ตอนที่ 239 หยุดพูดแล้วจูบข้า (1)
กระบี่โลหิตฟาดลงมาพร้อมด้วยแสงเยียบเย็นฉับพลัน!
ในขณะนั้น หลี่ฉางโซ่วคิดถึงเรื่องนี้มากกว่าสิบครั้งและเลือกวิถีทางที่ปลอดภัยที่สุดให้กับสถานการณ์โดยรวมนี้
เขาตอบสนองในทันที แต่เพียงแค่โบกมือแล้วส่งมังกรปลิวออกไปจากห้องโถง…
แล้วแสงกระบี่นั้นก็ไล่ล่ามังกร และก่อนที่ร่างนั้นจะร่วงหล่นออกไปนอกประตู แสงกระบี่นั้นก็ได้ตัดคอและตัดศีรษะของมันขาดออกไปแล้ว!
แสงกระบี่นี้…
การสังหารมังกรเซียนเทียนขั้นสูงสุดนั้นง่ายพอๆ กับการผ่าแตงโม…
หลี่ฉางโซ่วแอบระมัดระวังอยู่ในใจ ผู้ที่แอบวางแผนทำร้ายเขาย่อมอยู่ในขอบเขตเหนือกว่าเซียนจินมาก!
บัดนี้ เลือดมังกรสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น และศพก็นอนนิ่งอยู่หน้าโถงหลัก
นอกจากเขาบนศีรษะแล้ว ศีรษะของเขาก็เกือบจะเหมือนศีรษะมนุษย์ มันกลิ้งลงบันไดไปในขณะที่ดวงตาของมันเปล่งแสงแปลกประหลาดออกมา…
จากนั้นหลี่ฉางโซ่วก็ควบคุมตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์นักพรตเต๋าให้เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ทุกคนและเจตจำนงวิญญาณของอ๋าวอี่ล้วนเห็นว่า เซียนชราในชุดขาวขว้างไข่มุกสีเขียวหยกออกมาสองสามเม็ดและเริ่มท่องพระสูตรบางอย่าง
ไข่มุกกักวิญญาณนี้เป็นรุ่นทนทานที่ได้รับการปรับปรุงแล้ว มันสามารถเก็บวิญญาณที่เหลือไว้ได้สองสามเดือนและสามารถลบล้างออกได้ทันที
ทันใดนั้นก็มีลำแสงสองสามสายพุ่งเข้าสู่ไข่มุกกักวิญญาณ พวกมันเป็นเสี้ยววิญญาณที่เหลืออยู่ของมังกรตัวนั้น ไม่รู้ว่าจะมีเสี้ยวความทรงจำที่มีประโยชน์เหลืออยู่ภายในนั้นหรือไม่
บัดนี้ ทั้งด้านในและภายนอกวิหารเทพทะเลล้วนเต็มไปด้วยความเงียบงันชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องน่าสะพรึงกลัวด้วยความตื่นตระหนกของสตรีสาวชาวมนุษย์ ทุกอย่างล้วนอยู่ในความโกลาหลไปทั่วทุกที่
อ๋าวอี่รีบกล่าวว่า “ท่านเจ้าสำนัก นั่นคือ…”
“อีกฝ่ายน่าจะแอบซ่อนตัวอยู่ในที่ลับเพื่อเฝ้าสังเกตการณ์” หลี่ฉางโซ่วกล่าว “หลังจากนี้ จะต้องมีปรมาจารย์เผ่ามังกรมาปรากฏตัวเป็นรายต่อไปอีก หากไม่ใช่มังกรที่เจ้าเชิญมา ก็จงแอบตรวจสอบพวกเขาอย่างลับๆ ด้วย”
อ๋าวอี่พยักหน้ารับทันที
หลังจากนั้น หลี่ฉางโซ่วก็ครุ่นคิดกับตัวเอง และเพื่อความปลอดภัย เขาจึงชี้แจงให้อ๋าวอี่รู้ว่าอาจเกิดอะไรขึ้นต่อไปในอนาคต
ทันทีที่หลี่ฉางโซ่วกล่าวจบ ก็มีเสียงมังกรคำรามดังขึ้นในอากาศราวกับว่ากำลังร่วมมือกับหลี่ฉางโซ่ว
ในขณะนี้ สถานการณ์ในเมืองอันสุ่ยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ก้อนเมฆสีดำรวมตัวกันในอากาศและมีฟ้าแลบแปลบปลาบไปทั่วท้องฟ้า
ที่ด้านหน้าของวิหารเทพทะเล เหล่ามนุษย์ล้วนอยู่ในภาวะตื่นตระหนกแล้ว ทูตเทวะแห่งวิหารเทพทะเลพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยและจัดระเบียบพวกเขาให้เคลื่อนย้ายออกไปอย่างเป็นระเบียบ พวกเขายังถึงขนาดต่อยกำแพงของวิหารเทพทะเลเพื่อป้องกันการแตกตื่น นั่นคือ “รหัสกู้ภัยฉุกเฉินของวิหารเทพทะเล” ของหลี่ฉางโซ่ววางเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว
หากเขาเพิ่มกรรมร้ายให้ตัวเองเพราะความโกลาหล มันย่อมไม่คุ้มค่าอย่างยิ่ง
ทันใดนั้น มีรอยแยกเล็กน้อยปรากฏขึ้นในเมฆสีดำทะมึน และมังกรครามจำนวนมากก็บินออกมาแล้วกลายร่างเป็นมนุษย์ในวัยกลางคน เป็นบุรุษสองและสตรีหนึ่ง พวกเขาร่อนลงมาหยุดตรงที่หน้าโถงหลักของวิหารเทพทะเล…
หนึ่งในนั้นมีใบหน้าบูดบึ้งขณะแสร้งร้องตะโกนออกมาว่า “เกิดอันใดขึ้นที่นี่? เหตุใดคนเผ่ามังกรของข้าถึงมาตายที่นี่?!”
สตรีผู้นั้นแสร้งทำเป็นคนดี นางขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ข้าคิดว่าเรื่องนี้น่าจะมีเหตุผลอื่น พวกเราย่อมไม่อาจด่วนสรุปได้”
ยังมีคนหนึ่งที่แสร้งทำเป็นกลางและยุติธรรม แต่กลับพยายามแอบสร้างความบาดหมางเอาไว้อย่างแนบเนียน “ไม่น่าจะมีปรมาจารย์เช่นนี้ที่นี่ หรือจะมีคนแอบวางแผนร้ายบางอย่างอยู่ลับๆ? แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นในวิหารเทพทะเล เช่นนั้น ผู้ที่รับผิดชอบดูแลวิหารเทพช่วยอธิบายให้ข้าฟังสักหน่อยได้หรือไม่? อ๋าวอี่โกรธมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น สถานการณ์เช่นนี้เกือบจะเหมือนกับศิษย์พี่เจ้าสำนักของเขาคาดการณ์เอาไว้!
หลี่ฉางโซ่วเม้มริมฝีปากของเขา เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายมีฝีมือการแสดงอ่อนด้อยเกินไป
กระทั่งศพก็ยังไม่ได้ดูก่อนด้วยซ้ำ แต่ดันเริ่มเจรจาแล้ว…
ตามทฤษฎีที่จัดทำโดย ‘นักแสดงแห่งโลกบรรพกาล’ ตำราการฝึกบำเพ็ญด้วยตนเองที่มีชื่อเสียง’ ไม่ว่าฝีมือการแสดงของคู่ต่อสู้จะเลวร้ายเพียงใด ก็ไม่ควรส่งผลกระทบต่อผลงานการแสดงของเขาได้
ดังนั้นเซียนชรานักพรตเต๋าซึ่งเป็นตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์จึงยิ้มแล้วเดินออกไป จากนั้นสิ่งที่ตามมาคือการสนทนาที่ยาวนานและไร้ความหมาย หากมิใช่เพราะผลึกบันทึกเหตุการณ์ของหลี่ฉางโซ่วซึ่งเขาได้เตรียมการเอาไว้มากขึ้นเล็กน้อย ทั้งเขายังแอบเฝ้าสังเกตการณ์กับอ๋าวอี่มาแต่แรกเริ่ม ก็ย่อมจะทำให้อีกฝ่ายควบคุมสถานการณ์ในยามนี้ได้ง่ายมาก
หลี่ฉางโซ่วตั้งใจที่จะฝึกอ๋าวอี่เช่นกัน ในขณะที่เขาพูดกับมังกรทั้งสาม เขาก็รอให้มีการพัฒนาตามมาก่อนจะถามอ๋าวอี่ว่า “พี่อี่ เจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?”
ในขณะนั้น อ๋าวอี่โกรธอย่างยิ่ง เขาโกรธมากแต่สงบลงได้
องค์ชายมังกรน้อยฝืนยิ้มขื่นพร้อมกับมีร่องรอยแห่งความผิดหวังปรากฏบนใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและหล่อเหลาของเขา “ข้าเป็นคนเผ่ามังกร ข้าไม่ได้ตระหนักว่า ข้าถูกอีกฝ่ายแทรกซึมมานานแล้ว ท่านสังหารมังกรทั้งสามนี้ได้เลยขอรับ”
หลี่ฉางโซวกล่าวอย่างสงบว่า “มนุษย์ตายเพื่อความมั่งคั่งในขณะที่วิหคตายเพื่อเป็นอาหาร และมังกรก็เช่นเดียวกัน ลำดับชั้นภายในเผ่ามังกรนั้นเข้มงวดมาก สถานะของแต่ละคนล้วนขึ้นอยู่กับสายเลือดของตัวเอง มังกรระดับล่างบางตัวอาจได้รับระดับการฝึกฝนและสมบัติในระดับสูง แต่พวกมันอาจไม่มีสถานะที่เหมาะสมที่สมควรได้รับในเผ่าพันธุ์”
“ท่านเจ้าสำนัก ข้าเคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน แต่เผ่าพันธุ์มังกรแข็งแกร่งมานานแล้วจนยากที่จะย้อนกลับไปได้”
อ๋าวอี่ถอนหายใจเบาๆ และมีนัยน์ตาของความเหงาอยู่ในดวงตาของเขา “ข้าเคยแนะนำให้พระบิดาปฏิรูปกฎของเผ่ามังกรและให้ความสำคัญกับคนที่มีความสามารถ แต่พระบิดาก็เพียงแค่หลับตานั่งบนบัลลังก์เท่านั้น และไม่สนใจตอบข้า” หลี่ฉางโซ่วจึงกล่าวว่า “สิ่งที่พระบิดาของเจ้าเห็นนั้นย่อมลึกซึ้งกว่าสิ่งที่เจ้าและข้าเห็นมากนัก เจ้าควรคิดให้รอบคอบและคิดก่อนทำสิ่งใด ปล่อยเรื่องนั้นไปก่อน แล้วเจ้าอยากจัดการเรื่องนี้อย่างไรต่อไป?
อ๋าวอี่กล่าวอย่างเย็นชา “ตรวจสอบ! ค้นหากองกำลังที่อยู่เบื้องหลังมังกรทั้งสามนี้! ตรวจสอบให้จบ!”
“ไม่ถูกต้อง”
อ๋าวอี่กล่าวถามด้วยความสงสัยว่า “ท่านเจ้าสำนัก ท่านจะไม่ตรวจสอบหรือขอรับ?”
“เราต้องตรวจสอบเป็นเรื่องธรรมดา แต่ไม่ใช่รีบทำอย่างบุ่มบ่าม” หลี่ฉางโซ่วกล่าว “หลังจากนี้ เจ้าจงส่งสานเสนอแนะไปให้ยังพระบิดาของเจ้า และไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่พูดคำเดียวเท่านั้น”
“คำใดกันขอรับ?”
“มั่นคง”
อ๋าวอี่รู้สึกสับสนในทันที หลี่ฉางโซ่วถอนหายใจเบา ๆ ในใจและทำได้เพียงใช้เวลาและพยายามมากขึ้นในการสอนวิธีการที่ทำให้อ๋าวอี่มั่นคงและวางแผนได้
เวลานี้ ในบรรดาเครื่องมือเวทเหล่านี้ แค่กๆ เหล่าสหายที่เขามีอยู่ในยามนี้ ผู้ที่หลี่ฉางโซ่วมั่นใจและห่วงใยน้อยที่สุดก็คือ… ท่านอาจารย์ลุงจิ่วอูผู้มั่นคงของเขา
หลิงเอ๋อร์ไม่รวมอยู่ในกลุ่มเครื่องมือเวท และหลี่ฉางโซ่วก็จะไม่ยอมปล่อยให้นางไปเกี่ยวข้องและต้องตกอยู่ในอันตรายได้โดยง่าย
ในหอโอสถ มีมนุษย์คนหนึ่งและมังกรหนึ่งตัวนั่งห่างกันครึ่งจั้งขณะหลับตาพูดคุยและถามคำถามกันต่อไป
ขณะนี้ในเมืองอันสุ่ยยังคงโกลาหลไม่หยุด แต่โชคดีที่ไม่มีมนุษย์คนใดได้รับบาดเจ็บ
เมื่อปรมาจารย์สองคนที่อ๋าวอี่เรียกมาถึงที่นี่ ซึ่งคือ ผู้อาวุโสหัวมังกรและเสนาบดีเต่าชราที่มีกระดองเต่าอยู่บนหลัง พวกเขาก็ได้ระงับเรื่องนี้เอาไว้ชั่วคราว
พวกเขาเก็บศพทิ้งและทำการคารวะเต๋าให้กับรูปปั้นเทพแห่งท้องทะเลเพื่อเป็นการขออภัย แล้วนำผลึกบันทึกเหตุการณ์สองเม็ดออกไปจากมือของตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ของหลี่ฉางโซ่วและรีบจากไป…
เมื่อปรมาจารย์เผ่ามังกรบินจากไป วิหารเทพทะเลก็เงียบสงบในช่วงที่เหลือของวันนั้น ซึ่งค่อนข้างหายาก
สงปู้ฮ่านร้องตะโกนว่า “ข้า สานุศิษย์ผู้ดูแลวิหารเทพทะเล มาที่นี่เพื่อทำความสะอาดพื้น! ข้าจะล้างเลือดมังกรเหล่านี้ให้ดี!”
ทันทีที่กล่าวจบ เขาก็ได้ยินเสียงของเทพแห่งท้องทะเลดังขึ้นในใจแล้วสอนวิธีจัดการกับผลที่ตามมาอย่างรอบคอบให้เขา…
ในไม่ช้า เรื่องราวใหม่ล่าสุดของเทพแห่งท้องทะเล ‘แผนสังหารมังกรมากราคะในวิหารเทพทะเล’ จะแพร่กระจายไปในเมืองอันสุ่ย และทั่วทั้งบริเวณชายฝั่งทะเลทักษิณอย่างรวดเร็ว
แม้เขากำลังวางแผน แต่เครื่องสักการะและบุญเครื่องสักการะก็จะไม่ได้รับผลกระทบ
ในหอโอสถ อ๋าวอี่ไปที่มุมหนึ่งของห้องแล้วส่งสารถึงราชามังกรเพื่อชี้แจงกลอุบายที่หลี่ฉางโซ่วสอนเขาในตอนนี้
หลี่ฉางโซ่วกำลังคิด… ต่อไปตามบทที่เขาวางเอาไว้กับผู้นำอาวุโสหลักของเผ่ามังกร ความขัดแย้งระหว่างเผ่ามังกรและสำนักเทพทะเลจะยิ่งเลวร้ายลงเรื่อยๆ สำนักเทพทะเลจะสูญเสียการคุ้มครองจากเผ่าพันธุ์มังกรเป็นการชั่วคราวและการป้องปรามภายนอกของพวกเขาจะลดลง แม้ในเวลานี้ ความสนใจของสำนักบำเพ็ญประจิมจะเน้นไปที่เผ่าพันธุ์มังกร แต่พวกเขาก็ยังต้องคอยระวัง
มาทำเรื่องบางอย่างที่น่ากลัวกันเถิด
เขามีกลุ่มเผ่าพ่อมดพร้อมอยู่ในมือ หลี่ฉางโซ่วสังเกตว่า ทูตเทวะเผ่าพ่อมดหลายคนมีพลังเวททางสายโลหิต พวกเขาพ่นลำแสงสีรุ้งออกมาจากปากซึ่งกลายเป็นแขนและขาที่แข็งแรง
เหตุใดเราไม่สร้างค่ายกลสังหารสิบสองเทวะขนาดเล็ก?
……………………………………………………………………………………….
