ตอนที่ 363 เส้นทางที่แขกผู้ทรงเกียรติกลับชาติมาเกิด (1)
“นั่นก็คือเรื่องที่เกิดขึ้น…”
หลี่ฉางโซ่วและจิ่วจิ่วได้อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับวิญญาณต้นไม้ในคลื่นควันขนาดใหญ่ในทะเลบูรพา
จิ่วจิ่วมองดูเครื่องมือเวทในมือของหลี่ฉางโซ่วที่มีวิญญาณหนึ่ง นางเม้มปากพลางถอนหายใจและกล่าวว่า “ศิษย์พี่เจียงอวี่ต้องเผชิญความยากลำบากมาก และในท้ายที่สุด ศิษย์พี่ฉีหยวนก็ใจร้อนไปสักหน่อย ต้องจัดการเรื่องนี้!”
จิ่วจิ่วคว้าน้ำเต้าที่ห้อยอยู่ข้างเอวเรียว เงยหัวขึ้นกลืนน้ำลายสองคำ จบ “ฮ่า” อย่างน่าพอใจ…
จิ่วจิ่วคว้าน้ำเต้าที่ห้อยอยู่ข้างเอวเรียว แล้วเงยศีรษะขึ้นกลืนน้ำลายกลืนกินลงไป จากนั้นก็ร้องออกมาอย่างพึงพอใจ “ฮ่า”…
“เอิ๊ก!”
หลี่ฉางโซ่วนั่งอยู่ด้านหลัง และเพลิดเพลินกับสิ่งต่างๆ ที่ได้เห็น
หากอยากดื่ม ก็ดื่ม ไยต้องหาเหตุผลให้ตัวเอง?
เนื่องจากท่านั่งของอาจารย์อาน้อยดูสบายๆ ไปสักหน่อย หลี่ฉางโซ่วจึงไม่ใคร่สะดวกจะมองนางนัก เขามักจะ… แค่กๆ มองดูท้องฟ้าสีครามและเมฆขาว!
หลี่ฉางโซ่วกล่าวว่า “ตอนนี้ปรมาจารย์ลุงใหญ่หว่างฉิงกลายเป็นเซียนจินแล้ว และจะเป็นอมตะ สามารถคงชีพอยู่ได้ตลอดไป”
“เป็นอมตะนั้นดีอย่างไร” จิ่วจิ่วเม้มริมฝีปากและกล่าวว่า “ผู้ฝึกบำเพ็ญทุกคนล้วนแสวงหามัน แต่ข้าไม่เคยคิดถึงมันเลย เป็นอมตะ… เผื่อว่า…เอ๋? ไฉนถึงคิดเช่นนั้น? หากข้าเป็นอมตะ… แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหาก… หาก… เอ๋? คำพูดนั้นเป็นอย่างไร? ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม สำหรับข้าแล้ว หากวันหนึ่งข้าดื่มสุราจนหมดแล้ว แต่ยังต้องมีชีวิตอยู่ตลอดไป จะเป็นอย่างไร ข้าจะเจ็บปวดทรมานมากเพียงใด?”
หลี่ฉางโซ่วยิ้มและกล่าวว่า “อาจารย์อากำลังจะบอกว่าคน ๆ หนึ่งจะเบื่อหน่ายและสูญเสียความเดียงสาเมื่อเวลาผ่านไปหรือไม่?”
“ใช่ ใช่” จิ่วจิ่วยกนิ้วหัวแม่มือให้หลี่ฉางโซ่ว “เสี่ยวฉางโซ่วยังรู้อะไรอีกมาก!”
“ท่านอาจารย์อา ทุกอย่างล้วนมีสองด้าน ความสมบูรณ์ของจิตใจก็เป็นสภาวะแห่งการฝึกฝนเต๋าด้วยเช่นกัน ” หลี่ฉางโซ่วกล่าวอย่างนุ่มนวลว่า “ยิ่งท่านมีขอบเขตสูงมากเท่าใด ก็ยิ่งใกล้ชิดกับเต๋าอันยิ่งใหญ่มากขึ้นเท่านั้น ในอดีต บรรพาจารย์แห่งสำนักบำเพ็ญเต๋าได้รวมเข้าเต๋าสวรรค์เพื่อก้าวไปจนสุดวิถีแห่งการฝึกบำเพ็ญ
อย่างไรก็ตาม ท่านอาจารย์อา ท่านก็กล่าวได้ถูกต้อง หากข้าสูญเสียตัวตน ความชอบ หรือแม้แต่การแสวงหาเต๋าหลังจากเป็นอมตะนิรันดร์แล้ว ข้าก็ย่อมจะมีชีวิตอยู่ตลอดไปอย่างไร้ประโยชน์จริงๆ ”
“ฉางโซ่ว เจ้าไม่เหมือนผู้ใดจริงๆ”
จิ่วจิ่วขยับร่างถอยกลับและไถลเลื่อนลงจากด้านหน้าน้ำเต้า มาอยู่ตรงช่วงส่วนเว้าของน้ำเต้า
นางวางมือไว้ที่ด้านหลัง แล้วยกขาขึ้นนั่งขัดสมาธิอีกครั้ง จากนั้นก็เงยศีรษะขึ้นเพียงเพื่อมองตาหลี่ฉางโซ่วซึ่งนั่งอยู่ทางส่วนท้ายของน้ำเต้า
จิ่วจิ่วหัวเราะเบาๆ อย่างกะทันหันในขณะที่หลี่ฉางโซ่วกะพริบตาด้วยสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่านอาจารย์อา
“เสี่ยวฉางโซ่ว เจ้าเป็นที่สนุกและตลกที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบมา! ”
หลี่ฉางโซ่วเงียบงัน…
นี่เป็นคำชมใช่หรือไม่? น่าจะเป็นคำชมนะ!
หากนางจะเรียกข้าว่าเจ้าโง่ นางจะใช้คำอื่นใช่หรือไม่?
หลี่ฉางโซ่วยิ้มโดยไม่เอ่ยอะไร และหยิบคัมภีร์โอสถที่เขาเพิ่งแยกแยะออกมาและกล่าวว่า “รบกวนท่านอาจารย์อาโปรดช่วยควบคุมทิศทางแล้วรีบไปแดนยมโลกเถิด ตอนนี้ ศิษย์ขอฝึกฝนก่อนขอรับ”
“จริงๆ นะ ข้าแค่ชมเจ้า น่าเบื่อ! ” จิ่วจิ่วแค่นเสียงแต่ไม่ได้พูดอะไรมาก และในท้ายที่สุด นางก็ควบคุมทางไปแดนยมโลกด้วยกัน นางออกมาที่นี่เพื่อเที่ยวเล่นใช่หรือไม่?
นางแค่กังวลว่าขอบเขตพลังของเสี่ยวฉางโซ่ว ซึ่งเป็นเซียนหยวนอาจต่ำเกินไปที่จะบุกเข้าไปในสถานที่เลวร้ายอย่างแดนยมโลก
อาจารย์อาจิ่วจิ่วดื่มสุราเล็กน้อยอีกครั้ง แล้วขับเคลื่อนน้ำเต้าให้เร็วขึ้น พุ่งตรงไปยังแดนยมโลก
ดังนั้น อีกสองสามวันต่อมา…
“วัว เทพแห่งท้องทะเลลึกลับอย่างที่เจ้าพูดจริงๆ หรือ?”
ทางทิศตะวันออกของเมืองเฟิงตู มียอดเขาสูงสองยอดอยู่เรียงกัน มีกองไฟตั้งอยู่ข้างหน้าผาบนยอดเขาสูง และมีชายร่างกำยำสองคนซึ่งดูมีลักษณะคล้ายกัน กำลังนั่งยองๆ พูดคุยกันในชุด “เสื้อคลุมเครื่องแบบทางการ” ที่ดูโทรมๆ ของพวกเขา
“ม้า เหตุใดข้าต้องโป้ปดเจ้า? จะมีประโยชน์อะไรหรือ? ใครขอให้เจ้าเข้าปิดด่านไปเหมือนผู้ฝึกบำเพ็ญเผ่ามนุษย์เล่า? เจ้าจำเป็นต้องเข้าปิดด่านหรือไม่? เจ้าเป็นเผ่าเวท!เจ้าสารเลว! หากเจ้าไม่เข้าปิดด่าน เจ้าก็คงไปพร้อมกับข้าและประจักษ์ด้วยเจ้าเองแล้ว! ภาพเหตุการณ์นั้นช่างตระการตาจริงๆ มีผู้คนมากมาย โบกธง ฆ้อง และกลอง มีผู้ยิ่งใหญ่เต็มไปทั่วทุกหนทุกแห่ง!”
ชนเผ่าเวท คนหนึ่งก่นด่าออกมาตามอารมณ์ ในขณะที่ชนเผ่าเวทอีกคนหนึ่งหัวเราะอย่างกระดากและกล่าวอย่างเสียใจ
ทันใดนั้น ดวงตาของ ‘ม้า’ ก็ฉายแสงสว่างวาบขึ้น เขาเชิดคางยาวของเขาขึ้นและมองไปยังเส้นทางที่อยู่ไม่ไกลจากภูเขานัก
“เอ๋? นั่นคือสายเลือดเผ่าเวทของเราหรือไม่? วัว ดูนั่นสิ บนน้ำเต้ายักษ์นั่น มีมนุษย์สตรีนั่งอยู่ด้านหน้า นางเป็นเผ่าพ่อมดหรือไม่? ”
“นางน่าจะเป็นทายาทเผ่าเวทของเรา แต่สายเลือดของนาง ทำให้ร่างของนางแข็งแกร่งขึ้น มันเสริมกล้ามเนื้อหน้าอกของนาง ให้แข็งแกร่งขึ้นได้อย่างไร? นางจะสู้กับคนแบบนั้นได้ยังไง?”
“นางน่าจะยังมีพลังอยู่”
ทั้งสองคนต่างมองหน้ากัน แล้วตามด้วยยักไหล่
ทว่าขณะที่พวกเขาหัวเราะ ทันใดนั้น ‘วัว’ ก็ตกใจขึ้นมากะทันหันเมื่อเห็นอีกคนที่นั่งอยู่ด้านหลังน้ำเต้าใหญ่ แล้วรีบร้องตะโกนออกมา
“เจ้าเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างหลังหรือไม่? นั่นคือคนรักของเทพแห่งท้องทะเล! เหตุผลที่เราพูดคุยกับเทพแห่งท้องทะเลได้ ก็ล้วนอาศัยคำแนะนำของเขา!”
“เทพแห่งท้องทะเลเป็นบุรุษหรือสตรี?”
“บุรุษ!”
“โอ เทพธิดา เผ่าพันธุ์มนุษย์พวกนี้ต่ำช้าจริงๆ… ฮิฮิฮิ แต่ข้าชอบนะ”
“เฮ้ย ข้าคิดผิดไป นั่นเป็นสหายสนิทของเทพแห่งท้องทะเล! ไม่ใช่คนรักสักหน่อย!”
‘วัว’ ลุกขึ้นทันทีและเอาหมวกออกมาสวมให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว “ลงไปเตรียมตัวรับพวกเขาเร็วเข้า นี่เป็นโอกาสดีสำหรับพวกเราที่จะช่วยพวกที่อยู่บนพื้นดิน! ”
เผ่าเวทสงครามสองคนนี้ ที่ได้หลั่งเลือดในการต่อสู้ยุคโบราณ ในขณะนั้น พวกเขายุ่งวุ่นวายกันอยู่พักหนึ่ง และกลายเป็นทูตที่มีหัววัวและหน้าม้าแห่งแดนยมโลก
หัววัวและหน้าม้ารออยู่บนหน้าผาครู่หนึ่งจนเมื่อน้ำเต้าตัวใหญ่บินไปที่ ‘ท้องฟ้าหนึ่งเส้น’ ก็ถูกทูตแห่งแดนยมโลกหยุดเอาไว้
หัววัวกล่าวทักทาย แล้วทันใดนั้น ร่างทั้งสองร่างก็กระโดดลงมาจากขอบหน้าผา!
ที่ด้านล่าง จิ่วจิ่วเก็บน้ำเต้า แล้วเดินตามหลังหลี่ฉางโซ่ว
หลี่ฉางโซ่วแย้มยิ้มพลางหยิบถุงเก็บสมบัติออกมาแล้วมอบให้กับแม่ทัพสูงสุดที่นี่
วันนี้ ดูเหมือนว่า ทูตแม่ทัพแห่งแดนยมโลกจะไม่ค่อยอยากอาหารและการขับถ่ายก็ไม่ราบรื่นเช่นกัน
เขามีหน้าดำขณะถือถุงเก็บสมบัติอยู่ในมือแล้วเหลือบมองไปที่ จิ่วจิ่วและแค่นเสียงออกมา
“ประพฤติตัวให้ดีตามกฎเมื่อเข้าเมืองเฟิงตู ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เซียนเสิ่นเผ่ามนุษย์จะประพฤติชั่วได้!”
จิ่วจิ่วกลอกตาไปมา แต่ไม่ได้เอ่ยอะไร
ในขณะนั้น เงาสีดำสองสายก็ตกลงมาจากท้องฟ้า และกฎห้ามทั้งหมดที่อยู่เหนือท้องฟ้าหนึ่งเส้นก็ส่องแสงวิบวับแต่มิได้ขัดขวางทั้งสองร่างนี้…
“หยุด!” “เฮ้! พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่?!” มีเสียงตะโกนสองครั้ง แล้วเท้าขนาดใหญ่ก็บินมาจากด้านข้างแล้วเตะทูตแม่ทัพทันที จากนั้นถุงสมบัติก็ถูกโยนขึ้นสูงสองฉื่อและหัววัวก็คว้าจับเอาไว้แน่นๆ
หัววัวจ้องไปยังแม่ทัพที่ถูกเตะจนปลิวกระเด็นออกไปหลายร้อยฉื่อและก่นด่าว่า “เจ้าตาบอดหรือ?! นี่คือแขกผู้มีเกียรติแห่งแดนยมโลกของเรา! มู่!”
หน้าม้าที่อยู่ด้านข้างก้าวออกไปข้างหน้าทันที แล้วโค้งคำนับให้หลี่ฉางโซ่วและจิ่วจิ่วอย่างเหมาะสม มีรอยยิ้มอ่อนโยนเผยออกมาบนใบหน้าม้าที่ดูหล่อเหลาอย่างน่าประหลาด
“ท่านขอรับ ลูกน้องของข้าล่วงเกินท่าน…” บัดนั้น จิ่วจิ่วยืนอยู่ด้านหน้าหลี่ฉางโซ่วแล้ว นางปกป้องเขาขณะที่ให้เขายืนอยู่ข้างหลังนาง นางยังกล่าวว่า “ระวังนะ แดนยมโลกนี้แปลกประหลาดยิ่ง”
หลี่ฉางโซ่วเงียบงัน
เขาไม่อาจสังหารพวกเขาด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว สิ่งที่ผิดปกติที่สุดคือชายสองคนที่สวมหมวกอยู่ตรงหน้าเขา ในขณะนั้น หัววัวก็หัวเราะออกมาเบาๆ และขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น
ในเวลานั้น หน้าม้ายืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้ายับยั้งชั่งใจ มีหวีหินอยู่ในมือของเขาใช้หวีแผงคอสีน้ำตาลของเขาอยู่เงียบ ๆ
หัววัวยิ้มให้หลี่ฉางโซ่วโดยไม่สนใจจิ่วจิ่ว เขากล่าวว่า “ฉางโซ่ว เราเจอกันอีกแล้ว!
ครั้งนี้ เทพแห่งท้องทะเลสั่งให้มาที่แดนยมโลกหรือ?”
“ท่านอาจารย์อา ให้ข้าจัดการเถิดขอรับ”
หลี่ฉางโซ่วกระซิบอะไรบางอย่างข้างๆ หูของจิ่วจิ่ว จากนั้นก็เดินผ่านไปและประสานมือโค้งคำนับให้หัววัว
จากนั้น หลังจากพูดคุยกันเล็กน้อย หลี่ฉางโซ่วก็อธิบายจุดประสงค์ที่มาในครั้งนี้ โดยบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อส่งสหายสนิทให้ไปกลับชาติมาเกิด
………………………………………………………………..
