ตอนที่ 648 ฮ่าฮ่าฮ่า ! จะได้เป็นพ่อคนแล้ว !
หมินหวางเฟยให้คนส่งหมอหลวงเหลียงออกจากตำหนัก จากนั้นก็หันมาตรัสกับหลินเว่ยเว่ยว่า “ได้ยินหรือยัง ? ไร่ห้ามไป ฤดูหนาวนี้เจ้าต้องอยู่ในเรือนอย่างสงบ แม่ให้เจ้ายืมเหมยหยิง อยากกินอะไรก็ให้นางทำ ไม่ต้องลงมือทำอาหารเองรู้ไหม คนอื่นคิดว่าตำหนักหมินอ๋องของพวกเราขาดแม่ครัวดูแลอาหารหมดแล้ว ! ”
หลินเว่ยเว่ยยิ้ม “ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกเพคะ เวลาคนในชนบทตั้งครรภ์ก็ยังลงไปทำนาอยู่เลย ถ้าไม่เชื่อก็ตรัสถามแม่หวงสิเพคะ ตอนนางตั้งครรภ์เอ้อร์ฮว๋ายังรับจ้างซักผ้าให้คนอื่นอยู่เลย ! ”
หมินหวางเฟยขมวดพระขนง “นิสัยไม่อยู่สุขของเจ้า แม่รู้สึกไม่วางใจจริง ๆ แม่พูดสู้เจ้าไม่ได้ ให้บัณฑิตน้อยของเจ้าจับตาดูเองแล้วกัน ! เซี่ยเถา ชิวหลี นับตั้งแต่วันนี้ไป พวกเจ้าติดตามองค์หญิง ก่อนสิ้นปีนี้ห้ามนางออกจากเรือนเด็ดขาด ! ”
“หมู่เฟยกำลังจำกัดเสรีภาพของลูกเพคะ ลูกไม่เห็นด้วย ! ” หลินเว่ยเว่ยไม่ยอม
หมินหวางเฟยแค่นสุรเสียง ฮึฮึ แล้วเถียงกลับทันที “ไม่เห็นด้วย เจ้าก็ทำอะไรไม่ได้ ! ”
ณ ที่ทำการซุ่นเทียน ผู้ตรวจการและเจ้าหน้าที่สามสี่คนกำลังชะโงกดูที่หน้าประตู…หืม ? เหตุใดวันนี้ภรรยาของใต้เท้าเจียงถึงให้บ่าวมาส่งอาหารช้ากว่าปกติ ? หรือจะมีการถ่วงเวลา ? หรือว่า…
“มาแล้ว มาแล้วขอรับ ! ” เจ้าหน้าที่จางเข้ามาสมทบพลางยกมือลูบกล่องอาหารที่บ่าวในบ้านเอามาให้…อาหารเย็นหมดแล้ว ผิวหน้าของอาหารมีน้ำมันชั้นหนา ทำให้ไม่อยากกินแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าวันนี้ภรรยารองผู้ตรวจการทำของดีอะไรมา…
เจียงโม่หานลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย ขณะมองเตาบนโต๊ะและปลาต้มในหม้อที่อยู่ด้านบน เขาก็อดคลี่ยิ้มไม่ได้…ภรรยาช่างเอาใจใส่จริง ๆ ยังจำได้ว่าเขาชอบกินเจ้านี่
“วันนี้ที่จวนส่งอาหารมาให้ช้าหน่อย” ผู้ตรวจการซุ่นเทียนถือกล่องอาหารเข้ามา ด้านหลังยังตามมาด้วยเจ้าหน้าที่ 4-5 คน
บ่าวที่มาส่งอาหารก็พูดด้วยสีหน้ามีความสุข “บ่าวยังไม่ทันได้รายงานใต้เท้าเลยขอรับ นายหญิง นาง…ตั้งครรภ์แล้วขอรับ ! ! ”
เจียงโม่หานที่กำลังจะพูดประชดเพื่อนร่วมงานก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นทันที เขาเข้าไปจับตัวบ่าวคนนั้นแล้วถามว่า “เจ้าพูดว่าอย่างไร ? ฝูเหริน นาง…ฝูเหรินเป็นอะไรนะ ? ”
“นายหญิงตั้งครรภ์ขอรับ ! ท่านหมอหลวงเหลียงมาตรวจชีพจรให้แล้ว ไม่ผิดแน่ขอรับ ! ” ตรงที่โดนจับไว้รู้สึกเจ็บสุด ๆ จนบ่าวต้องฝืนยิ้มออกมา นายท่านแต่งงานกับนายหญิงมาสามปีแล้ว เวลาออกมาแจ้งข่าวดีจึงเป็นธรรมดาที่เขาจะต้องทำให้ตัวเองดูดีใจมาก ๆ หน่อย !
“ยินดีด้วย ยินดีด้วย ! ” ผู้ตรวจการแสดงความยินดีกับเขาก่อน “ยินดีที่ฝูเหรินของท่านตั้งครรภ์แล้ว ท่านเองก็คงไม่มีกะจิตกะใจทำงาน ข้าให้ท่านลาครึ่งวัน กลับไปอยู่เป็นเพื่อนองค์หญิงเถิด ! ”
เมื่อรองผู้ตรวจการเจียงออกไปแล้วก็จะมีคนแย่งอาหารเขาน้อยลงอีกหนึ่ง ผู้ตรวจการจึงให้ลางานด้วยความเต็มใจสุด ๆ
เจียงโม่หานมองไปทางเพื่อนร่วมงานที่กำลังทำมือคารวะแสดงความยินดี ก่อนจะรีบสาวเท้าออกจากเขตปกครองซุ่นเทียนทันที ภายใต้วันที่หิมะตก บนพื้นมีหิมะกองเป็นชั้น เพราะเขาเดินด้วยความเร่งรีบจึงเกือบลื่นล้มที่หน้าประตู
ผู้ตรวจการซุ่นเทียนหยิบตะเกียบของตนออกมา นั่งเก้าอี้แล้วเริ่มคีบเนื้อปลาใส่ชาม “นี่เป็นครั้งแรกที่ใต้เท้าเจียงจะได้เป็นพ่อคน จึงเป็นธรรมดาที่จะไม่เหมือนปกติ ตอนนั้นที่ภรรยาข้าตั้งครรภ์บุตรคนโต ข้าเองก็ดีใจจนแทบจะบินได้เชียวล่ะ ! ”
เจ้าหน้าที่จางพยักหน้า แต่มือที่คีบอาหารกลับไม่ช้าลงเลย “ใช่ไหมเล่าขอรับ ! นี่แต่งงานมานานแล้วเพิ่งตั้งครรภ์ ไม่ดีใจก็แปลกแล้วขอรับ ! แต่ใต้เท้าเจียงคนนี้ก็มีความรักลึกซึ้งใช้ได้เลย องค์หญิงเว่ยเว่ยไม่ตั้งครรภ์นานสามปี แต่เขาไม่มีบ้านเล็กบ้านน้อยสักหลัง ! ”
“เจ้าก็ไม่ดูบ้างว่าภรรยาของเขาเป็นใคร ! ถ้าเขากล้าแต่งอนุ หมินอ๋องไม่หักแขนหักขาเขาสิแปลก ! ” ผู้ตรวจการไม่รู้สึกอิจฉาเลยสักนิด ดูเขานี่สิ ในจวนมีอนุมากมายไปหมด ได้โอบกอดเนื้อนวลมีความสุขจะตายไป !
“ข้าน้อยคิดว่าองค์หญิงเว่ยเว่ยก็ดีกับใต้เท้าเจียงมากเลยขอรับ ท่านดูสิ ไม่ว่านางจะยุ่งขนาดไหนก็ยังทำอาหารและขนมด้วยตัวเอง ปรับเปลี่ยนอาหารไม่ซ้ำกันให้ใต้เท้าเจียง ช่วงหลายวันมานี้ท่านไม่สังเกตเห็นหรือว่ารองผู้ตรวจการเจียงเป็นคนเรื่องมาก อาหารที่ใต้เท้าหลิวจองไว้ที่ ‘หอจุ้ยเซียน’ เมื่อคราวก่อน เขาแตะแค่สองสามคำเท่านั้น ! ” เจ้าหน้าที่อีกคนต้องสำลักเพราะฤทธิ์เผ็ดร้อนของปลาต้ม
หลังออกจากที่ทำงานแล้ว เจียงโม่หานก็แย่งม้าของซุ่นจื่อ เขารีบหันหัวม้าแล้วควบกลับไปที่ตำหนักหมินอ๋องอย่างบ้าคลั่ง ซุ่นจื่อตกตะลึงไปพักหนึ่ง หลังหันมาสบตากับคนขับรถม้าแล้ว เขาก็รีบขึ้นรถม้าพลางตะโกนไปทางแผ่นหลังของนายท่านที่กำลังไกลออกไป “ใต้เท้า ท่านช้า ๆ หน่อยขอรับ ! ลุงหลี่ เร็ว รีบตามไปเร็ว ! ”
ในถนนที่เต็มไปด้วยหิมะยังมีคนหาบเร่เดินตะโกนขายของให้วุ่น คนเดินกางร่มก็มีให้เห็น แม้คนจะไม่เยอะ แต่ทำให้รถม้าเคลื่อนตัวได้ไม่เร็วพอ ซุ่นจื่อได้แต่ร้อนใจและภาวนาต่อแผ่นหลังนายท่านที่หายไปจากสายตาว่าขอให้เขาไปถึงตำหนักได้อย่างปลอดภัย !
หน้าประตูตำหนักหมินอ๋อง เจียงโม่หานโยนเชือกบังเหียนทิ้งพลางยกมุมเสื้อตัวยาวขึ้นแล้วรีบวิ่งที่เรือนของภรรยา
“ใต้เท้า บ่าวกำลังจะไปบอกข่าวดีที่ซุ่นเทียนพอดีเจ้าค่ะ…”
‘ฟึบ’ แม่นมในเรือนของนางเฝิงเห็นนายท่านวิ่งผ่านไปราวกับสายลม นางจึงรีบหยุดเดินแล้วหันหลังไล่ตามเขาไป
“เว่ยเอ๋อร์ ! ” ตอนเข้ามา เจียงโม่หานสะดุดธรณีประตูจนแทบจะล้มหัวกระแทกพื้น หมินหวางเฟยและนางเฝิงอยู่กันพร้อมหน้า พวกหลินเว่ยเว่ยทั้งสามคนก็หันไปมองรองผู้ตรวจการเจียงอย่างประหลาดใจ
แววพระเนตรของหมินหวางเฟยเปื้อนด้วยรอยยิ้ม ‘คาดไม่ถึงว่าคนที่สุขุมและเยือกเย็นจะมีสภาพประมาทเลินเล่อเช่นนี้ได้ ภรรยาแค่ตั้งครรภ์เท่านั้น ไม่ได้ป่วยอะไรสักหน่อย ! ความรักของคนสกุลจ้าวเป็นแบบนี้จริง ๆ ! ’
เจียงโม่หานไม่สนอย่างอื่น เขารีบเดินเข้ามาหาหลินเว่ยเว่ยแล้วประคองให้นางนอนลงที่เตียง “ข้าได้ยินว่า…เจ้า…เจ้าไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ? ให้คนไปตามหมอมาดูอาการดีหรือไม่ ? ”
หลินเว่ยเว่ยยิ้มพลางดึงมือสามีมาจับไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง “เหตุใดเจ้ามาทั้งที่ไม่ใส่เสื้อคลุมแบบนี้ ? มือเย็นเหมือนน้ำแข็งไม่มีผิด เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วแท้ ๆ ยังทำตัวสะเพร่าแบบนี้อีก ! ”
เจียงโม่หานรีบดึงมือกลับแล้วรับที่อุ่นมือมาจากชุนซิ่ง หลังทำให้อุ่นแล้วเขาก็กลับมาจับมือภรรยาอีกครั้ง “เจ้า…ตั้งครรภ์จริงหรือ ? เราเพิ่งเข้าหอไม่ถึงครึ่งปีก็ท้องเร็วขนาดนี้เลยหรือ ? ”
ขะ…เขายังไม่ได้เตรียมใจแม้แต่น้อย เขาเพิ่งได้เป็นพ่อคนครั้งแรก ไม่มีประสบการณ์มาก่อนเลย ชาติก่อนเป็นเพราะรู้จุดจบของตัวเองนานแล้วจึงไม่อยากทำร้ายสตรีบ้านใดและไม่กล้ามีลูกสืบสกุลเพราะกลัวพวกเด็ก ๆ จะต้องตกตายไปกับเขาด้วย เมื่อกลับชาติมาเกิดอีกครั้ง ครอบครัวยังอยู่รอบกาย ภรรยาจิตใจดีและเป็นคนเก่ง ตอนนี้…เขาจะได้เป็นพ่อคนแล้ว ? !
ฮ่าฮ่าฮ่า…เขาจะได้เป็นพ่อคนแล้ว ! ! เจียงโม่หานมีความสุขจนอยากประกาศให้คนทั่วหล้าได้รับรู้
ขณะมองท่าทางโง่งมของเขา นางเฝิงก็อดหัวเราะไม่ได้ “ครึ่งปียังว่าเร็วไปหรือ ? คนอื่นแต่งงานได้เดือนเดียวก็ท้องแล้ว มีคนได้เป็นพ่อภายในปีที่แต่งงานตั้งมากมาย ! ”
หลินเว่ยเว่ยก็หัวเราะเช่นกัน นางดึงมือสามีมาลูบหน้าท้องน้อย ๆ ของตน “บัณฑิตน้อย พวกเราจะได้เป็นพ่อแม่คนแล้วนะ ! ปีหน้าในช่วงเวลานี้พวกเราจะมีเจ้าตัวน้อยเพิ่มมาอีกคน เด็กน้อยกินนมเก่งด้วยล่ะ ! ”
