ตอนที่ 413 โซ่ว… โซ่วเอ๋อร์ (2)
บัดนั้น สถานการณ์เลวร้ายลงกะทันหัน และบรรดาเซียนทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่ประตูสำนักในสำนักตู้เซียนที่กำลังระเบิดการโจมตี!
พวกเขาเริ่มลงมือโจมตีก่อน ย่อมได้เปรียบกว่า!
ทว่าหลี่ฉางโซ่วขมวดคิ้วเล็กน้อย หากพวกเขาต่อสู้กันเช่นนั้น จะไม่ส่งผลดีต่อสำนักตู้เซียน…
เขากำลังจะส่งข้อความเสียงไปยังผู้อาวุโสว่านหลินหยุนเพื่อเกลี้ยกล่อมเขา ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยอะไร จู่ๆ ปีศาจจิ้งจอก ‘เสี่ยวหลาน’ ที่เพิ่งได้รับการปล่อยตัว ก็ร้องตะโกนเสียงแหลมออกมา “ไม่ ไม่นะ!”
เสียงร้องของนางราวกับเสียงนกกาเหว่าร้องเป็นเลือด ส่งผลให้ทั้งสองฝ่ายซึ่งตั้งท่า เตรียมพร้อมรับมือ กันแล้ว ต่างหยุดมืออย่างกะทันหัน!
จิ้งจอกสาวถอนหายใจเบาๆ และภายใต้การคุ้มครองของชนเผ่าของนาง ทันใดนั้น ขายาวเรียวงามของนางก็งอลงแล้วนางก็โค้งคำนับต่ำสุดไปให้สำนักตู้เซียนกลางอากาศ
“เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะข้า ข้าแอบออกจากเผ่ามาอย่างลับๆ และไม่อยากออกจากโลกมนุษย์ ข้ายังปล่อยให้วิญญาณสองสามตัวที่ติดตามข้า สร้างปัญหา ข้าจึงยินดีให้สำนักตู้เซียนคุมขังต่อไปอีกสามร้อยปี ทว่าพวกท่านโปรดช่วยให้ข้าได้พบเขาอีกได้หรือไม่…ข้าลุ่มหลงเขามากจริงๆ ข้าไม่มีความปรารถนาใดในชีวิตนี้อีกแล้ว ขอเพียงแค่ได้อยู่กับเขาเท่านั้น
ข้ายินดีให้ปฏิญญาต้าเต๋าเพื่อพิสูจน์ความรักของของข้า”
คำพูดของนาง…
หากเป็นคนสำนักบำเพ็ญเต๋าฉานได้ยิน ก็คงต้องเป็นพวกที่ร้องตะโกนว่า “เจ้าปีศาจ จงตายซะ”!
หากเป็นคนสำนักบำเพ็ญเต๋าเจี๋ยได้ยิน บางที นางก็อาจถูกกลุ่มชายและหญิงดึงเข้าไปในกลุ่ม
ทว่าวันนี้ นางกล่าวกับสำนักบำเพ็ญเต๋าหยิน…
ศิษย์สำนักบำเพ็ญเต๋าหยินนั้น ล้วนขึ้นชื่อในเรื่องการมีคู่บำเพ็ญเต๋า!
ความน่าสงสารเห็นใจและความหลงใหลในวาทกรรมของปีศาจจิ้งจอกได้ทำให้เหล่าเซียนจากสำนักตู้เซียน กว่าครึ่งหนึ่งที่อยู่ในที่นั้น ล้วนสะเทือนใจทันที
จิ่วอูใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยืนขึ้นในช่วงเวลาวิกฤตนั้น และถามว่า “เจ้าและศิษย์น้องฉีหยวนพบกันเพียงไม่กี่ครั้ง แล้วเจ้าหลงรักเขามากเช่นนี้ได้อย่างไรกัน? หากไม่อาจชี้แจงได้ว่าด้วยเหตุใด วันนี้ข้าก็ให้เจ้าพบศิษย์น้องฉีหยวนไม่ได้”
คำถามนี้ตีตรงประเด็นยิ่งนัก และบรรดาผู้คนในเผ่าปีศาจเหล่านั้นก็ถามคำถามสองสามข้อออกมาอย่างรวดเร็ว
ในขณะนั้น จิ้งจอกสาวก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วร่อนลงมาจากกลางอากาศสู่พื้นดิน
จากนั้น ดวงตาของนางก็ฉายแววเศร้าซึมขณะที่นางพึมพำว่า “ในวันนั้น ข้าถูกนักพรตเต๋าและนักพรตเต๋าฉีหยวนจับ ข้าจึงหาโอกาสที่จะวางแผนทำร้ายโดยใช้พลังเวทสายโลหิต และเสน่ห์อาคมของข้า นักพรตเต๋าที่พูดนั้น เต็มไปด้วยท่าทีน่าเกลียดยิ่ง แต่นักพรตเต๋าฉีหยวนหาได้หวั่นไหวไม่ เขาเพียงใช้ภาพวาดเพื่อทำลายเสน่ห์อาคมของข้าเท่านั้น…”
ขณะที่จิ้งจอกสาวกล่าวถึงอดีต ทั่วบริเวณโดยรอบก็เงียบสงัด เขาได้ยินเพียงนางค่อยๆ เล่าเรื่องราวช้าๆ
ที่ข้างๆ จิ่วอู มือเรียวก็เอื้อมไปอย่างนิ่งสงบ แล้วคว้าหูของเขา ดึงอย่างแรง
“ฟู่–”
นักพรตเต๋าร่างเตี้ยร้องออกมาทันที
จิ่วซือตวาดว่า “เหอะ! เจ้าเผยด้านที่น่าเกลียดของเจ้าออกมาแล้ว! กลับไปชี้แจงตัวเองให้ข้าฟังนะ!”
จิ่วอูรู้สึกกระดากอายแล้วรีบประสานมือคารวะเพื่อขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จากนั้นเขาก็ได้ยินจิ้งจอกสาวกล่าวต่อไป…
“เมื่อข้าถูกขังไว้ใต้ดินแล้ว ข้าก็ยังเคืองแค้นนักพรตเต๋าฉีหยวนอยู่ในใจ หลังจากนั้นสักพัก เขาก็ปรากฏตัวขึ้นและขอให้ข้าสาบานว่าจะไม่แก้แค้นผู้ใดในสำนักตู้เซียนเพราะเรื่องนี้ ในเวลานั้น แน่นอนว่า ข้าย่อมตกลง แต่ข้าก็ยังโกรธและใช้เสน่ห์ทั้งหมดกับเขาอย่างเต็มที่ ทว่าข้าก็ได้รับเพียงรอยยิ้มประชดประชันเล็กน้อยซึ่งทำให้ข้าขุ่นใจนัก จากนั้นข้าก็พากเพียรฝึกฝนพลังเวทของข้า ข้าต้องทำให้ชายผู้นี้คุกเข่าต่อหน้าข้าให้ได้! นั่นคือสิ่งที่ข้าคิดในตอนนั้น”
ท่ามกลางฝูงชน ในขณะนั้น หลี่ฉางโซ่ว ซึ่งถอยกลับไปที่มุมอย่างไร้ร่องรอย ก็แอบพยักหน้าอย่างลับๆ
เขาทำในสิ่งที่ถูกต้อง
เซียนสตรีที่ประตูสำนักผู้หนึ่งอดจะถามว่าไม่ได้ว่า “แล้วเกิดอันใดขึ้นหลังจากนั้น?”
“หลังจากนั้น…”
จิ้งจอกสาวยิ้มขื่นและชี้แจงต่อช้าๆ ว่า “เมื่อพลังเวทของข้าก้าวหน้ามากขึ้น ในไม่ช้าเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าข้าอีกครั้ง ในคุกใต้ดินอันมืดมิดนั้น มีกฎห้ามอยู่สองสามชั้นระหว่างเรา ในเวลานั้น เขายิ้มให้ข้า ข้ายังจำได้ดีว่า มันเป็นรอยยิ้มที่ดูผ่อนคลายสบายใจ เขาถามข้าว่า ข้าใช้พลังเวทเพื่อทดสอบว่าหัวใจเต๋าของเขาแข็งแกร่งหรือไม่ ข้าแอบคิดว่ามันช่างน่าขันนัก แต่ก็ฉวยโอกาสลงมือโจมตี ข้าใช้พลังทั้งหมดเพื่อกระตุ้นพลังเวทของข้า หวังจะทำให้เขาสับสน แต่เขา…เขา!
ปีศาจสาวตื่นตระหนกแล้วรีบถามว่า “หรือว่าเขาบ้าไปแล้ว!?!”
จิ้งจอกสาวยิ้มอย่างงงงวย “จริงๆ แล้วเขาหยิบม้วนตำราหนึ่งออกมานอกกรงก่อนจะเขียนและวาดรูปต่อไป ทั้งยังให้คำชี้แนะบางอย่างเกี่ยวกับเสน่ห์อาคมของข้าอีกด้วย ข้ายังไม่ลืมแม้สักนิดเลยว่าเขามีท่าทีอย่างไรเมื่อก้มหน้าลงเขียน…ตอนนั้น ข้าคิดว่าจะมีชายที่ไม่ปรารถนาในตัวข้าแม้แต่น้อยเช่นนี้ในโลก ได้อย่างไรกัน”
หลี่ฉางโซ่วที่อยู่ตรงมุมเงียบงันทันที
ใช่แล้ว ในยามนั้น เขารู้สึกถึงราคะขึ้นมาจริงๆ เป็นเพียงว่าชุดภาพวาด ‘ภาพจักรพรรดินีชราไป่เหมย’ ของเขาทรงพลังมากขึ้น สิ่งที่จิ้งจอกกล่าว ล้วนเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาระหว่างการหลอมโอสถหัวใจเพลิง
หลี่ฉางโซ่วได้พิจารณาสถานการณ์ทั้งหมดในยามนั้น แต่ไม่คาดคิดจริงๆ ว่าจะเป็นปีศาจจิ้งจอกทำผิดพลาดเอง…
เขาควรทำอย่างไร?
สังหารนาง เขาทำได้เพียงเท่านั้นใช่หรือไม่?
ย้อนกลับไปในเวลานั้น เพื่อศึกษาโอสถพิษสัมผัสเซียนเพลิงหัวใจ ภายใต้การอนุญาตจากท่านอาจารย์ เขาได้ใช้ภาพลักษณ์ของท่านอาจารย์เพื่อไปพบปีศาจจิ้งจอก เขาเคยไปที่นั่นสองสามครั้งในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา แต่ก็ไม่พบว่าปีศาจจิ้งจอกมีสิ่งใดผิดปกติ…
“ข้าช่างโง่เขลานัก โง่จริงๆ เลย ” ดวงตาของจิ้งจอกสาวหลานเอ๋อร์ที่ดูเศร้าซึม บัดนี้ เริ่มฉายแววดุจแสงดาว มีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้างแล้ว… “ตอนนี้ ข้ารู้สึกว่า แม้เพียงได้พบเขาไม่กี่ครั้ง แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของข้า ทว่า ในขณะนั้น ข้าก็ยังรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย ทุกครั้ง ข้าจะใช้คาถาอาคมจัดการกับเขาอย่างสุดกำลัง แต่ก็ไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกของข้ากับเขา และตั้งแต่นั้นมา เขาก็ไม่เคยมาหาข้าอีกเลย ทุกครั้งที่ข้าหลับตา ก็จะเห็นมุมมองด้านหลังของเขาในยามที่เขาจากไป ผ่านไปปีแล้วปีเล่า และกว่าที่ข้าจะทันได้รู้ตัว เขาก็กลายเป็นหนึ่งเดียวในใจข้าแล้ว ไม่มีผู้ใดหรือสิ่งอื่นใดอีกแล้ว…ตอนนี้ ข้ากำลังจะออกไปแล้ว”
จากนั้น ปีศาจจิ้งจอกสาวหลานเอ๋อร์ก็ค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ และเดินผ่านชนเผ่าของนาง แม้เสียงของนางจะนุ่มนวล แต่ดวงตาของนางก็ฉายแววหนักแน่นมาก
“ตามกฎของเผ่าข้า หากใจข้าเป็นของใครสักคน ก็จะไม่มีผู้ใดหยุดข้าไม่ให้จากไปได้
“กฎของเผ่าของฉัน ถ้าฉันเป็นของใครสักคน จะไม่มีใครหยุดฉันไม่ให้จากไป วันนี้ข้ากำลังยืนอยู่หน้าสำนักตู้เซียน ข้าเพียงแค่หวังว่าจะได้พบเขาอีก แม้เขาจะสังหารข้าด้วยกระบี่เดียว ข้าก็จะไม่เคืองแค้นใดๆ เพียงหวังว่า เขาจะเหลือเสี้ยววิญญาณหนึ่งของข้าทิ้งเอาไว้เบื้องหลังเพื่อให้ข้าได้ไปที่แดนยมโลกและขอให้พวกเขาให้ข้าไปเกิดใหม่เป็นสตรีที่นักพรตเต๋าฉีหยวนชมชอบ”
“ดี!”
หญิงชราจากเผ่าปีศาจที่พุ่งออกมาในช่วงเวลาหนึ่ง ร้องตะโกนเบาๆ เมื่อได้ยินเช่นนั้น นางอดจะปาดน้ำตาไม่ได้ “ตามกฎของเผ่า เผ่าจิ้งจอกชิงชิวจะสนับสนุนเสี่ยวหลานอย่างเต็มที่เพื่อหาคู่ครองให้นาง! การแต่งงานเป็นสมบัติเลิศล้ำที่ไม่อาจประเมินค่าได้ แล้วไยต้องทำลายคู่รักด้วย? ! ฟังนะ สำนักตู้เซียน ข้า ป้าสามของย่าของเสี่ยวหลาน ข้าเป็นเซียนใหญ่ที่รับใช้ท่านจอมปราชญ์ในวิหารเทพีหนี่วา ภูมิหลังของเสี่ยวหลานของเราไม่ได้ด้อยไปกว่าศิษย์ของสำนักตู้เซียน เขาจะตกลงหรือไม่? ให้เขามาปรากฏตัวก่อนแล้วให้คำตอบมาตรงๆ!”
ดังนั้น หลี่ฉางโซ่วจึงเก็บมีดแกะสลักของเขาไว้เงียบๆ
ที่ด้านนอกสำนัก ในขณะนั้น พวกเผ่าปีศาจทั้งชายหญิงต่างมารวมตัวกัน พวกเขาล้วนยืนอยู่ด้านหลังจิ้งจอกน้อย และร่วมมือกันเพื่อช่วยนาง!
บรรดาเซียนของสำนักตู้เซียน ล้วนตะลึงงัน
หลังจากอยู่มาหลายปี นี่นับเป็นครั้งแรกที่บรรดาเซียนต้องมาจัดการกับสถานการณ์เช่นนี้…
ฆ่า?
ดูเหมือนว่า นางจะยังไม่กล้าเคลื่อนไหว เผ่าชิงชิว มีชื่อเสียงที่ดีในโลกบรรพกาล ยิ่งไปกว่านั้น จิ้งจอกตัวนี้ยังลุ่มหลงอย่างยิ่ง ในเวลานี้ นางขอเพียงอย่างเดียวของคือ การได้พบฉีหยวน
แล้วข้าควรให้พวกเขาพบข้าหรือไม่?
แต่เขาก็รู้สึกว่าราวกับว่า สำนักตู้เซียน ยอมจำนนต่อเหล่าปีศาจ พวกเขาเป็นศัตรูกับเหล่าปีศาจมาตั้งแต่ต้น แม้เผ่าชิงชิวจะมีภูมิหลังซับซ้อนและมีบุญคุ้มกายพวกเขา แต่รากฐานของพวกเขาย่อมไม่สะอาดอย่างแน่นอน
“อย่างไรกัน? พวกเจ้าเผ่าชิงชิว กล้าจะมาเอาคนจากสำนักตู้เซียนของข้าหรือ?”
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเย็นชาอีกหนึ่งเสียงนั้น ร่างเงางดงามก็บินมาจากสำนักตู้เซียน และร่อนลงตรงด้านนอกประตูสำนัก
นางสวมชุดกระโปรงหลัวสีฟ้าอ่อน เส้นผมยาวของนางพลิ้วสยายเรียบลื่นลงมาที่แผ่นหลัง แน่นอนว่า นางคือ เจียงหลินเอ๋อร์ ปรมาจารย์ใหญ่แห่งยอดเขาหยกน้อย
เจียงหลินเอ๋อร์ใช้สัมผัสเซียนรับรู้ของนางเพื่อฟังอยู่เป็นเวลานาน และอดจะกระโดดออกมาไม่ได้ ในขณะนั้น นางเอามือไพล่หลังขณะก้าวตรงไปหาจิ้งจอกแล้วเดินวนรอบจิ้งจอกสองครั้งต่อหน้าเหล่าปีศาจมากมาย…
“ว้าวๆ รูปร่างของเจ้าก็ไม่เลว…โอ เจ้าค่อนข้างชั่วร้ายอีกด้วย แต่เจ้ายังไม่ดีเท่าเสี่ยวจิ่วของข้า เจ้าชื่อเสี่ยวหลานหรือ? แล้วเจ้ามีชื่อว่าอะไร?”
จิ้งจอกขมวดคิ้วเล็กน้อยและกล่าวเบาๆ ว่า “เจ้าคือ…”
“หลินเจียงซานเหริน เจียงหลินเอ๋อร์!” เจียงหลินเอ๋อร์ตบหน้าอกและกล่าวว่า “สามีของข้าเป็น เซียนจินของสำนักเรา และศิษย์หลานของข้ายอดเยี่ยมนัก แต่ก็ไม่สำคัญ เหอะๆ ข้าเป็นอาจารย์ของนักพรตเต๋าฉีหยวนที่เจ้ากำลังตามหา เมื่อเขายังเยาว์ ข้ายังป้อนอึและปัสสาวะให้เขา แค่กๆ ข้าเลี้ยงดูเขามา เป็นอย่างไรเล่า?”
จิ้งจอกกะพริบตาแล้วโค้งคารวะให้และกล่าวว่า “เสี่ยวหลานขอน้อมพบท่านอาจารย์”
“อย่ารีบร้อนคารวะเช่นนั้นสิ” เจียงหลินเอ๋อร์หัวเราะเบาๆ และกวาดตามองเหล่าฝูงชน เธอเห็นเพียงห่วงคาดศีรษะเต๋าบนศีรษะของหลี่ฉางโซ่ว “เรื่องนี้ต้องมีการเข้าใจผิดบางอย่าง เอาเช่นนี้เป็นอย่างไร? ไปที่ยอดเขาหยกน้อยกับข้า ข้าจะให้ความกระจ่างแก่เจ้า เป็นอย่างไร?”
“ข้าน้อมรับฟังท่านอาจารย์เจ้าค่ะ!”
จิ้งจอกสาวรู้สึกตื่นเต้นขึ้นทันที และเสียงของนางก็นุ่มนวลขึ้น
………………………………………………………………..
