและซานเป่าจะไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”

หลินเหราเดินรุดขึ้นหน้า จากนั้นก็ดึงตัวฮูหยินมาไว้ในอ้อมกอด พลางพูดปลอบโยนด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ข้าตรวจอาการแล้ว พวกเขาสูดดมยาสลบเข้าไป ตอนค่ำถึงจะฟื้น”

เหยาซูแตะแก้มของอาซืออย่างแผ่วเบา จากนั้นก็ตอบ ‘อื้อ’ ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

เส้นผมที่เปียกชุ่มของนางมีน้ำหยดลงมาอย่างต่อเนื่อง ส่งผลให้เสื้อผ้าบริเวณเอวเปียกชื้นไปด้วย หลินเหราหยิบผ้านุ่มและสะอาดจากด้านข้าง จากนั้นก็รวบเส้นผมยาวสลวยของนาง ก่อนเช็ดมันอย่างเบามือ

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา “สหายเก่าในค่ายทหารเคยกล่าวไว้ ในช่วงปีแรก ๆ ภรรยาของเขาไม่ชอบเช็ดผมให้แห้ง จึงมักจะปวดหัวในเวลาต่อมา จะเป็นไปได้อย่างไร?”

เหยาซูมองไปทางหลินเหราด้วยความประหลาดใจแวบหนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ “นี่ไม่ใช่สิ่งที่ท่านมักพูดอยู่บ่อย ๆ ”

หลินเหราตื่นเต้นเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยถามอย่างจริงจังว่า “ปกติข้าพูดอย่างไร?”

เหยาซูมองเข้าไปในดวงตาที่ลึกล้ำของเขา พลางยิ้มและพูดว่า “เหมือนอย่างตอนนี้ พูดจริงจังและสั้น”

หลินเหราตอบแค่ ‘อื้อ’ แต่การเคลื่อนไหวยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ชายหนุ่มเช็ดเส้นผมของนางอย่างอดทน

“แค่ ‘อื้อ’ หรือ? แล้วหลังจากนั้นเล่า?” เหยาซูเบิกตากว้างเล็กน้อย รอคำพูดต่อไปของเขา

มุมปากของหลินเหรากระตุกขึ้น ใบหน้าเคร่งขรึมบัดนี้ดูราวกับหิมะที่หลอมละลายอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์อย่างฉับพลัน เผยรอยยิ้มออกมาในที่สุด

“หลังจากนั้นอะไร?” เขาตั้งใจถามคำถามนี้

เหยาซูเห็นเขาทำเช่นนี้ จึงอดยิ้มไม่ได้

วันนี้นางสูญเสียพลังและจิตใจไปมากเกินไป จึงค่อนข้างเหนื่อยล้าไม่น้อย

นางเอียงศีรษะพิงร่างของหลินเหรา แล้วค่อย ๆ หลับตาลง

หลินเหราไม่ได้ส่งเสียงแต่อย่างใด ทั้งยังคงรวบผมสีดำขลับดุจหมึกดำไว้ในมือ จากนั้นก็เช็ดอย่างเบามือต่อไป

ไม่นาน นางก็ส่งเสียงออกมาจากในลำคอ แม้แต่หูที่ไวต่อความรู้สึกของหลินเหราก็ยังฟังไม่ชัดเจน

“อาซู ง่วงแล้วหรือ?” เขาเอ่ยถามนางอย่างแผ่วเบา

หญิงสาวหาวหนึ่งหวอด เงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่นั้นรื้นไปด้วยหยาดน้ำตาอย่างหนักหน่วง พลางพยักหน้าอย่างช้า ๆ

ในใจของหลินเหราอ่อนโยนลง แม้แต่เสียงก็ยังแผ่วเบาลงอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็พูดกับนางว่า “ถ้าง่วง เช่นนั้นก็นอนสักครู่เถิด”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเหมือนกับเสียงดนตรีไพเราะแว่วดังขึ้นข้างหูของเหยาซู ทำให้นางตกอยู่ในภวังค์ ลืมสิ้นความวุ่นวายและปัญหากวนใจเหล่านั้น

นางพยักหน้า จากนั้นก็หาวอีกครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงนอน

นางได้รับประสบการณ์มากเกินไปเหลือเกินในช่วงเวลาเพียงสั้น ๆ นี้

แรกเริ่มเมื่อรู้ว่าหลินเหราและตู้เหิงไปมาหาสู่กัน อีกทั้งสองคนยังไปดูบ้านด้วยกัน นางจึงคิดว่าความรักของพระเอกและนางเอกในหนังสือมันคงพลิกผันไม่ได้เพราะเหตุปัจจัยภายนอก

เหยาซูต้องการพูดคุยถึงอนาคตกับหลินเหรา

คิดไม่ถึงว่าตู้เหิงจะใช้วิธีที่ต่ำทรามเช่นนี้มาทำร้ายลูกของนาง!

ดวงตาคู่งามของเหยาซูเคร่งขรึมขึ้น หากบทประพันธ์มันพลิกผันไม่ได้ นางก็ต้องทำลายบทประพันธ์นี้ หลินเหราต้องเป็นของนาง และลูก ๆ จะไม่มีวันเป็นอย่างในหนังสือเด็ดขาด!

ขณะที่ครุ่นคิดอยู่นั้น นางหรี่ตาและหลับลงอย่างช้า ๆ

“กำลังคิดสิ่งใดหรือ? คิ้วขมวดเชียว?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของหลินเหราดังเข้ามาในหูของนาง

หนังตาของนางหนักอึ้งจนลืมไม่ขึ้นเสียแล้ว แต่ความคิดยังคงชัดเจน จึงพึมพำเสียงเบาว่า “ก็ต้องคิดเรื่องในวันนี้น่ะสิ”

ผมที่เปียกหมาดในมือของหลินเหราใกล้จะแห้งสนิทแล้ว เขาใช้นิ้วสางผมของภรรยาอย่างแผ่วเบา รับรู้ถึงสัมผัสบนปลายนิ้วที่คล้ายกับแตะอยู่บนผิวน้ำตก เขาพลางคลี่ยิ้มและพูดเสียงเบาว่า “พอแล้ว หยุดคิดได้แล้ว หือ? หลับได้แล้วกระมัง”

เหยาซูส่ายหน้า “นอนไม่หลับ…”

ความเหนื่อยล้าที่แสดงออกมาทางสีหน้า ทำให้นางรู้สึกเซื่องซึมไปทั่วทั้งตัว แต่ก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้

หลินเหรารู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้กระตุ้นความไม่สบายใจให้เหยาซูไม่น้อย แม้แต่ชายฉกรรจ์ผู้สง่างามอย่างเขา ครั้งแรกที่เห็นเลือดในสนามรบก็ยังรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนด้วยความสะอิดสะเอียน ยามกลางคืนก็ยังนอนไม่หลับ แล้วนับประสาอะไรกับเหยาซู?

เขาลูบเรือนผมของนางอย่างอ่อนโยน พลางกระซิบข้างหูของนางด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ไม่เป็นไร ข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอง อยากนอนเมื่อใดก็นอนเถอะ”

เหยาซูตอบ ‘อื้อ’ เสียงต่ำ

นางหลับตาลงอีกครั้ง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นึกถึงภาพในศาลเจ้าหลักเมืองนั้น และนึกถึงเรื่องของตู้เหิง

หากนางจำไม่ผิด ตามเค้าโครงในหนังสือแล้วนั้น ตู้เหิงจะต้องเริ่มยึดร้านในครอบครองของผู้เป็นแม่บางส่วนมาจัดการ เพื่อแสดงอรุณรุ่งโรจน์ของตัวเอง!

ก่อนหน้านั้น นางตัดสินใจแต่งงานกับหลินเหรา แค่เพราะเงินที่อยู่ในมือ

เหยาซูคิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นก็พลันลืมตา มองไปทางหลินเหราแวบหนึ่ง

เมื่อชายหนุ่มถูกนางมองด้วยสายตาไม่มีเหตุผลเช่นนี้ จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย “อาซู เป็นอะไรไปหรือ?”

ครั้นเหยาซูนึกถึงภาพที่เขาและตู้เหิงรู้จักกันตามในนิยายต้นฉบับ ก็พลันรู้สึกโกรธขึ้งทันที แต่หลินเหราตรงหน้าผู้นี้ไม่รู้เรื่องราวเหล่านี้

เช่นนี้ เหตุผลที่พาให้ขุ่นเคืองก็มลายหายไป

เหยาซูพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “อย่าแตะต้องผมของข้า! ท่านลูบเช่นนี้ มันทำให้ข้านอนไม่หลับ!”

ความเอาแต่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของนางในสายตาของหลินเหรา เป็นความน่ารักอย่างที่ไม่มีผู้ใดเทียบเทียม

หลินเหราหัวเราะเสียงทุ้ม จากนั้นก็ปล่อยมือ

เหยาซูหลับตาลงอย่างไม่สบอารมณ์อีกครั้ง

หลินเหรามองใบหน้าของนางอย่างเงียบ ๆ คิ้วโก่งขมวดเข้าหากัน รอยคล้ำรอบดวงตาปรากฏชัดบนผิวหน้าที่เนียนนุ่มและผุดผ่อง ทำให้เขาอดปวดใจไม่ได้

ดวงตาของชายหนุ่มกวาดมองคิ้วของเหยาซูอย่างละเอียด พลางเอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า “อาซู วันนี้เจ้าช่างกล้าหาญจริง ๆ”

คิ้วของเหยาซูเลิกขึ้นด้วยความตกใจ หากแต่ไม่ได้ลืมตา และไม่พูดสิ่งใด

เขาสัมผัสได้ถึงความสั่นไหวที่ไม่อาจควบคุมได้บนแพขนตาของนาง ในใจหญิงสาวรู้ดี จนถึงตอนนี้นางไม่อาจสงบใจลงได้เลย

หลินเหราลูบศีรษะของนางอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็หยิบหมอนออกมาแล้ววางลงบนต้นขาของตัวเองให้นางได้หนุนนอน

การเคลื่อนไหวนี้ ทำให้เหยาซูต้องลืมตา ก่อนจะพูดกับเขาอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ท่านทำบ้าอะไร?”

สายตาที่เย็นชายหนุ่มดูอ่อนโยนลง ก่อนจะพูดอย่างจริงจังว่า “นอนบนตัวข้าเถอะ ข้าจะอยู่ข้างกายเจ้าเอง วันหน้าข้าก็จะอยู่ข้างกายเจ้า เหตุการณ์ในวันนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก”

เหยาซูมองหน้าหลินเหราครู่หนึ่ง กระทั่งรู้สึกแสบในโพรงจมูกอย่างฉับพลัน จากนั้นก็รีบหลับตาในทันที

ความชุ่มชื่นค่อย ๆ เอ่อล้นออกมาจากดวงตา เหยาซูเมินหน้าหนี แอบถูไถมันกับเสื้อของหลินเหรา…

หลินเหรากุมมือดุจหยกของภรรยาไว้อย่างเบามือ สายตาฉายแววมืดครึ้ม…

………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

เป็นกำลังใจให้อาซูค่ะ ฉีกบทประพันธ์ทิ้งแล้วเขียนใหม่แม่ม เอาให้นังตู้กลายเป็นตัวประกอบปลายแถวไปเลย จะได้ไม่ผยองตัวเองว่าเป็นนางเอกแล้วจะทำชั่วอะไรก็ได้อีก

ไหหม่า(海馬)